By gkapog

Το Congress of Cultural Freedom (CCF) θεωρείται μια από τις πλέον επιτυχημένες επιχειρήσεις της CIA κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Δημοσίευε λογοτεχνικά περιοδικά και πολιτικά περιοδικά όπως το Encounter, Die Monat, Epreuves, Tempo Presente, διοργάνωσε δεκάδες συνέδρια συγκέντρωσε μερικούς από τους πλέον γνωστούς και έξοχους δυτικούς στοχαστές και επί πλέον έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να βοηθήσει και να στηρίξει διανοουμένους πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η οργάνωση πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και ελεύθερων στοχαστών και πολλές φορές αντί-αμερικανών στην σύλληψη όχι όμως στη δράση κατόρθωσε από τα κεντρικά γραφεία της στο Παρίσι να απλωθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να διακηρύξει δεξιά και αριστερά ότι ο κομμουνισμός παρ’ όλα τα φαινόμενα δεν ήταν παρά ένας αμείλιχτος εχθρός της τέχνης και της ελεύθερης σκέψης. Το CCF ήταν πράγματι μια ανεγνωρισμένου κύρους και συγχρόνως αμφιλεγόμενη επιχείρηση της CIA κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Η CIA είναι γενικά αντιληπτή σαν μία διαβολική οργάνωση η οποία με μαεστρία ανάτρεψε κυβερνήσεις , Μοσαντέχ στο Ιράν 1953, Αμπενζ στη Γουατεμάλα το 1954, Υπέστη την καταστροφική νίλα του κόλπου των Χοίρων, Εκτέλεσε το διαβόητο σχέδιο Φοίνιξ στο Βιετνάμ. Κατασκόπευσε χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο. Επηρέασε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Συνωμότησε για την δολοφονία πολιτικών ηγετών. Αρνήθηκε τα πάντα και ανέβασε κατά την πορεία της σε ύψη δυσθεώρητα την τέχνη της ψευτιάς και της απάτης.
Παρ’ όλα αυτά η CIA κατόρθωσε στη πλέον πυκνή και έντονη φάση του Ψυχρού Πόλεμου, επιδοτώντας ανάλογα, να επιστράτευση τους διανοούμενους σε ένα αγώνα για την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων με τελικό στόχο να τους αποσπάσει από την επιρροή του Κρεμλίνου και να τους φέρει κάτω από την κυριαρχία του αμερικανικού αιώνα.

Το 1945 ο πόλεμος έχει τελειώσει. Η κόκκινη σημαία κυματίζει στην καρδιά του Ράιχ. Οι τελευταίοι θύλακες αντίστασης των «παιδιών της λύκαινας» έχουν εκκαθαρισθεί. Τα ραδιενεργά μανιτάρια στην Χιροσίμα και Ναγκασάκι κλείνουν το κεφάλαιο του τρόμου και της φρίκης και ανοίγουν το κεφάλαιο του φόβου και του ολέθρου.
Η Ευρώπη ρημαγμένη ηθικά και υλικά γλείφει τις πληγές της και προσπαθεί να εξορκίσει τον φασισμό και με λουτρό αίματος, η έκταση του οποίου είναι ακόμη άγνωστη, να εξαγνισθεί για να μπορέσει να διαδραματίσει ρόλο στα διεθνή δρώμενα.
Στην Γαλλία τα εκτελεστικά αποσπάσματα δουλεύουν νύχτα μέρα θυσιάζοντας χιλιάδες ανθρώπους στον βωμό της εξιλέωσης του μιάσματος του Βισύ. Στην Ιταλία οι φασίστες καταδιώκονται και εξοντώνονται σαν αγρίμια και τα κουφάρια τους πετιόνταν στα χαντάκια των δρόμων για να ξεχαστούν.

Μέσα σ’ αυτό το χάος που θυμίζει τις «έρημες χώρες» του Ελλιοτ ή τις «αποικίες των κολασμένων» του Κάφκα κυριαρχεί ένα αίσθημα ερήμωσης, απόγνωσης, απειλής, αγωνίας. «παντού στο κάστρο τη καρδιά το αποκαΐδια οι στάχτες». Για τους ανθρώπους τους απομονωμένους μέσα στα απρόσωπα ερείπια, αποτέλεσμα τις μεγαλύτερης τραγωδίας και φρίκης που γνώρισε η ανθρωπότητα, ευάλωτους με την αλλοτρίωση και τον θάνατο να παραμονεύει η ελευθερία δεν είναι ιδανικό αλλά φορτίο και άχθος.
Σ΄ αυτόν τον χαώδη κόσμο το φάντασμα του κομουνισμού άρχισε πάλι να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Ο Στάλιν δαφνοστεφανομένος, με τα λάβαρα του Γ’ Ράιχ στα πόδια του διεκδικούσε μερίδιο από την νίκη. Τα 20 εκατομμύρια νεκροί, η επική μάχη του Στάλινγκραντ, η ηρωική αντίσταση του Λένινγκραντ, η τιτάνια σύγκρουση των αρμάτων μάχης στο Κουρσκ και η αιματοβαμμένη πορεία προς το Βερολίνο, η φοβερή πολεμική ιαχή «για την Πατρίδα και τον Στάλιν» του έδιναν το δικαίωμα να απαιτεί.

Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η εικόνα της Σοβιετικής Ένωσης είχε μεταλλαχθεί από αυτή του ιδεολογικού εχθρού σε εκείνη του γενναίου και ειλικρινή σύμμαχου. Το Hollywood το 1943 παρήγαγε το «Αποστολή στη Μόσχα». Βασισμένο στο βιβλίο του Τζόζεφ Ντέιβις πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα. Είναι ένα φιλμ γεμάτο εγκώμια για την Σοβιετική Ένωση. Ένας παρόμοιος πατριωτικός πυρετός, να νικήσουμε στον πόλεμο, να συντρίψουμε τον φασισμό ώθησε το περιοδικό Life το Μάρτιο του 1943 να αφιερώσει ένα ολόκληρο τεύχος στη ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν κοσμούσε το εξώφυλλο και το τεύχος ξεχείλιζε από τους επαίνους και τα εγκώμια για το ηρωικό λαό της ΕΣΣΔ και τον Ερυθρό Στρατό. Με το τέλος του πολέμου όλα άλλαξαν. Τα φιλιά και οι αγκαλιές στις όχθες του Έλβα είχαν κρυώσει. Τους εναγκαλισμούς του εχθές αντικατέστησαν οι ύβρεις και η καχυποψία Το 1945 έκλεινε με τους δύο πρώην συμμάχους να αλληλοϋποβλέπονται.

Στο πασίγνωστο και φημισμένο πλέον «Εκτενές Τηλεγράφημα» (Long Telegram) από την Μόσχα στις αρχές του 1946, ο Τζορτζ Κένναν, δεύτερος την τάξη στην αμερικανική πρεσβεία, είχε διαγνώσει τον εν εξελίξει ανταγωνισμό και αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης. Η σοβιετική Ένωση έγραφε ότι ήταν «φανατικά προσηλωμένη στο πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα modus vivendi και ότι αν επιθυμεί την διατήρηση της Σοβιετικής ισχύος πρέπει να έχει στόχο την διατάραξη της εσωτερικής αρμονίας της κοινωνίας μας, την καταστροφή του παραδοσιακού τρόπου ζωής μας και την υπονόμευση της διεθνούς μας παρουσίας».
Ο Κένναν προέβλεψε ότι η Σοβιετική Ένωση και τα ανά τον κόσμο κομουνιστικά κόμματα θα προσπαθήσουν:
α) Να υπονομεύσουν το στρατηγικό δυναμικό των μεγαλυτέρων Δυτικών δυνάμεων.
β) Με βίαια μέσα να αποδυναμώσουν την ισχύ και επιρροή των Δυτικών στις αποικίες.
γ) Οποίες κυβερνήσεις φέρνουν εμπόδια στους πολιτικούς στόχους της Ρωσίας θα υποστούν πιέσεις ώστε να εγκαταλείψουν την εξουσία.
δ) Οι κομουνιστές θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν κάθε μορφή προσωπικής, πολιτικής, οικονομικής, ηθικής, ανεξαρτησίας.
ε) Κάθε αναγκαίο μέσον θα χρησιμοποιηθεί ώστε η μια Δυτική δύναμη να ανταγωνίζεται την άλλη.
Στ) Γενικά όλες οι Σοβιετικές προσπάθειες σε παγκόσμια κλίμακα θα είναι αρνητικές και καταστροφικές με σκοπό την κατεδάφιση των θέσεων ισχύος που δεν είναι υπό σοβιετικό έλεγχο.

Ο Κένναν στο τηλεγράφημα του δεν κάνει προτάσεις, δεν συστήνει δράση, απλά επισημαίνει στους Αμερικανούς τους κινδύνους που ελλοχεύουν. «Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε την κοινή γνώμη για τους πραγματικούς σκοπούς των Ρωσικών επιδιώξεων». Αργότερα στο άρθρο του «Οι πηγές της Σοβιετικής συμπεριφοράς» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Foreign Affairs με υπογραφή «Χ» προτείνει την αντιμετώπιση του σοβιετικού προβλήματος.
«Το κύριο στοιχείο της οποιαδήποτε πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Σοβιετικής Ένωσης πρέπει να είναι μια μακροπρόθεσμη, υπομονετική, άλλα αμετακίνητη και άγρυπνη ανάσχεση των Ρωσικών επεκτατικών τάσεων». Το άρθρο «Χ» σκιαγράφησε αυτό που γρήγορα θα ονομασθεί η πολιτική της ανάσχεσης . Η ανάσχεση, από απλή ιδέα πρόταση πολύ γρήγορα ενσωματώθηκε σε διαδοχικές οδηγίες του νεόδμητου Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας (NSC) των ΗΠΑ και απετέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο στήθηκε η γνωστή πλέον οδηγία 68 (NSC-68) ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στις σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση και τον κόσμο όλο και κάλυπτε κάθε πλευρά στρατιωτική, οικονομική, πολιτική, και πολιτιστική.

Ο Πρόεδρο Τρούμαν διατύπωσε την αντιπαράθεση με την Σοβιετική Ένωση με μια ρητορική σαφήνεια που απέκλειε κάθε ενδεχόμενο συζήτησης: «Δεν πρέπει να μας προκαλεί σύγχυση το πολιτικό ζήτημα με το οποίο είμαστε αντιμέτωποι σήμερα…. είναι τυραννία ή ελευθερία… και ακόμη χειρότερα ο κομουνισμός αρνείται την ύπαρξη του Θεού» Ο Τρούμαν συνεπικουρούμενος από τα μέσα ενημέρωσης, χώρισε τον κόσμο σε δύο ασυμβίβαστα στρατόπεδα, του καλού και του κακού, των ευσεβών και των άθεων, των εκλεκτών και των καταδικασμένων, των πατριωτών και των απάτριδων, με άλλα λόγια ο σοβιετικός κομουνισμός συμβόλιζε πλέον ότι οι αμερικανοί είχαν διδαχθεί από τα γεννοφάσκια τους να μισούν και να φοβούνται περισσότερο, τον σατανά. Από την στιγμή που η αμερικανική πολιτική έγινε ο καθρέφτης αυτής της μανιχαϊκής αντίληψης κάθε συζήτηση η οποία θα αμφισβητούσε την σοφία και την λογική της αποκλειόταν εκ προοιμίου.

Τις 6 Μαρτίου 1946 στο Πανεπιστήμιο Μπέιλορ στο Τέξας ο Πρόεδρος Τρούμαν εκφώνησε ένα λόγο που περιείχε ένα σημαντικό πολιτικό μήνυμα. Στο Μπέιλορ οι τέσσερις ελευθερίες του Ρούσβελτ – ελευθερία του λόγου, ελευθερία της λατρείας του Θεού, ελευθερία από την ένδεια, ελευθερία από το φόβο – που ήταν οι κινητήριος δύναμη του αντιφασιστικού αγώνα περιορίστηκαν σε τρεις διαμορφώνοντας τους στόχους και τον σκοπό της νέας αμερικανικής πολιτικής. Η ελευθερία από τον φόβο και η ελευθερία από την ένδεια, με τα έντονα κοινωνικά τους μηνύματα και αποχρώσεις ξεχάστηκαν, τις αντικατέστησε η ελευθερία της οικονομίας. «Είναι αλήθεια ότι οι δυο πρώτες είναι στενά συνδεδεμένες με την τρίτη της ελεύθερης οικονομίας» Με αυτή την απλή φράση ο πρόεδρος συνέκρινε ελευθερία και καπιταλισμό. Ένα συγκερασμός, οποίος έχει βαθιές ρίζες στο αμερικανικό υποσυνείδητο, αλλά τώρα πλέον αποτελούσε το υπομόχλιο και κινητήριο δύναμη της νέας εξωτερικής πολιτικής. Κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου η ελεύθερη οικονομία ανακηρύχθηκε στην υπέρτατη δύναμη που κατηύθυνε κάθε άλλη δραστηριότητα και στην οποία ελευθερία όλε οι άλλες υποτάσσονταν και μπαίνανε σε δεύτερη μοίρα. Η ιδέα της ελεύθερης οικονομίας ήτανε το τέλειο άλλοθι για την εκλογίκευση της αντικομουνιστικής υστερίας.

Έξη ημέρες μετά το λόγο του στο Μπέιλορ ο Τρούμαν ανήγγειλε το ξεκίνημα της ανελέητης πάλης σε παγκόσμια κλίμακα ενάντια στο κομουνισμό. Μία πάλη η οποία είχε μεσσιανική ρητορική και ιεραποστολική αντίληψη, οι δυνάμεις του φωτός ενάντια στις δυνάμεις του σκότους, η ελευθερία ενάντια στην τυραννία. Από την στιγμή εκείνη και μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου η λέξη «ελεύθερος» σήμαινε μη κομουνιστής οπαδός του καπιταλισμού και κατά προτίμηση αντικομουνιστής και φυσικά όπως φαίνεται από τις σχέσεις των ΗΠΑ με τα αυταρχικά καθεστώτα της Ισπανίας Πορτογαλίας, Ιράν, Νοτίου Αφρικής , κ.α. δεν σήμαινε αναγκαστικά και δημοκρατικός

Ο αμερικανικός λαός κατευθυνόμενους με μαεστρία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πολιτικούς σχολιαστές, δημοσιογράφους και «ειδικούς» μετέθεσε το μίσος κατά της Χιτλερικής Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Ακολουθώντας τα προηγούμενα καχυποψίας για καθετί σοσιαλιστικό η κομμουνιστικό η μετάβαση από το ένα μίσος στο άλλο ήταν πράγματι πολύ εύκολη. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει στο αμερικανικό κοινό την φύση του κόκκινου κινδύνου δεν ήταν άλλη από την γλώσσα των καλόγερων που μιλούσαν για την αιώνια πάλη του καλού ενάντια στο κακό.

Το Hollywood στρατεύθηκε από τους πρώτους στον «ιερό πόλεμο». Η μετάβαση από φιλμ που παρουσίαζαν τους Σοβιετικούς ως γενναίους συμμάχους σε αχρείους που επιβουλεύονταν τον αμερικάνικο «τρόπο ζωής», και εχθρούς της ελευθερίας ήτανε ταχύτατη. Οι καλοί αμερικανοί, οι αγνοί πατριώτες, οι φιλάνθρωποι και αφελής πέφτανε στα νύχια αδίστακτων κομουνιστών συνοδοιπόρων που δείχνανε άκακοι και απλοί καθημερινοί φίλοι αλλά που κρύβανε κάτω από τον μανδύα της καλοσύνης καρδία τίγρης.

Τον Απρίλιο του 1949 με ένα ένθετο δυο σελίδων με φωτογραφίες μεγέθους ταυτότητας το περιοδικό Life έδινε πρόσωπο στον κόκκινο κίνδυνο και παρείχε επιπλέον αποδείξεις για την ύπαρξη του κινδύνου. Οι φωτογραφίες ήταν άνθρωποι που το περιοδικό χαρακτήριζε «αφελείς και συνοδοιπόρους» της κομουνιστικής συνωμοσίας. Το άρθρο που συνόδευε το ένθετο δεν ονόμασε κανένα κομουνιστή αλλά ξεκαθάρισε ότι αθώοι ή ένοχοι δουλεύουν για το Κρεμλίνο με τον ίδιο τρόπο που δουλεύουν τα δεδηλωμένα μέλη του κόμματος. Μεταξύ αυτών που είδαν την φωτογραφία τους στο Life ήτανε μερικοί από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες, συγγραφείς ηθοποιούς μουσικούς όπως οι Τσάρλι Τσάπλιν, Αλμπερτ Αϊνστάιν, Νόρμαν Μάιλερ, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, Ααρών Κόπλαν και άλλοι, σύνολο πενήντα.

Τα λαϊκά μυθιστορήματα δεν ξέφυγαν από τη αντικομουνιστική υστερία. Η «Νύχτα Μοναξιάς » του Μίκυ Σπιλέην πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα για να μπορέσουν οι αναγνώστες να καμαρώσουν τον σκληρό Μάικ Χάμμερ να κομπάζει για τα αντικομουνιστικά του κατορθώματα, και να αφομοιώσουν την συνταγή θεραπευτικής αγωγής που αρμόζει σε αυτού του είδους καθάρματα:
« Μη τους συλλαμβάνεται, μη τους δικάζεται…. μεταχειριστείτε τους όπως θα μεταχειρίζονταν εμάς….Δώστε τους να δοκιμάσουν την γεύση του θανάτου….»
Με ανάλογη προθυμία ο Κάπτεν Αμέρικα, ο ήρωας των κόμικς, άλλαξε και από κυνηγός ναζί έγινε αμείλιχτος εχθρός «των κόκκινων καθαρμάτων».

Η ιστορία από «κάλλιστη παιδεία προ αγαθόν βίον», ακολουθώντας την δήλωση προτροπή του προέδρου της Αμερικανικής Ιστορικής Εταιρείας -«Ολοκληρωτικός πόλεμος ψυχρός ή θερμός επιβάλλει την στράτευση όλων και καθένας καλείται να παίξει τον ρόλο του. Ο ιστορικός δεν είναι περισσότερο απαλλαγμένος από υποχρεώσεις από τον φυσικό»- έπεσε στα νύχια εμπαθών ιστοριοδιφών που τυμβορυχώντας στα απορρίμματα των αρχείων συνέτασσαν ιστορικά παραμύθια που σκοπό είχαν όχι την εκπαίδευση ελευθέρων πολιτών, αλλά την διαπαιδαγώγηση απνόων υποτακτικών που είχαν ένα μόνο δικαίωμα, κατανάλωση. Το «μονοπάτι των δακρύων» από όπου πέρασαν χιλιάδες Ινδιάνοι του έθνους των Τσερόκοι εξαφανίστηκε Οι «λήσταρχοι βαρόνοι» (Μόργκαν, Ροκφέλλερ, Κάρνεγκι) των αρχών του αιώνα από εξαγριωμένοι αδίστακτοι καπιταλιστές έγιναν καλοπροαίρετοι, φιλάνθρωποι και αισθητικοί που αγαπούσαν τα λουλούδια, την ποίηση, την τέχνη.

Οι πανεπιστημιουπόλεις από κέντρα ελεύθερης διακίνησης ιδεών, διάλογου και δημιουργικής ανταλλαγής απόψεων είχαν γίνει φαλαγγιστήρια αδιαφορίας απάθειας και οι φοιτητές μετατραπεί σε φοβισμένους παθητικούς αποδέκτες της εκ των άνω σοφίας προσεκτικούς με ποιόν και για τι θα μιλήσουν. Μια πολιτική ατονία κυριαρχούσε. Οι εργοδότες θα λατρεύσουν αυτή την γενιά καμία ερώτηση κανένα παράπονο όλα όμορφα τέλεια ούτε διαδηλώσεις ούτε απαιτήσεις ή διεκδικήσεις. «καματερά ανθρωπόμορφα σπρωγμένα από την βουκέντρα φαρμακερή και αλύπητη» της συγκατάβασης και της υποταγής. Ήτανε η γενιά του apple-pie, base ball και Chevrolet. Ο ποιητής Άλεν Γκίνσμπεργκ στο επικό μοιρολόι του «Κραυγή» θρήνησε το τραγικό χαράμισα του ανθρώπου «είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου κατεστραμμένα από τρέλα».

Την δεκαετία του 50 το Time χαιρέτησε τον «άνθρωπο της συγκατάβασης». Οι επόπτες γραμμών είχαν πετύχει, με αφορμή τον κόκκινο κίνδυνο, την επιβολή της δικτατορίας της συγκατάβασης και ήσυχοι και ικανοποιημένοι μπορούσαν να συμφωνήσουν «Μέσα πάμε καλά!».
Και πράγματι, στο εσωτερικό των ΗΠΑ η αντικομουνιστική σταυροφορία στέφθηκε με επιτυχία. Κάθε κύτταρο κάθε ιστός της αμερικανικής ζωής ξεκαθαρίστηκε από κάθε τι που θύμιζε έστω και στο ελάχιστο την ρητορική του κομουνιστικού μιάσματος, Ο αντικομουνισμός ήταν η αφορμή για ξεκαθαριστούν παλαιοί λογαριασμοί. Οι εταιρείες τον χρησιμοποίησαν για να εξαφανίσουν οποιαδήποτε επίχρισμα κοινωνικού κράτους είχε απομείνει από την πολιτική του Ρούσβελτ. Ο ιατρικός κόσμος ορθώθηκε να καταγγείλει προτάσεις κοινωνικής ιατρικής σαν σοσιαλιστικά αγκάθια. Οι συντηρητικοί άρπαξαν την ευκαιρία, που τους έδινε η αντικομουνιστική υστερία, από τα μαλλιά για να κατεδαφίσουν τα απομεινάρια των φιλελευθέρων μεταρρυθμίσεων του New Deal. Εργοδότες διέλυσαν εργατικές ενώσεις πολλές φορές με την βοήθεια της Μαφία. Η ελευθερία της σιωπής είχε απλωθεί από την μια ακτή στην άλλη.

Με τον αμερικανικό λαό χειραγωγημένο και εξημερωμένο η προσοχή τώρα στρέφεται στην Ευρώπη.

Τα κομουνιστικά κόμματα κυρίως στην Γαλλία και Ιταλία καταξιωμένα και σφυρηλατημένα μέσα από την αντίσταση και την αντί-φασιστική πάλη κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή και συμμετέχουν στις κυβερνήσεις. Οι λαοί κατατρεγμένοι και ρημαγμένοι από τον επικό ξολοθρεμό που κατά την γνώμη τους ξεκίνησαν οι δυνάμεις του καπιταλισμού και κερδήθηκε με την τεραστία θυσία και τους ποταμούς αίματος της Σοβιετικής Ένωσης στρέφουνε τα μάτια τους προς το Κρεμλίνο σαν τη μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Το ψυχρό πολεμικό ιερατείο ανησυχεί, ότι αυτοί οι οποίοι διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη, την επηρεάζουν και της δίνουν κατεύθυνση θα ήταν η εμπροσθοφυλακή του αριστερού κινήματος που θα έφερνε τα πάνω κάτω και θα παρέδιδε την ρημαγμένη Ευρώπη στον Στάλιν Αναρωτιόνταν όπως παλαιότερα Ο Λένιν. «Τι Να Κάνουμε;»

Το τι πραγματικά έγινε ήτανε μια γιγαντιαία προσπάθεια να χειραγωγηθεί η συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς και να μπει στο καλούπι της Δύσης. Στόχος του μυστικού πολέμου ενάντια στο κομμουνισμό, ήταν να δέσει στο άρμα της αμερικανικής κεφαλαιοκρατίας την δυτική διανόηση (ή «η υπεράσπιση του ελεύθερου κόσμου»). Αποστόλη της CIA ήταν η ιδεολογική και πολιτική «ανάσχεση» του σοβιετικού ολοκληρωτικού κομμουνισμού, η οποία στόχευσε όχι τόσο πολύ στην αναχαίτιση των στρατιών τεθωρακισμένων του Στάλιν στο πέρασμα της Φούλντα, όσο τα ανεξάρτητα εργατικά συνδικάτα, τα σοσιαλιστικά κόμματα, τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα, τα εθνικό απελευθερωτικά κινήματα στις αποικίες . Ήταν μία αποστολή που η CIA πήρε πολύ στα σοβαρά. Για να επιτευχθεί ο στόχος, η CIA ήλεγξε και εξαγόρασε αεροπορικές εταιρείες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, ασφαλιστικές εταιρείες, ακόμη και ακίνητη περιούσια.

Οπλισμένη με εκατομμύρια δολάρια, τόσα πολλά που δεν ήξερε που να πρώτο δώσει, προχώρησε στη επίτευξη του σκοπού.
Ποσά τεράστια για την εποχή τους σχημάτισαν μια τεχνητή λίμνη, μια θάλασσα που ο καθένας ήθελε να τσαλαβουτήσει, ένα τεράστιο λιβάδι που όλοι θέλανε να το βοσκήσουν. Κύριος στόχος αυτού του πακτωλού χρημάτων ήταν η δημιουργία ενός πολιτιστικού ΝΑΤΟ
Μόλις ελήφθη η απόφαση για την έναρξη του πολιτιστικού πολέμου τέθηκε το ερώτημα. Ποιοι θα είναι αυτοί που θα επωμισθούν την αποστολή να κερδίσουν τις καρδιές και το μυαλό των λαών του κόσμου υπέρ της Αμερικής και ενάντια της Σοβιετικής ένωσης; Οι παραδοσιακοί δεξιοί, οι αντί-μαρξιστές και αντί-κομμουνιστές του μεσοπολέμου είχαν εκτεθεί ανεπανόρθωτα συνεργαζόμενοι η απλά ανεχόμενοι τον φασισμό. Άλλοι είχαν δολοφονηθεί (Τζιοβάνι Τζεντίλε), εκτελεσθεί (Μραζιγιάκ), αυτοκτονήσει (Ντριε Λα Ροσέλλε). Όσοι είχαν επιζήσει της μεταπολεμικής κάθαρσης προσπαθούσαν απελπισμένοι να δικαιολογήσουν την στάση τους και την ανοχή τους στην φασιστική βαρβαρότητα (Χάιντεγκερ), ζούσαν μέσα στη απαξίωση και την λησμονιά (Σελίν), είχαν κλειστεί σε τρελοκομεία (Πάουντ) η είχαν περάσει στη άλλη όχθη (Μαλαπάρτε).

Οι άνθρωποι της CIA κατάλαβαν ότι έπρεπε να ψάξουν αλλού και από ότι φάνηκε δεν ήταν και τόσο πολύ δύσκολο. Oι μόνοι εφοδιασμένοι με τις απαραίτητες γνώσεις και το αναγκαίο πάθος για την σταυροφορία κατά της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν άλλοι από τους πρώην κομμουνιστές. Την μόνη ιδεολογική έκφραση αντίστασης στα σχέδια του Κρεμλίνου, κατά τον πολύ Αρθουρ Σλέσινγκερ μετέπειτα συνεργάτη του προέδρου Κέννεντυ, εκπροσωπούσε η μαρξιστική αλλά «προοδευτική» (αποκομμένη από την σοβιετική καθοδήγηση) άλλη Αριστερά, η οποία που και που φορούσε και ένα ελαφρύ πέπλο αντιαμερικανισμού, όχι βέβαια επί της ουσίας, έτσι για να θολώνει τα νερά, να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και να έχει άλλοθι. Αριστερά που η CIA στην γραφειοκρατική της διάλεκτο τίμησε με το δικό της ακρωνύμιο και παρέμεινε γνώστη στην ιστορία της περιόδου σαν NCL (Non Communist Left) η Μη Κομμουνιστική Αριστερά. Για τους ανθρώπους της CIA η προώθηση της αριστερά αυτής είχε σαν απώτερο σκοπό να αποτελέσει το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα κτιζόταν το οικοδόμημα του πολιτιστικού ψυχρού πολέμου.

Με την διάλυση της Comintern το 1943, κίνηση καλής θελήσεως του Στάλιν προς τους δυτικούς συμμάχους του, ένας εσμός επαγγελματιών του αγκιτ-προπ βρέθηκε άνεργος. Είχανε υπηρετήσει με θέληση και πάθος τον Στάλιν καθ’ όλη την διάρκεια του μεσοπολέμου. Είχαν μάθει για πολλά χρόνια να λατρεύουν και να χειροκροτούν κάποιους μεγάλους ήρωες του διεθνιστικού τους οράματος και μέσα σε λίγες ώρες ή μέρες να αναθεματίζουν τα ίδια πρόσωπα σαν «προδότες», «πράκτορες του εχθρού», «ξεσκολισμένους χαφιέδες», «πουλημένους στην αντίδραση». Είχαν μάθει να διασώζονται όχι με επίπλαστες δικαιολογίες άλλα με θωρακισμένες ψυχολογικές βεβαιότητες. Ο επί χρόνια εθισμός στην άσκηση της παρασημαντικής θέσεων και ιδεών δημιούργησε τον ανθρωπολογικό τύπο με την ακρωτηριασμένη ανάπηρη λογική τον στεγανό εγκλεισμό στην ψυχοπαθολογική μονομέρεια στην θρησκοληψία του φανατισμού για την διάσωση της ύπαρξης ακόμη και με θυσία της νοημοσύνης. Είχανε κλείσει τα μάτια στο δράμα του ρωσικού λαού κατά την πείνα του 20 Την ονόμασαν, μάλιστα, «…πείνα προς τη δόξα…». Οι δίκες παρωδία της Μόσχας τους είχαν αφήσει αδιάφορους, ακόμα και όταν οι παλαιοί μπολσεβίκοι, ο ένας μετά τον άλλον, προσέφεραν το σβέρκο τους στους μπόγηδες. Ο βρόχος που έκοψε το νήμα της ζωής του Βίλλι Μιντσενμπεργκ έκοψε τις γέφυρες που τους συνέδεαν με την Σοβιετική Ένωση. Κατεδάφισε την άλλοτε γοητευτική και πανίσχυρη ιδεολογία. Δυστυχισμένοι Κοριολανοί , μαρξιστές, τροτσκιστές και όλοι αυτοί που κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου αποτελούσαν τους μπροστάρηδες του αριστερού κινήματος, ορφανά της «ροζ επανάστασης», ταλαιπωρημένα αουτσάιντερ της πάλης των τάξεων που ξαφνικά έμειναν άνεργοι στο κρύο, αιωρούμενοι στο κενό κάθε νοήματος της ύπαρξης και της ζωής, ψάχνανε με απελπισία να βρουν την χαμένη αρρενωπή συντροφικότητα τους και ένα καινούργιο αφεντικό και προστάτη. Καιρός ήτανε να μεταγραφούν. Οι ανάγκες της ζωής καθορίζουν τις διεργασίες της συνείδησης. Δήλωσαν απογοητευμένοι από τον κομμουνισμό. Πρώτα χρειαζόταν μια δήλωση μετανοίας και αυτή ήλθε με την μορφή του βιβλίου «Ο Θεός Απέτυχε» το οποίο περιείχε δοκίμια από τους «μυημένους» Άρθουρ Κέστλερ, Ιγνάτιο Σιλόνε, και Ρίτζαρντ Ράιτ. και τους πιστούς εξ αποστάσεως Αντρέ Ζιντ, Λουι Φισερ, Στεφεν Σπεντερ. Ήτανε ένα έργο επινόησης και διανόησης. Επινοήθηκε από του πράκτορες και γράφτηκε από τους διανοούμενους ομοτράπεζους και εταίρους της πάλαι ποτέ Κομιτερν και του Βίλλυ Μιντσεμπεργκ. Μέσα από τις σελίδες του «Ο Θεός Απέτυχε» οι πρώην αγκιτάτορες και προπαγανδιστές των Σοβιετικών δήλωσαν μετάνοια, ανακυκλώθηκαν, απολυμάνθηκαν από το μικρόβιο του κομμουνισμού, με ανάδοχο την CIA βαπτίσθηκαν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και με γενιτσαρικό φανατισμό άρχισαν της συνεργασία τους με τα καινούργια αφεντικά για να υπομονεύουν την Σοβιετική μηχανή την οποία στο παρελθόν είχαν τόσο καλά λαδώσει.

Οι σχηματοποιημένοι πρώην σταλινικοί λειτούργησαν συσπειρωτικά ώστε να βρει στέγη ένας ευρύτερος ιδεολογικός κόσμος του οποίου η εμβέλεια θα ήτανε περιορισμένη ή ανύπαρκτη στην κυριαρχούμενη από τα κομουνιστικά κόμματα Ευρώπη. Η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία αυτού του συνονθυλεύματος εκτεινόταν από την άκρα «αριστερά» μέχρι την άκρα «δεξιά». Με την βοήθεια και αρωγή της CIA απέκτησε σάρκα και οστά. Με την ονομασία CCF έμελλε να κυριαρχήσει καθοδηγήσει και ποδηγετήσει την κάθε, μορφωτική, πολιτισμική δραστηριότητα και έκφραση της Ευρώπης .

Το CCF έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1950 με μια διάσκεψη στο Βερολίνο των 200 παγκοσμίως κορυφαίων αντικομουνιστών διανοούμενων. Σ΄ αυτό, το χρηματοδοτημένο από την CIA, «πανηγύρι ελευθερίας» με την Ελλάδα να εκπροσωπείται από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο μαζεύτηκαν μυθιστοριογράφοι J.T. Φάρελλ, Μαίρη ΜακΚάρθυ, Κάρσον ΜακΚάλλερς, ηθοποιοί Ρομπερτ Μοντγκόμερι, ποιητές Τ.Σ. Ελλιοτ , θεατρικοί συγγραφείς Τέννεσση Ουίλλιαμς, φιλόσοφοι Ισα Μπερλίν , Χάννα Αρεντ, πρώην μαρξιστές, Τζαίημς Μπάρνχαμ, Σίντνευ Χούκ, Ιρβιν Κριστόλ — ο πρώτος συντάκτης του Encounter και πρώην ειρηνιστές Μπέρτραντ Ράσσελ, υποστηρικτής του CCF και συνήγορος του πυρηνικού πολέμου ενάντια στην μπολσεβίκικη απειλή.

Η υποψία συμμετοχής της CIA στη γέννηση του CCF, πλανιότανε πάνω από το συνέδριο αλλά η θρησκευτική λατρεία της «ελευθερίας» του αντικομουνισμού μαζί με την απλοχεριά της που έπεσε όπως το «μάννα» εξ ουρανού ανέστειλε την ικανότητα κριτικής ανάλυσης και εκχώρησε στην επιτελική ομάδα της CIA την σκέψη, την κρίση και την νοημοσύνη. Εξασφαλίζοντας τον έλεγχο του CCF η CIA το πρόσθεσε στον κατάλογο των «οργάνων διαφώτισης». με την κωδική ονομασία QKOPERA.

Ο κύριος αγωγός για τη μεταφορά των κεφαλαίων της CIA στο CCF ήταν ιδρύματα μαϊμού. Εκατομμύρια δολαρίων διοχετεύθηκαν μέσω του ιδρύματος Farfield. Επιχειρηματίες που θέλησαν να βοηθήσουν την κυβέρνηση δάνεισαν τα ονόματά τους στο ίδρυμα ώστε να υπάρχει εύλογη κάλυψη. Υπαρκτά Ιδρύματα οργανώνομενα και χρηματοδοτημένα από τους μεγάλους κεφαλαιοκράτες (όπως Ροκφέλλερ, Φόρντ και Κάρνεγκι) επίσης ενέργησαν ως αγωγοί για τα ξέπλυμα των δολαρίων της CIA.
Τα χρήματα των υπηρεσιών παραλήφθηκαν χωρίς πολλές ερωτήσεις, χωρίς τιμολόγια. Μερικές φορές παραδόθηκαν σε φακελάκια χωρίς προσχήματα κατευθείαν στα γραφεία του CCF.
Αυτή η οικονομική απλοχεριά λάδωσε τα γρανάζια ενός υπερβολικού κυκλώματος διεθνών διασκέψεων για τους φιλελεύθερους διανοητές κανένας από τους οποίους δεν αναρωτήθηκε ποιος πλήρωνε πραγματικά το λογαριασμό για τα εστιατόρια πολυτελείας, τους καπνιστούς σολομούς, τα χαβιάρια τις λιμουζίνες, τα πρώτης θέσης αεροπορικά εισιτήρια, τα έξοδα διαμονής στην βίλα Μπελλάτζιο στις όχθες της λίμνης Κόμο, που λειτουργούσε σαν θέρετρο ανάπαυσης και ανανέωσης των αξιωματικών της πολιτιστικής ψυχροπολεμικής στρατιάς.

Καμμία ερώτηση δεν υποβλήθηκε για το εάν η μυστική χρηματοδότηση
από τα χέρια της CIA υπονόμευσε την ίδια την φύση της ελεύθερης σκέψης. Στο ψυχρό πολεμικό κουκλοθέατρο δεν υπήρχε θέση για αμφισβητίες.

Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων πήγε στο περιοδικό Encounter, μια κοινοπραξία των βρετανικών και αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών και «ένα από τα αποφασιστικά ιδεολογικά, αντί- κομμουνιστικά όπλα του ψυχρού πολέμου».
Η καθορισμένη εκδοτική πολιτική CIA, απόκλειε τα άρθρα ενοχλητικά στην πολιτική ημερήσια διάταξή
Η άμεση επέμβαση ήταν σπάνια. Υπήρχαν πάντα οι έμπιστοι στα γραφεία σύνταξης, και, εν πάση περιπτώσει, η φιλελεύθερη διανόηση μοιράστηκε την πολιτική ορθοδοξία της κεφαλαιοκρατίας και λειτούργησε μέσα στα όρια της αποδεκτής και παραδεκτής ορθής άποψης (σίγουρα καμία ύποπτη σοσιαλιστική παρέκκλιση). Για να διατηρηθούν τα προσχήματα δημοσιεύτηκαν φληναφήματα κριτικής των ΗΠΑ επιδερμικά άοσμα και άγευστα του τύπου «Θρησκεία και Πολιτική στις ΗΠΑ». Ποτέ δεν ασκήθηκε κριτική στην πολιτική των Δυτικών ανά τον κόσμο. Η Σοβιετική Ένωση κατηγορείτο για αποικιοκρατία την ίδια στιγμή που οι γνήσιοι αποικιοκράτες με πρωτοφανή θηριωδία πνίγανε στο αίμα τα απελευθερωτικά κινήματα της Κένυας, Κύπρου, Μαλαισίας. Οι κρεμάλες στην Κύπρο, η βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκεντρώσεως στην Κένυα δεν απασχόλησαν ποτέ τους ρέκτες της «ελευθερίας». Ενώ η Αμερική, η χώρα των αφεντικών, σπαρασσόταν από τον αγώνα των μαύρων για ανθρώπινα δικαιώματα στις σελίδες των οργάνων του CCF, ούτε μια λέξη για τα λιντσαρίσματα, τις δολοφονίες αγωνιστών η το κάψιμο εκκλησιών.
Ενώ το CCF κατηγορούσε συνεχώς τους σοσιαλιστές για τον κρατικό έλεγχο των τεχνών στη Σοβιετική Ένωση το κεφάλαιο και το κράτος (η CIA και οι επιχειρησιακοί σύμμαχοί της ) στη Δύση συνέργησαν για να διαχειριστούν τον «ελεύθερο» πολιτισμό
Το 1952, παραδείγματος χάριν, η CIA χρηματοδότησε το πολιτιστικό πανηγύρι στο Παρίσι «Τα αριστουργήματα του 20ού Αιώνα» υπερβολή του μοντερνισμού. Στραβίνσκι, Σέονβεργκ Κόπλαν με την συμφωνική ορχήστρα της Βοστόνης παρουσίασαν στο κοινό τη μουσική που ο Στάλιν είχε αποκλείσει ως έκφραση της «παρακμής των αστών». Την ίδια ώρα στις αποβάθρες της Μασσαλίας, η CIA σε αγαστή συνεργασία με το οργανωμένο έγκλημα και του μπράβους του κινητοποιείτο για να σπάσει την απεργία των λιμενεργατών που απειλούσε τις αποστολές όπλων ΝΑΤΟ.

Η CIA είχε και αλλά κρυφά ατού για την προώθηση της πολιτιστικής πίτας. Επιχορήγησε συντάκτες και εκδότες για να προαγάγει από βιβλία κλασσικών «σωστών» αμερικανών συγγραφέων μέχρι κόμικς και Μίκυ Μάιους. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στη χρηματοδότηση και την προώθηση της αφηρημένης τέχνης («ελεύθερη σκέψη που ζωγραφίζει»!). Πολλοί ζωγράφοι αυτής της σχολής συμπεριλαμβανομένου του Τζάκσον Πόλλοκ ευεργετήθηκαν. Η τέχνη αναπτύσσεται στην ελευθερία, πιστοποιεί το CCF. και με δολάρια της CIA, επίσης, ξέχασαν να προσθέσουν. Μια καλό λαδωμένη κοινοπραξία κριτικών, γκαλερί, περιοδικών τέχνης, μουσείων συνέπραξε να παρουσιασθεί η αφηρημένη τέχνη σαν η υπέρτατη μορφή ελεύθερης έκφρασης σε αντίθεση με τον κρατικά επιχορηγούμενο «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Με συγκεκαλυμμένες εκστρατείες σπιλώματος απέτρεψε την οποιαδήποτε αναγνώριση στους ανυπόταχτους προοδευτικούς καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης πρότασης απονομής του βραβείου Νόμπελ στο Πάμπλο Νερούντα η στον Νίκο Καζαντζάκη..
Το Hollywood προσαρμόστηκε γρήγορα στην νέα κατάσταση και στα νέα καθήκοντα που υπαγόρευαν οι ανάγκες του ψυχρού πολέμου. Οι ταινίες ήταν μεγάλη επιχείρηση και οι σημαντικότερες εταιρίες παραγωγής κινηματογραφικών έργων καλωσόρισαν με ανοικτές αγκάλες τους «φύλακες της κεφαλαιοκρατικής ελευθέριας». Η Παραμάουντ, παραδείγματος χάριν, στέγασε έναν μυστικό πράκτορα της CIA που καθοδηγούσε τους παραγωγούς και σκηνοθέτες κινηματογραφικών έργων σύμφωνα με τις κατάλληλες ιδεολογικές γραμμές. Η κινηματογραφική μεταφορά των έργων του πληροφοριοδότη των μυστικών υπηρεσιών Όργουελ, «Η Φάρμα των Ζώων» και «1984» προσαρμόστηκαν στις ανάγκες διαφώτισης και διαπαιδαγώγησης των μαζών στην εικονική πραγματικότητα της ελεύθερης κοινωνίας.

Η Φαούστεια συνδιαλλαγή κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 60. Οι καλά κρυμμένες υποψίες άρχισαν να αποκτούν έκφραση. Οι New York Times δημοσίευσαν αποκαλύψεις. Το περιοδικό Ramparts ξεσκέπασε την πλεκτάνη, την προδοσία των διανοουμένων υπαλλήλων. Η αντίδραση υπήρξε άμεση. Το ιερατείο αντέδρασε με πολύ λογισμό, πολύ πάθος αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση. Κατακεραύνωσε τους συντάκτες ως συκοφάντες, μίσθαρνα όργανα συνωμοσιολογίας που δεν καταλαβαίνανε τίποτε από την μεγαλοσύνη και την ανιδιοτέλεια του αγώνα. Οι μηνύσεις έπεσαν σωρηδόν. Όλα τελείωσαν και ο κάθε κατεργάρης μπήκε στο πάγκο του όταν ο νονός της CIA Τομ Μπράντεν τον Μάιο 1967 με άρθρο του στο Saturday Evening Post ξεσκέπασε την όλη επιχείρηση. Με την δύναμη που αντλούσε από τα φακελάκια που είχε μοιράσει, ξεσκέπασε τους πάντες και τα πάντα. Με κυνικότητα, αλαζονεία και έπαρση δήλωσε απλά ότι τους είχε όλους στο τσεπάκι του. Δεν γινότανε τίποτα, δε γραφόταν τίποτα, δεν κουνιότανε τίποτα στη ψυχροπολεμική Ευρώπη χωρίς να έχει πρώτα εγκριθεί από αυτούς που κρατούσανε το μετρητό. Η CIA είχε ανακηρυχθεί σε παγκόσμιο υπουργείο πολιτισμού. Μετά την δημοσίευση του άρθρου αποκάλυψη οι αμετανόητοι ψέλλισαν το γνωστό «δεν ήξερα»
Τις παραμικρές ελπίδες για αθωότητα τις διέλυσε ο πολύς Σίντνεϋ Χούκ. Στην αυτοβιογραφία του απλά και σταράτα δήλωσε με σαφήνεια που δεν έπαιρνε ερμηνείες «κανείς δεν ήθελε να μάθει!».

Η επιχείρηση αυτή βάζει πολλά ερωτηματικά Κατά πόσον η επιλεκτική επιχορήγηση διαστρέβλωσε τις διαδικασίες που παράγουν ιδέες; Οι άνθρωποι που επιλέχτηκαν για να προωθηθούν στα φώτα της δημοσιότητας άξιζαν πραγματικά; Επιλέχτηκαν για την πρωτοτυπία των ιδεών τους; Την δύναμη της δημιουργίας ή απλά και μόνο επειδή είχαν την ικανότητα να χορεύουν στον ρυθμό της CIA. Μήπως ο αείμνηστος στοχαστής Εντουαρντ Σαϊντ είχε δίκιο όταν έγραφε «ο οργανωμένος , από τις ΗΠΑ, αντικομμουνισμός οδήγησε στη δυναμική υποστηρίξει δια μέσου της CIA μίας κατά τα άλλα ασήμαντης ομάδας όπως το CCF». Η ανωτέρω παρατήρηση ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου της υποκρισίας εκείνων που συμμετείχαν σ αυτό το θέατρο σκιών. Πως είναι δυνατόν η πολυδιαφημισμένη ιδέα της ελεύθερης κοινωνίας της Δύση να προωθείται δεξιά και αριστερά από αυτούς που εν αγνοία της κοινής γνώμης χρηματοδοτούνται από κρατικούς μηχανισμούς χωρίς οι ιδέες τους και τα πολιτικά πιστεύω να μην είναι υποχείρια αυτών που κρατούσαν το πουγκί.
Με λίγα λόγια η ελεύθερη κοινωνία με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών δεν ήταν παρά μια φενάκη.

Η διασύνδεση με την CIA καθόρισε την οπτική γωνία από την οποία θα κρίνουμε τις δραστηριότητες του CCF. Η διασύνδεση αυτή έχει αναγκάσει τους υποστηριχτές του να βρίσκονται στην ανάγκη να το υπερασπίζονται και να απολογούνται πολύ περισσότερο από ότι οι κατήγοροι.
Το CCF ήταν απλά μια μετωπική οργάνωση ένα συνονθύλευμα ατόμων μαριονέτες που τα νήματα κινούσε η CIA η οποία μπορεί να οργάνωσε και χρηματοδότησε αλλά ο κοινός τόπος και η κοινή ρίζα των ανθρώπων που μπήκαν στη υπηρεσία της υπήρχε ήδη. Η CIA απλά έδωσε το κίνητρο να ομογενοποιηθεί αυτό το ετερόκλητο συνονθύλευμα να απόκτηση στόχο και σκοπό ύπαρξης. Μερικά από τα «μεγαλύτερα» ονόματα στη φιλοσοφία, την πολιτική, κοινωνιολογία και την τέχνη κέρδισαν δημόσια αναγνώριση πριμοδοτούμενη από την CIA. Χρηματοδοτώντας το CCF η CIA χρησιμοποίησε την εικόνα της ελευθερίας των διανοουμένων και την ανασύσκευασε σαν την έκφραση της συνείδηση του ελευθέρου κόσμου φύλακα των άξιων που θα αντιμετώπιζε την παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης σαν του μόνου εκφραστή ελπίδας. Οι διασκέψεις τα συνέδρια και τα επιστημονικά περιοδικά καθιέρωσαν τα πρότυπα συμπεριφοράς βασισμένα σε καθαρά πολιτικές παραμέτρους Όχι αξία, ούτε ικανότητα αλλά υποταγή και υποτέλεια στην καθορισμένη από την Ουάσινγκτον πολιτική γραμμή ήταν οι προϋποθέσεις για μελλοντικές θέσεις σε ιδρύματα, μουσεία και πανεπιστημιακές έδρες.

Η μοναδική διάρκειας , καταστρεπτική επιρροή του CCF, της CIA, δεν ήταν η υπεράσπιση συγκεκριμένων αμερικανικών ιμπεριαλιστικών πολιτικών, αλλά η επιτυχία στην επιβολή στις επόμενες γενεές των διανοούμενων της ιδέας του αποκλεισμού οποιασδήποτε συζήτησης του αμερικανισμού από τα πολιτιστικά και πολιτικά δρώμενα. Το ζήτημα δεν είναι εάν μπορούν οι σημερινοί διανοούμενοι ή καλλιτέχνες να υποστηρίξουν μια προοδευτική θέση σε αυτό ή το άλλο ζήτημα. Το πρόβλημα είναι η κυρίαρχη πεποίθηση μεταξύ των συγγραφέων των καλλιτεχνών των πανεπιστημιακών ότι οι αντί-ιμπεριαλιστικές κοινωνικές και πολιτικές εκφράσεις δεν πρέπει να εμφανιστούν πουθενά . Η πολιτική νίκη της CIA ήταν να πείσει τους διανοούμενους ότι η σοβαρή και συνεχής πολιτική δέσμευση είναι ασυμβίβαστη με την εναντίωση στα σχέδια και τις διεργασίες της «Νέας Τάξης».

Όταν η «σύγκρουση των πολιτισμών» κατά Χάντιγκτον και η παγκοσμιοποίηση αντικατέστησαν την ψυχροπολεμική ρητορική, στα πανεπιστήμια στις εφημερίδες, στα ΜΜΕ, στα αποθετήρια σκέψης, στις ομάδες αυθεντίας και σε οτιδήποτε διαμορφώνει την κοινή γνώμη οι άξιες του ψυχρού πολέμου, που επέβαλε η CIA δια μέσου του CCF, είναι ορατές και κυρίαρχες: ποιος τολμά να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός»;

Το Ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα του CCF, που ροκάνισε το προοδευτικό κίνημα της Ευρώπης, κλωνοποιήθηκε όπως η προβατίνα Ντόλυ δημιουργώντας επιγόνους ομοτροπίας σε ιστορικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές. Το σημερινό εκφυλισμένο σύμφυρμα παρατάχθηκε με τον αγγλοαμερικανικό άξονα στην αιματηρή εθνοκάθαρση δεκάδων χιλιάδων Σέρβων και τη δολοφονία αθώων πολιτών από τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ.
Έχει βαλθεί να υποστηρίζει με πάθος και φανατισμό κάθε αυθαιρεσία του αγγλοαμερικανικού άξονα, κάθε παράβαση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κάθε βιασμό της εννοίας Διεθνούς Δικαίου, κάθε νομιμοποίηση παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καθολική και παντοτινή καταστολή της ανεξαρτησίας των λαών. Οι επίγονοι του CCF δεν ανησυχούν γιατί οι αξίες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ηθική αλληλεγγύη προς τα θύματα καταπίεσης και μαζικού εξανδραποδισμού δεν είναι ανάγκη να επιβληθούν ή να αναχαιτίσουν την γενοκτονία των Ιρακινών, των Αφγανών, τον εκπατρισμό των Παλαιστινίων η την εθνοκάθαρση στην Βόρεια Κύπρο. Οι εγχώριοι κλώνοι, ερωμένοι του Χάντιγκτον σε όλες τις ιδεολογικοπολιτικές τους εκδοχές και συγκυρίες με τρομακτικές ανασφάλειες, επιθετικές φοβίες που γεννάει η ανορθόλογη φυγή στο μηδενισμό, τον πανικό που κρύβεται μέσα σε κάθε μαινόμενο ιδεολόγο ανοίγουν την κερκόπορτα από όπου περνάει η ξενοκρατία, η ξένη εξάρτηση και ο αυταρχισμός . Πάγια χαρακτηριστικά των ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων της ντόπιας συντεχνίας των κλωνοποιημένων νεροκουβαλητών της Νέας Τάξης είναι η προσπάθεια απώθησης στο κοινωνικό περιθώριο κάθε προσπάθειας υπεράσπισης παραδοσιακών ιδιαιτεροτήτων, η αμφισβήτηση της φιλοπατρίας, τα αναμάσημα μαρξιστικών καταλοίπων περί διεθνισμού, η καλλιέργεια αμπελοφιλοσοφημάτων περί κοσμοπολιτισμού και παγκοσμιοποίησης που εμφανίζουν τις πατρίδες ως περιττές και η καλλιέργεια της θέσης ότι η υποταγή στην θέληση του ισχυρότερου αποτελεί, δήθεν, αναγκαιότητα στην οποία οι αδύναμοι θα πρέπει, δήθεν, να υποτάσσονται μονίμως και αδιαμαρτύρητα. Οι θέσεις τους κινούνται σε διανοητικό επίπεδο παιδαριώδους κραυγαλέου ανορθολογισμού με πολύ λογισμό, λίγη διαίσθηση, αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση. Η παρακολούθηση των διανοητικών τους ακροβατισμών γεννάει πανικό, ναυτία και εμετό.

Αν έχει μείνει ακόμη στην σημερινή Ελλάδα κανένας πραγματικά αληθινός διανοούμενος αφού εντρυφήσει στα κείμενα των σημερινών επιγόνων – κλώνων ας βγάλει το συμπέρασμα για το που πάμε!