«Γράφει ο Ευθ. Π. Πέτρου»

Θεωρούμε τις Ένοπλες Δυνάμεις και όχι αδίκως συνώνυμες προς την τάξη και την άρτια οργάνωση. Και έχουμε την αξίωση να κάνουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Να ανταποκρίνονται στην αποστολή τους, να προστρέχουν σε κάθε δυσκολία του Κράτους, να μεταφέρουν ασθενείς, να περιθάλπουν σεισμόπληκτους, πλημμυροπλήκτους και άλλους αναξιοπαθούντες και να διατηρούν το επίπεδο τής αποτελεσματικότητος τους με συνεχή μείωση των παρεχομένων σε αυτές πιστώσεων.

Είναι περισσότερα από δέκα χρόνια τώρα, που ή απάντησης σε οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα πού ανακύπτει είναι ή μείωσης των δαπανών για την άμυνα.

Εκ παραλλήλου ο Στρατός μεταπίπτει σταδιακώς σε επαγγελματικό με τις αλλεπάλληλες μειώσεις τής στρατιωτικής θητείας, οπότε το πραγματικό κόστος λειτουργίας του ουσιαστικώς αυξάνεται! Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι προσπάθειες μειώσεως των μεγεθών με κατάργηση περιττών μονάδων και στρατοπέδων προσκρούει στις αντιδράσεις των «τοπικών κοινωνιών»…

Έτσι καταφέραμε να φέρουμε και τις Ένοπλες Δυνάμεις πολύ κοντά στο επίπεδο ανοργανωσιάς, σπατάλης και αναποτελεσματικότητας στο όποιο ευρίσκεται και ό υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός!

Απλή απόδειξης τής καταστάσεως αυτής είναι το γεγονός ότι επί 15 περίπου χρόνια, oι Ένοπλες Δυνάμεις τελούν υπό καθεστώς διαρκούς αναδιοργανώσεως, ή οποία χαρακτηρίζεται από παλινωδίες και ως εκ τούτου ή ολοκλήρωσες της δεν διαφαίνεται στο προσεχές μέλλον,

Παρά ταύτα, αν ξεσπάσει αύριο μια κρίσις, θα έχουμε την αξίωση να αντιμετωπισθεί επιτυχώς και αν τούτο δεν επιτευχθεί, θα ζητούμε την παραδειγματική τιμωρία τής στρατιωτικής ηγεσίας. Το εάν τής είχαμε χορηγήσει τα μέσα για να αντιμετωπίσει την κρίση μάλλον θα συγκαλυφθεί άρον – άρον για να μην αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια και οι ευθύνες των Κυβερνήσεων για την τραγική αυτή κατάσταση.

«Αν θα πρέπει να καταλογίσουμε κάτι στην στρατιωτική ηγεσία (και δεν εννοούμε μόνο την σημερινή), είναι το γεγονός ότι δεν βγήκε ποτέ να καταστήσει σαφή την πραγματικότητα, τις ελλείψεις πού υπάρχουν και τις πραγματικές ανάγκες πού πρέπει να καλυφθούν.

Ή σημερινή κατάστασης από την άλλη πλευρά, αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την γιγάντωση των φαινομένων κακοδιαχειρίσεως και σπατάλης πού απειλούν όλους τούς μεγάλους οργανισμούς. Όταν τελούμε συνεχώς υπό αναδιοργάνωση εύλογο είναι να ξεφεύγουν τα προβλήματα τής καθημερινότητας τα οποία όμως σωρεύονται καί λειτουργούν εις βάρος του συνόλου.

Στα υπάρχοντα προβλήματα συντελεί και το καθεστώς αδιαφάνειας το όποιο οι ίδιες οι Κυβερνήσεις έχουν αφήσει να διαμορφωθεί. Είμαστε ή μοναδική πολιτισμένη χώρα στην οποία το βασικό κείμενο πού προσδιορίζει την αμυντική μας πολιτική (και ως εκ τούτου και τις απαιτήσεις ετοιμότητας των Ενόπλων Δυνάμεων) παραμένει αυστηρά απόρρητο.

Από τις πρώτες ερωτήσεις πού ετέθησαν στον υπουργό ‘Εθνικής Αμύνης κ. Ε. Βενιζέλο ήτο το εάν σκοπεύει να αναθεωρήσει την Πολιτική ‘Εθνικής Αμύνης (ΠΕΑ) και αν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να αποχαρακτηρίσει από την απόρρητη διαβάθμισή του, αυτό το κείμενο πολιτικής. Οκτώ μήνες αργότερα δεν έχει ευαρεστηθεί να απαντήσει επί τού θέματος. Ζητεί όμως μειώσεις, αναδιοργάνωση, νέες δομές δυνάμεων και άλλα πολλά… Τα κριτήρια αυτών των απαντήσεων παραμένουν αδιαφανή, αφού το κείμενο βάσει του όποιου θα κριθούν διατηρείται επτασφράγιστο μυστικό!

Επειδή δεν πιστεύουμε ότι είτε ή πολιτική ηγεσία είτε ή στρατιωτική έχουν κακές προθέσεις, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά δεικνύουν αν μη τι άλλο προχειρότητα. Ή απάντησης στα οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα δεν είναι oι αυξήσεις ή οι μειώσεις δαπανών και δυνάμεων.

Ή απάντησης είναι ό εξορθολογισμός. Και τούτο σημαίνει μελέτες, ενδεχομένως και από ανεξαρτήτους συμβούλους ή ομάδες εργασίας εκτός δομής στρατιωτικής ιεραρχίας. Οι απαιτούμενες μειώσεις δεν μπορεί να προσδιοριστούν αυθαιρέτως στο 30%. Αλλού μπορεί να είναι μικρότερες και αλλού μεγαλύτερες.

Σημαίνει ακόμη οικονομίες κλίμακος με ενοποίηση μηχανισμών διοικητικής μερίμνης και υποστηρίξεως και τέλος αξιοποίηση τής εγχωρίας αμυντικής βιομηχανίας την οποία το ελληνικό Κράτος, έχει αφήσει να «ρημάξει» αρνούμενο να στηρίξει ακόμη και εξαγωγικές προσπάθειες! Και όμως όταν για πρώτη φορά έτέθη θέμα περικοπής δαπανών, οι οικονομίες κλίμακος θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέτρο…

Εφημερίδα: ΕΣΤΙΑ – ΣΕΛ 1