Η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία σε αναζήτησή στρατηγικών επιλογών – Το τελευταίο διάστημα είναι σαφές πως το ζήτημα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και ειδικά αυτής που βρίσκεται στην ιδιοκτησία του κράτους, έχει επανέλθει στην επικαιρότητα. Είτε με ημερίδες, ήδη μία στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα αλλά και μία που αναμένεται στα μέσα Μαΐου πάλι στην Αθήνα, είτε με την αναζήτησή στρατηγικού συνεργάτη για τα ΕΑΣ και νέου ΔΣ στην ΕΑΒ, η συζήτηση για ένα αξιοπρεπές μέλλον για αυτή την ελληνική αμυντική βιομηχανία είναι πάλι στο προσκήνιο. Και πως να μην είναι βλέποντας την απαξία στην οποία έχει περιέλθει.

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑΚΟΣ*(Δικηγόρος, πρώην αντιπρόεδρος στην Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα – ΕΑΣ)

Αυτό που εξακολουθούμε να μην έχουμε καταφέρει, οδηγώντας τη στην απαξία, είναι να αποφασίσουμε ποιοι είναι οι στρατηγικοί στόχοι της και ποιες οι στρατηγικές επιλογές της. Εξακολουθούμε να μην έχουμε συμφωνήσει, ως Πολιτικό Σύστημα, τι είναι σήμερα – ως asset -, που θέλουμε να πάει, γιατί και πως. Αποφεύγοντας να αποτιμήσω λεπτομερώς αυτό που σήμερα είναι η ελληνική κρατική αμυντική βιομηχανία θα προσπαθήσω να δω που αυτό το κάτι μπορεί να πάει, γιατί να πάει εκεί και πως μπορεί να το κάνει.

ADVERTISEMENT

Η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στην κορυφαίες στις αμυντικές δαπάνες χώρες του ΝΑΤΟ^[1]. Την ίδια στιγμή που έχει ένα τεράστιο, ανεξάρτητα από όποια λογιστική διαχείριση, χρέος και μια πολύ χαμηλή εκβιομηχάνιση^[2] που αποτυπώνεται και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας^[3]. Αν λάβει λοιπόν κανείς υπόψη του  τον ρόλο που μπορεί να παίξει στην εκβιομηχάνιση και την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας με τέτοιο ύψος αμυντικών δαπανών μια εγχώρια αμυντική βιομηχανία^[4], μπορεί εύκολα να βρει ποιο πρέπει να είναι το σημείο συμφωνίας του πολιτικού συστήματος για το πού πρέπει να πάει και γιατί η εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Αφού συμφωνήσουμε στο “που” θέλουμε να πάει, αφού έχουμε κατανοήσει το γιατί, η εγχώρια αμυντική βιομηχανία, πρέπει να συμφωνήσουμε στο πώς μπορεί να το κάνει αυτό.

Η καταρχήν απάντηση είναι απλή, με το σωστό management. Τι σημαίνει όμως σωστό management για να αναπτυχθεί σε μια από τις κορυφαίες σε αμυντικές δαπάνες χώρα του ΝΑΤΟ, με ελλειπέστατη εκβιομηχάνιση, εκτεταμένη διαφθορά^[5], το 2024 και υπό την πίεση της ανάγκης γρήγορων αποτελεσμάτων^[6], η απαξιωμένη αμυντική κρατική βιομηχανία; Σημαίνει την άμεση απελευθέρωση της λειτουργίας αυτών των βιομηχανιών από το θεσμικό πλαίσιο των δημόσιων συμβάσεων και τους γραφειοκράτες του υπουργείου Οικονομικών που τις διοικούν. Σημαίνει πως πρέπει άμεσα να αναζητηθούν οι ικανοί σύμβουλοι, κατά προτίμηση από τις ΗΠΑ που διαθέτουν το κορυφαίο στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα στον κόσμο, για να χτιστεί χωρίς καμία καθυστέρηση μια σύγχρονη αμυντική βιομηχανία που έχει ανάγκη η χώρα και η ΕΕ.

Σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε να σπαταλούμε χρόνο αναζητώντας να ανακαλύψουμε τον τροχό αναζητώντας τι άραγε πρέπει να κάνουμε. Αν πράγματι, σαν πολιτικό σύστημα, θέλουμε αμυντική βιομηχανία στη χώρα πρέπει να δράσουμε άμεσα. Και πρέπει να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε, γιατί πρόκειται για ένα σχέδιο που θα εφαρμόζεται για πολλές δεκαετίες, ίσως για πάντα, ξεφεύγοντας από τα όρια μιας κυβέρνησης και επειδή οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν, αλλά το σχέδιο θα συνεχίζει να εφαρμόζεται, πρέπει όλοι να το συμφωνήσουμε και να έχουμε την πατρότητα του, να το πιστεύουμε όλοι και να έχουμε όλοι την ιδιοκτησία του.

Αυτές είναι καταρχήν οι απαραίτητες στρατηγικές επιλογές για την ελληνική κρατική αμυντική βιομηχανία. Πιθανότατα κάποιος να απαντά διαφορετικά κάποια ερωτήματα ή/και να θέτει και κάποια άλλα, ίσως και να αφαιρεί κάποια. Ας είναι. Σημασία έχει να τον απασχολεί το πρόβλημα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας και της απαξίας της και να θέλει να το λύσει προς όφελος της Πατρίδας. Αλλιώς, ας συνεχίσουμε τον δρόμο της κατασπατάλησης των πόρων μας και των πόρων των παιδιών μας για την ευημερία μεσαζόντων, τη διαιώνιση της διαφθοράς και την επικράτηση του κακού μας εαυτού. Αυτού που μας έφτασε εδώ και μας κρατά καταδικασμένους.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να έχει πολλαπλάσιο μέγεθος αν επεξηγούσε με λεπτομέρεια τις προτάσεις του. Αρκέστηκα να τις παραθέσω πιστεύοντας πως η τεκμηρίωση τους είναι στην πραγματικότητα γνωστή σε όλους. Σε κάθε περίπτωση δεν προσπαθεί να είναι το συμπέρασμα ή η ολοκλήρωση μιας λογικής διαδικασίας αλλά μόνο η αρχή της και ίσως και μόνο “η τροφή” γι’ αυτήν την αρχή