Το ποιες τορπίλες θα επιλέξει τελικά το Πολεμικό Ναυτικό είναι σε μεγάλο βαθμό δικιά του υπόθεση. Γερμανικές θα είναι; Γαλλικές θα είναι; Ιταλικές; Η χρήση του “σε μεγάλο βαθμό” και όχι του “αποκλειστικά”, ασφαλώς οφείλεται στον τομέα “εξοπλιστική διπλωματία” με την οποία φαίνεται ότι ασχολούμαστε επισταμένως τον τελευταίο καιρό. Οι καιροί είναι πονηροί, οπότε επιχειρήματα κάποιας άλλης εποχής υπό άλλες συνθήκες, ότι απόλυτη προτεραιότητα έχουν οι αξιολογήσεις των Επιτελείων, “παίρνουν νερό” σήμερα και δικαιολογημένα.

Το θέμα είναι ότι αυτό το σκέλος των εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι άκρως πολύπλοκο και ο χειρισμός του γίνεται στο ανώτατο επίπεδο των κυβερνήσεων. Αν ρωτήσεις βέβαια τον μέσο Έλληνα και του πεις ότι μετά και τα τελευταία… κολλητιλίκια της Μέρκελ με τον Ερντογάν, ή μάλλον για την ακρίβεια τη δουλικότητα που επιδεικνύει, ακόμα και να ξεχάσεις την εποχή των μνημονίων, δεν του ακούγεται και πολύ καλά να δώσεις στους Γερμανούς και εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Φοβάσαι ρε παιδί μου ότι σύστημα που θα χρησιμοποιηθεί για να αντιμετωπίσει τον “μπαμπούλα της Άγκελας”, το Ναυτικό του Ταΐπ, μπορεί να στο γκαντεμιάσει! Αν της το ζητήσει ο Ταΐπ, είναι ικανή να τους κάνει “μαύρα μάγια”, να βάλει να σου κάνουν απεργία στο εργοστάσιο! Πλάκα κάνουμε…

Επιστρέφοντας… στη σοβαρότητα, αν αντιμετωπίσεις το θέμα από την οπτική της εξοπλιστικής διπλωματίας, η Γαλλία έχει το δικό της -σαφέστατο- επιχείρημα… το έχει στείλει στο οικόπεδο 8 στην κυπριακή ΑΟΖ, η Ιταλία θα σου κλείσει το μάτι λέγοντας “έλα τώρα να βολέψουμε και αυτό το θέμα της ΑΟΖ, να σου δώσω και κάτι που θα σου κάνει τη διαφορά στην κακιά την ώρα”.

Όλα αυτά όμως είναι θεωρίες. Αυτό που δεν είναι θεωρία, είναι ότι αντί για τα ανωτέρω, λέγεται πως υπάρχουν κάποιοι που διατείνονται όταν προκύψει το θέμα σε συζήτηση, υπηρεσιακή ή μη, “μην ασχολείστε, αυτό έχει κλείσει και πάει στους Γερμανούς”. Λοιπόν, άσχετο αν έχει ή δεν έχει κλείσει. Άσχετο ακόμα και το αν όντως τελικά πάει στους Γερμανούς. Ούτε “που/πως το ξέρεις” δεν πρόκειται να ρωτήσουμε.

Όμως, αν όντως υπάρχουν, όποιοι τους ξέρουν, ας τους πουν πως όλα αυτά μπορούν να μπλέξουν τη χώρα και σε νομικές περιπέτειες. Οι διαδικασίες είναι αμείλικτες. Αυτά δεν είναι θέματα να τα συζητάς γύρω από ένα τραπέζι με παϊδάκια, κάνοντας τον πονηρό στους φίλους σου. Ούτε αβασάνιστα σε διαδρόμους υπουργείων ή επιτελείων. Αλλά κάπου σα να το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο. Και ως έργο, έχει αρχή, μέση και τέλος. Πώς αλλιώς; Που θα πάει, θα το θυμηθούμε.   πηγη