Η έλλειψη σημαντικών πόρων για την απόκτηση καινούριων οπλικών συστημάτων προς όφελος του ΕΣ έχει οδηγήσει το ΓΕΣ στην υποβολή πληθώρας αιτημάτων προς τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά το 2010, για τη μεταβίβαση μεταχειρισμένων οχημάτων, άλλοτε με επιτυχία (π.χ. τεθωρακισμένα οχήματα οικογενείας M113) και άλλοτε όχι (π.χ. άρματα μάχης M1 Abrams). Μία τέτοια περίπτωση είναι τα αμφίβια τεθωρακισμένα οχήματα AAV-7.

Η απαίτηση για αμφίβια τεθωρακισμένα, οχήματα που κινούνται στο νερό προσφέροντας στοιχειώδη προστασία στους Πεζοναύτες της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών (32ης ΤΑΞΠΝ), ήρθε για τα καλά στο προσκήνιο μετά τα Ίμια. Έκτοτε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Σχεδόν 25. Οι ανάγκες των Πεζοναυτών μεγαλώνουν, και οι ίδιοι πρέπει να αποκτήσουν καλύτερα μέσα από αυτά που διαθέτουν τώρα για να αλλάξουν τα δεδομένα σε κάποιο νησί του Αιγαίου, αν χρειαστεί, χωρίς οι απώλειες να κινδυνεύουν να φτάσουν σε πολύ άσχημα επίπεδα.

Πέρσι, σε διάφορες συναντήσεις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ με ομόλογους των ΗΠΑ, φάνηκε ότι τα AAV-7 ήταν τελικά πολύ ψηλά στην λίστα. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες του περιοδικού μας, οι ΗΠΑ φέρονταν να είχαν συμφωνήσει να αποδεσμεύσουν αριθμό 30+ οχημάτων του τύπου AAVP-7A1 (η βασική έκδοση), που θα συμπεριλάμβαναν οχήματα AAVC-7A1 (διοίκησης) και AAVR-7A1 (περισυλλογής). Ωστόσο, ο αριθμός των οχημάτων, που μπορεί να αγοραστεί, δείχνει ότι έχει μειωθεί.

Το AAV-7 ήταν πάντα ψηλά στην προτίμηση της 32^ης ΤΑΞΠΝ, αλλά ποτέ δεν επιτεύχθηκε κάποια συμφωνία απόκτησης, είτε γιατί δεν υπήρχαν διαθέσιμα μεταχειρισμένα οχήματα είτε γιατί το κόστος εκσυγχρονισμού τους χαρακτηριζόταν υψηλό. Βέβαια, για μια μικρή περίοδο «έπαιξε» η προμήθεια 40 έως 55 BMP-3F, ως ΑΩ της αγοράς 415 ΤΟΜΑ BMP-3, αλλά η ακύρωση του προγράμματος δεν επέτρεψε τη μεταβίβαση των BMP-3F. Η πάγια απαίτηση του ΕΣ είναι η χρήση αμφίβιων τεθωρακισμένων για τη μεταφορά 760 ατόμων, ωστόσο, οι σημερινές συνθήκες δεν φαίνεται να επιτρέπουν την απόκτηση περισσότερων από 18-24 AAV-7 συνολικά. Στην περίπτωση των 18 AAV-7 μεταφέρονται 450 άτομα.

Κάθε AAV-7 μπορεί να μεταφέρει έως 25 πεζοναύτες, μπορεί να επιπλέει σε Κατάσταση Θάλασσας 5, ενώ επίσης μπορεί να «κολυμπά» για 20 ναυτικά μίλια, επιτρέποντας στο μητρικό πλοίο να μην πλησιάσει πολύ κοντά την ακτή. Το AAV-7 προσφέρει σημαντικά μεγαλύτερο επίπεδο προστασίας από τις ΑΒΑΚ, παρέχει πυρά υποστήριξης σε φίλια τμήματα με το πολυβόλο των 0,50 in και το βομβιδοβόλο των 40mm και είναι ικανό να συνεχίσει προς το εσωτερικό μετά την άφιξή του στην ακτή. Πάντως, πρέπει να ειπωθεί, το AAV-7 δεν είναι πανάκεια, καθώς αναπτύσσει ταχύτητα μέχρι μόλις 8 ναυτικά μίλια στο νερό, είναι ογκώδες, δεν έχει οπλισμό παρόμοιο με ενός ΤΟΜΑ και δεν προσφέρει σημαντικό επίπεδο προστασίας στους επιβαίνοντες. Ως λύση όμως είναι έτη φωτός μακριά από τη χρήση ΑΒΑΚ του Β’ ΠΠ, και η συνεχιζόμενη χρήση τους από τις Αμερικανικές ΕΔ φανερώνει την αξία του.

Η τελευταία επίδειξη του τύπου σε ελληνικό περιβάλλον έγινε στις 8 Ιανουαρίου 2019, στο πλαίσιο της ελληνοαμερικανικής άσκησης «Μέγας Αλέξανδρος 2019». Σε αμερικανική υπηρεσία, το AAV-7 βοηθά στη μεταφορά πεζοναυτών από το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων στην ακτή, όπου δίνουν τη σκυτάλη στα τροχοφόρα ΤΟΜΑ LAV-25, που θεωρούνται πιο ευέλικτα και διαθέτουν πυροβόλο των 25mm. Όσον αφορά την ελληνική περίπτωση, τον ρόλο των LAV-25 έχουν τα άρματα μάχης Leopard 1A5, τα ΤΟΜΠ M113 ή τα οχήματα HUMVEE λόγω της έλλειψης ΤΟΜΑ.

Πολεμική δράση

Είκοσι LVTP-7 (έκδοση από την οποία προέκυψε το αναβαθμισμένο AAV-7A1) χρησιμοποιήθηκαν από την Αργεντινή κατά την εισβολή του 1982 στα νησιά Φώκλαντ με όλα τα οχήματα να επιστρέφουν Αργεντινή πριν τελειώσει ο πόλεμος. Από το 1982 έως το 1984, LVTP-7 αναπτύχθηκαν με τους Αμερικανούς στο πλαίσιο της πολυεθνικής ειρηνευτικής δύναμης στη Βηρυτό, με αριθμό οχημάτων να παθαίνουν ζημιές από ελαφρά όπλα. Στις 25 Οκτωβρίου 1983, LVTP-7 των Αμερικανών Πεζοναυτών, διεξήγαγαν μια εξαιρετικά επιτυχημένη αμφίβια απόβαση στο νησί της Γρενάδας. Χρησιμοποιήθηκε εκτενώς στον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003, τα AAV-7A1 κατηγορήθηκαν ότι παρείχαν μικρή προστασία για το πλήρωμα σε σύγκριση με άλλα οχήματα, όπως το M2 Bradley. Οκτώ εξ αυτών καταστράφηκαν στη μάχη της Nasiriyah, όπου αντιμετώπισαν πυρά RPG, όλμων, αρμάτων μάχης και πυροβολικού. Τον Αύγουστο του 2005, 14 Αμερικανοί πεζοναύτες σκοτώθηκαν όταν το AAV-7 τινάχθηκε από αυτοσχέδια βόμβα σε δρόμο στην κοιλάδα του Ευφράτη.

Μέσα στους επόμενους μήνες ίσως κλείσει επιτέλους ένα από τα μεγαλύτερα κενά στον εξοπλισμό των Ελλήνων Πεζοναυτών. Οι τελευταίοι είναι ίσως από τους τελευταίους στον κόσμο που κάνουν χρήση Αποβατικών Ακάτων (ΑΒΑΚ) για τις αποβάσεις τους. Οι ΑΒΑΚ είναι προβληματικές όχι μόνο σε αποβάσεις, αλλά και σε απλές αποβιβάσεις στην ακτή. Η πρακτική χρήσης των ΑΒΑΚ πάει πίσω στον Β’ ΠΠ, και η τελευταία “σοβαρή” χρήση τους έγινε το 1965 στην Ντανάνγκ, από Αμερικανούς Πεζοναύτες. Φυσικά δεν ήταν απόβαση, αλλά απλή αποβίβαση.

Ανεξάρτητα από το αν ενταχθούν ή όχι τελικά στο ελληνικό οπλοστάσιο, τα AAV-7 χαρακτηρίζονται ως «πολλαπλασιαστές ισχύος» από στελέχη της 32^ης ΤΑΞΠΝ, που θα αναβάθμιζαν σε άλλο επίπεδο την ικανότητα διεξαγωγής αμφίβιων επιχειρήσεων. Αλλά πρέπει να θυμίσουμε ότι οι αποβάσεις, για να πετύχουν, απαιτούν πάνω από όλα αεροπορική και ναυτική υπεροχή.

Πηγή