Διαμαρτυρόμαστε συνεχώς γιατί οι εταίροι και οι δανειστές μας πιστεύουν -και το δείχνουν- ότι ο δείκτης της αξιοπιστίας μας συναγωνίζεται σε αρνητική εξέλιξη τις τιμές των ελληνικών ομολόγων.

 Αγανακτούμε γιατί είναι πολλές οι ευρωπαϊκές φωνές -περισσότερο ή λιγότερο αρμόδιες- που μας ζητούν εγγυήσεις και εξασφαλίσεις, προκειμένου να συνεχίζουν να μας στηρίζουν διοχετεύοντας νέα κεφάλαια που θα βγάλουν τη χώρα από το δρόμο της χρεοκοπίας.

 Θυμώνουμε με το διεθνή Τύπο όταν με διάφορα δημοσιεύματα δεν χάνει ευκαιρία να θέσει σε αμφιβολία τις καλές προθέσεις της Ελλάδας και των πολιτών της ακόμη και απέναντι σε όσους παίρνουν θετικές θέσεις ή κάνουν ευνοϊκές επιλογές για τα ελληνικά προβλήματα.

 Αν σταθούμε όμως λίγο από τη δική τους πλευρά -έστω και απλώς για πειραματικούς λόγους- τι θα διαπιστώσουμε; Οτι συζητάμε περισσότερο από δύο μήνες τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να προσπαθούμε χθες κυριολεκτικά στο πάρα πέντε να βγάλουμε άκρη για το ποια ακριβώς μέτρα περιλαμβάνονται σε αυτό. Και ακόμη θα δούμε στην κορυφή του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να υπάρχει διαφοροποιημένη εικόνα όσον αφορά το ποιος υπουργός συμφώνησε τι και με ποιον. Σε βαθμό μάλιστα που να αναζητούμε ποιος ευθύνεται για μια ανακαλυφθείσα «μαύρη τρύπα» ύψους 3,8 δισ. ευρώ που δεν είχε καλυφθεί με την αρχική διαπραγμάτευση.

 Αν λάβουμε υπόψη αυτά τα απολύτως πρόσφατα γεγονότα θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν έχουμε δίκιο όταν οργιζόμαστε γιατί οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ζητούν από όσο το δυνατόν περισσότερους εγχώριους πολιτικούς να τεθούν συνυπεύθυνοι της τήρησης των συμφωνιών που θα συνομολογήσουμε, ως κράτος, μαζί τους.

 Ολά αυτά οδηγούν σε μια θλιβερή, αλλά πραγματική και απλή διαπίστωση: Ο ελληνικός «λόγος» έχει πάψει εδώ και καιρό να αποτελεί «συμβόλαιο». Είναι καλό να νιώθει κανείς εθνικά υπερήφανος για την αξιοπιστία του, αλλά η ιδιότητα αυτή δεν χαρίζεται, ούτε απονέμεται και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτοπροσδιορισμού. Στην πράξη, την κερδίζει κανείς με τις ενέργειές του και με συνεχή προσπάθεια πέρα από δυσκολίες και εύκολες δικαιολογίες που αναζητούν άλλοθι για να καταστρατηγήσουν τους «στενάχωρους» κανόνες.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ – nfran@naftemporiki.gr