Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ο Καντάφι είναι δικτάτορας. Υπήρξε δικτάτορας για 42 χρόνια. Όμως, όπως φαίνεται, οι εντάσεις στο εσωτερικό της Λιβύης, μπορεί να είναι υποκινούμενες απ έξω. Για παράδειγμα, η δήλωση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, ότι ο Καντάφι διέφυγε στη Βενεζουέλα, δυνάμωσε σημαντικά την εξέγερση των αντικαθεστωτικών.

Παρά το γεγονός ότι και οι τρείς είχαν δικτατορία, η Λιβύη του Καντάφι διαφέρει σημαντικά από τη Τυνησία του Ben Ali, και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ.

Η ηγεσία της Λιβύης δεν είναι αδιάντροπα υποτακτική στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Και σε αντίθεση με αυτό που ίσχυε στη Τυνησία και στην Αίγυπτο, η σχέση του Καντάφι με την Αμερική και την ΕΕ είναι καθαρά ένα modus Vivendi. Πολύ απλά, ο Καντάφι είναι ένας «ανεξάρτητος δικτάτορας», και όχι ένας «διαχειρίσιμος  δικτάτορας», όπως ήταν οι άλλοι δυο.

 

Στη Τυνησία και στην Αίγυπτο, το status quo παραμένει. Ο στρατός και ο νεοφιλελευθερισμός παραμένουν ακέραιοι. Αυτό βολεύει αφάνταστα τα συμφέροντα των Αμερικανών και της ΕΕ. Όσον αφορά στη Λιβύη, η ανατροπή του εκεί status quo, αποτελεί τον απώτερο σκοπό τόσο των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ.

Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι προσπαθούν τώρα να κεφαλαιοποιήσουν την εξέγερση εναντίον του Καντάφι, με την ελπίδα να αποκτήσουν ένα γερό προγεφύρωμα στη χώρα. Μεγάλες ποσότητες οπλισμού εισάγονται στη Λιβύη από τα νότια σύνορά της, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της εξέγερσης.

Η αποσταθεροποίηση όμως της Λιβύης, θα προκαλέσει τριγμούς στη Βόρειο Αφρική, στη Δυτική Αφρική, καθώς και στη παγκόσμια προμήθεια ενέργειας.

Όλες οι κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών της ΕΕ γνώριζαν εδώ και καιρό, πολύ καλά, τον δεσποτισμό του Καντάφι. Αυτό όμως δεν τις εμπόδισε να κλείνουν κερδοφόρες συμφωνίες μαζί του.

Ένα ερώτημα για τα ΜΜΕ που καλύπτουν τα γεγονότα της Λιβύης, είναι το από πού προέρχεται όλος αυτός ο οπλισμός; Μήπως ο πλήρης εξοπλισμός της Λιβύης αποτελεί μέρος του εκδημοκρατισμού της από πλευράς της Δύσης;

Από τότε που οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ- Λιβύης αναθερμάνθηκαν, οι στρατοί των δυο χωρών έχουν έρθει πολύ κοντά. Η Λιβύη αποτελεί καλό πελάτη των αμερικανικών οπλικών συστημάτων.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του πενταγώνου το 2009, η Αμερική διατίθεται να πουλήσει όπλα στη Λιβύη, «εφόσον αυτό προάγει τα κοινά μας συμφέροντα». Με άλλα λόγια η Αμερική θα εξοπλίσει τη Λιβύη για τα δικά της συμφέροντα.

Έτσι, εν μια σχεδόν νυκτί, η Λιβύη μοιάζει να πλημμύρισε από αμερικανικά οπλικά συστήματα. Μαχητικά F-16 , ελικόπτερα Apache, οχήματα εδάφους, κλπ. που σήμερα τα χρησιμοποιεί ο Καντάφι εναντίον των διαδηλωτών. Αν αυτό αληθεύει, τότε αποτελεί μεγάλη έκπληξη, καθώς δεν υπάρχουν δημόσιες καταγραφές ότι η Αμερική έχει προμηθεύσει επίσημα τη Λιβύη με αυτού του είδους το οπλοστάσιο.

Μέχρι τώρα, η Λιβύη διέθετε αποκλειστικά γαλλικά Mirage, και ρωσικά MiGs.

Την ίδια υποστήριξη προς το λιβυκό καθεστώς επιδείκνυε ανέκαθεν και η Ιταλία του Silvio Berlusconi. Υπάρχουν μάλιστα πληροφορίες μέσα από τη Λιβύη, ότι η αεροπορία του Καντάφι χρησιμοποιεί Ιταλούς πιλότους.

Παράλληλα, φημολογείται ότι χρησιμοποιεί μισθοφόρους από αφρικανικές χώρες. Το δεύτερο έχει επιβεβαιωθεί από αρκετά βίντεο των μαχών που διεξάγονται. Λέγεται επίσης πως ο Καντάφι σκέφτεται να προσλάβει αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρίες ασφάλειας (μισθοφόρων).

Ο Καντάφι και οι γιοι του διοικούν τη Λιβύη σαν να είναι ιδιωτικό τους φέουδο. Έχουν καταληστέψει το πλούτο της και τους φυσικούς της πόρους. Ένας μάλιστα από τους γιους του δικτάτορα είναι γνωστό ότι πλήρωσε ένα εκατομμύριο δολάρια στην Αμερικανίδα τραγουδίστρια Beyoncé Knowles, για μια «ιδιωτική συναυλία».

Παράλληλα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον σημαντικό ρόλο των ξένων επιχειρήσεων στη Λιβύη. Η εξέταση του ρόλου αυτού, όπως και του ρόλου των κυβερνήσεων της Αμερικής και της ΕΕ, είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα.

Είναι φανερό, ότι η δημοκρατία αποτελεί απλά ένα πρόσχημα για να πέσουν οι δικτάτορες, και να ανατραπούν οι κυβερνήσεις που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων.

Αρκεί μόνο να θυμηθούμε πως οι Αμερικάνοι υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες τον Καντάφι στη Ουάσιγκτον το 2009. Με το που συναντήθηκαν, η Hillary Clinton δήλωσε το πόσο πολύ οι ΗΠΑ εκτιμούν τη συνεργασία με τη Λιβύη, και το πόσο ελπίζουν στην ακόμη στενότερη συνεργασία μεταξύ των δυο χωρών.

Αυτό που οι ΗΠΑ και η ΕΕ θέλουν τώρα να πετύχουν, είναι η μεγιστοποίηση των κερδών τους στη Λιβύη. Και ο τρόπος με τον οποίο θα το πετύχουν, πιστεύουν πως είναι ο εμφύλιος πόλεμος.

Προς αυτό το σκοπό συντείνουν δυο παράγοντες: Ο ένας είναι η φύση του καθεστώτος του Καντάφι. Ο άλλος είναι μια επιθυμία να διαιρέσουν και να εξασθενήσουν τη Λιβύη.

Ο Καντάφι πάντα επεδίωκε την διαίρεση των Λίβυων. Πολλοί πίστευαν πως θα ξεκινήσει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των γιων του, ή κάποιων στρατηγών, με την αποχώρηση του Καντάφι. Υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος για έναν εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ φυλών, εθνοτήτων κλπ. Πολλές από αυτές τις διαιρέσεις ενθαρρύνονται προκειμένου να διασπαστεί η χώρα.

Το χάος που επικρατεί στον αραβικό κόσμο βολεύει κάποιες στρατηγικές των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Βρετανίας, και του ΝΑΤΟ. Αν η Λιβύη βαλκανοποιηθεί, θα κερδίσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ μακροπρόθεσμα. Παράλληλα, θα αποσταθεροποιηθούν και όλες οι γειτονικές χώρες.

Το ίδιο και Δυτική και Κεντρική Αφρική. Οι φυλετικοί διαχωρισμοί της Λιβύης εκτείνονται μέχρι μέσα στο Τσαντ, το Σουδάν, τον Νίγηρα, και την Αλγερία.

Θα επηρεαστεί επίσης η Ευρώπη, αλλά και  ολόκληρος ο κόσμος σε ενεργειακό επίπεδο. Ήδη τα γεγονότα της Λιβύης χρησιμοποιούνται ως πρόφαση για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων του Αρκτικού κύκλου.

Το πιο πιθανό είναι πως ο Καντάφι δεν θα τη γλιτώσει τόσο φτηνά όσο ο Ben Ali και ο  Mubarak. Δύσκολα θα βρεθεί χώρα να του προσφέρει καταφύγιο. Αποτελεί ρίσκο για κάθε κυβέρνηση. Με τη Σαουδική Αραβία δεν έχει καλές σχέσεις, ενώ είναι υπό έρευνα στον Λίβανο.

Γενικά, οι σχέσεις του με τις άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες της περιοχής είναι τεταμένες. Κανένας στον Περσικό Κόλπο δεν τον θέλει. Εξάλλου, οι αραβικές κυβερνήσεις φοβούνται να του προσφέρουν άσυλο. Στις προσπάθειές του να ηγηθεί του αραβικού κόσμου, ο Καντάφι με την ειλικρίνειά του, έχει προσβάλλει πολλούς από τους υπόλοιπους ηγέτες.

Οι επιλογές του είναι μηδαμινές. Για αυτό και θα προσπαθήσει πάση θυσία να κρατηθεί στην εξουσία. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι μια σοβαρή πιθανότητα.

Η Λιβύη βρίσκεται στο στόχαστρο του πενταγώνου εδώ και πολλά χρόνια. Σύμφωνα με τον πρώην αρχηγό του ΝΑΤΟ στρατηγό Wesley Clark, η Λιβύη ήταν στη λίστα των κρατών για εισβολή μετά από το Αφγανιστάν. Άλλες χώρες στην ίδια λίστα ήταν η Σομαλία, το Σουδάν, ο Λίβανος, η Συρία, και το Ιράν.

Οι περισσότερες από τις παραπάνω χώρες έχουν ήδη δεχτεί έμμεση επίθεση, και όλες εκτός της Συρίας και του Ιράν, έχουν υποκύψει στις ΗΠΑ.

Η Λιβύη ξεκίνησε μυστικές διαπραγματεύσεις με τη Ουάσιγκτον το 2001, που μετά τη πτώση της Βαγδάτης το 2003, κατέληξαν σε επίσημη σχέση. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ πάντα είχαν το μάτι τους στο πως θα ελέγξουν τα πετρελαϊκά αποθέματα της Λιβύης. Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουν είναι ο εμφύλιος πόλεμος.

Ο λαός της Λιβύης θα πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη εγρήγορση. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως οι ΗΠΑ και η ΕΕ υποστηρίζουν και τις δυο πλευρές. Κάθε άλλο παρά σύμμαχοι των λαών είναι σε αυτή τη ταραγμένη περίοδο για τον αραβικό κόσμο.

Η Αμερική στηρίζει τον Καντάφι μέσω οπλικών συστημάτων, ενώ παράλληλα δηλώνει υποστηρίκτρια της αντιπολίτευσης. Αν η Δύση εννοούσε όλα όσα  έλεγε για τη δημοκρατία, δεν θα διατηρούσε τόσο στενές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τη Λιβύη, ειδικά σε θέματα ενέργειας, πριν από το 2011.

Η Αμερική και η ΕΕ στήριξαν τον Καντάφι, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να τον ελέγξουν όπως ήλεγχαν τον Ben Ali και τον  Mubarak.

Ο σκοπός τους τώρα είναι να ενισχύσουν τον έλεγχό τους επί της Λιβύης, είτε μέσω αλλαγής καθεστώτος, είτε μέσω εμφύλιου πολέμου. Οι αντιπολιτευτικές δράσεις εναντίον του Καντάφι είναι ισχυρές, αλλά δεν υπάρχει κάποιο ισχυρό και οργανωμένο κίνημα αντιπολίτευσης.

Ούτε είναι εγγυημένη η μετάβαση στη δημοκρατία, αφού από τη φύση του, ο συνασπισμός των δυνάμεων που πολεμάνε τον Καντάφι είναι διεφθαρμένος, καθώς αποτελείται από πολλούς διεφθαρμένους  μέχρι πρότινος αξιωματούχους του καθεστώτος.

Τώρα ακούγεται πολύ το ενδεχόμενο «ανθρωπιστικής βοήθειας» προς τη Λιβύη. Κάτι παρόμοιο δηλαδή, με αυτό που έγινε στη Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ.

Η απαγόρευση πτήσεων πάνω από τη Λιβύη συζητιέται έντονα. Το ίδιο συζητιέται και μια  στρατιωτική επέμβαση από πλευράς ΝΑΤΟ.

Ο σκοπός αυτών των συζητήσεων δεν είναι ανθρωπιστικός, αλλά μια απόπειρα να δικαιολογηθεί η ξένη παρέμβαση, που κάλλιστα μπορεί να οδηγήσει σε εισβολή.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η Λιβύη θα τελεί υπό κατοχή. Οι φυσικοί της πόροι θα λεηλατηθούν, τα δημόσια περιουσιακά της στοιχεία θα ιδιωτικοποιηθούν, και θα ελέγχεται στην ουσία από ξένες πολυεθνικές, όπως έγινε και στο Ιράκ.

Το να φύγει ο Καντάφι και οι γιοι του δεν είναι από μόνο του  λύση. Θα πρέπει παράλληλα να εξαρθρωθεί όλο το σύστημα πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, που χαρακτηρίζει τη μέχρι σήμερα διακυβέρνηση της χώρας. Παράλληλα, δεν θα πρέπει να επιτραπεί στη ξένη κυριαρχία να ριζώσει. Αν οι Λίβυοι το συνειδητοποιήσουν, και κινηθούν άμεσα, αντιδρώντας, ίσως μπορέσουν και αντιμετωπίσουν με επιτυχία αυτά τα νοσηρά σχέδια.

S.A.- Global Research