Ο κ. Αναστασιάδης, σε αντίθεση με όλους τους Έλληνες πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες που τοποθετούνται μόνον επί της διεθνούς πτυχής του Κυπριακού και επί όσων θεμάτων άπτονται των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της Αθήνας ως εγγυήτριας δύναμης, παρενέβη ανοιχτά στα ελληνικά πολιτικά πράγματα και στην εξωτερική πολιτική μας.

Ιστορικά, δεν έχει διδαχθεί τίποτα ούτε από τη διαμάχη Xούντας-Μακαρίου το 1974, ούτε από τις διαφωνίες Ανδρέα Παπανδρέου – Σπύρου Κυπριανού το Νοέμβριο του 1983, κατά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους.

Έκρινε, λοιπόν, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, ότι το ζήτημα της ΠΓΔΜ ήταν μια «αχρείαστη διαμάχη», πως «το όνομα έτσι κι αλλιώς είχε δοθεί από το 1992» και πως απαλείφονται τα αλυτρωτικά στοιχεία του Συντάγματος της γειτονικής χώρας.

Τα σχόλιά του δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Τι άλλο συζητούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τόσα χρόνια; Το όνομα όχι μόνον δεν είχε δοθεί από το 1992, αλλά, παρά τα λάθη της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, η Ελλάδα πέτυχε τον Απρίλιο του 1993 -για πρώτη φορά στην Ιστορία- την ένταξη μιας χώρας στον ΟΗΕ με προσωρινό όνομα.

Προκαλεί μελαγχολία

Το «ΠΓΔΜ/FYROM» έδινε μάλιστα έμφαση στο «Πρώην Γιουγκοσλαβική» και όχι στο «Μακεδονία». Προκαλεί μελαγχολία ένας Κύπριος Πρόεδρος, που επικαλείται τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Μεγαλόνησο, να πετά στο καλάθι των αχρήστων τις αποφάσεις 817 και 845 για την ΠΓΔΜ.

Πολύ περίεργο, επίσης, όταν έχει διαπραγματευθεί τόσα χρόνια με τόσους ειδικούς εκπροσώπους και απεσταλμένους του γ.γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό, να εξευτελίζει, ουσιαστικά, την αποστολή τους. Αυτό κάνει με τον πολύπειρο Μάθιου Νίμιτς, ο οποίος είχε εντολή μεσολάβησης αποκλειστικά για το όνομα (και όχι φυσικά για εθνότητες κ.λπ.) από το 1999.  πηγη