Πληροφορίες αναφέρουν ότι τα τουρκικά πολεμικα πλοία επιστρέφουν στις βάσεις τους, δημιουργώντας την προσδοκία αποκλιμάκωσης και αποφυγή της αναπόφευκτης όπως έδειχνε χθες στρατιωτικής εμπλοκής. Παρότι είναι πιθανό η ελληνική αποτροπή να δούλεψε, αυτό είναι νωρίς να εξετασθεί, ούτε μπορεί εύκολα να στοιχειοθετηθεί. Ξέρεις με βεβαιότητα μόνο πότε καταρρέει…

Ασφαλώς θα πρέπει να περιμένουμε κάποια δήλωση της τουρκικής πλευράς που να προσπαθεί να πουλήσει την απόφαση αυτή ως επίδειξη -όψιμης- μετριοπάθειας και απόδειξη της επιθυμίας για εξεύρεση λύσης με ειρηνικά μέσα.

Τέτοια δήλωση επίσης θα εξυπηρετούσε τους τουρκικούς στόχους, καθώς εννοεί διμερή διάλογο και/ή διαπραγμάτευση όπου στο τραπέζι θα βρίσκονται οι τουρκικές διεκδικήσεις.

Η Ελλάδα ήταν πάντα υπέρ του διαλόγου, αρκεί αυτός να κινείται εντός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου. Εάν δε υφίσταται διαφωνία περί του τι ισχύει και τι όχι, ασφαλώς υπάρχουν νόμιμοι τρόποι να λυθεί το προβλημα, αποφεύγοντας τις αυθαίρετες ερμηνείες που οδηγούν στην ένταση και την κλιμάκωση.

Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει πως οποιοδήποτε θέμα μπορεί να τεθεί στο τραπέζι, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος γείτονας αμφισβητεί την ελληνικότητα εδαφών – νήσων. Σε όλα υπάρχουν λύσεις αρκεί να υπάρχει μέτρο και λογική. Που αποδεδειγμένα απουσιάζει στην Άγκυρα…

Γι’ αυτό όσα προηγήθηκαν θα πρέπει κάποιοι να τα κρατήσουν και να τα επεξεργαστούν. Διότι επόμενη φορά θα υπάρξει.

—————————-

Ηρεμία επικρατεί μέχρι στιγμής σε σύγκριση τουλάχιστον με το κλίμα που επικρατούσε μια ημέρα πριν, με τη γενική κινητοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, εξαιτίας της τουρκικής NAVTEX και του απόπλου τουρκικών πολεμικών πλοίων. Θα είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα ή θα έχει φέρει αποτελέσματα η παρέμβαση Αμερικανών και Γερμανών στον Ερντογάν;

Η Ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων δεν επιτρέπει ούτε αισιοδοξία ούτε εφησυχασμό. Αυτό ας γίνει ξεκάθαρο. Η Τουρκία δεν έχει δείξει μεγάλη ευαισθησία σε διεθνείς παρεμβάσεις, ενώ πολλές φορές έχει φέρει και τα αντίθετα αποτελέσματα.

Οι Τούρκοι έχουν εντάξει τη συμπεριφορά αυτή στη στρατηγική τους, ενισχύοντας την αντίληψη προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι η συμπεριφορά της παραμένει βαθιά ανατοκιτικη: Για να υποχωρήσει θα πρέπει να λάβει ανταλλάγματα. Τίποτα δεν το κάνει τυχαία.

Αυτό που υπάρχει ως δεδομένο αυτή τη στιγμή, είναι ότι συνέρχεται το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας για να εξετάσει τις εξελίξεις και να λάβει αποφάσεις, οι οποίες θα μας αφορούν, άμεσα ή έμμεσα.

Στην Αθήνα, ο πολιτικός κόσμος δεν έχασε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο πλαίσιο της εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης. Δυστυχώς, όσα ακούγονται και μπορεί να μοιάζουν συνηθισμένα στην ελληνική κοινωνία, περνούν μηνύματα στην Τουρκία τα οποία θα αποφεύγαμε πάση θυσία να στείλουμε.

Αυτό θα ίσχυε εάν υπήρχε συναίσθηση του πως προσλαμβάνονται από Επιτελεία επιφορτισμενα με τη διαχείριση μιας κρίσης, με επίκεντρο την ορθή ανάγνωση των προθέσεων και των πραγματικών περιθωρίων του αντιπάλου.

Αυτή λοιπόν η γενική εικόνα που έχουμε δημιουργήσει στον αντίπαλο, χωρίς να το αντιλαμβανομαστε επαρκώς, βοηθά τα μέγιστα στον σχηματισμό της αντίληψης του αντιπάλου για εμάς, ενώ καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και τις τελικές του επιλογές. Αυτές δηλαδή που θα κληθουμε στη συνέχεια να διαχειριστουμε και να αντιμετωπίσουμε…

Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας βασισμένη στις παραπάνω παρατηρήσεις κι ας μπουν στον κόπο οι κρατούντες, πολιτικοί και στρατιωτικοί, να σκεφθούν το πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε εάν τη βρούμε μπροστά μας.

Έστω λοιπόν ότι τελειώνει η συνεδρίαση του ΣΕΑ της Τουρκίας και ανακοινώνουν το ακόλουθο: “Ενδεχόμενη απόπειρα παρεμπόδισης των ερευνητικών μας πλοίων στην τουρκική υφαλοκρηπίδα / ΑΟΖ, θα θεωρηθεί ως επιθετική ενέργεια και θα αντιμετωπιστεί με στρατιωτικά μέσα”.

Δηλαδή, η Τουρκία αντί να δείξει ότι την αποτρέπει η ελληνική στρατιωτική κινητοποίηση, να επιλέξει να επιχειρήσει να κάμψει την ελληνική αποφασιστικότητα μέσω της αναβάθμισης της απειλής. Μέσω της δέσμευσης της αξιοπιστίας της με τη διατύπωση ενός τοπικού και περιορισμένη casus belli.

Γιατί; Διότι από ελληνικής πλευράς, κυρίως από πολιτικούς και άλλουυς έχοντες δημόσιο λόγο, εκπέμπεται και ένα μήνυμα απροθυμίας κατάφυγής στη στρατιωτική λύση, παρότι αυτό που διακυβεύεται είναι ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

πηγη