Πρόκειται για μισή αλήθεια. Όσοι προβάλλουν αυτή την θέση παραβλέπουν επιτήδεια όσα μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια. Διαγράφουν όσα έκτοτε προέκυψαν ως καινούργια δεδομένα αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου όσες παραχωρήσεις έχουμε δεχθεί στην πορεία του χρόνου, αδιανόητες όταν η ελληνική πλευρά συμφωνούσε για Ομοσπονδία.

Έχουμε δηλαδή μια πολύ μεγάλη αλλαγή σκηνικού και δεδομένων από τότε μέχρι σήμερα. Πράγματι όμως, αρχής γενομένης από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο μέχρι και σήμερα η λύση αυτή γίνεται αποδεκτή από όλους τους Προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Καταρχάς, έχει σημασία να διευκρινιστεί ότι δεν επρόκειτο για «συμφωνία» με την πραγματική σημασία του όρου, αλλά για ένα ανακοινωθέν το οποίο εξεδόθη κατόπιν συμφωνίας των δύο μερών με το Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στην Λευκωσία.

Το ανακοινωθέν αυτό περιλάμβανε κάποιες «κατευθυντήριες γραμμές», οι οποίες αν και φωτογράφιζαν μια ΔΔΟ, δεν την ανέφεραν ως τίτλο της επιδιωκόμενης λύσης. Οι «γραμμές» αυτές είχαν αρκετά γενικό χαρακτήρα και ασφαλώς δεν επρόκειτο για επίσημη συμφωνία.

Όταν όμως την αποδέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και λίγο αργότερα ο Σπύρος Κυπριανού, κάποια θέματα που σήμερα είναι μείζονα, τότε ήταν ανύπαρκτα, ή ήταν δευτερεύοντα. Όπως για παράδειγμα το θέμα των εποίκων. Αλλά και όταν άρχισε να εποικίζεται η κατεχόμενη Κύπρος, η θέση όλων των πολιτικών δυνάμεων, βάση και του διεθνούς δικαίου, ήταν η πλήρης αποχώρηση τους.

Σήμερα, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ αποδέχονται ουσιαστικά την παραμονή του συνόλου των εποίκων! Τότε δεν ετίθετο, ούτε καν ήταν διεκδίκηση της τουρκικής πλευράς, η εκ περιτροπής προεδρία. Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά άλλων θεμάτων.

Παράδειγμα η έκταση των τουρκικών βέτο, όσον αφορά τα οποία, τα δύο προαναφερθέντα κόμματα, σήμερα δέχονται για τους Τουρκοκύπριους σε όλες τις δομές εξουσίας ή με την επιστροφή προσφύγων κ.ά. Επομένως, το περιεχόμενο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που σήμερα γίνεται αποδεκτό δεν έχει σχέση με τα δεδομένα αμέσως μετά το 1974, είναι πολλαπλασίως χειρότερο.

H Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα καταργηθεί αλλά θα μετεξελιχθεί.

Πρόκειται για το απόλυτο ψέμα, το οποίο μάλιστα λέγεται συνειδητά. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ουσιαστικά από το ’64, τουλάχιστον δεν την αποδεχόταν, ενώ ξεκάθαρα, δεν την αναγνωρίζει από το 1974.

H αποδοχή εκ μέρους της πλευράς μας της κατάργησης του κυπριακού κράτους, της ισχυρότερης ασπίδας προστασίας του Ελληνισμού της Κύπρου, και η συνίδρυση από τις δύο κοινότητες ενός νέου κράτους («παρθενογένεση») έχει γίνει αποδεκτή εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, και επισφραγίστηκε με το Σχέδιο Ανάν.

Ένα νέο κράτος το οποίο δεν θα πηγάσει από τον ένα ενιαίο λαό, Έλληνες και Τούρκους, αλλά εξίσου από τις δύο κοινότητες. Κάτι που σημαίνει ότι και η κυριαρχία του δεν θα ανήκει στο λαό αλλά εξίσου στις δύο κοινότητες, μια ρύθμιση πρωτοφανής στα νεωτερικά πολιτειακά δεδομένα. Αυτό θα συνέβαινε με τυχόν αποδοχή του Σχεδίου Ανάν, στο πλαίσιο του οποίου οι Τούρκοι θεωρούσαν και θεωρούν ότι έκαναν ήδη τις δικές τους παραχωρήσεις.

Στο ερώτημα, γιατί εφόσον δεν καταργείται η Κυπριακή Δημοκρατία, «πρέπει» τότε να αλλάξει όνομα, σημαία, και έμβλημα, οι οπαδοί αυτής της λύσης σιωπούν, δεν έχουν τι να απαντήσουν. Μια σιωπή όμως εκκωφαντική. Αν η πλευρά μας επέμενε να μην αλλάξουν τα πιο πάνω, απλά οι Τούρκοι δεν θα συγκατένευαν σε λύση, ενδεχομένως να μην προσέρχονταν σε συνομιλίες.

Το μοναδικό επιχείρημα που προβάλλουν οι διζωνιστές, προκειμένου να πείσουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δήθεν δεν καταργείται, είναι πως το κράτος που θα προκύψει δεν θα υποβάλει ξανά αίτηση ένταξης στον ΟΗΕ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού. Πρόκειται όμως για κουτοπονηριά.

Για ποιον λόγο οι διεθνείς παίκτες να ζητήσουν από το νέο κράτος αιτήσεις ένταξης προκαλώντας «αναταράξεις» και απλώς να μην αντικαταστήσουν τις ετικέτες βολεύοντας τους όλους; Γιατί να δώσουν ερείσματα σε όσους αντιστρατεύονται την λύση που θα φέρουν;

Όπως μας είπαν με τον πιο κυνικό τρόπο πριν μερικά χρόνια οι Ευρωπαίοι: «Εσείς βρέστε λύση κι εμείς θα τετραγωνίσουμε το κύκλο». Υπονοούσαν δηλαδή, ότι για τις κατάφωρες καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα περιλαμβάνει η λύση, θα επινοήσουν και τις ανάλογες νομικές κατασκευές προκειμένου να τις υποστηρίξουν και να μην υπάρχουν «προεξοχές».

Στα τυπικά και τα συμβολικά του νέου κράτους θα στέκονταν; H ουσία έχει σημασία, που είναι να «κλείσει» το πρόβλημα.

Υπάρχει ΔΔΟ με σωστό περιεχόμενο;

Και ναι και όχι. Ναι υπό την έννοια ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι, δεν πηγάζει από τη «φιλοσοφία» της λύσης, η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας, η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα βέτο στους Τουρκοκύπριους για κάθε απόφαση σε όλες τις δομές εξουσίας, η παραμονή των εποίκων, πρώτο λόγο στις περιουσίες των προσφύγων από τους «χρήστες».

Αυτά δεν θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται σε καμία Ομοσπονδία αφού είναι αχρείαστα, παράλογα και αντιβαίνουν πλήρως κάθε έννοια του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Πρόκειται για δικές μας παραχωρήσεις, οι οποίες θα έχουν ισχύ και «νομιμότητα» μόνο αν τις υπογράψουμε εμείς οι ίδιοι.