Κι ενώ η συζήτηση για το μέλλον της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας σε συνδυασμό και με τις τεράστιες ανάγκες νέων πλοίων για το Πολεμικό Ναυτικό συνεχίζεται, έρχεται να προστεθεί στην εικόνα άλλο ένα γαλλικό δημοσίευμα σε συνέχεια της απόφασης του Διεθνούς Κέντρου Επίλυσης Επενδυτικών Διαφορών (ICSID), όπου είχαν προσφύγει οι αδερφοί Ισκάνταρ και Άκραμ Σάφα για την υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.

Ο τίτλος του δημοσιεύματος αρκούντως “βαρύς” καθώς αναφέρει: “Ισκαντάρ Σάφα: Ο άνθρωπος που λυγίζει κράτη“. Και είναι βαρύς όλως ιδιαιτέρως διότι αφορά την Ελλάδα…

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, “ο ιδιοκτήτης των ναυπηγείων της CMN στο Χερβούργο, μόλις κατάφερε μία νέα [κατα]δικαστική απόφαση εναντίον της Αθήνας, η οποία του αμφισβητούσε την ιδιοκτησία των Ελληνικών Ναυπηγείων”.

Για να ακολουθήσει το “ζουμί” της όλης ιστορίας: Όχι μόνο δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά το δημοσίευμα αναφέρει ότι “προτίθεται να συμμετάσχει στην ισχυροποίηση της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ευρώπη“!

Το δημοσίευμα τον περιγράφει ως “ισχυρογνώμων” άνθρωπο – επιχειρηματία, λέγοντας ότι και μόνο για τον λόγο αυτό “ο Ισκαντάρ Σάφα θα μπορούσε να επανεκκινήσει τα Ελληνικά Ναυπηγεία, το μεγαλύτερο ναυπηγείο της Ελλάδας“. Η Ελλάδα, σύμφων πάντα με το δημοσίευμα από τη στιγμή που ο Σάφα πήρε τον έλεγχο των ναυπηγείων το 2010, “δεν σταματά να του αμφισβητεί την ιδιοκτησία… Με αποτέλεσμα το ναυπηγείο να έχει αναστείλει την λειτουργία του”.

Στη συνέχεια, το γαλλικό μέσο αναφέρεται στο ότι “ο Γαλλολιβανέζος επιχειρηματίας, κέρδισε στις 24 Ιουλίου μια απόφαση υπέρ του από το ICSID, τον οργανισμό επίλυσης διαφορών της Διεθνούς Τράπεζας. Είναι μια νίκη που φαίνεται να βασίζεται σε εκείνη της διαιτησίας του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC) που καταδίκασε την Ελλάδα το 2017 να καταβάλλει 202 εκατομμύρια ως αποζημίωση”.

Μετά από δέκα χρόνια δικαστικών διαδικασιών και διενέξεων, “το ελληνικό σίριαλ θα μπορούσε επιτέλους να ολοκληρωθεί και το ναυπηγείο να επαναλειτουργήσει”, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο άρθρο. Το δημοσίευμα αποκτά στη συνέχεια την… άγρια αίσθηση ενός σίριαλ δράσης, αναφέροντας στοιχεία από ελάχιστα έως καθόλου γνωστά στην Ελλάδα!

Στη συνέχεια περιγράφεται η αρχή της εμπλοκής του με τη ναυπηγική βιομηχανία μέσω της προσπάθειας ελέγχου των ναυπηγείων του Χερβούργου, στη γαλλική Νορμανδία: “Την ίδια χρονιά ο Ισκαντάρ Σάφα επιχειρεί να αναλάβει τα ναυπηγεία του Χερβούργου, ειδικευμένα στην κατασκευή ελαφρών πολεμικών πλοίων. Αλλά προσωρινά αποτυγχάνει. Τελικά το 1992 παίρνει τον έλεγχο της ναυπηγικής βιομηχανίας της Νορμανδίας, CMN, που βρισκόταν σε δύσκολη, τότε, θέση”.

Όπως ο ίδιος αφηγείται, “ήμουν ο μόνος που υπέβαλα προσφορά… Ξεκίνησα την επιχείρηση συνάπτοντας το μεγαλύτερο γαλλικό αμυντικό συμβόλαιο με το Ομάν κάτι που κανείς δεν θεωρούσε εφικτό καθότι η χώρα βρίσκεται υπό βρετανική επιρροή, και μετά με το Ναυτικό του Κουβέιτ”.

Υπογραφές συμβολαίων ενός δις ευρώ

Και το δημοσίευμα συνεχίζει: Μια κορυφή γι’ αυτόν τον κληρονόμο των αρχαίων Φοινίκων. Χριστιανός Μαρωνίτης, ο Σάντυ, όπως όλοι τον αποκαλούν, γεννήθηκε το 1955, στον κόλπο Jounieh, ενός μικρού λιμανιού, στα βόρεια της Βυρητού. Γιος του διευθυντή του γραφείου του τέως προέδρου της δημοκρατίας Béchara el-Khoury, αποκτά το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού από το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Βυρητού, και το 1992 πηγαίνει στη Γαλλία για να σπουδάσει στο Insead. Ασχολείται με τα offset, τα προγράμματα αντισταθμιστικών ωφελημάτων που δίνουν οι βιομήχανοι για να επιτύχουν συμβόλαια στο εξωτερικό.

Σήμερα, ο όμιλός του, η Privinvest, έχει κύκλο εργασιών αξίας ενός δις ευρώ, κατά κύριο λόγο στην ναυπηγική βιομηχανία. Με τη στήριξη του Βερολίνου, ο Σάφα, μπαίνει σε διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση των ναυπηγείων του στο Κίελο με εκείνα του μεγάλου “ανταγωνιστή”, τη Lürssen.

“Δέχομαι να χάσω τον απόλυτο έλεγχο γιατί η βιομηχανία πρέπει να ισχυροποιηθεί έναντι των αμερικανικών και κινεζικών κολοσσών για να υπάρχει. Πιέζω εδώ και πέντε χρόνια ώστε να υλοποιηθεί αυτή η κίνηση γύρω από έναν γαλλογερμανικό άξονα. Πρώτα απ’ όλα το ευρωπαϊκό σχέδιο, πρέπει να ολοκληρωθεί ενοποιώντας πέραν της οικονομίας και όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα. Είναι απαραίτητο, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να συνεχίσει να υφίσταται.”πηγη