Σάββας Καλεντερίδης

Ακριβώς την ίδια περίοδο που ο ελληνικός στρατός προετοιμαζόταν να αποβιβαστεί στη Σμύρνη, συνέβη ένα ιστορικό γεγονός το οποίο δεν έχει ακόμα διαλευκανθεί.

Ο Μουσταφά Κεμάλ στις 30 Απριλίου 1919 ορίστηκε Επιθεωρητής της 9ης Στρατιάς του οθωμανικού στρατού.

Την ίδια ημέρα συγκρότησε μια ομάδα αποτελούμενη από 23 αξιωματικούς και 24 στρατιώτες και υπέβαλε τα ονόματά τους στο υπουργείο Άμυνας για να λάβει την άδεια να μεταβεί για «επιθεώρηση» στην Αμισό (Σαμσούντα), η περιοχή της οποίας υπέφερε από τη δράση των παρακρατικών-παραστρατιωτικών οργανώσεων που υποκινούνταν και συντονίζονταν από το κράτος των Νεότουρκων, για να εξαλείψουν από την περιοχή τον ελληνισμό.

Ως γνωστόν, η περίοδος από το 1914 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1918 ήταν η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους.

Στις 6 Μαΐου ο υπουργός Άμυνας Σακίρ πασά επέδωσε τη σχετική διαταγή στον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος στις 14 Μαΐου έστειλε τον κατάλογο της προαναφερθείσας ομάδας στο υπουργείο Άμυνας για να εκδοθεί θεώρηση εισόδου (βίζα) από τους Άγγλους, που ήταν η επικυρίαρχη δύναμη στην Κωνσταντινούπολη αλλά και στη θάλασσα του Εύξεινου Πόντου, μετά την Ανακωχή του Μούδρου.

Η βίζα που έδωσαν οι Άγγλοι στον Κεμάλ

Στις 13 Μαΐου 1919 αποβιβάστηκε ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη και τον υποδέχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, με ελληνικές σημαίες στα χέρια και στα μπαλκόνια της Γκιούρ Ισμίρ, της «Σμύρνης των απίστων», όπως την αποκαλούσαν οι Οθωμανοί.

O κατάλογος με τα ονόματα που έδωσε ο Κεμάλ

Σύμφωνα με την τουρκική ιστοριογραφία, η «κατάληψη» της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό ολοκληρώθηκε στις 15 Μαΐου, και μια μέρα μετά, στις 16 Μαΐου, το Γραφείο Συνδέσμου της Αγγλίας εξέδωσε την απαραίτητη θεώρηση για να μπορέσει να διασχίσει τα νερά του Πόντου το πλοίο «Bandırma», να φθάσει στην μαρτυρική Αμισό στις 18 Μαΐου και να αποβιβαστεί ο Κεμάλ στην αποβάθρα στις 19 Μαΐου 1919.

Μόλις πάτησε το πόδι του στην Αμισό, απέστειλε κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα στον σουλτάνο, τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς Εσωτερικών και Εξωτερικών και στο Γενικό Επιτελείο του οθωμανικού στρατού, αναφέροντας ότι ανέλαβε καθήκοντα για την νέα του αποστολή.

Η «νέα αποστολή» ήταν η κατάπνιξη του αντάρτικου στον Πόντο, η συνεννόηση με τους φυλάρχους της κεντρικής και ανατολικής Ανατολίας, η ανασυγκρότηση του στρατού και η έναρξη του «εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα εναντίον των ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κατέλαβαν την πατρίδα».

Σημειωτέο ότι μετά τη Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου, οι νικητές, Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί, έστειλαν στρατεύματα και πλοία στην Κωνσταντινούπολη.

Οι Γάλλοι κατέλαβαν την Κιλικία και οι Ιταλοί την Παμφυλία, τη Λυκία και την Καρία, με εντολή την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης. Με την ίδια εντολή αποβιβάστηκαν και οι Έλληνες στη Σμύρνη, για έναν επιπρόσθετο λόγο: την προστασία των εκεί ελληνικών πληθυσμών.

Ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, έναν χρόνο μετά, η οποία ήταν θνησιγενής, αφού Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί δεν ήταν διατεθειμένοι να την υποστηρίξουν και άρχισαν να συνάπτουν συμφωνίες με τον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίον μάλιστα υποστήριξαν και στρατιωτικά.

Ενώ ήταν σε εξέλιξη οι διεργασίες για την συνομολόγηση της Συμφωνίας των Σεβρών, τον Μάιο του 1920 ο Μουσταφά Κεμάλ στέλνει αντιπροσωπεία βουλευτών στη Μόσχα, με επικεφαλής τον βουλευτή Κασταμονής Γιουσούφ Κεμάλ.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, οι Σοβιετικοί στέλνουν τα πρώτα όπλα και πυρομαχικά στο στρατό του Κεμάλ, τον Φεβρουάριο του 1921 τοποθετείται ο πρώτος πρέσβης στη Μόσχα, και την άνοιξη η κυβέρνηση Λένιν δέχεται να σταλούν 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια στον Κεμάλ.

Στις 7 Ιουλίου 1921 υπογράφεται η Συμφωνία της Μόσχας μεταξύ Μπολσεβίκων και κεμαλικών, ενώ τρεις μήνες μετά οι Γάλλοι υπογράφουν τη Συμφωνία της Άγκυρας με τους κεμαλικούς.

Το τι επακολούθησε το γνωρίζουμε.

Ο Μουσταφά Κεμάλ έκανε γνωστές και άγνωστες συμφωνίες με Μπολσεβίκους, Άγγλους, Γάλλους και Ιταλούς, και δεν έκανε «αντιιμπεριαλιστικό απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των ξένων δυνάμεων που κατέλαβαν την πατρίδα», όπως είναι η επίσημη θέση της Τουρκίας μέχρι σήμερα.

Απλώς, υπό το πρόσχημα της εκδίωξης του ελληνικού στρατού που είχε αποβιβαστεί στη Μικρά Ασία με την εντολή των Άγγλων, τις ίδιες μέρες που οι Άγγλοι έδιναν θεώρηση εισόδου και μετάβασης του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό, για να αποτελειώσει το έργο που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι, δηλαδή τη Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων), πράγμα που έγινε και ολοκληρώθηκε με την επαίσχυντη Συμφωνία Ανταλλαγής των Πληθυσμών.

Τότε ο ελληνικός στρατός ένιωσε προδομένος από τους «συμμάχους» αλλά και από τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι όλοι είχαν συνάψει συμφωνίες με τον Κεμάλ, για να ακολουθήσει η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, οι σφαγές και οι «συνωστισμοί»…

Αυτό που δεν έχει διευκρινιστεί μέχρι σήμερα, είναι αν οι Άγγλοι από τη μια έδιναν σε μας τους Έλληνες εντολή να αποβιβαστούμε στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία και την ίδια ακριβώς περίοδο έδιναν την «άδεια» και στον Κεμάλ να μεταβεί στην Αμισό για να συνεχίσει το έργο των Νεότουρκων και να «εκκαθαρίσει το χωράφι της Ανατολίας από τα ζιζάνια, τους χριστιανούς», όπως δήλωναν μερικά χρόνια πριν οι Νεότουρκοι.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά;

Οι ΗΠΑ ήταν αυτές που συνεργάστηκαν πρώτες με τους Κούρδους, και συγκεκριμένα με το PKK, στο όρος Σιντζάρ, στην επικράτεια του Ιράκ, το καλοκαίρι του 2014, για να συνεχίσει η συνεργασία με το YPG (Δυνάμεις Προστασίας του Λαού) στην επικράτεια της Συρίας.

Η συνεργασία των ΗΠΑ και στις δύο περιπτώσεις αφορούσε την καταπολέμηση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ).

Σημειωτέον ότι μέχρι τότε οι Κούρδοι του YPG ήταν η μόνη αξιόμαχη δύναμη στο έδαφος για να νικήσει το ΙΚ, αφού οι μονάδες του στρατού του Ιράκ και της Συρίας υποχωρούσαν ή διαλύονταν μπροστά στην αγριότητα των τρομοκρατών του ΙΚ, που υποστηριζόταν από την Τουρκία.

Το ίδιο διάστημα και για τους ίδιους λόγους συνεργάζονταν με τους Κούρδους του YPG και οι δυνάμεις του Άσαντ και οι Ρώσοι, για να υπερασπιστούν το Χαλέπι αλλά και άλλες περιοχές (Αφρίν) που κινδύνευαν από το ΙΚ.

Μάλιστα, η Ρωσία έδωσε άδεια για λειτουργία Γραφείου Συνδέσμου του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD/YPG) στη Μόσχα.

Μέχρι εδώ όλα καλά. ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, θεωρούνται σύμμαχοι με τους Κούρδους και στηρίζουν ο καθένας για τους δικούς του λόγους το PYD/YPG, που σημειωτέον για την Τουρκία είναι τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η πρώτη «ρωγμή» ήλθε το καλοκαίρι του 2016, όταν η Ρωσία, που εν τω μεταξύ «τράβηξε» κοντά της τον Ερντογάν, έδωσε άδεια για εισβολή της Τουρκίας στο έδαφος της Συρίας, στην Αλ Μπαμπ, για να προλάβουν την ένωση των καντονιών Κομπάνι και Αφρίν.

Η Μόσχα για αντίτιμο πήρε το Χαλέπι από τις φιλικές προς τους Τούρκους δυνάμεις, αλλά και την επιτάχυνση των εργασιών για το πυρηνικό εργοστάσιο στη Μερσίνα.

Ακολούθησε το Αφρίν, στις αρχές του 2018, τότε που η Ρωσία έδωσε άδεια για εισβολή των Τούρκων στην περιοχή και εθνοκάθαρση των Κούρδων, με αντάλλαγμα την αποχώρηση από την Γκούτα των φιλικών προς την Τουρκία τζιχαντιστών, τρομοκρατών για τη Ρωσία, αλλά και το συμβόλαιο για τους S-400.

Τον Οκτώβριο του 2019 ακολούθησε η προδοσία των Κούρδων από τις ΗΠΑ, για να συνεχιστεί η εθνοκάθαρση στην περιοχή Γκίρε Σπι – Σερεκάνιγιε (Τελ Αμπιάντ – Ρας Αλ Αΐν).

Σας θυμίζουν τίποτα οι δύο περιπτώσεις και τι σημαίνουν για το μέλλον του ελληνισμού σε Κύπρο και Ελλάδα;

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα δημοκρατία και το Pontos-news