Ο καβγάς, στο εσωτερικό μέτωπο, για το… χαμένο πρακτικό, για τις ημερομηνίες που ισχύουν ή όχι για το Πλαίσιο Γκουτέρες, δείχνει πολιτική γύμνια και προσπάθεια απροσανατολισμού. Επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι πορευόμαστε χωρίς πυξίδα (γενικώς και όχι μόνο στο Κυπριακό).

Υπάρχει διαχρονικά ένα ομιχλώδες τοπίο που προκαλείται ενόψει της σύγχυσης που επικρατεί για το τι μέλλει γενέσθαι. Εξ ου και το γεγονός ότι συζητείται ακόμη ποια ομοσπονδία έγινε αποδεκτή, ποιο είναι το Πλαίσιο Γκουτέρες, τι ειπώθηκε, συμφωνήθηκε.

Η πολιτική της αδράνειας «δένει» με εκείνη του «δώσ’ τα όλα», επειδή… χανόμαστε. Η ιδεολογία της υποχωρητικότητας είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που βρίσκει καταφύγιο στην Κύπρο με τους μονίμους εκφραστές να επιχειρούν εκβιαστικά να θέσουν διλήμματα, που αναδεικνύουν μια μονοδρομημένη επιλογή: Να κάτσουν όλοι φρόνιμα και να γίνουν αποδεχτά τα (όποια) προτεινόμενα. Κι αυτό δεν είναι σημερινό και δεν αφορά μόνο στην παρούσα φάση, αλλά διαχρονικά γεγονότα και ιστορικούς σταθμούς.

• «Εάν δεν γινόταν ο αγώνας κατά των Εγγλέζων, θα ήμαστε σε καλύτερη μοίρα» (δηλαδή αποικία ή θα μας έδιναν ανεξαρτησία χωρίς να κουνηθεί φύλλο;).

• «Εάν δεν είχαμε απαιτήσεις από τους Τούρκους, δεν τους εκνευρίζαμε, θα λυνόταν το Κυπριακό» (όπως θα ήθελαν προφανώς οι Τούρκοι).

• «Εάν φύγει ο Ακιντζί, δεν θα υπάρχουν πλέον πιθανότητες να συμφωνήσουμε στο Κυπριακό» (ο Ακιντζί δεν είναι Έρογλου, όπως δεν ήταν και ο Ταλάτ, αλλά μπορούν να αποφασίζουν μόνοι τους ή ούτε καν ερωτούνται;).

• «Επειδή δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας, θέλουμε κάποιον να αποφασίζει εκ μέρους μας», όπως η Τρόικα, που προσκλήθηκε από τη λεγόμενη Αριστερά και «έπαιξε μπάλα» επί Δεξιάς.

Κάποιοι από αυτούς εκφράζουν την αλληλεγγύη τους σε λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, αλλά όταν πρόκειται για τη δική μας υπόθεση, θεωρούν πως δεν πρέπει να γίνει τίποτε, εκτός από την πεπατημένη. Η πεπατημένη είτε θα οδηγήσει σε παρατεταμένη αδράνεια, αδιέξοδο είτε σε προσαρμογή στους τουρκικούς διαχρονικούς σχεδιασμούς. Κοντολογίς, θα πρέπει να χορτάσει η Τουρκία γιατί διαφορετικά θα την έχουμε άσχημα.

• «Εάν δεν δοθεί θετική ψήφος στην τουρκική πλευρά δεν θα λυθεί το Κυπριακό». Να μην λειτουργεί το κράτος επειδή πρέπει να λυθεί το Κυπριακό με βάση τις τουρκικές αξιώσεις.

• «Εάν δεν δώσουμε αέριο στους Τούρκους, δεν θα έχουμε ούτε εμείς». Η προσέγγιση των αφελών και των απλοϊκών που διεκδικούν και πολιτικό ρόλο, αλλά δεν «διαβάζουν» ούτε τις γεωπολιτικές εξελίξεις, την αλλαγή των δεδομένων ούτε και το ενδεχόμενο τα διαφορετικά συμφέροντα να μπορούν να «συναντηθούν» σε κοινά συμφέροντα.

Οι προσεγγίσεις αυτές εξυπηρετούν τον τουρκικό εθνικισμό και επί της ουσίας τις τουρκικές επιδιώξεις. Είναι εθνικιστές, οι οποίοι εκφράζονται μέσα από τον εθνικισμό της άλλης πλευράς. Έχουν, όμως, και το θράσος να κατηγορούν όσους διαφωνούν μαζί τους ως εθνικιστές.

Το Κυπριακό δεν λύνεται για έναν απλό λόγο. Επειδή η Τουρκία θεωρεί πως δεν τα πήρε ακόμη όλα. Κι αυτό επιβεβαιώνει και την αποτυχία της ακολουθούμενης πολιτικής.

Ο Νίκος Κοτζιάς, σε ομιλία του στη Λευκωσία προ ημερών, είχε αναφέρει πως στο πρώτο του ταξίδι, ως ΥΠΕΞ, στη Νέα Υόρκη, ρωτήθηκε από Τούρκο δημοσιογράφο -μετά από συνάντηση με τον Γ.Γ.- «γιατί ενώ όλοι βιάζονται για λύση του Κυπριακού, η Ελλάδα καθυστερεί;» Στράφηκε προς τον Τούρκο δημοσιογράφο και του ανέφερε: Να αποσύρει η Τουρκία τα στρατεύματά της από την Κύπρο και θα δείτε πόσο γρήγορα θα λυθεί το Κυπριακό.

Το Κυπριακό δεν θα λυθεί ενόσω ζητούνται υποχωρήσεις από το θύμα ενώ ο θύτης κατέχει έδαφος, έχει στρατό κατοχής, κουβάλησε εποίκους. Είναι, όμως, «ακραίο», σύμφωνα με τους εγχώριους εκφραστές του τουρκικού εθνικισμού, να προκαλούμε την Τουρκία ζητώντας της να ξεκουμπιστεί από την Κύπρο.  πηγη