Σενάρια και απειλές με αφορμή την αύξηση του ελλείμματος στο 10,5% του ΑΕΠ

Ο λογαριασμός δεν βγαίνει και τα μεγάλα αφεντικά της τρόικας ΑΠΕΙΛΟΥΝ ότι θα έρθουν στην Ελλάδα για να δουν τι φταίει, τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση και πόσα ακόμα πρέπει να πληρώσουν οι Έλληνες.

Ντοµινίκ Στρος-Καν, Ζαν-Κλοντ Τρισέ και Όλι Ρεν µελετούν να έρθουν ταυτόχρονα στην Αθήνα για να ξαναδούν πώς προχωρά η συμφωνία με την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου για να πιέσουν για μια νέα πολιτική συµφωνία και ένα πολύ αυστηρό οικονομικό πρόγραµµα δηµοσιονοµικής προσαρµογής και διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων.

Η πιθανότητα πραγματοποίησης της απειλής είναι μικρή έως ελάχιστη, αν όμως γίνει, θα είναι η απόλυτη επιβεβαίωση για το ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα.

Όλα αυτά τα σενάρια και οι απειλές ξεκίνησαν από την αύξηση του ελλείμματος στο 10,5% του ΑΕΠ.

Δεν ήταν όμως ανάγκη να ξεφύγει το έλλειμμα κατά 0,8% από τις αρχικές προβλέψεις για να παραδεχθούμε αυτά που εδώ και καιρό έχουν γίνει κατανοητά.

1. Ότι το μνημόνιο και ο τρόπος εφαρμογής του οδηγούν σε μεγαλύτερη ύφεση, σε εξόντωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

2. Ότι οι όροι των δανειστών ωφελούν αποκλειστικά τους ίδιους.

Η τρόικα (δηλαδή οι τράπεζες) κερδίζει πανωτόκια πάνω στο υπάρχον ελληνικό χρέος και οι συνήθεις ύποπτοι, οι Έλληνες πολίτες, καλούνται να πληρώσουν μαζικά.

3. Ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε αδιέξοδο, οδηγεί σε νέα ελλείμματα, γιατί πολύ απλά οι μύθοι κατέρρευσαν.

4. Ότι με την εφαρμοζόμενη πολιτική πληρώνουν οι πολλοί και περιμένουν στην ουρά για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη τα ρετιρέ της οικονομικής ελίτ.

Μεταρρύθμιση τέλος;

Οι μεταρρυθμιστικές αντοχές της κυβέρνησης Παπανδρέου φαίνεται να έχουν εξαντλήσει τα όριά τους.

Η προβλεπόμενη και η προδιαγεγραμμένη αύξηση των ελλειμμάτων και του χρέους, φυσικά, είναι η απλή επιβεβαίωση ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πραγματικές μεταρρυθμιστικές διαθέσεις.

Ανεξαρτήτως προθέσεων και προβλέψεων, η πράξη αποδεικνύει πως οι αλλαγές που έγιναν με το φόβητρο της τρόικας, του ΔΝΤ και του μνημονίου είναι μια προσπάθεια διάσωσης του υπάρχοντος συστήματος.

Με συνταγές αλά καρτ, με έτοιμες ρετσέτες από τις διεθνείς τράπεζες που έχουν βουλιάξει την παγκόσμια οικονομία σε κρίση, με την επαναφορά όλων των εμμονών μιας μικρής ελιτίστικης ομάδας της πολιτικής και του κόσμου των τραπεζών, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιδιώκει να τροποποιήσει το ελληνικό σύστημα διοίκησης και διανομής πλούτου, ώστε να γίνει βιώσιμο.

Τα παραμύθια, περί της ισχυρής οικονομίας, περί των Ελλήνων, που έχουν ατελείωτο λίπος να κάψουν, περί της μεγάλης παραοικονομίας που αν την τσακώσουμε, θα λύσουμε τα προβλήματά μας, αποκαλύπτονται σήμερα.

Οι εμμονές της μικρής ελίτ που οδήγησε τη χώρα στον γκρεμό εκδικούνται.

Το πρώτο πρόβλημα είναι πως όλες αυτές οι συνταγές και οδηγίες έχουν εξαντλήσει τα όριά τους γιατί πολύ απλά ο κόσμος άλλαξε.

Όλοι αυτοί που οδήγησαν κράτη ολόκληρα και τράπεζες-μεγαθήρια στην πτώχευση δηλώνουν ότι θα σώσουν την Ελλάδα.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα και γι’ αυτήν τη μικρή τροποποίηση δεν υπάρχουν πολιτικοί παράγοντες και πολιτικές δυνάμεις να την πραγματοποιήσουν.

Με παράγοντες από το «παρελθόν» δεν μπορεί να προκύψει αλλαγή.

Και το τρίτο και σημαντικότερο είναι ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει με τι να αντικαταστήσει αυτό που υποτίθεται ότι θέλει να γκρεμίσει.

Το πρόβλημα της χώρας παραμένει πολιτικό.

Ο Γ. Παπανδρέου σωστά διστάζει να κάνει τον ανασχηματισμό τώρα, διατηρώντας τη δυνατότητα για αργότερα που θα έρθουν δυσκολότερες μέρες. Ευελπιστεί να βγάλει το καλοκαίρι πριν από το δύσκολο φθινόπωρο και χειμώνα.

Λέμε σωστά, γιατί μια απλή ανακύκλωση πολιτικών προσώπων δεν πρόκειται να του δώσει λύσεις. Άσε που ψάχνει τους αντικαταστάτες με το σταγονόμετρο.

Ρίσκο: ο μόνος δρόμος

Αυτό που λείπει ένα χρόνο μετά το μνημόνιο είναι ένα πραγματικό σχέδιο μεταρρύθμισης.

Και αυτό σημαίνει μια πραγματική σύγκρουση που θα έχει επιπτώσεις, «αίμα» και «εμφύλιες» συρράξεις.

Ο Γ. Παπανδρέου δείχνει να θέλει να αποφύγει το πικρό αυτό ποτήρι. Απασχολείται με λεπτομέρειες και με πρόσωπα, την ώρα που του λείπει το σχέδιο.

Ο ίδιος δήλωσε πριν από το Πάσχα «θα συνεχίσω με όσους πιστεύουν στην ανάγκη μεταρρυθμίσεων».

Όμως σ’ αυτό το είδος της μεταρρύθμισης, που επανέλαβε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα,

στο ΠΑΣΟΚ και στο υπουργικό συμβούλιο, πιστεύουν πολλοί και κυρίως πολλοί από το παρελθόν.

Χωράνε πολλές από τις δυνάμεις που μας κυβερνούν εδώ και χρόνια και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Δυστυχώς αυτοί οι παράγοντες έχουν εντάξει στο σχέδιό τους και πολλούς από τους νεότερους που μπήκαν με αέρα μεταρρυθμιστή στο «τρένο» του Γιώργου Παπανδρέου.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που το έλλειμμα αυξήθηκε και θα αυξηθεί και άλλο.

Δεν είναι τυχαίο που η χώρα απλώς καλείται να πληρώνει χωρίς να μπορεί να παραγάγει ούτε οδοντογλυφίδα.

Κανείς κυβερνητικός δεν θέλει να «σβήσει» αυτό που συνέβη και να ξεκινήσει σε μια καινούργια ράγα.

Όλοι θέλουν απλώς το όνομα του μεταρρυθμιστή, τη συνέχιση των ωφελημάτων από την πολιτική και τη διαιώνιση του συγκεκριμένου πολιτικού μορφώματος.

Και αν κάποιοι δηλώνουν ότι το θέλουν, δεν διακινδυνεύουν να συγκρουστούν, να «ματώσουν» και να πέσουν στο πεδίο της σύγκρουσης. Γιατί πολύ απλά έχουν μάθει σε βολικές καρέκλες.

Ο μικρόκοσμος της πολιτικής και της ελίτ, που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί τη χώρα στον γκρεμό, δεν επιτρέπει να εμφανισθούν δυνάμεις προόδου, δυνάμεις ειλικρινούς μεταρρύθμισης.

Ο πρωθυπουργός αναζητά συμμάχους με το συνήθη τρόπο: ανάμεσα σε πρόσωπα.

Δεν αναζητά κοινωνικές συμμαχίες, νέα κοινωνικά μέτωπα που εκφράζουν δυνάμεις της παραγωγής.

Δεν συγκρούεται, άρα δεν εμφανίζονται οι εκπρόσωποι αυτών που θέλουν αλλαγή.

Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι πραγματικές, δεν θίγουν αυτούς που έως σήμερα ήταν ωφελημένοι, άρα οι άλλοι συνεχίζουν να μην πιστεύουν σε κανέναν και σε τίποτα.

Με δυο λόγια, ο σημερινός πρωθυπουργός, κι αν ακόμα θέλει πολύ, είναι εγκλωβισμένος στην υπάρχουσα κατάσταση που τον τραβάει στο βάλτο που βρεθήκαμε.

Πρέπει να ρισκάρει και πρέπει να ρισκάρει πολύ. Αλλιώς μπλέξαμε, κύριε πρωθυπουργέ…

paraskevi13