Από το 1981 και εντεύθεν, όποιος τολμούσε να μιλήσει για τα «εθνικά δίκαια» χαρακτηριζόταν αυτόματα «φασίστας», «προβοκάτορας» και «εθνικιστής». Ενώ όσοι καλλιέργησαν τον ενδοτισμό στο όνομα της «φιλίας των λαών» της «διεθνούς ειρήνης» και του εξευρωπαϊσμού, ήταν εξ΄ ορισμού «προοδευτικοί», «δημοκρατικοί» και «σωστοί» Έλληνες.

Ευγενείς υπερασπιστές των δικαιωμάτων πάσης ανά την υφήλιο μειονότητας που έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ στα σπίτια τους στην Εκάλη και τη Φιλοθέη επειδή δεν μπορούσαν να δώσουν λύση στο δράμα των αδελφών μας των Κυπρίων. Που λάτρεψαν σαν θεούς τους «σοσιαλιστές» δικτατορίσκους γειτονικών χωρών και τα εγχώρια κακέκτυπά τους, αλλά στο τέλος είχαν τύψεις συνειδήσεως για τα λεφτά με τα οποία γέμισε τις τσέπες τους ο «σοσιαλισμός».

Και για να λυτρωθούν περνούσαν κάθε φορά ανεξίτηλοι και άσπιλοι από το πράσινο στο γαλάζιο στρατόπεδο συμφερόντων και τούμπαλιν.

Είναι οι ίδιοι που καλλιέργησαν και επέβαλαν στην κοινή γνώμη την άποψη ότι η ενίσχυσή της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας αποτελεί τάχα τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής μας πολιτικής γιατί μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από τον βραχνά του τουρκικού επεκτατισμού. Το σύνδρομο των Ιμίων ως εθνικό ιδανικό και σταθερή συνισταμένη της εξωτερικής μας πολιτικής.

Μια αέναη διαπλοκή το διαρκές συμβάν της ύπαρξής μας. Και όπως έλεγε και ο Μητσοτάκης «σε δέκα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς τίποτα», ούτε καν το 1821. Μέχρι τότε θα έχουν καταφέρει να ονομάζονται τα Σκόπια «Μακεδονία» και η Μύκονος θα έχει γίνει το αγαπημένο θέρετρο των πασάδων. Δεν χρειάζεται πλέον ν’ ανοίξει κάποιος απ΄ έξω τις κερκόπορτες. Τις έχουμε ανοίξει προ πολλού μόνοι μας.

ΠΗΓΗ: Antinews