Αργά, την Κυριακή το βράδυ, θα γνωρίζομε εάν οι πρόωρες εκλογές στην Τουρκία έχουν αναδείξει ως πρόεδρο τον Ταγίπ Ερντογάν ή θα επακολουθήσει δεύτερος γύρος της αναμετρήσεως με τον ηγέτη της ηνωμένης αντιπολιτεύσεως Μουχαρέμ Ιντζέ. Τα 59 εκατομμύρια Τούρκων ψηφοφόρων διεκυβεύουν να χάσουν όσα απέκτησαν κατά τα 16 έτη διακυβερνήσεως από το κόμμα του Ερντογάν, το ΑΚΡ.

Την ευημερία και ανάπτυξη, θα διαδεχθή η αυξανομένη αυταρχικότητα, η συνέχιση των «δυόμιση πολέμων» (δυνητικά εναντίον Ελλάδας, Συρίας και Κούρδων) και μία αυστηρή μετεκλογική λιτότητα, δια της περαιτέρω ανόδου των επιτοκίων και περιορισμού των δημοσίων δαπανών-επιδοτήσεων με δανεικό χρήμα.

Η τυχόν εκλογή των αντιπάλων του Ερντογάν, με επικεφαλής τον «χαρισματικό» Ιντζέ, θα σημάνει ειρήνη με την Συρία και κατευνασμό με το Ιράν, αλλά και συνέχιση της εμπολέμου καταστάσεως με τους Κούρδους στο εσωτερικό και στα σύνορα με το Ιράκ. Στην οικονομία θα εγκαταλειφθούν τα φαραωνικού τύπου έργα (προεδρικά ανάκτορα, μέγιστα αεροδρόμια, διάνοιξη πορθμού στον Βόσπορο κλπ), αλλά θα ενταθή η ανεργία των νέων, ιδίως στις μεγάλες πόλεις Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και Άγκυρα.

Το προεδρικό σύστημα, θα μετριασθή και η Τουρκία θα αποκτήσει και πάλι πρωθυπουργόν, που θα κληθεί να διαχειρισθή εξωτερικό χρέος, πληθωρισμόν και ραγδαία υποτίμηση της τουρκικής λίρας. Ο Τούρκος ψηφοφόρος θα βρεθεί σήμερα σε δίλημμα: Να ψηφίζει τον γνωστόν και υπερφίαλο Ερντογάν, ή τον άγνωστο λυκειάρχη Ιντζέ;

Το δίλημμα

Η εκλογική εμπειρία τάσσεται υπέρ του πρώτου, ενώ η δημοκρατική λογική υπέρ του δευτέρου. Με «πανίσχυρο πρόεδρο» τον Ερντογάν, η αυταρχικότης του καθεστώτος θα ενταθή και το «Σουλτανάτο» θα μετεξελιχθή εις «Χαλιφάτο» που οι σύγχρονοι Τούρκοι απεχθάνονται.

Με τον Ιντζέ, η Τουρκία θα εισέλθη εις μακράν περίοδο αβεβαιότητος. Δια την Ελλάδα, η διαφορά είναι ελαχίστη: «Τούρκος σουνίτης ή κεμαλιστής, όλοι οι Τούρκοι μιά γενιά». Ο Ερντογάν έφερε την μαντίλα στα τουρκικά πανεπιστήμια και ο Ιντζέ προσεύχεται δημοσίως.

Ο συνασπισμός περιέχει ακραία ανθελληνικά στοιχεία και ο Ερντογάν βαρύνεται από αγρία ρητορική εναντίον της Ελλάδος και την παράνομη κράτηση δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην Αδριανούπολη.

Εν τούτοις, η σταθερά διολίσθηση της Τουρκίας προς την αντιδυτική πολιτική, ο νεοοθωμανισμός και ο αριστερός Μπααθισμός, καθιστούν τον Ερντογάν προτιμητέο, καθώς αναβαθμίζει, έστω και εξ αντιδιαστολής, τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Το μη χείρον βέλτιστον.