Πριν από 100 περίπου χρόνια (102 για την ακρίβεια) ο ελληνικός λαός ξεσηκώθηκε και απαίτησε από τους τότε κυβερνώντες την αλλαγή των πολιτικών δεδομένων και την αναγέννηση της χώρας. Επρόκειτο για το λεγόμενο κίνημα στο Γουδή, όπου με πρωτοβουλία ορισμένων αξιωματικών, αλλά όχι με τρόπο πραξικοπηματικό, απαιτήθηκε, με τη συμπαράσταση σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας και κερδήθηκε η μεγάλη αλλαγή στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Σήμερα ένα νέο κίνημα έχει ξεσπάσει στη χώρα, αυτό των «Αγανακτισμένων», πολιτών δηλαδή που υφίστανται τις συνέπειες μιας αλλοπρόσαλλης οικονομικής πολιτικής που επιβλήθηκε στη χώρα από τις κυβερνήσεις της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Υφίστανται μόνο, χωρίς να ελπίζουν, χωρίς να προσδοκούν. Τα δύο αυτά ξεσπάσματα του ελληνικού λαού παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες, αλλά και σοβαρές διαφορές.

Το 1909 υπήρχε ένας μικρός, μεν, δραστήριος δε οργανωτικός πυρήνας και το κυριότερο, υπήρχαν πολιτικές εφεδρείες πίσω από αυτόν. Όταν στρατός και λαός, μαζί, ξεσηκώθηκαν απαιτώντας την εθνική αναγέννηση, μπορούσαν να υπολογίζουν στο πολιτικό κεφάλαιο που λεγόταν Ελ. Βενιζέλος, ένα κεφάλαιο που δεν είχε αναλωθεί, αλλά περίμενε ακέραιο την κατάλληλη στιγμή.

Σήμερα υπάρχει ένας απρόσωπος, «διαδικτυακός» οργανωτικός πυρήνας, αλλά δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο πολιτικό κεφάλαιο, στο οποίο οι πολίτες θα μπορούσαν να στηριχθούν. Επίσης σήμερα οι δυνάμεις ασφαλείας δεν βρίσκονται δίπλα, αλλά απέναντι στους πολίτες. Το κράτος της σημερινής «δημοκρατίας» (τοποθετώ τα εισαγωγικά με δική μου ευθύνη), αποδεικνύεται αποφασισμένο να συνεχίσει να αναπαράγει τον εαυτό του και τα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε, μη διστάζοντας να καταφεύγει, κατά το δοκούν, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που έχει στη διάθεσή του, για να καταστείλει την πολιτική δράση των πολιτών του, των οποίων το δίκιο αναγνωρίζει και το ίδιο, αλλά παρόλα αυτά το τσαλαπατά! Πρόκειται πλέον για το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.

Οι πλατείες πάντως εξακολουθούν να γεμίζουν. Ωστόσο το ερώτημα που γεννάται αφορά αποκλειστικά πια την επόμενη μέρα. Και τα 10.000.000 των Ελλήνων να κατέβουν στους δρόμους, χωρίς πολιτική, με την αριστοτελική έννοια του όρου, οργάνωση δεν θα πετύχουν τίποτα. Η σημερινή κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα θα καταρρεύσει σύντομα. Τι όμως θα ξημερώσει μετά; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να κρατήσει όρθια τη χώρα σε αυτούς τους δύσκολους και πονηρούς καιρούς;

Το υπάρχον πολιτικό δυναμικό είναι δεδομένο ότι ΔΕΝ μπορεί, παρά τις καλές προθέσεις που μπορούν να αναγνωριστούν σε μεμονωμένα πρόσωπα. Πως όμως το υπάρχον πολιτικό δυναμικό θα αντικατασταθεί και από ποιους; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί και από τους Αγανακτισμένους συμπολίτες μας, στους όποιους άλλωστε και ο γράφων ανήκει.

Παντελής Καρύκας

Σχόλιο «defence-point.gr»: Δεν μπορούμε παρά να επιμείνουμε ότι η σημερινή πολιτική, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδιέξοδη. Τα γεγονότα στο Σύνταγμα απλώς βοηθούν τους μανδαρίνους των Βρυξελών να κατανοήσουν ότι το να ζητάς περικοπές είναι ένα πράγμα, και άλλο να επιχειρείς να περικόψεις από πολίτες των οποίων το εισόδημα είναι συχνά πολύ κάτω από τα 1.000 ευρώ. Το ζήτημα επιλύεται ΜΟΝΟ πολιτικά, όσο και να αργήσουν να το κατανοήσουν οι υπεύθυνοι, αφού εθελοτυφλούν εάν νομίζουν ότι αφορά μόνο την Ελλάδα, όπου απλώς το φαινόμενο του μεγάλου χρέους εμφανίστηκε στον υπερθετικό βαθμό.

Συμφωνούμε απόλυτα ότι η κατάχρηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, από πολλές πλευρές όμως. Προσυπογράφουμε όσα λέει ο σχολιαστής μας, ωστόσο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε δεκάδες παραδείγματα κατάχρησης και από την πλευρά της κοινωνίας, καθώς όποτε πολιτικός είχε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για ενέργειες που θα έπρεπε να γίνουν και ότι βαδίζουμε προς αδιέξοδο, ριχνόταν… «στην πυρά».

Η πολιτική ανωριμότητά μας οδηγούσε στην καταψήφιση όσων ζητούσαν μέτρα περιορισμού της κρατικής αυθαιρεσίας και λίγο-πολύ όλοι ακούσαμε μεγαλώνοντας ότι ο πιο ασφαλής δρόμος περνά μέσα από κάποια κομματικά γραφεία, ώστε να βρούμε μια θεσούλα στο Δημόσιο «για να λύσουμε το πρόβλημα». Υπό αυτή την έννοια και οι ευθύνες οι δικές μας είναι τεράστιες. Καλό είναι να μην ανοίξουμε σε αυτή τη φάση το ζήτημα της λειτουργίας του συνδικαλισμού στην Ελλάδα και να τον αντιπαραβάλουμε με παραδείγματα προερχόμενα από χώρες του εξωτερικού, διότι θα απογοητευτούμε ακόμη περισσότερο και ίσως η αναφορά των γεγονότων στο Γουδή το 1909 μας προκαλέσει άλλες σκέψεις, που θα αφορούν όχι μόνο την τάξη των πολιτικών (πολλοί εκ των οποίων είναι ανεπάγγελτα στοιχεία και «προϊόντα».. των μπαμπάδων τους), αλλά και άλλους από τον ακαδημαϊκό, συνδικαλιστικό, παραγωγικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) χώρο.

Διότι το μεγαλύτερο ΕΓΚΛΗΜΑ είναι όχι όσα γινόντουσαν, αλλά η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ του κόσμου να διαισθανθεί έστω, όχι να κατανοήσει, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Και δυστυχώς, με την αγραμματοσύνη να βασιλεύει σε έναν κόσμο αλληλεξαρτώμενο, σε μια Ελλάδα γεμάτη από… παντογνώστες, η πρόβλεψη για το μέλλον δεν μπορεί να είναι καλή. πηγη