“Το γοργόν και χάριν έχει”, αναφέρει το γνωστό ελληνικό γνωμικό, όμως στην περίπτωση της επιλογής της νέας φρεγάτας που θα αποτελέσει τον πυρήνα της ισχύος του Πολεμικού ναυτικού για τις επόμενες τρεις με τέσσερις δεκαετίες, φαίνεται πως προκρίνεται το “σπεύδε βραδέως”. Σε κάθε περίπτωση, οι πληροφορίες που διακινήθηκαν χθες βράδυ περί επιλογής της γαλλικής Belh@rra δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, σύμφωνα με εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές του DP. Για να είμαστε ακριβέστεροι, μάλλον ισχύει το “μισή αλήθεια”, μια κατάσταση που εξηγείται πειστικά από τη σύγκρουση ανάμεσα στις επιχειρησιακές απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού, με τον περιώνυμο “γεωπολιτικό παράγοντα” και την επιθυμία θεραπείας της κατάστασης στα ναυπηγεία της χώρας, εξαιτίας των εγκληματικών πολιτικών αποφάσεων δεκαετιών. Πόσα καρπούζια όμως μπορούν να χωρέσουν σε μια μασχάλη;

Οι πληροφορίες και οι πομπώδεις τίτλοι σε δημοσιεύματα περί πρόκρισης της υποψηφιότητας των γαλλικών φρεγατώνBelh@rra, είναι προφανές ότι δεν προέκυψαν από τη… δημιουργική φαντασία των δημοσιογράφων. Όπως έχει επιβεβαιώσει το ρεπορτάζ του DP, οι διαρροές είναι μια πραγματικότητα και οδήγησαν στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και τα δημοσιεύματα. Τι συμβαίνει όμως;

Η γαλλική πρόταση αφορά τη ναυπήγηση μιας πραγματικά αξιόλογης ναυτικής μονάδας επιφανείας. Ωστόσο, δεν θα πρέπει κανείς να λησμονεί ότι πρόκειται για ένα σχέδιο στα χαρτιά, ή μάλλον για την ακρίβεια, ένα πλοίο του οποίου η ναυπήγηση έχει ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες. Άποψη θα μπορέσουμε να διατυπώσουμε το 2023, όταν προγραμματίζεται να παραδοθεί στο γαλλικό Ναυτικό.

Η εξαιρετική δουλειά στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ) οδήγησε στη διατύπωση σχεδιαστικών παρατηρήσεων, με στόχο τη βελτίωση του οπλισμού για την παράδοση ενός πλοίου ικανού να ανταποκριθεί με επιτυχία σχεδόν σε όλους τους τομείς. Οι Έλληνες επιτελείς είχαν κρίνει πως για μια ακόμα φορά, τα γαλλικά πλοία εμφανίζονταν υποεξοπλισμένα. Μια άποψη η οποία κερδίζει οπαδούς πλέον και στο γαλλικό Ναυτικό…

Ας μην ξεχνάμε ότι η σύγκριση των FREMM των Γάλλων και των Ιταλών, αναδεικνύει εύκολα ως υπέρτερη την ιταλική διαμόρφωση. Εξ ου και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία που έσπευσε να αρπάξει η Αίγυπτος, αποκτώντας την ιδανική για την Ελλάδα ενδιάμεση λύση: Δυο ιταλικές FREMM έναντι ποσού 1,2 δισ. ευρώ και μάλιστα άμεσα διαθέσιμες…

Τα λάθη πληρώνονται. Είτε αυτά αφορούν ολιγωρία, είτε έλλειψη φαντασίας, είτε ψευδαισθήσεις της πολιτικής ηγεσίας για ένα ουτοπικό “colpo grosso” το οποίο θα συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Δυστυχώς, το πραγματικό “μεγάλο κόλπο” το κάνει η χώρα του στρατάρχη Σίσι… Κι εμείς περιμένουμε,χωρίς να είναι και πολύ σαφές τι είναι αυτό.

Οι πληροφορίες για τις Belh@rra είναι βέβαιο ότι απηχούν τα “θέλω” μιας ισχυρής ομάδας εντός του Πολεμικού Ναυτικού που βλέπει στη νέα γαλλική σχεδίαση μια αξιόπιστη λύση για τις επιχειρησιακές ανάγκες της χώρας. Κατά συνέπεια, ακόμα και να ισχύει η “θεσμική προτίμηση” για τη γαλλική λύση, επισήμως δεν διατυπώνεται απολύτως τίποτε. Άρα είναι σαν να μην υφίσταται, τυπικά.

Όπως αναφέρθηκε στα ρεπορτάζ, θα υπάρξει σύντομα short list με την Belh@rra στην πρώτη θέση. Αυτό δεν συνεπάγεται επιλογή της, ενώ ακόμα κι αν βρίσκεται στην πρώτη θέση θα πρέπει αν διατυπώνεται σαφώς ότι αυτή είναι η πρώτη μας επιλογή, ώστε να μην μπορεί να θεωρήσει οποιοσδήποτε τη σειρά τυχαία.

Βέβαια, για να λέμε και “του στραβού το δίκιο”, η έννοια της short list δεν δείχνει να έχει και μεγάλο νόημα, καθώς οι υποψήφιοι δεν είναι πάνω από πέντε-έξι. Να υποτεθεί ότι θα επιλεγούν οι τελικοί τρεις; Ενδεχομένως. Στη συνέχεια θα ανακύψει ξανά ζήτημα με τα κριτήρια τα οποία θα καθορίσουν την τελική απόφαση.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θέλει μια ακόμη στρατηγικής σημασίας προμήθεια να κινηθεί “από πάνω προς τα κάτω”. Δεν είναι λίγες οι “χακί” πηγές που εκφράζουν ισχυρή ανησυχία, ότι οι επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού επί της ουσίας δεν θα ληφθούν καν υπόψη και ότι οι γεωπολιτικές επιλογές της σημερινής κυβέρνησης θα καθορίσουν για μια ακόμη φορά το αποτέλεσμα.

Στην αμερικανική πρόταση για τις MMSC, φαίνεται πως μόνο μια μεγάλη έκπληξη θα μπορούσε να φέρει στο τραπέζι για ενδιάμεση λύση τα πανίσχυρα αντιτορπιλικά κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke, την προϋπόθεση δηλαδή εξέτασης του ενδεχομένου, όπως το τελευταίο διάστημα λεγόταν καθαρά. Για λόγους που γίνονται εύκολα κατανοητοί.

Ωστόσο, αντιπροσωπεία των Αμερικανών βρίσκεται ήδη στην Αθήνα για να υποστηρίξει την πρόταση, φαίνεται πως δεν κομίζει κάτι εντυπωσιακό, πέραν της σαουδαραβικής διαμόρφωσης των MMSC, με την ενδιάμεση λύση να αφορά στην παραχώρηση LCS, Πλοίων Παρακτίων Επιχειρήσεων (Littoral Combat Ships).

Η επιχειρησιακή απόρριψη της λύσης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Τι θα γίνει όμως όταν στην εξίσωση εισέλθουν βιομηχανικά και (γεω)πολιτικά ανταλλάγματα; Πόσο είναι δυνατόν να υποχωρήσει ως κριτήριο  η επιχειρησιακή καταλληλότητα του μέσου που θα προμηθευτούμε έναντι πολλών δισ. ευρώ; Κι ας μην βιαστούμε να αποφανθούμε “όχι πολύ”.

Η δε ενσωμάτωση περισσοτέρων οπλικών συστημάτων που θα θεράπευε, σε έναν βαθμό τις ελλείψεις, πάντα σε συνάφεια με τις επιθυμίες του ΓΕΝ, θα συνεπάγεται κατακόρυφη αύξηση του κόστους. Οπότε θα πρέπει να δικαιολογηθεί πειστικά ενδεχόμενη τέτοια επιλογή. Και η δικαιολογία όταν πρόκειται για την εθνική ασφάλεια, δεν μπορεί να στηρίζεται στην όποια “λύση” θα βρεθεί για τα ναυπηγεία.

Σε όλη αυτή την κατάσταση, τα λόγια εξαιρετικά αξιόπιστης πηγής με την οποία επικοινώνησε το DP, αποτελούν σημαντικό παράγοντα που καθησυχάζει τις ανησυχίες. Τα λόγια του, σε ελεύθερη απόδοση, ήταν τα ακόλουθα:

Ας μην προτρέχουμε και ας αποφύγουμε την προβολή των επιθυμιών μας, χωρίς καν να συμπεριλαμβάνω ενδεχόμενη ιδιοτέλεια οποιουδήποτε ΄θεωρεί πρέπων να προβεί σε μια διαρροή. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν έχει κλείσει, τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί, δεν υπάρχει καμία απόφαση.

Η στρατιωτική ηγεσία κάνει αυτό που έχει ανακοινώσει. Ακούει τις προτάσεις οι οποίες αξιολογούνται με τα κριτήρια της ικανοποίησης των επιχειρησιακών απαιτήσεων, όπως αυτές έχουν καθοριστεί από τους αρμόδιους, συνυπολογίζοντας και όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους.

Για παράδειγμα, την ενδιάμεση λύση, τον εκσυγχρονισμό των MEKO 200HN, την εγχώρια βιομηχανική συμμετοχή, τη ναυπήγηση μέρους των φρεγατών ή και του συνόλου σε ελληνικά ναυπηγεία, τα όπλα που θα φέρουν τα πλοία, καθώς επίσης και τη συνολική αμυντική συνεργασία με τη χώρα προέλευσης της πρότασης.

Αυτές οι κουβέντες, που δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε με δεδομένο την αξιοπιστία της πηγής και τη δυνατότητά της να γνωρίζει καλά τα τεκταινόμενα, όντως καθησυχάζουν τις ανησυχίες. Σε τελική ανάλυση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε αναφέρει ότι το Πολεμικό Ναυτικό θα πειποιο είναι το πλοίο που θα μας κάνει καλύτερα τη δουλειά και αυτός θα αναλάβει το βάρος της απόφασης, κάνοντας το εθνικά επωφελές. Ό,τι και να αποφασίσεις, πάντα κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι.

Ωστόσο, πέραν εντός πρωθυπουργού υπάρχουν οι άνθρωποι του επιτελείου του, υπάρχουν και οι υπουργοί της κυβέρνησης, καθένας με δικές του προτεραιότητες και ατζέντα. Όχι απαραίτητα μεπολιτικά ιδιοτελή στόχευση. Χωρίς όμως και να φεύγει αυτοδικαίως ο παράγοντας από τη μέση…

Ας ελπίσουμε ότι η πυγμή που έχει επιδειχθεί στην τελική επιλογή θα κάνει την εμφάνισή της στο Μέγαρο Μαξίμου και αυτή τη φορά. Ώστε να μην θεραπεύσουμε κάποιο πρόβλημα που ιεραρχείται για ουσιαστικούς ή πολιτικούς λόγους ως το μείζον, αλλά να προκαλέσουμε ανήκεστο βλάβη κάπου αλλού…

πηγη