Το παρακάτω κείμενο (αν και αποτελεί ένα λιβελλογράφημα σε πολλά σημεία του για τον Κουρδικό Λαό για το PKK και για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν) δείχνει όμως το μέγεθος της ήττας της Τουρκίας από έναν Λαό («ορεσίβιους») τον οποίο για πάνω απο 80 χρόνια το Τουρκικό Κράτος εργάστηκε συστηματικά να εξαφανίσει, δείχνει επίσης και το ζοφερό μέλλον της Τουρκίας .

Αυτό που βλέπουμε, στην πραγματικότητα, είναι μια κουρδική ιντιφάντα αναφέρουν Τούρκοι παρατηρητές. Ποτέ δεν ξέρει κανείς πόσο γρήγορα αυτή η πολιτική του εθνικισμού θα εξαπλωθεί.Το ξέρω. Η Επικεφαλίδα μου ακούγεται πολύ απαισιόδοξη. Η Απαισιοδοξία ( αλλά μπορεί να είναι απλώς ενας αμβλύς ρεαλισμός), οφείλεται σε όσα αυτές τις μέρες συμβαίνουν σε σχέση με το κουρδικό ζήτημα στην Τουρκία και στο ότι τα πράγματα είναι πολύ ανησυχητικά.

Τα πράγματα χειροτερεύουν, και η χώρα δείχνει να σέρνεται σε μια φοβερή εθνοτική ένταση μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων εθνικιστών.

Ας δούμε τι συμβαίνει. Την περασμένη Παρασκευή, το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε να κλείσει το φιλοκουρδικό Κόμμα της Δημοκρατικής Κοινωνίας, ή DTP. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ιδέες για την ετυμηγορία, και είμαι μεταξύ εκείνων που το βρίσκουν εξαιρετικά ανώφελο για την κατάσταση που εχει διαμορφωθεί.

Αλλά πρέπει να δούμε επίσης ότι αυτή η υπόθεση κλεισίματος δεν ήταν απλά σκανδαλώδης, η υπόθεση άνοιξε κατά του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ή AKP, απο το τουρκικό κατεστημένο το περασμένο έτος.

Η λατρεία του Οτσαλάν
Το AKP είχε κατηγορηθεί απλά για τις απόψεις της για κοσμικότητα. Το κύριο ζήτημα με το DTP ήταν, ωστόσο, δεν ήταν οι απόψεις του σχετικά με τα δικαιώματα των Κούρδων, αλλά για τους δεσμούς της με το PKK, μια τρομοκρατική οργάνωση.

Θα πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι πέρυσι το ίδιο το Συνταγματικό Δικαστήριο αρνήθηκε να κλείσει ένα μικρότερο φιλοκουρδικού κόμματος, του Κόμματος των Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, ή Hak-Par, το οποίο είχε ακόμη πιο τολμηρή απαιτήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των Κούρδων, αλλά έχει αποκηρύξει την τρομοκρατία ως μέθοδο .

Εδώ έγκειται το κύριο πρόβλημα με τους οπαδούς του DTP και των μαχητών υποστηρικτών τους: Δεν είναι μόνο τα απαιτητικά ευρύτερα δικαιώματα για τους Κούρδους. Αν συνέβαινε αυτό, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολο, για την κυβέρνηση η οποία είχε ξεκινήσει ήδη μια «δημοκρατική πρωτοβουλία» για τη χορήγηση των δικαιωμάτων αυτών.

Οχι, το DTP έχει έναν πιο φιλόδοξο στόχο: Η αναγνώριση του PKK ως νόμιμο πολιτικό παράγοντα, και, το σημαντικότερο, την απελευθέρωση του φυλακισμένου ηγέτη του, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, για να γίνει μια «κουρδικού Μαντέλα.»

«Οτιδήποτε εκτός από την απελευθέρωση του Οτσαλάν θα αποτύχει να τους ηρεμήσουμε,» δήλωσε σύμφωνα με δημοσιογράφο ο Μεχμέτ Faraç, ένας εμπειρογνώμονας για το PKK. «Όλα τα άλλα θέματα, όπως η εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα, είναι ασήμαντα.»

Ωστόσο, Οτσαλάν είναι ήδη ένας Μαντέλα. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η οργάνωσή του έχει σκοτώσει περίπου 7.000 Τούρκοι στρατιώτες, αλλά και εκατοντάδες τούρκων αμάχων και μάλιστα πολλούς κούρδους «προδότες», οι οποίοι και αρνήθηκαν να συνεργαστούν.

«Για την ελευθερία του Κουρδιστάν,« Οτσαλάν δήλωσε, «ένα εκατομμύριο Κούρδοι θα πεθάνουν.» Για αυτόν, όπως ήταν και για τον Ιωσήφ Στάλιν, ο θάνατος εκατομμυρίων φαίνεται να είναι απλές στατιστικές.

Επιπλέον, Οτσαλάν βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μπορεί να θυσιάσει για την ατζέντα του ορισμένους Κούρδους , είναι στην ευχάριστη θέση να δέχεται οτι πρέπει να θυσιαστούν. Όταν ο Οτσαλάν συνελήφθη το 1999 από τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας (χάρη στην αμερικανική βοήθεια), ορισμένοι από τους υποστηρικτές του, ως μια μορφή διαμαρτυρίας, έκαψαν ζωντανό οι ίδιοι. Αργότερα Οτσαλάν, στο κελί του, με περηφάνια έγραψε:

«Όταν ο Ιησούς σταυρώθηκε, οι οπαδοί του θα μπορούσαν μόνο να κλαίνε. Όταν Μωάμεθ πέθανε, άνθρωποι συζήτησαν για την πολιτική πέρα από το σώμα του. Όταν ο Λένιν πέθανε, κανένας δεν αυτοκτόνησε. Αλλά όταν εγω συνελήφθη, εκατοντάδες Κούρδων γιοι και κόρες θυσιάστηκαν στις φλόγες. »

Έτσι, ο Οτσαλάν είναι μεγαλύτερος από ότι ο Ιησούς, ο Μωάμεθ και ο Λένιν – μία άποψη που συμμερίζεται η μαχητική πλευρά των οπαδών του ο αριθμός των οποίων, όπως ο Faraç εκτιμά, μπορεί να φθάνει τουλάχιστον στο μισό εκατομμύριο.

Αλίμονο, γιατί είναι αυτό που αποτελεί τόσο γόνιμο έδαφος για τη λατρεία της προσωπικότητας; Είχαμε ήδη ένα τέτοια φαινόμενο επίσημο σχετικά απο την τουρκική πλευρά, τώρα οι Κούρδοι έχουν το δικό τους.

Από την άλλη πλευρά, για τουλάχιστον το 80 τοις εκατό της τουρκικής κοινωνίας, ο Οτσαλάν απλά ενσάρκωνε το κακό. Αυτός είναι ο εχθρός του κράτους τους και ο δολοφόνος των γιων τους. Οι περισσότερες από αυτοί Τούρκοι, επίσης, δεν γνωρίζουν πολλά για τις τραγωδίες στην κουρδική πλευρά, για τις οποίες η πραγματική αιτία ειναι η δράση του PKK.

Για δεκαετίες το τουρκικό κράτος αναπαρήγαγε την ιδέα ότι το PKK δεν ήταν παρά ένα δημιουργήμα απο ομάδα ληστών και προδοτών και χειραγωγείται από «ξένες δυνάμεις.» Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα και δείχνει με πιο τρόπο οι Τούρκοι βλέπουν το ΡΚΚ, και έτσι αντιλαμβάνονται κάθε διάλογο μαζί του, σαν αδυναμία η σαν προδοσία.

Μια κουρδική Ιντιφάντα
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Τουρκία βρίσκεται σε ένα τρομερό αδιέξοδο. Οι Κούρδοι εθνικιστές κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι ικανοποιημένοι με οτιδήποτε, εκτός απο την απελευθέρωση του Οτσαλάν, αλλά καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να τολμήσει να το κάνει αυτό λόγω της τεράστιας αντίδρασης που θα λάβει από την τουρκική συντριπτική πλειοψηφία.

Επιπλέον, η πικρία που δημιουργήθηκε από τρεις δεκαετίες της ένοπλης σύγκρουσης ενισχύεται πλέον από την ένταση σε μεγάλες πόλεις στη δυτική Τουρκία μεταξύ ριζοσπαστικοποιημένη Κούρδων μεταναστών και εθνικιστικές Τούρκους οι οποίοι έχουν αγανακτήσει με την «εισβολή Κούρδων.»

Τα τελευταία γεγονότα στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης δείχνουν το επικίνδυνο σημείο έχουμε φτάσει: κουρδοι νέοι με μάσκε καίνε αυτοκινήτα, σπάνε καταστήματα και τρομοκρατούν γειτονιές. Οι κάτοικοι των εν λόγω περιοχών αντέδρασαν και επιτέθηκαν με μαχαίρια, τσεκούρια, ακόμη και όπλα.

Αυτό που βλέπουμε, στην πραγματικότητα, είναι αυτό που ο Emre Gönen, καθηγητής πολιτικών επιστημών, χαρακτηρίζει ως «μια κουρδική ιντιφάντα»

Τι είναι νέο εδώ και είναι η μεταβαλλόμενη φύση της σύγκρουσης. Στο παρελθόν, ήταν μεταξύ του τουρκικού στρατού και του PKK. Τώρα είναι όλο και περισσότερο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων εθνικιστών. Το πεδίο της μάχης δεν είναι μόνο τα βουνά πια. Είναι επίσης μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας.

Αυτό είναι πολύ κακό. Οι πιθανότητες να καταλήξουν σαν Γιουγκοσλαβίας – με ένα φρικτό πόλεμο εθνοτικών – εξακολουθούν να είναι χαμηλά, πιστεύω.

Αλλά δεν είναι εντελώς εκτός συζήτησης. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο γρήγορα αυτή η πολιτική του ιού που ονομάζεται εθνικισμός μπορεί να εξαπλωθεί.

MUSTAFA AKYOL
*Ελεύθερη μετάφραση
MUSTAFA AKYOL
*Ελεύθερη μετάφραση  πηγη