Η εξαγγελία του Πρωθυπουργού περί ενδεχόμενης αύξησης της στρατιωτικής θητείας, με σκέψεις και για καθιέρωση της υποχρεωτικής στράτευσης στην ηλικία των 18, άνοιξε νέο κύκλο συζητήσεων, διαφωνιών και, όπως συνηθίζουν οι Έλληνες, ένα νέο πεδίο διχασμού.

Για να φθάσει ένας πολιτικός της νοοτροπίας και της ιδεολογίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, να εξαγγείλει μια τέτοια μεταρρύθμιση, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κατάσταση στο φουσάτο δεν είναι αισιόδοξη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους αριθμούς. Αν και η ανταπόκριση του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στις προκλήσεις και τις απαιτήσεις των τελευταίων (και όχι μόνο) μηνών, ήταν άριστη μέχρι συγκινήσεως, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Υποστελεχωμένες μονάδες, ταλαιπωρημένες πλατφόρμες οπλικών συστημάτων, ένδεια ανταλλακτικών, όπλα με ημερομηνίες λήξεως που έχουν σχεδόν (;) παρέλθει, το προσωπικό στα όρια των αντοχών του ή και πέραν αυτών, αλλά πάντα χωρίς μεμψιμοιρίες και τσιριμόνιες!

Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την απόκτηση αεροσκαφών υποστρατηγικού χαρακτήρα, νέων φρεγατών για το πλώιμο και αναβάθμιση των παλαιών, αγορά απαραίτητων οπλικών συστημάτων κ.λπ. Τη χρησιμότητα όλων αυτών ένας λόγιος του 9^ου αιώνα δεν είναι σε θέση να την κρίνει. Παίρνει, ωστόσο, το θάρρος να ψελλίσει μια γνώμη για τις μεταρρυθμίσεις στη θητεία.

Οι ειδικοί (στρατιωτικοί και μη) είναι απολύτως βέβαιοι πως η αύξησή της στους 12 μήνες θα προσδώσει αρκετόν αριθμό στρατευσίμων ετησίως, ώστε οι μονάδες να επανδρωθούν σε αξιοπρεπή βαθμό. Το ερώτημα είναι αν η χρονική αύξηση της θητείας χωρίς ταυτόχρονη βελτίωσή της σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, θα προσδώσει ουσιαστικό όφελος στη μαχητική αξία του στρατεύματος. Η αναφορά του Πρωθυπουργού για ανάπτυξη επαγγελματικών δεξιοτήτων των οπλιτών κατά την διάρκεια της θητείας τους, παραπέμπει σε οργανισμό τύπου ΟΑΕΔ ή σε ΙΕΚ και οπωσδήποτε όχι σε στράτευμα. Το χρονικό διάστημα των 12 μηνών, είναι οριακά επαρκές για έναν πολίτη του 21^ου αιώνα (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) να μετατραπεί σε μαχητή, που αν μη τι άλλο δε θα σκοτωθεί μόνος του με το υπηρεσιακό του όπλο. Πόσο μάλλον να μετατραπεί σε αξιόπιστο εργαλείο πολέμου…

Αν δε, καθιερωθεί η θητεία στα 18 έτη, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκη. Ο στρατός θα έχει να διαχειρισθεί ένα τσούρμο κακομαθημένων και καλομαθημένων κανακάρηδων, που τα απαλά τους πατουσάκια θα δυσανασχετούν εκτός των παπουτσιών Camper και των Havaianas που έχουν συνηθίσει. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οφέλη από την καθιέρωσή της; Σαφώς και υπάρχουν! Οι Ένοπλες Δυνάμεις θα ενισχυθούν με «νέο αίμα», με οπλίτες που –θεωρητικώς– θα έχουν περισσότερες αντοχές, κέφι και σωματικές δυνατότητες να αντεπεξέλθουν στην στρατιωτική εκπαίδευση. Θα εκλείψει το φαινόμενο αναβολών λόγω σπουδών και «σπουδών» και οι νέοι πολίτες (που έχουν ήδη κατοχυρώσει το δικαίωμα ψήφου) θα συνειδητοποιήσουν, μάλλον για πρώτη φορά στη ζωή τους, ότι τα δικαιώματα συνεπάγονται και υποχρεώσεις.

Θα τολμήσω να προτείνω –όσο και να ακούγεται τερατώδες για έναν λόγιο άνθρωπο– να θεσμοθετηθεί και η υποχρεωτική στράτευση των γυναικών, ακριβώς για τον ίδιο λόγο της ισορροπίας δικαιωμάτων – υποχρεώσεων. Όπως υφίσταται νόμος περί ποσοστώσεων για τη στελέχωση διοικητικών οργάνων, επιτροπών κ.λπ. κ.λπ. έτσι θα μπορεί να υφίσταται και ποσόστωση για την κάλυψη θέσεων στις Ένοπλες Δυνάμεις από γυναίκες. Ας μην κάνουμε το τεράστιο άλμα να προβλέψουμε μάχιμες θέσεις  για τις «οπλίτισσες». Θα μπορούσαν κάλλιστα όμως να στελεχώσουν θέσεις μη μάχιμες, οι οποίες τώρα καλύπτονται από άρρενες στρατευσίμους. Το θέαμα δίμετρων νταγλαράδων που υπηρετούν τη θητεία τους με ένα κύπελλο καφέ στο ΜΤΣ, στο κέντρο των Αθηνών, παραείναι δυσβάσταχτο για τους ταλαιπωρημένους οφθαλμούς ενός διανοούμενου. Θα μπορούσε επίσης να προβλεφθεί η απαλλαγή από την υποχρεωτική στράτευση των νέων γυναικών που θα γίνονταν μητέρες στα 18 τους. Οι Ελληνίδες θα υποχρεωθούν επιτέλους να προσφέρουν στην πατρίδα είτε 12 μήνες για την άμυνά της είτε ένα τέκνο για την δημογραφική της επιβίωση.

Και επειδή ο μεταρρυθμιστικός και πρωτοποριακός οίστρος δε με εγκαταλείπει, θα πρότεινα και το εξής: Να ανοίξουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και για τους πολίτες με ειδικές ανάγκες! Κατά το παράδειγμα του IDF, που αποδίδει ειδικότητες διαχειριστών υλικού, γραφείου, οικονομικών κ.λπ. σε άτομα με ειδικές ανάγκες, τέτοιες που δεν δημιουργούν προβλήματα στην άσκηση των καθηκόντων τους. Πολλοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες όπως π.χ. Σύνδρομο Down έχουν τεράστια θέληση και διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, το οποίο, με τη σειρά του θα έχει μιαν επιπλέον ευκαιρία να ανοίξει τις αγκάλες του σε όλα τα μέλη του που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν.

Γιατί, σε τελική ανάλυση, αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Να προσφέρεις με τη θέλησή σου και όχι καταναγκαστικά!

πηγη