Ότι υπάρχουν κι άλλοι – πολλοί μάλιστα – δημοσιογράφοι στην χώρα μας που τιμούν το λειτούργημα που ασκούν, έναντι αυτών που δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να λιβανίζουν το πολιτικό κόμμα που, για τον Α΄ ή Β΄ λόγο, προτιμούν, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Θα έλεγα ΧΙΛΙΑΔΕΣ!..

Ναι, υπάρχουν πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι που λέγουν και γράφουν την αλήθεια. Και πολλοί περισσότεροι προσθέτω που θέλουν να την γράψουν, αλλά είναι στην δυσάρεστη θέση να μην μπορούν.

Γιατί, απλούστατα, οι καναλάρχες και οι εκδότες έχουν ορθώσει μπροστά σε αυτούς τους συναδέλφους ένα γιγάντιο τείχος που ξεκάθαρα γράφει:

«Αν ξεφύγεις από την «γραμμή» του σταθμού ή της εφημερίδας μου έχεις απολυθεί»!…

Κι έτσι ο δημοσιογράφος έχει να διαλέξει μεταξύ του να πεινάσει αυτός και η οικογένειά του ή να υποταγεί στα κελεύσματα του δυνάστη του.

Ας μην κατηγορούν, λοιπόν, ελαφρά τη καρδία, ορισμένοι τον Ελληνα δημοσιογράφο ότι δεν λέγει τα πράγματα, κυρίως τα πολιτικά, ως έχουν. Αν τα πει, την άλλη μέρα, συνήθως, βρίσκεται στον δρόμο!…

Και βεβαίως, επαναλαμβάνω, ότι υπάρχουν κι αυτοί που βρωμίζουν το λειτούργημά μας, καθώς (έναντι αδράς αμοιβής) εξυπηρετούν  τον καναλάρχη, τον εκδότη και το κόμμα «τους». Και ούτως πως ανέρχονται στην «σανίδα» της προβολής στον χώρο του θεάματος (τηλεόρασι), αλλά και του Τύπου. Εδώ πρόκειται, λοιπόν, για ένα ιδιότυπο σύμπλεγμα, διαπλοκή θα έλεγα, συμφερόντων, το οποίο, πολλές φορές, αντιλαμβάνεται ο πολίτης και αγανακτεί. Δικαιολογημένα έως ένα σημείο. Αδικαιολόγητα όμως από του σημείου ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. Εννοώ όλοι εμείς οι πολλοί περισσότεροι δημοσιογράφοι. Οι Φτωχοί, περισσότεροι, δημοσιογράφοι.

Αυτές οι γραμμές γράφονται και υπογραμμίζονται από τον υπογράφοντα με αφορμή το θέαμα και το άκουσμα των Ιρλανδών συναδέλφων που κυριολεκτικώς εξεμάνησαν από την απόφασι της κυβερνήσεως της χώρας τους να υπαχθεί στο ΔΝΤ και την γνωστή πλέον σε όλους μας καταδίκη που επιβάλλει.

Ναι, πράγματι, οι Ιρλανδοί συνάδελφοι είναι άξιοι θαυμασμού, για την στάσι τους αυτή. Πολύ περισσότερο εάν τους συγκρίνει κανείς με τους 10-20 Ελληνες που κυριαρχούν στα κανάλια και δεν πράττουν τίποτε περισσότερο από το να χειροκροτούν (μαζί με τους καναλάρχες τους) τα πεπραγμένα της Κυβερνήσεως.

Εδώ, όμως, πρέπει να σημειώσω ότι ο Ιρλανδός – και όχι μόνον – δημοσιογράφος δεν έχει να αντιμετωπίσει τις συνθήκες εργασίας που αντιστοίχως έχει ο Ελληνας. Εδώ συμβαίνουν πράγματα που κάλλιστα μπορεί να  ενταχθούν σε καθεστώτα απολυταρχικά. Ή μπανανίες. Ή το χείριστο σε καταστάσεις δουλείας!…

Εκεί οδηγηθήκαμε από τις κυβερνήσεις μας, εκεί οδηγηθήκαμε από αυτούς που διαφεντεύουν αυτόν τον τόπο. Εκεί εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού και εκεί πρέπει, πρώτα απ’ όλα, να στρέψουμε την προσοχή μας, για να υπάρξει θεραπεία.

Κι ακόμη κάτι: Τα συνδικαλιστικά μας όργανα και πρωτίστως η ΕΣΗΕΑ κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπιστεί το συγκεκριμένο φαινόμενο. Αλλά είναι τόσο μεγάλο το κακό που ό,τι κι αν πράττουν η ποδηγέτησις του Ελληνα δημοσιογράφου από το πολιτικοεκδοτικό κατεστημένο ναι μεν περιστέλλεται αλλά, δυστυχώς, συνεχίζεται. Ιδιαίτερα στην Τηλεόραση. Κάπως λιγότερο στον Τύπο. Λέγω «λιγότερο» στον γραπτό, δημοσιογραφικό, λόγο καθώς υπάρχουν και εφημερίδες όπου ο  δημοσιογράφος μπορεί, ελεύθερα, να εκφράσει την σκέψη του.

Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

πηγη