Μετά τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) όπου το Μαξίμου αποφάσισε να πάει επικοινωνιακά εξοπλισμένο με τις ομολογουμένως θετικές παρεμβάσεις στην εργατική νομοθεσία, έρχεται η σκληρή μνημονιακή πραγματικότητα, που θέλει την κυβέρνηση να κόβει περαιτέρω εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Το θέμα αφορά την τρίτη αξιολόγηση, οι διαπραγματεύσεις για την οποία θα ξεκινήσουν μέσα στον Σεπτέμβριο.

Μετά λοιπόν την κυβερνητική επικοινωνιακή καταιγίδα της ΔΕΘ εκκινούν τα δύσκολα αφού η κοινωνία και δη εργαζόμενοι, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι καλούνται εκ νέου να πληρώσουν το «μάρμαρο» της οικονομικής κρίσης.

Στα εργασιακά λοιπόν όπου έχουν απομείνει ελάχιστα δικαιώματα που δεν έχουν περικοπεί, η κυβέρνηση καλείται να άρει τα προνόμια των συνδικαλιστών αλλά και να αυστηροποιήσει την προκήρυξη των απεργιών.

Ουσιαστικά οι δανειστές ζητούν και η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί να λαμβάνεται η απόφαση για την προκήρυξη κάποιας απεργίας με το 50%+1 των ψήφων του συνόλου ενός εργατικού σωματείου (και όχι μόνο το 50%+1 των παρισταμένων στη γενική συνέλευση).

Ωστόσο το θέμα δεν θα μείνει εκεί, καθώς είναι σίγουρο ότι θα αξιωθεί (με αιχμή του δόρατος το ΔΝΤ) να μην αλλάξει το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων (κυρίως για τον κατώτατο μισθό), μετά το τέλος του προγράμματος (Μνημόνιο 3), τον Αύγουστο 2018.

Σίγουρο θεωρείται (αν και όχι πιθανό να αλλάξει κάτι) ότι θα πιεστεί η ελληνική πλευρά να αυξήσει το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων (από 5% σε 10%).

Ακόμη εκεί που θα δεχθούν πίεση οι Ελληνες διαπραγματευτές είναι η ανταπεργία (lock out) των εργοδοτών, η οποία στην Ελλάδα απαγορεύεται (για την ακρίβεια έχει ανασταλεί το σχετικό δικαίωμα) και το ΔΝΤ πιέζει να επανέλθει.

Ομως, εκεί που θα υπάρξει τρομακτική πίεση είναι στον θεσμό της διαιτησίας (οι δανειστές δεν μπορούν να χωνέψουν ότι το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο).

Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ότι θα συζητήσει το νέο πλαίσιο της διαιτησίας μέσα στο φθινόπωρο ώστε αυτό να δρομολογηθεί μέχρι τον Μάρτιο του 2018.

Η σφαγή πάντως αναμένεται στην πρόνοια, όπου οι δανειστές θεωρούν ότι είναι υπερβολικό το 1,7 δισ. ευρώ που χορηγείται στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα (εξ αυτών τα 650 εκατ. ευρώ καταβάλλονται για τα οικογενειακά επιδόματα και άλλα 700 εκατ. ευρώ για τα προνοιακά επιδόματα).

Παρότι δεν έχει εισαχθεί συγκεκριμένο κονδύλι περικοπής, το βάρος των μειώσεων αναμένεται να σηκώσουν τα οικογενειακά επιδόματα (με μείωση της προστασίας σε όσους έχουν 3 παιδιά).

Συγκεκριμένα έχει προταθεί να καταργηθεί το ειδικό επίδομα των 500 ευρώ για τις οικογένειες με 3 και άνω παιδιά και να αντικατασταθεί με επίδομα για το δεύτερο παιδί.

Οσον αφορά τα προνοιακά επιδόματα, επίκειται η σταδιακή κατάργησή τους με παράλληλη ενσωμάτωσή τους στο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης (που ωστόσο θα αφορά λιγότερους ανθρώπους ή θα το πάρουν όλοι αλλά θα λαμβάνουν λιγότερα χρήματα).

Τέλος, σε σχέση με το ασφαλιστικό σύστημα, τη σκυτάλη των περικοπών λαμβάνουν οι αναπηρικές συντάξεις οι οποίες θα πρέπει όλες να επαναξιολογηθούν, ενώ επίκειται και ραγδαία μείωση των αναπηρικών επιδομάτων. πηγη