Όσοι ψάχνουν ή γράφουν για… εντολή από το Βερολίνο για την…ακύρωση της προμήθειας των μεταχειρισμένων αρμάτων μάχης M1A1 Abrams, μάλλον θα πρέπει να ψάξουν πολύ κοντύτερα για να ανακαλύψουν τις αιτίες μιας υπόθεσης που εξελίσσεται σε… φιάσκο, στην ίδια την ελληνική κυβέρνηση που τα είχε ζητήσει πριν λίγους μήνες από τις ΗΠΑ.

Προφανώς η συγκυρία για το θέμα δεν ήταν η καλύτερη, όταν το μέλλον της χώρας βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Επιπλέον το διεθνές κλίμα για την Ελλάδα, είναι το χειρότερο που υπήρξε ποτέ για δεκαετίες, όπου πρακτικά η χώρα μας έχει πάρει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για την εσωγενή κρίση που μαίνεται στην Ευρωζώνη. Εδώ όμως ακριβώς βρίσκεται και η αρχή του φιάσκου, καθώς από κυβερνητικής πλευράς υπήρξε –για άλλη μια φορά- πλήρης αποτυχία επικοινωνιακής διαχείρισης, για ένα θέμα που όσοι το παρακολουθούσαν, ήξεραν ότι θα «έσκαγε» μετά τις αντιδράσεις και τα δημοσιεύματα σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, από κύκλους που έτσι και αλλιώς αφορμή ζητούσαν, αλλά και κάποιους εγχώριους καλοθελητές.

Η αποτυχία όμως γιγαντώθηκε ακόμη  περισσότερο με την όψιμη αντίδραση της   «κατηγορηματικής» διάψευσης του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι «δεν υπάρχει αγορά, ούτε υπάρχουν σκέψεις για προμήθεια 400 αρμάτων μάχης, ούτε καινούργιες επιβαρύνσεις  στον κρατικό προϋπολογισμό».

Προφανώς και υπήρχε θέμα και… θα υπάρξει θέμα στο άμεσο μέλλον, και η θέση που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση τώρα  είναι μια «παγίδα» που έπεσε μέσα και θα είναι σχεδόν δύσκολο να βγει.  Δεν αφορά μάλιστα μόνο τα άρματα μάχης αλλά και τους εξοπλισμούς γενικότερα, κάτι που κάνει το ολίσθημα ακόμη πιο επικίνδυνο.

Το θέμα όμως πηγαίνει πίσω στην εποχή που ο νυν υπουργός Οικονομικών έπαιζε επικοινωνιακό κρυφτούλι (ή κατ΄ άλλους θέατρο) στην θητεία του στο ΥΠΕΘΑ, αλλά και στην σημερινή πλήρη απουσία ενημέρωσης από τον διάδοχό του στο ίδιο υπουργείο, λες και δεν συμβαίνει τίποτε που να το αφορά.

Πρώτα από όλα ο προσδιορισμός του θέματος σαν «προμήθεια νέων αρμάτων» είναι εσφαλμένος, αφού η διαδικασία για να θεωρηθεί σαν τέτοια είχε ακόμη πολύ δρόμο. Θετική ανταπόκριση στο ελληνικό αίτημα για το μεταχειρισμένο υλικό υπήρξε από αμερικανικής πλευράς και –ως συνήθως- κάποιοι  έφτασαν να παίρνουν μέτρα στους όρχους οχημάτων των τεθωρακισμένων μονάδων στον Έβρο.

Αντί λοιπόν να υπάρξει εξήγηση για την σκοπιμότητα της απόκτησης των αρμάτων, έκανε μια διάψευση η κυβέρνηση και… καθάρισε, τραβώντας ταυτόχρονα και το χαλί κάτω από τα πόδια του ΓΕΣ, ένα πολύ καλό προηγούμενο που υποθηκεύει το μέλλον.

Η ανάγκη «νέων» αρμάτων είναι δεδομένη και  όποιος θεωρεί ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα στηριχτούν σε οτιδήποτε άλλο εκτός από μεταχειρισμένο –κύριο- υλικό για το ορατό μέλλον, προφανώς δεν ζει σε αυτή τη χώρα.

Στο τομέα των αρμάτων η ιστορία της δεκαετίας του 90 επαναλαμβάνεται. Τότε το διαμέτρημα των 90 mm είχε γίνει επιχειρησιακά παρωχημένο με την εισαγωγή στο τουρκικό οπλοστάσιο μεγάλου αριθμού αρμάτων με πυροβόλο των 105 mm, κάτι που αντισταθμίστηκε με επιτυχία από την Ελλάδα. Σήμερα το διαμέτρημα αυτό εξακολουθεί να αφορά την πλειοψηφία των αρμάτων μάχης σε υπηρεσία σε Ελλάδα και Τουρκία, αν και η παρουσία του διαμετρήματος των 120 mm είναι πλέον σημαντική και αναμένεται να γίνει κυρίαρχη στο μέλλον, καθώς ο τουρκικός στρατός  προχωρά στην υλοποίηση του γνωστού προγράμματος «εθνικού άρματος» (Altay). Δεν χρειάζεται να αναλώσουμε χρόνο για να πείσουμε ότι το πυροβόλο των 120 mm μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με αντίστοιχο διαμέτρημα, κάτι που σημαίνει ότι ο Ελληνικός Στρατός θα πρέπει να αντισταθμίσει την φιλόδοξη τουρκική προσπάθεια με αντίστοιχες ενέργειες.

Είναι φυσικά προφανές ότι ελληνικό πρόγραμμα νέου άρματος ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει και οι όποιες ενισχύσεις του αρματικού δυναμικού θα προέλθουν από μεταχειρισμένο υλικό. Δυστυχώς η προσπάθεια ομογενοποίησης του αρματικού υλικού με βάση το Leopard 2, που το ΓΕΣ είχε ξεκινήσει μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, σαν συνέχεια στην προμήθεια των Leo 2HEL και των Leo 2A4 της «ενδιάμεσης λύσης», εγκαταλείφθηκε εγκληματικά στην διάρκεια της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης. Έτσι αφήσαμε να εξανεμιστούν τα αποθέματα Leopard 2 στην Ευρώπη, όταν εκατοντάδες άρματα έβγαιναν πλεονασματικά από τα οπλοστάσια διαφόρων χωρών, προεξάρχουσας της Γερμανίας.

Σήμερα, η μοναδική ελπίδα να επιτύχουμε εξισορρόπηση του αρματικού δυναμικού της Τουρκίας στο μέλλον είναι τα αμερικανικά αποθέματα μεταχειρισμένων  M1A1. Τα άρματα αυτά δεν θα αντικαταστήσουν απλώς τα πεπαλαιωμένα M48A5 MOLF και  ότι έχει απομείνει από τα M60 αποδεσμεύοντας για τον σκοπό αυτό Leopard 1A5. Είναι η μόνη επένδυση που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στους τουρκικούς υπερεξοπλισμούς και την μετατροπή του τουρκικού αρμαικού δυναμικού σε διαμέτρημα πυροβόλου 120 mm και μάλιστα υπό το πρίμα πολύ μικρότερων μελλοντικών οροφών αρμάτων μάχης στον ΕΣ.

Αναφορικά  με τις… αντιρρήσεις κάποιων, προφανώς και δεν είναι η ιδανική λύση από πλευράς τυποποίησης καθώς εισάγει ένα νέο τύπο σε υπηρεσία που απαιτεί τη δική του γραμμή υποστήριξης, έναν αεριοστρόβιλο κινητήρα με υψηλή κατανάλωση κηροζίνης (που χρειάζεται άλλο σύστημα διαχείρισης διοικητικής μέριμνας από το ντίζελ) ανάγκες δημιουργίας αποθέματος πυρομαχικών, νέα υποδομή εκπαίδευσης και πολλά άλλα. Δεν είναι επίσης και δωρεάν, καθώς θα χρειαστεί η υλοποίηση προγράμματος ανακατασκευής με την σχετική οικονομική επένδυση. Το έχουμε όμως ξανακάνει όταν υπήρξε ανάγκη από τα M48 στα M60/Leo 1 και θα το κάνουμε και τώρα σαν την μοναδική επιλογή που υπάρχει!

Διαφορετικά και με δεδομένη την ανάγκη εξισορρόπησης της τουρκικής απειλής… αν κάποιος ξέρει που θα βρούμε τα 6-7 δις ευρώ για πρόγραμμα νέου άρματος, ας μας το πει και μας.

Από την άλλη, το μεταχειρισμένο υλικό δεν είναι διαθέσιμο όποτε το θέλεις. Άρα το εξασφαλίζεις όποτε είναι διαθέσιμο. Φαίνεται όμως ότι  οδεύουμε ολοταχώς να κάνουμε το ίδιο λάθος που έγινε και με τα Leopard 2 και σε αυτό το μήκος κύματος είναι εντελώς άστοχη η χθεσινή κυβερνητική ενέργεια, καθώς παγίδευσε το θέμα σε μια διάψευση, που θα πρέπει σύντομα να ανασκευαστεί.

Εκτός και εάν κάποιοι νομίζουν ότι η ανάγκη δεν είναι δεδομένη.  

http://ptisidiastima.