Οι αγώνες για το Κυπριακό και το Κουρδικό που ενόχλησαν την Τουρκία και ο ρόλος της ΜΙΤ

«Τον Θεόφιλο τον είχαν πολύ στο στομάχι οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες γιατί τους έκανε πολύ ζημιά»…

Σε αυτές τις 16 λέξεις μπορεί κάποιος να βρει όλη την αλήθεια πίσω από τη ζωή, τη δράση και εν τέλει την άγρια δολοφονία του αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Ο κύπριος διεθνιστής είχε αφιερώσει τη ζωή του σε δύο σκοπούς.

Ο πρώτος ήταν να χυθεί άπλετο φως σε ότι έχει να κάνει με την κυπριακή τραγωδία και κυρίως με τους αγνοούμενους του «Αττίλα».

Ο δεύτερος να δώσει νέα πνοή και να διαδώσει στα πέρατα της οικουμένης τον αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία.

«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές», έλεγε…

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης

Και οι δυο αυτοί λόγοι ήταν αρκετοί για να μπει στο «μάτι» της Τουρκίας και των μυστικών υπηρεσιών της. Το τραγικό τέλος του Θεόφιλου Γεωργιάδη για πολλούς ήταν «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Όλοι ήξεραν πως κάποια στιγμή αυτή θα ήταν η κατάληξη. Μπορεί και ο ίδιος να το περίμενε, ωστόσο, αυτό δεν τον έκανε να υποχωρήσει έστω και στο ελάχιστο από τις θέσεις του.

Πατριώτης, διεθνιστής και πολέμιος των Τουρκικών θηριωδιών σε Κύπρο και Κουρδιστάν

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1957 στην Ευρύχου, ένα χωριό της επαρχίας της Λευκωσίας, γεννιέται ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Πατέρας του ήταν ο Πάμπος  Γεωργιάδης, μέλος και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α.

Ανήσυχο πνεύμα από μικρός, αποφοίτησε το 1975 από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σχεδόν αμέσως κατετάγη στην Εθνική Φρουρά όπου υπηρέτησε 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού.

Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με εξειδίκευση στην τουρκολογία.

Όταν τελείωσε πήγε σε Γαλλία και Γερμανία προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του.

Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν μπροστά από μια αφίσα στη μνήμη του Γεωργιάδη

Όταν επέστρεψε στην Κύπρο προσελήφθη στην αστυνομία αλλά γρήγορα «μετακόμισε» στη θέση του λειτουργού στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τα γραφεία και τα κοστούμια, ωστόσο, δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ τον Θεόφιλο μακριά από την δράση.

Το 1988 μαζί με φίλους και συντρόφους αποφασίζουν να ιδρύσουν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

Στόχος η στήριξη του κουρδικού αγώνα και η διάδοση των αιτημάτων.

Αρθρογραφούσε και έδινε διαλέξεις σχετικά με το κυπριακό, το κουρδικό, τη γενοκτονία των Ποντίων, το αρμενικό και φρόντιζε να μην λησμονηθούν οι τουρκικές βαρβαρότητες «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή.

Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς», έλεγε.

Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση ενός διεθνούς συνεδρίου στις Βρυξέλλες στο οποίο όσοι συμμετείχαν  (περίπου 200 άτομα, μεταξύ των οποίων πανεπιστημιακοί, Τούρκοι διανοούμενοι και 50 βουλευτές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες) καταδίκασαν την Τουρκία για εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ενώ εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον κουρδικό λαό!

Η άγρια δολοφονία έξω από το σπίτι του

Την Κυριακή 20 Μαρτίου 1994, ο Θεόφιλος έγραψε και παρέδωσε σε έναν δημοσιογράφο άρθρο του με την ευκαιρία της γιορτής του «Νεβρόζ» η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων κατά της Τουρκίας.

Κύπριοι αστυνομικοί μπροστά από το αυτοκίνητο του νεκρού αγωνιστή

Το άρθρο δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα στην εφημερίδα «Χαραυγή» της Λευκωσίας, ωστόσο, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν πρόλαβε να το δει δημοσιευμένο. Λίγες ώρες νωρίτερα έπεφτε νεκρός από τα πυρά του δολοφόνου του, που τον παρακολουθούσε επί  πολλές ώρες και τον εκτέλεσε όταν ο αγωνιστής έφτασε στο σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς στη Λευκωσία.

Ο δολοφόνος των πυροβόλησε εξ επαφής πέντε φορές με πιστόλι των 9 χιλιοστών.

Ο Γεωργιάδης έδωσε μάχη και με το θάνατο. Παρά τα σοβαρά τραύματα που είχε δεν πέθανε αμέσως αλλά μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί.

Φωτογραφίες από την κηδεία του Θεόφιλου Γεωργιάδη

Οι αστυνομικοί βρήκαν στον τόπο του στυγερού εγκλήματος ένα τεύχος του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», ενώ στα χέρια του κρατούσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Λίγες ώρες νωρίτερα ο Γεωργιάδης είχε παραλάβει από το αεροδρόμιο της Λάρνακας τον Γιάτο Ρός, απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν, τον οποίο είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης στη Λευκωσία.

Οι δράστες του εγκλήματος και ο σκοτεινός ρόλος της MIT

Το παρασκήνιο σχετικά με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Γεωργιάδη είναι έντονο αλλά και εξαιρετικά σκοτεινό. Τα σενάρια που ακούστηκαν την εποχή εκείνη ήταν πολλά.

Σύμφωνα με το επικρατέστερο η ΜΙΤ, σε συνεργασία με την τουρκική παρακρατική ομάδα του Αμπντουλάχ Τσατλί, ήρθε σε επαφή με τον με τον Χασάν Ζορτί, γνωστό λαθρέμπορο με το ψευδώνυμο «Σκόρδος», ο οποίος δραστηριοποιούνταν στην κατεχόμενη Κύπρο. Ο Ζορτί είχε καλές σχέσεις και διατηρούσε στενές επαφές με Ελληνοκύπριους, ανθρώπους του υποκόσμου.

Οι Τούρκοι πράκτορες έδωσαν στον «Σκόρδο» 4.000 κυπριακές λίρες σε μετρητά  και τέσσερα κιλά ηρωίνης, προκειμένου να στρατολογήσει επαγγελματίες δολοφόνους.

Η πρώτη επαφή του Ζορντί έγινε στη Λεμεσό όπου είχε μια επαφή με έναν ελληνοκύπριο λαθρέμπορο. Αυτός αρνήθηκε να αναλάβει το συμβόλαιο θανάτου και ενημέρωσε τις διωκτικές αρχές. Παρά την καταγγελία αλλά και τις αναφορές του ίδιου του Γεωργιάδη πως είναι αποδέκτης απειλών για τη ζωή του, η κυπριακή αστυνομία δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία.

Ο Ανδρέας Αριστόδημου, γνωστός και ως «Γιουρούκης»

Έτσι ο Ζορτί ανενόχλητος συνέχισε την προσπάθεια στρατολόγησης μέχρι που κατέληξε στο πρόσωπο ενός αδίστακτου κακοποιού.

Του Ανδρέα Αριστόδημου, που ήταν γνωστός και ως «Γιουρούκης».

Εκείνος με τη σειρά του ανέθεσε τη δουλειά στον αδερφό του Κύπρο Αριστοδήμου, γνωστός με το ψευδώνυμο «Όλμος», και σε δυο ακόμα άτομα, τους Ανδρέα Πουμπουρή και Πανικό Ψαρρά. Ο «Όλμος» φέρεται να είναι ο άνθρωπος που  γάζωσε τον Θεόφιλο Γεωργιάδη.

Η αμοιβή τους ήταν ένα ποσοστό από την ποσότητα της ηρωίνης.

Στις 12 Ιουνίου 1994, ο «Όλμος» βρέθηκε νεκρός σε ορεινή περιοχή της Λεμεσού.

Είχε δεχθεί επτά σφαίρες στο κεφάλι!

Οι άλλοι δυο πέθαναν πολύ αργότερα όταν άγνωστοι τοποθέτησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς στα αυτοκίνητά τους.

Τον Απρίλιο του 1995 ο Γλαύκος Κληρίδης, τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανακοίνωσε ότι όλοι οι δολοφόνοι του Θεόφιλου Γεωργιαδη ήταν νεκροί.

Λέγεται πως τους τρεις άνδρες που συμμετείχαν στην ενέδρα θανάτου τους δολοφόνησαν Τούρκοι παραστρατιωτικοί (λέγεται πως υπήρξε και μια αμφιβόλου γνησιότητας ανάληψη ευθύνης από την οργάνωση «Τουρκική Ταξιαρχία Εκδικήσεως») επειδή… «ήξεραν πολλά»!

Σύμφωνα με ένα άλλο σενάριο, τα πράγματα εκτυλίχθηκαν πολύ πιο απλά καθώς ο Ανδρέας Αριστοδήμου είχε σχέσεις με την ΜΙΤ και η ανάθεση της δολοφονίας έγινε χωρίς ενδιάμεσους.

Η «17 Νοέμβρη» και η εκτέλεση του Ομέρ Σιπαχίογλου

Η στυγερή δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη προκάλεσε αίσθηση αλλά και πολλές αντιδράσεις. Είναι ενδεικτικό πως στις 6:50 το πρωί της 4ης Ιουλίου 1994, τρία μέλη της  «17 Νοέμβρη» εκτελούν με έξι σφαίρες στον θώρακα και την κοιλιά, τον Τούρκο διπλωμάτη στην Αθήνα, Ομέρ Χαλούκ Σιπαχίογλου, για τον οποίο υπήρχαν υπόνοιες πως ήταν ο αρχηγός των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα!

Το αυτοκίνητο στο οποίο δολοφονήθηκε ο Ομέρ Χαλούκ Σιπαχίογλου

Στην προκήρυξη που απέστειλε η οργάνωση υπογράφει ως «17Ν – Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης» θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του νεκρού αγωνιστή και να δώσει μια «αύρα» εκδίκησης στη δολοφονία Σιπαχίογλου.

«Ο Κύπριος αγωνιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε στις 20 Μάρτη του ’94 στην Κύπρο από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας της ΜΙΤ, επειδή σαν πραγματικός πατριώτης και διεθνιστής αγωνιστής θεωρούσε σαν στοιχειώδες καθήκον του να βοηθάει έμπρακτα πολιτικά και υλικά τον αγώνα του Κουρδικού λαού ενάντια στον τούρκικο φασιστικό επεκτατισμό» ανέφερε, μεταξύ άλλων, η τετρασέλιδη προκήρυξη της οργάνωσης που επιτέθηκε στην τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Τσιλέρ για άσκηση εθνοκάθαρσης σε βάρος των Κούρδων και της ελληνοκυπριακής κοινότητας στη Βόρεια Κύπρο και παράλληλα ασκούσε έντονη κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου, κατηγορώντας τον για ελαστική πολιτική απέναντι στην Τουρκία.

πηγη