Κι ενώ όλα έδειχναν ότι το σίριαλ με την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) θα τελείωνε, έρχεται η συνήθης δυσάρεστη ελλαδική πραγματικότητα να διαψεύσει τις προσδοκίες και να επαναφέρει καταστροφικά σενάρια στο προσκήνιο. Το πρόβλημα είναι, εάν κανείς αναλογιστεί ότι ο λόγος που φαίνεται ότι οδηγεί τους εργαζόμενους ξανά κοντά σε απεργία, έχει δυο αναγνώσεις, οι οποίες όμως δεν αποτρέπουν το βασικό ζητούμενο. Την εξομάλυνση ώστε να αποτραπεί η καταστροφή…

Όπως είχε αναφερθεί στην προηγούμενη αναφορά του DP στα προβλήματα της ΕΑΒ, ο λόγος που είχε οδηγήσει στην απεργία των εργαζομένων ήταν η πρόθεση της κυβέρνησης να κόψει τα επιδόματα που λάμβαναν. Το υπουργείο Οικονομικών διευκρίνισε ότι αυτά είχαν τεθεί… εκτός νόμου από την εποχή των Μνημονίων και υποσχέθηκε να τα επαναφέρει ώστε να νομιμοποιηθούν.

Οι εργαζόμενοι δέχθηκαν αυτές τις διευκρινίσεις και επέστρεψαν στη δουλειά τους, καθώς διαρροές ανέφεραν να υπάρχουν στη διοίκηση της εταιρίας σοβαρές ανησυχίες για τη συνέχιση της συνεργασίας με την αμερικανική Lockheed Martin, καθώς το έργο που λαμβάνει από τον αμερικανικό κολοσσό αντιστοιχεί ενδεχομένως και σε ποσοστό μεγαλύτερου του 80% του κύκλου εργασιών της ΕΑΒ.

Η διατήρηση της ΕΑΒ ως μέρους της εφοδιαστικής αλυσίδας του μεταφορικού C-130J και του μαχητικού F-16, καθώς επίσης και η ομαλή εξέλιξη στο πρόγραμμα της αναβάθμισης 85 F-16 της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας στη διαμόρφωση “V” (Viper), είναι στην κυριολεξία θέμα ζωής και θανάτου για την εταιρία.

Ο διάλογος που διεξήχθη ήταν δημοκρατικός και με κατανόηση αν και ήταν ορατή η αρχική επιθυμία της ηγεσίας του ΥΠΟΙΚ να περικοπούν τα επιδόματα με τη λογική της εξοικονόμησης κονδυλίων που θα διευκόλυνε τη θέση της Ελλάδας στις συζητήσεις με τους “θεσμούς” της ΕΕ. Όταν δόθηκαν διευκρινίσεις και έγινε καλύτερα κατανοητό το θέμα, η επίσημη στάση που υιοθετήθηκε ήταν η νομιμοποίηση των επιδομάτων.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ από την ΕΑΒ, από το Γραφείο του υπουργού Οικονομικών στις 11 Μαΐου προτάθηκαν 3 εναλλακτικές λύσεις:

1^η. Το συνολικό ποσό των μη μισθολογικών παροχών, με συμπερίληψη και του πιθανού υπολοίπου από την χορήγηση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, να χορηγηθεί ως μηνιαίο επίδομα σε όλους τους εργαζόμενους.

2^η. Μέρος του συνολικού ποσού των μη μισθολογικών παροχών, να χορηγηθεί ως μηνιαίο επίδομα σε όλους τους εργαζόμενους και μέρος – που θα επιλέξουν οι εργαζόμενοι – να χορηγηθεί στους εργαζόμενους ως αποτέλεσμα συλλογικής διαπραγμάτευσης.

3^η. Οι μη μισθολογικές παροχές να χορηγηθούν στους εργαζόμενους ως αποτέλεσμα συλλογικής διαπραγμάτευσης. 

Η λύση που αναμενόταν από το υπουργείο Οικονομικών ήρθε με τη μορφή νομοθετικής ρύθμισης. Όμως οι εργαζόμενοι βγαίνουν ξανά στον δρόμο, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες. Τι έχει συμβεί; Πώς είναι δυνατόν να ζούμε στην Ελλάδα τα ίδια και τα ίδια σαν μια “άνοστη φάρσα” και να μην μπορούμε να βρούμε μια λύση ακόμα και στα προβλήματα που μας φέρνουν ένα βήμα πριν την καταστροφή;

Το επίδομα επανήλθε, όχι όμως για όλους! Θα το λαμβάνουν όσοι εμπλέκονται στην παραγωγή. Επίσης, τα “βαρέα και ανθυγιεινά” ένσημα θα αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στην παραγωγή και όχι τους διοικητικούς. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται και καθώς ο συνδικαλιστικός φορέας τους είναι ενιαίος, κατέρχονται εκ νέου σε απεργία…

Είναι αυτό που επέλεξε το υπουργείο Οικονομικών δίκαιο; Η δυσάρεστη αλήθεια είναι ανεπιφύλακτα NAI! Για ποιον λόγο θα πρέπει να θεωρηθεί ότι οι -έτσι κι αλλιώς υπεράριθμοι- διοικητικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα γραφεία δηλαδή, σε μια κρατική εταιρία να απολαμβάνουν αυτά τα προνόμια; Όμως, στην περίπτωση της ΕΑΒ υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”…

Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν, δυστυχώς θα χαθούν από αλλού! Ως αποτέλεσμα της ίδιας απόφασης! Άρα η περικοπή είναι δώρον άδωρον και ως αποτέλεσμα θα μείνει μόνο την αναταραχή, ελπίζοντας να μην προχωρήσει το κόστος και συμπεριλάβει απώλειες εσόδων από προγράμματα που θα χαθούν.

Άρα, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ενώ υπονομεύει και τη βασική επιδίωξη, που δεν είναι άλλη από την αποκατάσταση της ομαλότητας στη λειτουργία της επιχείρησης. Εξηγούμαστε: Η ΕΑΒ στους Αμερικανούς της LM δεν πουλάει προϊόν. Πουλάει εργατοώρες! Άρα δεν παραδίδει π.χ. μια πτέρυγα αεροσκάφους σε μια συγκεκριμένη τιμή, αλλά υπάρχει συμφωνία ότι αυτή μπορεί να παραχθεί σε “x” εργατοώρες και βάσει αυτού του σχήματος εξοφλούνται οι υπηρεσίες της.

Η δε αξία έκαστης εργατοώρας είναι μια συνάρτηση που περιλαμβάνει το γενικό μισθολογικό κόστος της επιχείρησης. Πολύ χονδρικά, αυτό ανέρχεται περίπου σε λίγο παραπάνω από 40 εκατ. ευρώετησίως, ενώ ο συνολικός κύκλος εργασιών της εταιρίας περίπου στα 55 εκατ. ευρώ.

Εάν στη συνέχεια υπολογίσουμε σε ποιο ποσό αντιστοιχεί το 80% του κύκλου εργασιών που όπως προαναφέρθηκε προέρχεται από τη συνεργασία της ΕΑΒ με την Lockheed Martin, το ποσό ανέρχεται στα 44 εκατ. ευρώ! Άρα, πάντα στο περίπου, το έργο από τη Lockheed Martin καλύπτει το κόστος μισθοδοσίαςτων εργαζομένων στην ΕΑΒ!

Πού είναι όμως το πρόβλημα; Στο ότι εάν διαταραχθεί το ποσό της μισθοδοσίας, από τη στιγμή κατά την οποία αυτό συνδέεται με τον υπολογισμό του κόστους της εργατοώρας, η εταιρία είναι υποχρεωμένη να απαιτήσει από την ΕΑΒ το κέρδος που θα προκύψει από τη μείωση του μισθολογικού κόστους!

Δηλαδή, η εργατοώρα θα κοστίζει φθηνότερα, άρα και η χρέωση για το έργο που προσφέρεται από την ΕΑΒ θα μειωθεί! Οπότε, το υπουργείο Οικονομικών λησμόνησε να υπολογίσει, ότι περικόπτοντας σε μέρος των εργαζομένων τα επιδόματα, αυτό που θα εξοικονομήσει, θα το χάσει από τη μείωση του ποσού που θα εισπράττει η ΕΑΒ από τους Αμερικανούς!

Είναι να τρελαίνεται κανείς… Στην κυριολεξία! Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξειδίκευση και εξέταση το ζήτημα που έχει ανακύψει για να αποφανθεί κανείς ότι η πρωτοβουλία, παρότι δίκαια, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος των Καίσαρι, είναι απλώς αντιπαραγωγική!

Ως αποτέλεσμα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι εάν δεν υπάρξει κάποιος πραγματικά υπεύθυνος ο οποίος να αντιμετωπίσει συνολικά τα προβλήματα, οι ελληνικές κρατικές αμυντικές βιομηχανίες, εν προκειμένω η ΕΑΒ, είναι καταδικασμένες να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.

Η “λογιστική” προσέγγιση του προβλήματος που αναπόφευκτα υιοθετεί το υπουργείο Οικονομικών, έχει αποδειχθεί πολλάκις ακατάλληλη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η δε απροθυμία του ΥΠΟΙΚ να συναινέσει στην ολοκληρωτική μεταβίβαση του ελέγχου, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού, σε κάποιο άλλο υπουργείο, καταδικάζει οριστικά τις κρατικές αμυντικές βιομηχανίες.

Άλλο πιθανό υπουργείο που θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη, θα ήταν είτε το Ανάπτυξης είτε το Εθνικής Άμυνας. Με προτιμότερο το πρώτο, διότι το δεύτερο για κάποιον ακατανόητο λόγο απλά εμφανίζεται να αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάσταση, αρνούμενο να προβεί έστω και σε μια έντονηπαράσταση διαμαρτυρίας προς το πρωθυπουργικό γραφείο! Σαν να μην πλήττεται… σαν να μην το αφορά.

Σύμφωνα δε με πληροφορίες, το Μέγαρο Μαξίμου έχει κατανοήσει το πρόβλημα σε βάθος και έχει δώσει σαφείς οδηγίες ταχείας, ορθολογικής και δραστικής αντιμετώπισης των προβλημάτων. Ο ικανός μάνατζερ που είναι εξ ορισμού αποκεντρωτικός, όταν οι σαφείς οδηγίες δεν φέρουν λύση του προβλήματος, αντιλαμβάνεται πως δεν φταίει το πρόβλημα αλλά οι άνθρωποι…

Το ερώτημα που εγείρεται αβίαστα, είναι για πόσο καιρό θα συνεχίσουμε να θεωρούμε ως δεδομένα όσα έχουν εξασφαλιστεί για εταιρίες όπως η ΕΑΒ, μέχρι σήμερα. Σήμερα και ενδεχομένως αύριο θα κριθεί το μέλλον των κινητοποιήσεων στην εταιρία.

Τα πράγματα δεν είναι απλά. Αποτυχία διευθέτησης τέτοιων ζητημάτων, θα μας οδηγήσει σύντομα στην τραυματική συνειδητοποίηση, ότι “τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους”.Μια αρχή που ισχύει όλως ιδιαιτέρως στα επιχειρηματικά ζητήματα…πηγη