Η Τουρκία του Ερντογάν είναι φανερό ότι παίζει τα ρέστα της. Έχει σηκώσει στον αέρα την ευρύτερη περιοχή συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε… εξήμισι πολέμους, ενώ στην Ελλάδα είχαμε γνώση του περίφημους “δόγματος των δυόμιση πολέμων”, όπως αυτό είχε διατυπωθεί από τον πρέσβη Σουκρού Ελεγκτάγκ στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Σύμφωνα με αυτό η Τουρκία θα πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δυο πολέμους με εχθρικά κράτη -τότε συμπεριλάμβανε Ελλάδα και Τουρκία- και μια εσωτερική εξέγερση, εννοώντας τους Κούρδους του PKK. Μετράμε λοιπόν… Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Κύπρο, Ελλάδα και πλέον στην Υπερκαυκασία με την εμπλοκή στον πόλεμο Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Συν το “μισό” εσωτερικό μέτωπο.

Οι εμπλοκές αυτές της Τουρκίας είναι όλες εξαιρετικά σοβαρές, αν και κυμαινόμενης έντασης, ανά περιόδους. Ουσία παραμένει βέβαια ότι η Τουρκία του Ερντογάν που ενισχύθηκε σημαντικά στον αμυντικό τομέα τα τελευταία χρόνια, κυρίως με νέες ναυπηγήσεις για τον τουρκικό Στόλο, αποδεικνύει στην πράξη τη ρητορική του ηγέτη της, η οποία είναι μεγαλοϊδεατική.

Ο Ερντογάν έχει θέσει ως στόχο την ανατροπή των Συνθηκών που ορίζουν το βασικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Βασικός στόχος η Συνθήκη της Λωζάνης. Ο Τούρκος ηγέτης χρησιμοποιεί μια ναζιστικής εμπνεύσεως ρητορική, που δίνει έμφαση στον ισχυρισμό ότι η σύγχρονη Τουρκία ασφυκτιά στα σύνορά της και αναζητά “ζωτικό χώρο” (το ναζιστικό lebensraum) για να “αναπνεύσει”. Αυτός ο ζωτικός χώρος όμως στρέφεται ευθέως εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας.

Ο Ελληνισμός αποτελεί ένα νοητό φράγμα που εμποδίζει την τουρκική ηγεμονία στον χώρο της Μεσογείου, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με τα εκτιμώμενα ως πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο έχει δημιουργήσει ένα μείγμα εκρηκτικό και εξόχως αποσταθεροποιητικό.

Η Τουρκία κινείται χωρίς να την περιορίζει οποιοσδήποτε κανόνας διεθνούς δικαίου. Επισήμως δεν δηλώνει ότι δεν πειθαρχεί, αλλά προβάλει μια προσαρμοσμένη στα μέτρα της δήθεν “ερμηνείας” κάθε διάταξης του διεθνούς δικαίου, με αιχμή το ότι η Μεσόγειος είναι “κλειστή” θάλασσα. Στο πλαίσιο αυτό έχει λανσάρει την καινοφανή θεωρία, ότι τα νησιά, Κρήτης και Κύπρου συμπεριλαμβανομένων, δεν δικαιούνται τίποτα περισσότερο από χωρικά ύδατα, κι αυτά περιορισμένα στα 6 ναυτικά μίλια.

Με βάση αυτή την “ερμηνεία” συνυπέγραψε με την τέως αναγνωρισμένη, κυβέρνηση – μαριονέτα της Τρίπολης υπό τον Φαγέντ Αλ Σάρατζ, το περίφημο “Τουρκολιβυκό Μνημόνιο” που ανακάλυπτε επαφή των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) ανάμεσα στις δυο χώρες. Πλέον, η τουρκική δραστηριότητα έχει επικεντρωθεί στην περιοχή του Καστελλορίζου και έχει καλό λόγο γι’ αυτό.

Αν προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσει τη σκέψη των Τούρκων, κοιτώντας παράλληλα στον χάρτη της περιοχής, βλέπει ότι εκτιμάται πιθανότατα στην Άγκυρα ότι συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να αποφέρει κάτι παραπάνω από αυτό που νομίμως δικαιούται η Τουρκία. Και επιδιώκει διά του στρατιωτικού καταναγκασμού να πείσει τον διεθνή παράγοντα ότι… το διεθνές δίκαιο έχει το πρόβλημα και η περίπτωση της Τουρκίας να αντιμετωπιστεί αλλιώς.

Εδώ βρισκόμαστε και σήμερα. Η Τουρκία έχει βγάλει ξανά το Oruc Reis στην περιοχή, απειλεί να φέρει και γεωτρητικό σκάφος, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους οτιδήποτε πέραν του συμπλέγματος του Καστελλορίζου και των 6 ναυτικών μιλίων χωρικών υδάτων είναι τουρκικό. Η χρήση του στρατιωτικού εργαλείου επιβάλλεται ακριβώς επειδή από νομικής πλευράς η τουρκική επιχειρηματολογία δεν στέκει.

Πέραν του μαξιμαλιστικού της χαρακτήρα, αν και κατηγορεί την Ελλάδα γι’ αυτό. Για μαξιμαλιστική συμπεριφορά. Δεν επιδιώκει να εισέλθει σε μια διαπραγμάτευση με την Ελλάδα για περιορισμό της επήρειας του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλορίζου, αλλά δηλώνει εκ προοιμίου ότι δεν δικαιούται τίποτα!Προβάλει δε και το επιχείρημα της πολύ μικρής απόστασης της Τουρκίας, έναντι της τεράστιας από την Ελλάδα… ενώ όπου “Ελλάδα” εννοεί αποκλειστικά τον ηπειρωτικό κορμό! Άρα το ζήτημα αφορά συνολικότερα τα ελληνικά νησιά, με έμφαση του ανατολικού Αιγαίου…

Ποιο είναι όμως το πρόβλημα για την Ελλάδα; Ασφαλώς η απροθυμία συμμάχων και εταίρων να “φρενάρουν”την Τουρκία. Επί του προκειμένου, συμφωνία για την υιοθέτηση και επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία για τη συμπεριφορά της. Διότι η οικονομία είναι το αδύνατό της σημείο. Τα δε πυρά της αντιπολίτευσης στην Τουρκία, όσο κλιμακώνεται η οικονομική και νομισματική κρίση, γίνονται ολοένα και πιο σφοδρά.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Ελλάδα ασφαλώς δεν προτιμά το διά των όπλων ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Ωστόσο, αυτή η προτίμηση δε σημαίνει ότι στερείται σοβαρού κόστους. Η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο πρόβλημα τουρκικό. Είναι και ελληνικό. Και σε έναν παραμελημένο επί 15ετία Στόλο, η παρατεταμένη χρονικά επιχειρησιακή ανάπτυξη μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Οπότε, είναι σφόδρα πιθανόν ένας από τους στόχους της Τουρκίας είναι να φθείρει αμυντικά την Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, η οικονομική κρίση στην Τουρκία είναι μια αντίρροπη δύναμη που μπορεί να ακυρώσει στην πράξη τη στρατηγική εξάντλησης της Ελλάδας. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ενταχθεί και το επίσημο αίτημα της Ελλάδας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αναστολή της Τελωνειακής Ένωσης. Αυτή η κίνηση δείχνει ότι η Ελλάδα έχει αντιληφθεί το αδιέξοδο και συμπεριφερόμενη ορθολογικά, έχει στραφεί ευθέως εναντίον του αδύνατου σημείου του αντιπάλου.

Ωστόσο, πολιτική χωρίς κόστος δεν υπάρχει. Το εμπορικό ισοζύγιο ανάμεσα στις δυο χώρες είναι  θετικό για την Ελλάδα. Αυτό συνεπάγεται ότι η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών στην Τουρκία αλλά και των διμερών σχέσεων θα πλήξει και την ελληνική οικονομία. Έχει όμως διαχρονικά αποδειχθεί ότι όποιος αναζητά επιλογές δίχως κόστος σε τέτοιες καταστάσεις, είναι ένα μείγμα ανόητου και αφελούς. Εξάλλου, η επίδειξη της ετοιμότητας να αποδεχθείς ότι θα υποστείς κόστος, είναι κομβικό μέρος της αποτρεπτικής αξιοπιστίας.

Αυτό που έχουμε εμείς να αντιμετωπίσουμε είναι όμως η άμεση εισβολή του τουρκικού Στόλου που συνοδεύει το ερευνητικό σκάφος σε περιοχές άσκησης ipso facto και ab initio ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Καλή είναι η υπομονή και η επιθετική διπλωματία επιβολής κόστους στην Τουρκία για τη συμπεριφορά της. Θα πρέπει να θυμόμαστε όμως πάντα, ότι έχει και δεύτερη δυνατότητα, εξίσου απαράδεκτη για τα ελληνικά συμφέροντα.

Η εναλλακτική λύση αυτή, εάν δεν επιτύχει ο στρατιωτικός καταναγκασμός, είναι να προκαλέσει απλώς “βραχυκύκλωμα”, απαγορεύοντας εκ των πραγμάτων την άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Κι επειδή κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να έρθει και μαζί με την Ελλάδα -που και αυτή δείχνει να διστάζει υπέρμετρα- να επιβάλλει το διεθνές δίκαιο, τον στόχο αυτό μπορεί να τον πετύχει.

Πραγματική λύση που θα ανακάτευε την τράπουλα και θα άλλαζε τα δεδομένα επί του πεδίου, είναι η Ελλάδα να προειδοποιήσει κι επειδή η Τουρκία δεν θα συνετιστεί να στείλει το Oruc Reis στον πάτο της θάλασσας. Διότι οι ανοησίες πολιτικών και άλλων ότι το ερευνητικό σκάφος δεν παρανομεί διότι κινείται σε διεθνή ύδατα διότι δεν έχουμε κηρύξει ΑΟΖ και δεν έχουμε επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, είναι βλακώδεις, από τη στιγμή που πραγματοποιεί έρευνες.

Παράλληλα, η Ελλάδα θα πρέπει να έχει δηλώσει και να είναι στην πράξη έτοιμη να αποκρούσει τις πολεμικές απειλές των Τούρκων. Εάν επιθυμούμε πραγματικά την αλλαγή των δεδομένων στο πεδίο. Και όσο πιο σύντομα συμβεί αυτό, προτού δουλέψει η στρατηγική φθοράς του αντιπάλου, τόσο καλύτερα για την ελληνική πλευρά.

Εάν η Τουρκία δεχόταν να παραπέμψει οπουδήποτε προς κρίση τις δικές της “ερμηνείες” του διεθνούς δικαίου, όλα θα ήταν διαφορετικά. Το πρόβλημα είναι πως όχι μόνο δεν το πράττει, αλλά ότι οι ενέργειές της στηρίζονται σε αυτές τις ερμηνείες. Άρα, η μη αποφασιστική αντιμετώπισή τους, δημιουργεί νέα τετελεσμένα.

Σε τελική ανάλυση, προπαγανδίζει με συνέπεια υπέρ της βολικής γι’ αυτήν πεποίθηση, ότι κάτι δεν πάει καλά στην περιοχή. Όποιος θεωρεί ότι αυτό δεν πλήττει τα ελληνικά συμφέροντα, ας βγει αν το δηλώσει δημόσια. πηγη