Το μαρμάρινο μνημείο στη Βασιλίσσης Σοφίας, κυκλωμένο από νεολαίους με γαλανόλευκες. Περαστικοί κοιτούν περίεργα.

Κάποιες ομιλίες, ζεσταίνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα. Καταθέσεις στεφάνων και στο τέλος ο εθνικός ύμνος. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι εθνικιστές και οι πατριώτες, τιμήσανε την επέτειο του άδικου θανάτου του Ίωνα Δραγούμη, ενός πραγματικά μεγάλου Έλληνα.

Ο Ίων Δραγούμης, θύμα πολιτικής βίας, δεν έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των τούρκων ή των κομιτατζήδων. Έπεσε από αδερφικό ελληνικό χέρι, θύμα της πολιτικής αντιπαλότητας της εποχής. Διανοητής, συγγραφέας, αγωνιστής, ακτιβιστής, με επιβλητική παρουσία μα πάνω απ΄ όλα και ίσως πρώτα από όλα βαθύτατα Έλληνας.

Θα μπορούσε ο Ίων να έμενε στα τετριμμένα, θα μπορούσε να εκμεταλλευόταν το κύρος και την κοινωνική του θέση και το μόνο που τον απασχολούσε θα ήταν το πώς να περνά καλά την ζωή του, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι της γενιάς και της εποχής του.

Δεν το έκανε. Γιατί οι ανησυχίες και η ιδεολογική του άποψη, η ξεκάθαρη εθνικιστική του αντίληψη, δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Έτσι αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για το μεγαλείο του Ελληνισμού.

Αντιμέτωπος με εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και με εσωτερικούς. Οι οποίοι απ΄ ότι φάνηκε ήταν και οι πιο ύπουλοι και επικίνδυνοι, αν κρίνουμε από την κατάληξη που είχε..

Ο Ίων ήταν επαναστατικό πνεύμα, είχε αναζητήσεις σε διάφορους τομείς. Δεν θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει συντηρητικό. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν μνημονεύεται τόσο, για να μην πω και καθόλου. Γιατί ακριβώς ήταν εθνικιστής, με επαναστατικό πνεύμα, και δολοφονήθηκε από τους φιλελεύθερους της εποχής του. Θεωρώ πως πολλοί από τους νέους Έλληνες, δεν ξέρουν τι ακριβώς ήταν και τι πίστευε.

Αυτή η συνωμοσία της σιωπής αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς επειδή υπήρξαν τα βιβλία της Νέας Θέσης του Γιάννη Σχοινά αλλά και παλαιότερα η τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού με τίτλο «Η εκτέλεση» . Ο Ιων Δραγούμης αν ζούσε, πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο στην πατρίδα μας σε διάφορα επίπεδα.

Η πολιτική του άποψη θα είχε αναπτυχθεί περισσότερο. Η εθνικιστική του αντίληψη σε συνδυασμό με την μεγάλη κοινωνική του ευαισθησία θα αποτελούσαν την βάση για την δημιουργία ενός ισχυρού εθνικιστικού κινήματος, απαλλαγμένου από μίζερες συντηρητικές επιλογές και εξαρτήσεις.

Ο Ιων Δραγούμης, αν ζούσε θα δημιουργούσε επίσης και τις προϋποθέσεις για μία εναλλακτική πρόταση των εθνικιστών σε όλους τους τομείς. Στην τέχνη, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό. Δεν υπήρχε περίπτωση με την παρουσία του Δραγούμη οι μαρξιστές να είχαν μονοπωλήσει τις τέχνες και τα γράμματα.

Επίσης δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούν να καθοδηγούν το συνδικαλιστικό κίνημα. Ο Δραγούμης, αν ζούσε, θα ήταν μπροστά. Θα ήταν πρωτοπόρος και δεν θα δίσταζε να συγκρουστεί με αντιλήψεις και στεγανά. Θα ήταν βέβαια στο στόχαστρο, όλων των εχθρών του Ελληνισμού, θα ήταν στο στόχαστρο των μαρξιστών, των νεοφιλελεύθερων, όλων όσων υπηρετούν διεθνιστικές και υλιστικές αντιλήψεις.

Ίσως το τέλος που είχε από το απόσπασμα Γύπαρη να το είχε αργότερα. Ίσως να γινόταν ο Έλληνας Χοσέ Αντόνιο ή και ο Έλληνας Κάλβο Σοτέλο. Ισως αν τον είχαμε σήμερα κοντά μας, να έφευγε από τους δολοφόνους της «Σέχτας» ή κάποιας άλλης αριστεριστικής ομάδα. Το μόνο σίγουρο ήταν πως αν ζούσε ο Ιων και επειδή ακριβώς θα έφτιαχνε αυτό το κίνημα που όλοι εμείς θα θέλαμε γιατί ακριβώς ήταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει, ένα κίνημα εθνικιστικό και ταυτόχρονα κοινωνικό και ριζοσπαστικό, θα είχε δημιουργήσει πριν ακόμα από τους Ιταλούς, πριν το Μουσολίνι και την πορεία στην Ρώμη, ένα είδος ελληνικού φασισμού, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους. Και αυτός είναι ο λόγος ο βαθύτερος λόγος που δεν μνημονεύεται όσο πρέπει από το σύστημα.

Για όλους εμάς, που μας αποκαλούν φασίστες και ακραίους, όπως ακριβώς θα αποκαλούσαν και τον Ίωνα αν ζούσε, για όλους εμάς που ο κάθε ένας ανεξάρτητα από το που βρίσκεται έχει κρατήσει ανάχωμα αντίστασης, ο Ίων Δραγούμης θα είναι πάντα παρών, πάντα ανάμεσα μας.

Τάσος Δημητρακόπουλος

ΠΗΓΗ