Το τουρκικό προεδρικό μέγαρο, το Λευκό Παλάτι όπως το ονομάζουν, χτισμένο στην άκρη της Αγκυρας, φαίνεται από πολλά σημεία της πόλης. Την ημέρα της επίσκεψής μας, όμως, είχε ομίχλη και μόνο φθάνοντας κοντά καταλάβαινε κανείς το τεράστιο μέγεθός του. Η συνέντευξη του Αλέξη Παπαχελά με τον πρόεδρο Ερντογάν είχε οριστεί για τις 3 το απόγευμα και εμείς έπρεπε το αργότερο στις 11.30 να είμαστε εκεί για να περάσουμε τον πρώτο έλεγχο. Αρχικά περιμέναμε σε ένα μικρό δωμάτιο, μια αίθουσα αναμονής με λίγες καρέκλες και στους τοίχους πέντε προσεκτικά επιλεγμένες φωτογραφίες.

Εδώ, δεν υπάρχει προφανώς καμία υπόνοια περί δικτατορικού καθεστώτος, o Ερντογάν είναι αγαπητός από όλους και ποζάρει αγκαλιά με ηλικιωμένους ψηφοφόρους, με νέους και ένα μικρό αγόρι που του προσφέρει γαρίφαλα. Ενα 20λεπτο αργότερα, μπήκαμε σε ένα μαύρο βαν. Εξι ψηλές σιδερένιες μπάρες εξαφανίστηκαν στο έδαφος, το αυτοκίνητο πέρασε και μπήκε σε ένα υπόγειο τούνελ.

Βγαίνοντας στην άλλη άκρη, περάσαμε έναν δεύτερο έλεγχο και μπήκαμε στην επιβλητική μαρμάρινη είσοδο του παλατιού. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, δύο μεγάλες οθόνες τηλεόρασης έδειχναν εικόνες (χωρίς ήχο) από το πραξικόπημα και φωτογραφίες των «μαρτύρων», όπως αναφέρονται στα θύματα από τις συμπλοκές εκείνης της βραδιάς. Ακριβώς απ’ έξω, ένα τεράστιο γλυπτό 31 μ. ύψους – επίσης προς τιμήν τους. «Εγκαινιάστηκε φέτος στην πρώτη επέτειο της τρομοκρατικής επίθεσης», μας εξηγούν εννοώντας το πραξικόπημα.

Στο βασικό αυτό κτίριο του παλατιού με τα 1.150 δωμάτια, υπάρχουν χώροι υποδοχής και δεξιώσεων αλλά και τα γραφεία του προέδρου και της κλειστής ομάδας του. Δύο εξίσου μεγάλα κτίρια βρίσκονται ακριβώς από πίσω. Εκεί στεγάζονται τα διοικητικά γραφεία. Οι εργασίες για το συγκρότημα ξεκίνησαν το 2012, αρχικά με προϋπολογισμό 300 εκατ. δολ. (που από ό,τι λέγεται διπλασιάστηκε) και σκοπό να στεγαστούν εκεί τα γραφεία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Οταν όμως το ’14 ο Ερντογάν ανέλαβε την προεδρία, αποφάσισε να γίνει εκεί η βάση αλλά και το σπίτι του – μένει στην πτέρυγα που προοριζόταν για τους επίσημους επισκέπτες.

Παντού υπάρχει το σήμα της προεδρίας με τα 16 αστέρια που συμβολίζουν «τις 16 τουρκικές αυτοκρατορίες της ιστορίας». Από εκεί εμπνεύστηκε την περίφημη φρουρά των 16 ανδρών που ντύνονται με παραδοσιακές πολεμικές στολές των χαμένων αυτοκρατοριών και σε επίσημες επισκέψεις στοιχίζονται πίσω του.

Η αίθουσα όπου θα γινόταν η συνέντευξη ήταν πραγματικά μεγαλοπρεπής. Με πράσινα μαρμάρινα πατώματα, δρύινα φωτισμένα ταβάνια, χαλιά και έπιπλα εποχής. Για τις επόμενες ώρες πολύς κόσμος μπαινόβγαινε στην αίθουσα. Για να τοποθετήσουν τις τουρκικές σημαίες, να σκουπίσουν (τουλάχιστον έξι φορές), να στήσουν τον εξοπλισμό τους. Μαζί μας ήταν συνεχώς τρία άτομα από το γραφείο Τύπου της προεδρίας. Ευγενικοί και ιδιαίτερα βοηθητικοί – τίποτα δεν πρόδιδε πως στη σημερινή Τουρκία βρίσκονται στη φυλακή 256 δημοσιογράφοι κατηγορούμενοι για τρομοκρατία λόγω της αρθρογραφίας τους.

Το μεσημέρι, μας προσκάλεσαν να φάμε μαζί. Πάλι πίσω στο τούνελ και διασχίζοντας ατελείωτους διαδρόμους –ένας ήταν 285 μ.– φθάσαμε στο εστιατόριο-καντίνα όπου τρώνε καθημερινά 4.000 άτομα (2.000 διοικητικό προσωπικό και 2.000 ασφάλεια). Για τον πρόεδρο, μας εξηγούν, υπάρχει εργαστήριο όπου περνάει από ειδικό έλεγχο ό,τι φαγητό πρόκειται να φάει. Οταν επιστρέψαμε στην αίθουσα και ενώ η προγραμματισμένη ώρα της συνέντευξης πλησίαζε, μια ομάδα της αντιτρομοκρατικής με σκυλιά έκανε έναν τελευταίο έλεγχο.

Η συνέντευξη

Στις 3.10 η μεγάλη πύλη του παλατιού άνοιξε και μια αυτοκινητοπομπή 20 οχημάτων έφθασε στην είσοδο. Ανδρες της ασφάλειας έτρεχαν αλαφιασμένοι. Πέντε λεπτά αργότερα βγήκε ο κ. Ερντογάν από το αυτοκίνητο, χαιρέτησε με επισημότητα τον φρουρό με την τιρκουάζ στολή και πέρασε μέσα στο παλάτι.

Δύο ώρες αργότερα μπήκε στην αίθουσα. «Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα; O καιρός;» ρώτησε τον Αλέξη Παπαχελά και κάθησε για τη συνέντευξη. Οι άνθρωποί του έβαλαν και στους δύο τα ακουστικά για την αυτόματη μετάφραση και οι κάμερες άρχισαν να γράφουν. Κάποιος κρατούσε κάρτες με νούμερα και ανά πέντε λεπτά έδειχνε πόση ώρα είχε απομείνει μέχρι το τέλος της συνέντευξης· είχαμε αυστηρά 30 λεπτά και, όπως μας είχαν προειδοποιήσει, αυτό αντιστοιχεί σε οκτώ, ίσως εννέα ερωτήσεις το πολύ, τις οποίες σημειωτέον ουδέποτε είχαν ζητήσει να δουν. Από την άλλη πλευρά, είχε στηθεί μια δική τους κάμερα και δύο έμπιστοι σύμβουλοι του προέδρου συνεχώς του έγραφαν σε έναν άσπρο πίνακα κάποιες λέξεις.

Υστερα από ακριβώς 30 λεπτά οι κάμερες έκλεισαν. Ο πρόεδρος Ερντογάν σηκώθηκε και έδωσε στον καθένα μας από κάτι. Ενα λεύκωμα για το πραξικόπημα, ένα μαντίλι και δύο γραβάτες με τα αρχικά του.  πηγη