Καθοριστικός είναι ο ρόλος που καλείται να παίξει το Πολεμικό Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία στην εξισορρόπηση του ισοζυγίου ισχύος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, απέναντι στην τουρκική εξοπλιστική φρενίτιδα, η οποία απειλεί να δημιουργήσει ντε φάκτο αεροπορικό αποκλεισμό με την απόκτηση προηγμένου αντιαεροπορικου/αντιπυραυλικού συστήματος από τη Ρωσία.

Το γεγονός αυτό προκαλεί έντονο προβληματισμό σε επιχειρησιακό επίπεδο όπως έχουμε αναλύσει στο Think News και αλλάζει τα επιχειρησιακά δεδομένα της απειλής σε σημείο που απαιτείται πλέον μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον αμυντικό σχεδιασμό.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΠΕΙΛΗΣ

Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που ένα σύστημα όπως το S-400 θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να εγκλωβίσει αεροσκάφη της ΠΑ σε πολύ μεγάλες αποστάσεις ανατρέποντας την δεδομένη (μέχρι σήμερα) ικανότητα άσκησης αεροπορικού ελέγχου σε μια παραδοσιακή περιοχή ενδιαφέροντος που συνδέεται με τα φυσικά όρια εθνικής κυριαρχίας (EEX/FIR Αθηνών).

Επιπλέον η απειλή από την αναβάθμιση του τουρκικού αεροπορικού οπλοστασίου με την απόκτηση μαχητικών 5ης γενιάς αποτελεί εξίσου ανατρεπτικό παράγοντα στον αμυντικό σχεδιασμό της Ελλάδας η οποία θα είναι η πρώτη χώρα του ΝΑΤΟ που θα κληθεί να αντιμετωπίσει με όρους πραγματικής απειλής μαχητικά Stealth 5ης γενιάς.

Στο μεταξύ πολλοί φαίνεται να ξεχνάνε ή να αγνοούν την ήδη επιτευχθείσα επιχειρησιακή αναβάθμιση η οποία έχει γίνει με τον εκσυγχρονισμό του στόλου των F-16/C/D της Τουρκίας και την είσοδο σε υπηρεσία κατευθυνόμενων πυρομαχικών Stand Off εγχώριας κατασκευής όπως το SOM που παρέχει ικανότητα προσβολής επίγειων και ναυτικών στόχων από ασφαλείς αποστάσεις.

Κατά συνέπεια διαπιστώνεται μια κατακόρυφη αύξηση απειλής που όμοια της δεν έχει αντιμετωπίσει η χώρα μας της οποίας η Εθνική Ασφάλεια (όρος που επίσης αγνοούν οι περισσότεροι) βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

Είναι προφανές ότι εάν δε δρομολογηθούν ΆΜΕΣΑ εξελίξεις που θα συμβάλουν αποτελεσματικά προς την κατεύθυνση εξισορρόπησης της απειλής τότε μπορούμε να μιλάμε για de facto απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας η οποία θα επιβληθεί «δια των όπλων» είτε με χρήση τους είτε χωρίς ενδεχομένως αυτά να χρησιμοποιηθούν αλλά με την «απειλή χρήσης» τους.

Η Τουρκία ιστορικά πάντοτε έκανε κινήσεις εκ του ασφαλούς όταν ένιωθε ισχυρή στρατιωτικά (φυσικά με τις ευλογίες του διεθνούς παράγοντα) και δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε που οδηγεί αυτό το μονοπάτι που έχουμε μπει ήδη.. Κατά συνέπεια ζητείται εξισορρόπηση απειλής με ρεαλιστικές προτάσεις που σε κάθε περίπτωση όμως απαιτούν Εθνικό σχεδιασμό, μέτρα υλοποίησης, οικονομικό κόστος και φυσικά πολιτική βούληση (τομέας που επίσης πάσχει διαχρονικά).

Εξετάζοντας το ζήτημα από επιχειρησιακή πλευρά ως δεδομένο θεωρείται σήμερα το υψηλό επίπεδο της ελληνικής αντιαεροπορικής άμυνας η οποία είναι από τις πλέον σύνθετες και φονικές συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ.

Είναι ένα επίτευγμα που προέκυψε μετά την κρίση των Ιμίων και θωράκισε αποτελεσματικά τη χώρα με συστήματα Patriot, S-300, (ΠΑ) TOR M1 (ΕΣ/ΠΑ), Crotale (ΠΝ) ASRAD HELLAS (ΕΣ) και εκσυγχρονισμό των HAWK (ΕΣ).

Πάρα ταύτα τα συστήματα αυτά καλύπτουν συγκεκριμένους τομείς ευθύνης προστατεύοντας στόχους στρατηγικής σημασίας αφήνοντας ακάλυπτο το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο βασίζεται σε οργανικά συστήματα αεράμυνας επί των φρεγατών που διαθέτει (RIM-7M/ESSM,Phalanx).

Η ομπρέλα προστασίας μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν αποτελεσματική μέχρι σήμερα απέναντι στην απειλή της τουρκικής αεροπορίας, σε συνεργασία με μαχητικά της ΠΑ που σε περίοδο επιχειρήσεων μπορούν να παρέχουν αξιόπιστη αεροπορική κάλυψη έναντι εχθρικών μαχητικών.

Αυτό όμως σύντομα θα πάψει να ισχύει τόσο λόγω της δυνητικής απειλής του S-400, όσο και εξαιτίας των εκσυγχρονισμένων F-16 με βλήματα SOM αλλά και των F-35A Lightning II που σε μια 5ετία από σήμερα θα αποτελούν πραγματικότητα στους ουρανούς του Αιγαίου. πηγη