Μια απόφασις την οποία δεν πρέπει να κρίνει κανείς βιαστικά και επιφανειακά, είναι η πλήρης υπαγωγή της ευθύνης για την κρατική αμυντική βιομηχανία στο υπουργείο Αναπτύξεως. Η πρώτη εικόνα είναι ότι ότι οι τρεις κύριες αμυντικές βιομηχανίες που ανήκουν στο Δημόσιο, τα ΕΑΣ (ελληνικά Αμυντικά Συστήματα – πρώην ΠΥΡΚΑΛ ΕΒΟ), η ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία) και η ΕΛΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων) είναι είτε πτωχευμένες, είτε στα πρόθυρα της πτωχεύσεως, είτε τελούν υπό εκκαθάριση.

Του Ευθύμιου Π. Πέτρου
ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ

Και είναι γεγονός ότι στην κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει απαιτείται σχέδιο διασώσεως το οποίο πρέπει να εκπονηθεί και να τεθεί σε εφαρμογή ταχύτατα. Διαφορετικά σε λίγο δεν θα υπάρχουν παρά κουφάρια βιομηχανικών εγκαταστάσεων εκεί όπου κάποτε υπήρχαν εργοστάσια που έσφυζαν από ζωή.

Το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν επισήμως πτωχεύσει αυτές οι βιομηχανίες οφείλεται στο γεγονός ότι εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις, χωρίς να είναι βέβαιον ότι τα χρήματα που εισπράττουν διατίθενται και σε αγορές πρώτων υλών ή καλύπτουν μόνον μισθοδοσίες.

Πολύ βολικά οι εκπρόσωποι των εργαζομένων καταλογίζουν ευθύνες σε όλους εκτός των ιδίων. Και όμως ουδέποτε υπεστήριξαν ή βοήθησαν στην εφαρμογή προγραμμάτων διασώσεως τα οποία εκπονήθηκαν κατά το παρελθόν.

Τα ΕΑΣ επί παραδείγματι διατηρούν ανοικτό εργοστάσιο που έχει να παραγάγει κάτι από το 2004! Με εξαίρεση δε την ΕΑΒ η οποία επιβιώνει χάρη στην υποστήριξη της αμερικανικής Lockheed Martin, οι βιομηχανίες ούτε προϊόντα έχουν αναπτύξει ούτε σε διεθνείς συμπαραγωγές μετέχουν.

Είναι υποκατασκευαστές σε κάποια προγράμματα με τον περιορισμό πως περιορίζονται σε ό,τι αγοράζουν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Δηλαδή ούτε πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες έχουν, ούτε βεβαίως δυνατότητα εξαγωγικών εργασιών.

Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος μπορεί να επιβάλλει τα σχέδια διασώσεως με τον καλύτερο τρόπο. Και λέμε να επιβάλλει διότι το μόνο βέβαιο είναι πως η κοντόφθαλμη στάσις των συνδικαλιστών κυρίως που λυμαίνονται τις βιομηχανίες θα αντιδράσουν σθεναρά.

Αν εργάζονταν με το ίδιο πάθος για την πρόοδο της εργασίας τους, η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα έπρεπε σήμερα να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του κόσμου.

Θα αναφέρουμε το παράδειγμα του σχεδίου διασώσεως των ΕΑΣ του 2013 το οποίο ναυάγησε το 2015 εξ αιτίας των ιδεοληψιών του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπουργοί του οποίου όμως συντάχθηκαν με τους συνδικαλιστές που υπονόμευαν τις προσπάθειες σε κάθε επίπεδο.

Τώρα μιλάμε για μια χαμένη ευκαιρία ενώ τα σωματεία εργαζομένων δημοσιεύουν κείμενα με ανερμάτιστους ισχυρισμούς οι οποίοι απλώς περισπούν την προσοχή των πολιτών από την ουσία. Σκοπός τους βέβαια είναι να περισπάσουν την προσοχή της Κυβερνήσεως.

Και για τον λόγο αυτό θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως το ποιο κατάλληλο υπουργείο για τον έλεγχο της αμυντικής βιομηχανίας είναι αυτό που δεν θα ενδώσει στα συντεχνιακά συμφέροντα και βεβαίως δεν θα παραπλανηθεί.  πηγη