Του Θανάση Αυγερινού.

Θυμάμαι σαν τώρα όταν πριν 5-6 χρόνια ρώτησα τον Βλαντιμίρ Πούτιν αν διολισθαίνει προς το “φιλοτουρκικότερο” η ρωσική θέση στο Κυπριακό λόγω των αναπτυσσόμενων οικονομικών σχέσεων με την Τουρκία. Ήμουν ο μόνος παρών έλληνας δημοσιογράφος και ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας βρήκε την ευκαιρία να μας τα “ψάλει”.

Προσπέρασε το Κυπριακό και πρότεινε να πάψουμε να γκρινιάζουμε και να ασκήσουμε την οικονομική διπλωματία με όσα μέσα διαθέτουμε.

“Πού είναι οι επιχειρηματίες και οι επενδύσεις σας;” με ρώτησε και συνέχισε ακάθεκτος μεταφέροντας τη συζήτηση στον τουρισμό: ο ρώσος τουρίστας είναι απολίτικος, πηγαίνει εκεί που είναι ευκολότερο, όπως στην Τουρκία, δίνει 10-15 δολάρια και του κολλάνε τη βίζα στο αεροδρόμιο, γιʼ αυτό και 1,5 εκατομμύριο Ρώσων ετησίως προτιμά την Τουρκία.
Το μήνυμα σαφές: Ακόμη κι αν θα ήταν πιο “σωστό” να πηγαίνουν εξίσου πολλοί σε μια ομόδοξη, συγγενική χώρα, όπως η Ελλάδα, ουδείς μπορεί να ανατρέψει τους νόμους οικονομίας και απλής λογικής, γιʼ αυτό και όσο υπάρχει βίζα, χιλιάδες και ίσως εκατομμύρια Ρώσων θα αποφεύγουν την Ελλάδα.

Τα χρόνια πέρασαν. Σήμερα ταξιδεύουν στην Τουρκία περί τα 2,8 εκατομμύρια Ρώσων ετησίως. Στην Αίγυπτο πλησιάζουν τα δύο εκατομμύρια. Σʼ εμάς φθάνουν με το ζόρι 300.000-350.000 και πανηγυρίζουμε λες και κάνουμε τίποτε σπουδαίο, αντί να κλαίμε για την τραγική μας ανικανότητα. Ο πρωθυπουργός σήμερα Πούτιν δεν κρύβει τη συμπάθειά του στον μπεσαλή Ρ. Τ. Ερντογάν, με τον οποίον τα οικονομικά και ενεργειακά πακέτα διαρκώς μεγαλώνουν. Όμως επέλεξε να επισκεφθεί αυτοπροσώπως το Άγιον Όρος, και έκτοτε ειδικά η Χαλκιδική μετατράπηκε σε “must” για τη ρωσική ελίτ, που έχει συνηθίσει να ακολουθεί πιστά τις προτιμήσεις του “τσάρου”.

Τι κάναμε εμείς επί χρόνια για να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος; Διυλίζαμε τον κώνωπα εάν και πόσο βάθος σχέσεων επιτρέπεται να έχουμε με τη Ρωσία. Και βασανίζαμε όποιον Ρώσο ερχόταν να πάρει βίζα στα προξενεία μας, που άλλαξαν τακτική μόνο τα τελευταία λίγα χρόνια, αλλά δυσκολεύονται να αποτινάξουν το κακό τους όνομα. Ούτε είναι βέβαιο ότι όλος ο μηχανισμός του υπουργείου Εξωτερικών συμφωνεί με τις διακηρύξεις των πολιτικών μας περί “ανοικτών θυρών”.

Το Μάιο ο πρόεδρος Μεντβέντεφ επισκέπτεται την Τουρκία, που ανακοινώνει κατάργηση της βίζας για τους Ρώσους, όπως έπραξε ήδη το Ισραήλ. Η Ισπανία δίνει εδώ και χρόνια πολλαπλές ετήσιες βίζες και τώρα υπόσχεται τριετείς, όταν εμείς ασθμαίνοντες ανακοινώσαμε κατόπιν εορτής εξάμηνες και ετήσιες. Αυτά άλλωστε προέβλεπε η συνθήκη Σένγκεν, αλλά δεν τολμούσαμε να εφαρμόσουμε τις πιο ευνοϊκές διατάξεις της. Γιατί άραγε; Ποιος μας εμπόδιζε; Ακόμη και στον τουρισμό αισθανόμαστε πλέον μειωμένης εθνικής κυριαρχίας; Και γιατί δεν μπορούμε να επικαλεστούμε τις έκτακτες οικονομικές μας συνθήκες και να αναστείλουμε για τα χρόνια της κρίσης ή έστω για την τουριστική σεζόν τις βίζες για ρώσους πολίτες, διπλασιάζοντας αυτομάτως τη ροή τους; Μήπως γιατί δεν έχει άλλο τρόπο το ΥΠΕΞ να χρηματοδοτεί ανύπαρκτα προξενεία και αργόσχολο προσωπικό στα πιο απίθανα σημεία του πλανήτη, από όπου δεν έχει ακόμη ανακληθεί ουδείς; Ή γιατί φοβόμαστε ότι θα μας μαλώσουν οι σύμμαχοί μας και δεν θα μας δανείζουν, όπως σκίστηκαν να το κάνουν όταν τους χρειαστήκαμε;

ΠΗΓΗ