Πληροφορίες που κυκλοφόρησαν το πρωί, ανέφεραν ότι η κυβέρνηση έχει προγραμματίσει σύσκεψη για το θέμα της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), με κάποιες αναφορές να θέλουν τη σύσκεψη να γίνεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Αυτή καθαυτή η πληροφορία προσφέρεται ως ένδειξη συνείδησης ότι με αυτή την στρατηγικής σημασίας για τις Ένοπλες Δυνάμεις εταιρία, υπάρχει σοβαρό ανεπίλυτο πρόβλημα με το οποίο επιθυμεί -και πρέπει- κατά προτεραιότητα να ασχοληθεί η κυβέρνηση. Από την άλλη όμως δεν μπορεί κάθε σταθερός – διαχρονικός παρατηρητής των εξελίξεων να μην επισημάνει ότι… “πολύ κουβέντα κι από τηγανίτα τίποτα”!

Τα κακώς κείμενα τα έχουμε καταγράψει και στηλιτεύσει ουκ ολίγες φορές, για να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα, ότι οι κυβερνήσεις της χώρας, είτε είναι ΑΝΙΚΑΝΕΣ είτε ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ να λύσουν το πρόβλημα. Για να ξεκινήσουμε από τα απολύτως βασικά, μήπως υπάρχει κανείς να μας ξεκαθαρίσει υπεύθυνα πού στην ευχή ανήκει η ΕΑΒ;

Ποιος έχει επιτέλους την ευθύνη να διατάξει; Να αποφασίζει μπας και προχωρήσει τίποτα; Διότι εξακολουθούμε να γνωρίζουμε ότι κινείται κάπου μεταξύ του υπουργείου Οικονομικών, του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του υπουργείου Ανάπτυξης! Καλά, δεν έχει κανείς τους ακούσει το σοφότατο “όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει“;Στην περίπτωση της ΕΑΒ δεν ξημερώνει καν…

Το ΥΠΟΙΚ δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα, ενώ και η οπτική του είναι -κατανοητά σε έναν βαθμό- διαφορετική από την πάση θυσία διάσωση μιας εταιρίας που αφορά άμεσα και την εθνική ασφάλεια. Άρα δεν επαρκεί η τεχνοκρατική αντιμετώπιση. Διότι εάν η οπτική έπρεπε να ήταν ήταν αμιγώς αυτή, τότε πολλά θα έπρεπε να έχουν γίνει και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια.Για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που έχει κάθε λόγο να “καίγεται”, παραδοσιακά δεν είναι και πολύ ζωηρό στην αντιμετώπιση του προβλήματος για πλειάδα λόγων που δεν είναι της παρούσης. Η λύση είναι οφθαλμοφανής εφόσον όλο το “πακέτο” θέλουμε υποτίθεται να συμβαδίσει με το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας.

Πάμε όμως και παρακάτω. Υποτίθεται ότι θέλουν να βγάλουν την ΕΑΒ από το τέλμα και καθένας καλόπιστος δικαιούται να αναρωτηθεί: Καλά, πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί να συμμαζευτεί μια εταιρία της οποίας το 80% του κύκλου εργασιών προέρχεται από μία μόνο πηγή; Την αμερικανική Lockheed Martin, με το υπόλοιπο να προέρχεται από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και ειδικότερα της Πολεμικής Αεροπορίας, η οποία δεν… “πίνει νερό στο όνομά της”, φυσικά εννοώντας την ΕΑΒ.

Υπήρξαν πολλοί στο παρελθόν που νόμισαν ότι χωρίς να λύσουν τον Γόρδιο Δεσμό θα μπορέσουν να συμμαζέψουν το “μαγαζί” και να οδηγήσουν στοιχειωδώς σε μια κανονικότητα. Όπως αποδεικνύεται όμως στην πράξη, οι διαχρονικές πολιτικές παθογένειες που κατατρύχουν τη χώρα, δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο.

Πώς άραγε να συμβεί όταν οι διοικήσεις επιλέγονται από “τα δικά μας παιδιά” και χρησιμοποιούνται ενίοτε εγνωσμένης εμπειρίας και καταξίωσης διεθνώς εταιρίες για να προσφέρουν μιαν επίφαση νομιμότητας στη διαδικασία; Αλήθεια υπάρχει εχέφρων Έλληνας να πιστεύει ότι θα μπορούσε έτσι να βρεθεί ικανή και αποτελεσματική διοίκηση που θα προχωρήσει με σιδηρά πυγμή και πολιτική υποστήριξη σε αυτά που αλλού θεωρούνται αυτονόητα για να διασωθεί η ΕΑΒ;

Και όπως έχει γραφτεί ξανά στο DP, εάν δεν πρόκειται για θανατηφόρα αφέλεια ανίκανων πολιτικών, τότε δεν μπορεί παρά να υπάρχει κάποια σκοπιμότητα: Σοβαρά συζητούν ότι ο εκάστοτε “head-hunter” που επιλέγεται να βοηθήσει στην εξεύρεση ικανών στελεχών από την αγορά για να αναλάβουν την ΕΑΒ, θα μπορέσει να εντοπίσει “λαβράκια”, όταν το πακέτο αποζημίωσης που προσφέρεται κινείται λίγο παραπάνω από τα 2.000 ευρώ;

Θα πρέπει να είναι ανόητος όποιος απλά και μόνο θα δεχθεί να το συζητήσει, ή εξ ορισμού ακατάλληλος! Ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, τα στελέχη κάποιου βεληνεκούς και εμπειρίας που μπορούν θεωρητικά να αναλάβουν ένα πολύ δύσκολο έργο με ουκ ολίγα ακόμα και προσωπικά ρίσκα, αμείβονται μευπερδιπλάσιες αποδοχές και θεωρήστε την επιλογή της φρασεολογίας ως μετριοπαθή…

Το ζητούμενο είναι η πολιτική απόφαση να γίνουν τα αυτονόητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Είτε αποφασίζει η κυβέρνηση σε κεντρικό επίπεδο να δημιουργήσει τις συνθήκες ευελιξίας που θα επιτρέψουν την ολική επαναφορά της ΕΑΒ σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, ή ας αποφασίσουμε να την κλείσουμε. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις επιπτώσεις από τις πράξεις και τις παραλείψεις μας.

Όποιον σοβαρό άνθρωπο ρωτήσει κανείς με γνώση γύρω από τη συγκεκριμένη παγκόσμια αγορά θα σου πει ακριβώς τα ίδια. Όλοι ξέρουν τις στρεβλώσεις. Όλοι ξέρουν τους περιορισμούς που έχουν λάβει ακόμα και νομοθετική μορφή (π.χ. προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ σε τρία χρόνια, ενώ θέλεις συγκεκριμένο κόσμο… χθες!), όμως δεν τολμούν να τα θίξουν.

Η δυστοκία που παρατηρείται είναι ανάλογη αυτής που θα δικαιολογούνταν εάν χρειαζόταν… συνταγματική αναθεώρηση! Έλεος πια αγαπητοί! Τι συζητάμε όμως. Ας ξεκαθαρίσουν πρώτα ποιος είναι υπεύθυνος και τα υπόλοιπα τα συζητάμε αργότερα…πηγη