Γράφει ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
***Καθηγητής διεθνών σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών στο Τμήμα διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών Πανεπιστήμιο Πειραιώς:
Λιτά και σύντομα θα υπογραμμιστούν κάποιες πτυχές του έτους που φεύγει και τις τάσεις όπως εισερχόμαστε στο 2017.
Για να αποφευχθούν οι συνήθεις πιθανολογίες θα σταθώ σε πιο πάγια χαρακτηριστικά, τάσεις και προσανατολισμούς.
Το έτος που εκπνέει ήταν ένας σημαντικός κρίκος στην μεταψυχροπολεμική αλυσίδα μιας μεταβατικής φάσης που οδηγεί στον πολυπολικό κόσμο των πολλών μεγάλων δυνάμεων.
Το πολυπολικό σύστημα δεν είναι ακόμη ώριμο αλλά αναδύεται και ενόσω αναδύεται οι εντάσεις θα είναι ολοένα και περισσότερες. Αυτό άρχισε ήδη την δεκαετία του 1980 και επιταχύνθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Όπως εισερχόμαστε στο έτος 2017 πολλές καταστάσεις ωρίμασαν, τα νήματα κάποιων διεθνών γεγονότων ενώνονται και κύριο χαρακτηριστικό της περιφέρειας της Ελλάδας είναι το ολοένα και πιο εκρηκτικό καζάνι της Τουρκίας το οποίο κοχλάζει δίπλα στα πολλά άλλα γειτονικά της καζάνια άλλων κρατών που και αυτά κοχλάζουν.
Τα ζητήματα της μεταψυχροπολεμικής εποχής αναλύονται διαρκώς και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ αναλύοντας επί μέρους γεγονότα. Θα σταθούμε σε δύο ζητήματα.
Αφενός να υπενθυμίσουμε την τυπολογία των ηγεμονικών ανταγωνισμών.
Αφετέρου να υπογραμμίσουμε το πασίδηλο και πασιφανές, ότι δηλαδή σε μια περιφέρεια όπου πολλά καζάνια κοχλάζουν κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες εάν οι νεοέλληνες οδεύσουν ταχύρρυθμα και μεθυσμένα μέσα στο μεγαλύτερο καζάνι, το Τουρκικό.
Γιατί αυτό θα σημαίνει η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός πολιτειακά διαστρεμμένου κρατιδίου εξαρτημένου από την Άγκυρα (μέσω του συνιστώντος τουρκικού κράτους στην εκλιπούσα ΚΔ), εξέλιξη που θα αφήσει έωλους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Ανατολικής Μεσογείου.
Πρώτον, για όσους εφησυχάζουν καλό είναι να υπενθυμίσουμε το πώς καταμαρτυρείται διαχρονικά ότι διεξάγεται η ηγεμονική διαπάλη.
Αν κάποια διαφορά υπάρχει με προγενέστερες εποχές είναι η αναμενόμενη πολύ μεγαλύτερη ένταση των συγκρούσεων στα περιφερειακά υποσυστήματα όπου και τα πεδία των αδιάλειπτων ηγεμονικών ανταγωνισμών.
Η πυρηνική ισχύς, επίσης, είναι μια ακόμη σημαντική διαφορά.
Όσον αφορά την τυπολογία των ηγεμονικών ανταγωνισμών αρκεί να υπενθυμίσουμε συντομογραφικά μερικές πτυχές της αριστουργηματικής ανάλυσης του John Mearsheimer (Η Τραγωδία της πολιτικής μεγάλων δυνάμεων).
Πάγια και αδιάλειπτα ο μείζων στόχος του κάθε ηγεμονικής δύναμης είναι να μεγιστοποιήσει το μερίδιο του επί της παγκόσμιας ισχύος – δηλ. απόκτηση συντελεστών ισχύος εις βάρος άλλων κρατών. Ηθικά διλήμματα δεν τίθενται για τους στρατηγιστές των μεγάλων δυνάμεων, γιατί καθολικά εκτιμούν όλοι πως αυτό που διακυβεύεται είναι το έσχατο συμφέρον της εθνικής επιβίωσης, λογική στην οποία όλα τα άλλα υποτάσσονται.
Η πολιτική ηθική στην διεθνή πολιτική, όπως έχουμε εξάλλου εξηγήσει σε άλλη περίπτωση, είναι μηδενική [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH – http://wp.me/p3OqMa-13c]. Όποιος δεν το γνωρίζει υιοθετεί ανορθολογικές διπλωματικές στάσεις και αποφάσεις.
Έτσι, κύριος παράγων για τις μεγάλες δυνάμεις είναι η ανά πάσα στιγμή κατανομή ισχύος, οι ανακατανομές ισχύος που ήδη συντελέστηκαν ή επίκεινται, και η προβολή των τάσεων στο μέλλον. Εκτιμώντας την δική τους ισχύ και των άλλων, «… αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους.
Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους» (Κονδύλης Ισχύς και απόφαση 1991, σ. 213).
Στην διεθνή πολιτική σε όποιο κράτος τρέφονται και κυριαρχούν λάθος εκτιμήσεις ως προς τούτο ή άγεται και φέρεται από κράχτες φλούδας ελπίδας περί ανθόσπαρτων διεθνών ή περιφερειακών πεδίων και από φαντασιόπληκτους τσαρλατάνους της διεθνούς πολιτικής ή προπαγανδιστές, οι κίνδυνοι γι’ αυτό είναι μεγάλοι. Όπως ξανά υποστηρίχθηκε η ανάλυση διεθνών σχέσεων είναι η ιατρική της διεθνούς πολιτικής. Λάθος διάγνωση σημαίνει λάθος θεραπείες και πολλούς θανάτους.
Οι μεγάλες δυνάμεις διατηρούν επιθετικές δυνάμεις –οι ΗΠΑ με δυνατότητα πλανητικής προβολής ισχύος, ενώ οι άλλες ηγεμονικές προσβλέπουν σε αυτό– ενώ μεγάλο αγκάθι που ταυτόχρονα δημιουργεί κινδύνους πλην ταυτόχρονα προκαλεί αυτοσυγκράτηση, είναι η κατοχή πυρηνικής ισχύος. Οι μεγάλες δυνάμεις, εξάλλου, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να καταλάβουν και ελέγξουν τον πλανήτη ή να νικήσουν στρατιωτικά μια άλλη μεγάλη δύναμη.
Γι’ αυτό κύρια μέριμνα είναι να αποτρέψουν το ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας ηγεμονίας μιας άλλης μεγάλης δύναμης (οποιασδήποτε, εξ ου και εναλλαγές εξισορροπητικών συμμαχιών) με το να παρεμποδίζουν αλλήλους να γίνουν περιφερειακοί ηγεμόνες. Η παρεμπόδιση άλλων ηγεμόνων να κυριαρχήσουν στις περιφέρειες είναι κύριο γνώρισμα της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων με αποτέλεσμα η αντιπαλότητά τους να μεταφέρονται στα περιφερειακά πεδία όπου και στήνονται Συμπληγάδες διενέξεων.
Κύρια εισροή στην στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων είναι υπολογισμοί κόστους – οφέλους εναλλακτικών στάσεων και αποφάσεων και ο φόβος μη επιβίωσης.
Καταγράφονται οι εξής στρατηγικές προσεγγίσεις ως πάγια χαρακτηριστικά της εθνικής στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων:
-
Προσπάθεια μεγιστοποίησης το μέγιστου πλούτου που βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους
-
Μεταφορά βαρών: προσπάθεια ανάληψης αναχαίτισης από τρίτον όχι κατ’ ανάγκη «σύμμαχο», ενώ το ίδιο παραμένει θεατής Ενθάρρυνση, υποκίνηση … Μεθόδευση …
-
Εξισορρόπηση: Δέσμευση αναχαίτισης επιτιθέμενου αντιπάλου κατόπιν διακρατικής συμμαχίας και εμπράκτων μέτρων και δεσμεύσεων.
-
Εκβιασμός: απειλή χρήσης βίας (μπλόφα ή μέτρα για κόστος κατά μικρών και αδυνάμων …)
-
Πρόκληση πολέμου για κατατριβή τρίτων: εξασθένιση «εχθρών» και/ή «φίλων» με πρόκληση μακροχρόνιων συρράξεων και πολέμων
-
Κατατριβή τρίτων: Μέριμνα ούτως ώστε εμπλοκή κάποιου αντιπάλου σε πόλεμο θα οδηγήσει σε μακροχρόνια κατατριβή και αποδυνάμωση.
-
Αποτροπή περιφερειακής ηγεμονίας άλλων μεγάλων δυνάμεων στην δική τους περιφέρεια (υπερπόντια εξισορρόπηση …)
-
Μεγιστοποίηση του ελεγχόμενου πλούτου και των αναπτυξιακών πόρων (Οικονομική δύναμη είναι η βάση της στρατιωτικής δύναμης).
-
Παρεμπόδιση άλλων μεγάλων δυνάμεων να έχουν πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους
-
Προσπάθεια πυρηνικής υπεροχής ή τουλάχιστον πυρηνικού μονοπωλίου.
-
Απόκτηση ισχύος με πόλεμο.
-
Διευκόλυνση διείσδυσης με αποδυνάμωση του φρονήματος άλλων κοινωνιών και της πίστης τους στην κυριαρχία του κράτους τους
-
Προσωρινή παραχώρηση ισχύος σε αυριανούς εχθρούς για να ρυθμιστεί η κατανομή ισχύος (Βοήθεια ΕΣΣΔ Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο …)
-
Κατάκτηση και προσωρινός έλεγχος πόρων