Στα παιδικά μας χρόνια, πολλοί, μάθαμε τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Έχουν περάσει 566 χρόνια από τότε που η Πόλη είχε υποταχθεί στον πλέον βάρβαρο λαό που έχει γνωρίσει η οικουμένη. Ως παιδί, ο γράφων άκουσε τον θρύλο από τους παππούδες του, οι οποίοι αμφότεροι, είχαν ενστερνισθεί το ίδιο όραμα, το οποίο παραλίγο να το πραγματοποιήσουν, φτάνοντας έως έξω από το Κάλε Γκρότο, μερικά μόλις χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα.

Είχαν πολεμήσει επιχειρώντας να διώξουν τους Τούρκους πέρα, ως την «Κόκκινη Μηλιά». Δεν το κατόρθωσαν διότι ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς δεν τους οδηγούσε. Αντί αυτού, όπως και τότε, το 1453, βασίλευε ο διχασμός. Δεν είχε έρθει η ώρα να ξαναδώσει ο άγγελος το σπαθί στον Μαρμαρωμένο ήρωα.

Και πράγματι ο θρύλος δεν πέθανε, πως θα μπορούσε άλλωστε να πεθάνει, ο θρύλος, η ίδια η θύμηση του Παλαιολόγου, που καβάλα στo αραβικό του άτι μάχεται μόνος με χιλιάδες εχθρούς, αν και γνωρίζει ότι τελικώς οι βάρβαροι θα διαβούν;

Μήπως την ίδια αλήθεια δεν γνώριζε και ένας άλλος βασιλιάς, 2000 χρόνια πριν από αυτόν, όταν έπεσε «του νόμους τους κοινούς τηρώντας», κραυγάζοντας Μολών Λαβέ, μήπως ο Παλαιολόγος δεν ήταν που αναστήθηκε και με τη μορφή του Διάκου και πολέμησε με τα ελάχιστα παλικάρια τους 6.000 του Ομέρ Βρυώνη, μήπως δεν του ξανάδωσε ο άγγελος το σπαθί και δεν τον έστειλε στην Πίνδο και στ’ Αργυρόκαστρο, ο Παλαιολόγος δεν ήταν στο 731 της Τρεμπεσίνας, δεν ήταν στο πολυβολείο Π8, με τη μορφή του λοχία Δημήτρη Ίτσιος και στο Ιστίμπεη ως λοχαγός Ζακυνθινός, ή μήπως προσφάτως δεν μετενσαρκώθηκε και δεν πολέμησε στην πολύπαθη Κύπρο, προδομένος, επιχειρώντας ακόμα, ως άλλος Ισαάκ και Σολομός, έστω και χωρίς σπαθί, να κατεβάσει το μιαρό σύμβολο των βαρβάρων που μόλευε τα ιερά της πατρίδας χώματα;

Αυτός ήταν ο Παλαιολόγος, η μορφή που έδωσε όραμα, θέληση για ζωή και φως στους Έλληνες για αιώνες, αιώνες οι οποίοι καθόλου δεν τον άγγιξαν – πως θα τους ήταν μπορετό; Μόνο τον υμνολόγησαν καθώς στον Έλληνα ήρωα άξιζε, «μα δεν τον έκλαψαν, γιατί να κλάψουν, ήταν γενναίο παιδί»!

«Εάλω η Πόλις». Η τρομερή κραυγή αντήχησε. «Η Πόλη κυριεύθηκε και εγώ ακόμη ζω;», κραύγασε ο βασιλιάς και όρμησε εμπρός με το σπαθί στο χέρι και με λίγους αφοσιωμένους συντρόφους να βρει τον ένδοξο θάνατο που του ΕΠΡΕΠΕ, για να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των ηρώων της ελληνικής φυλής.

Όρμησε ο Κωνσταντίνος, μαζί με τον Φραγκίσκο Τολέδιο, τον Θεόφιλο Παλαιολόγο και τον Ιωάννη Δαλμάτη κατά των εχθρικών στιφών. Τέσσερις μόλις ήρωες εναντίων χιλιάδων. Οι τέσσερις στάθηκαν με την πλάτη στο τείχος και εκεί αντιμετώπιζαν τους χιλιάδες Τούρκους.

«Θέλων θανείν ή ζείν», ανακραύγασε ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και όρμησε με το σπαθί στον συρφετό. Οι τέσσερις αυτοί άνδρες επιτέλεσαν θαύματα. Μόνοι τους έστρωσαν το έδαφος με κουφάρια εχθρών. Μανιασμένοι, ακατάβλητοι, έχοντας απολέσει κάθε ανθρώπινο αίσθημα, αδιαφορώντας για τα εχθρικά πλήγματα, για τα τραύματα και για το αίμα τους που έρεε από τις πληγές, τέσσερις μόνο άνδρες πολεμούσαν με τα ατελείωτα στίφη των εχθρών.

Ο Κωνσταντίνος εδέχθη το μοιραίο πλήγμα Πρόλαβε μόνο να κραυγάσει πριν πέσει «δεν υπάρχει κανένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;». Δεν ήθελε ο αυτοκράτωρ να πέσει η κεφαλή του στα χέρια των εχθρών, να μαγαριστεί, όπως κατόπιν δεν το ήθελαν και οι Κλέφτες που έκοβαν τα κεφάλια των νεκρών τους όταν δεν μπορούσαν να τους μεταφέρουν για να μην τα βρωμίσουν οι αλλόπιστοι.

«Οι εταίροι του βασιλέως έπαυσαν βλέποντες αυτόν εν τη μάχη. Εκείνος δε αποφασίσας ν’ αποθάνη εξ ης ώρας εγίγνωσκε ότι είχε κυριευθή η Πόλις, έπεσεν αφανώς. Ουδείς των περί τον αυτοκράτορα είδε τις τελευταίας του στιγμάς. Άπαντες οι περιστοιχίζοντες αυτόν συναπωλέσθησαν μετ’ αυτού ενώ οι Τούρκοι εξηκολούθων εκχεόμενοι αναρίθμητοι διά του γιγαντιαίου ρήγματος και διά των ήδη εκβιασθεισών πυλών.

“Ούτως εξέπνευσε ενδόξως πλησιέστατα της πύλης του Αγ. Ρωμανού ως απλούς στρατιώτης ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ενδέκατος των ομωνύμων αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως, την πρωίαν της 29ης Μαΐου 1453, ημέραν της εβδομάδος Τρίτην, πεντηκοστή πέμπτην ημέραν της πολιορκίας», αναφέρουν οι χρονικογράφοι.

History-point.gr

πηγη