Από τη Μαριλένα Κοππά, Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ.
Την ώρα που η Ευρώπη συγκλονίζεται από την οικονομική κρίση, στην Τουρκία αλλάζουν τόσο οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί όσο και η εξωτερική πολιτική. Εως σήμερα, πιστεύαμε ότι το δόγμα του νεοθωμανισμού της διακυβέρνησης αποσκοπούσε στην ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. Σήμερα, φαίνεται ότι η Τουρκία έχει διευρύνει τις φιλοδοξίες της, διεκδικώντας ένα γεωστρατηγικό ρόλο παγκόσμιας δύναμης.
Σύμφωνα με τον Εγκεμέν Μπαγίς, βασικό διαπραγματευτή της με την ΕΕ, στόχος είναι η Τουρκία να γίνει τα επόμενα χρόνια μία από τις 5 ισχυρότερες χώρες στον κόσμο. Κατά πρόσφατη δήλωσή του, «είναι η Ευρώπη που έχει ανάγκη την Τουρκία και όχι το αντίθετο». Το δόγμα του θεωρητικού της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας και υπουργού Εξωτερικών Νταβούτογλου μιλάει για την Τουρκία ως μοναδική χώρα στον κόσμο, Δύση της Ανατολής και Ανατολή της Δύσης, γέφυρα πολιτισμών και καταλήγει ότι για να μπορέσει η Τουρκία να επιτελέσει τον ιστορικό ρόλο της πρέπει αρχικά να επιλύσει τα της στενής γειτονιάς της, στη βάση της αρχής «μηδενικά προβλήματα με γείτονες».
Αλλά και εσωτερικά πολλά αλλάζουν: με βασικό δεδομένο ότι το κόμμα του Ερντογάν παραμένει η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη της Τουρκίας, η κυβέρνηση προχωρά σε αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Ομως, η συνταγματική μεταρρύθμιση είναι η μεγάλη πρόκληση και, συγκεκριμένα, η αναθεώρηση 26 άρθρων του Συντάγματος του 1982, διαδικασία που θέτει σε επαναδιαπραγμάτευση βασικές αρχές του κεμαλισμού.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια, κεντρικό είναι το ζήτημα της διάκρισης των εξουσιών: το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ορίζει 14 από τα 17 μέλη του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ενώ μόλις τρία ορίζονται από το Κοινοβούλιο, δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς για τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας επί της δικαστικής. Αυτός είναι ιδιαίτερα έντονος στην παρούσα συγκυρία, επειδή ο πρόεδρος -ο οποίος πλέον εκλέγεται από τον λαό – προέρχεται από την ίδια πολιτική οικογένεια με το κυβερνών κόμμα. Επίσης, οι σχετικές ρυθμίσεις για τη λειτουργία του Ανώτατου Συμβουλίου για τους Δικαστές θέτουν τη στρατηγική αυτή συνταγματική αρχή υπό τον, σχεδόν, απόλυτο έλεγχο του υπουργού Δικαιοσύνης.
Η ΕΕ χαιρέτισε το συνταγματικό πακέτο ως «βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση». Ομως, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, CHP, θεματοφύλακας του κεμαλισμού, προσέφυγε ήδη στο Συνταγματικό Δικαστήριο ζητώντας την ακύρωση του πακέτου. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση προκήρυξε δημοψήφισμα τον Σεπτέμβριο για έγκριση απ’ τον λαό της συνταγματικής μεταρρύθμισης. Ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο πού θα κριθεί η αναμέτρηση: από την απόφαση του δικαστηρίου ή το δημοψήφισμα;
Παράλληλα, η αλλαγή ηγεσίας του CHP έχει καλλιεργήσει προσδοκίες για αναμόρφωση του πιο «καθεστωτικού κόμματος» στην Τουρκία. Αν και ο νέος ηγέτης, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, θεωρείται έντιμος και άφθαρτος, είναι αβέβαιο αν θα μπορέσει να κάνει τις βαθιές τομές που το κόμμα του έχει ανάγκη. Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο πρόωρων εκλογών φαντάζει υπό τις παρούσες συνθήκες αρκετά κοντινό.
Η Τουρκία αλλάζει. Εμείς;
Από τη Μαριλένα Κοππά, Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ.
Greek National Pride 
Μία χώρα μπορεί να αλλάξει μόνον όταν έχει θετική δημογραφική εξέλιξη.
Η πατρίδα μας είναι γνωστό σε όλους μας που οδεύει δημογραφικά.
Οπότε η απάντηση στο ερώτημα που πηγάζει από το παραπάνω άρθρο είναι άκαιρο και αντιπαραγωγικό.
Αντιπαραγωγικό γιατί λειτουργεί αποπροσανατολιστικά με την περίπου στοιχειοθετημένη κατεύθυνση για το ποιες είναι οι αιτίες του προβλήματος.
Για να παραχθεί εντός τις κοινωνίας το νέο από μόνο του είναι ανέφικτο, από την στιγμή που ακόμη και η λίγοι νέοι είναι ιδεολογικά κατακερματισμένοι σε υπαρξιακές ιδεολογικές αντίληψης όπως τις βάπτισε ο μεγάλος Κορνήλιος Καστοριάδης.
Αυτόματα ελαχιστοποιήτε και η μαθηματικά πλέον μικρή πιθανότητα ανάπτυξης και ανάδειξης οποιασδήποτε νέας κοινωνικοπολιτικής ιδέας.
Η αναξιοκρατία,ο ραγιαδισμός,το ρουσφέτι,η λαμογιά,διαιρούν την κοινωνία μας και τους θεσμούς σε όλα τα επίπεδα εξουσίας και τελικά σε όλα τα εργαλεία τις ερμαφρόδιτης Δημοκρατίας μας,όπως Δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Σε μία κοινωνία που έως και οι πόρνες έχουν ταξικοποιηθή μεταξύ τους καταλαβαίνει κανείς το χάσμα που έχει δημιουργηθεί πλέον και στον πάτο τις.
Η Τουρκία αλλάζει γιατί απλά τετραπλάσιάστηκε μέσα σε δύο γενεές.
Το 1922 ήταν 13.000.000 και σήμερα κοντεύει τα 80.000.000.
Η Ελλάδα ηταν το 1922 7.000.000 και σήμερα είναι 12.000.000.
Εάν η Ελλάδα σήμερα ήταν 40-50 εκατομμύρια τα δεδομένα θα ήταν διαφορετικά.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι διαχρονικά προβλήματα και επιλογές των Ελληνικών κυβερνήσεων είχαν ως επακόλουθο την συρρίκνωση του Ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα.