Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Η ημέρα που μόλις ξημέρωσε είναι μια ήμερα απώλειας.

Δεν έχει σημασία αν γνωστοποιήθηκε το ύψος ή τα ψιλά γράμματα  ενός κουρέματος των ομολόγων.

Σημασία έχει ότι μετά από μήνες αναμονής και αγωνίας οι Έλληνες χθες κατάλαβαν ότι η Ελλάδα, όπως την γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες, τελείωσε…

Γιατί όπως κατάλαβαν από τους τίτλους των ειδήσεων, ακόμη και χωρίς το κούρεμα, πάμε στην …ψιλή.

Τα νέα δεν ήταν πια ασαφή όπως εδώ και εβδομάδες, αλλά σαφέστατα:

Το κούρεμα, εκβιαστικό σε κάθε περίπτωση, όποτε συμβεί, είτε θα γίνει όπως το θέλουν οι Γερμανοί, είτε η χώρα θα αφεθεί σε ανεξέλεγκτη χρεωκοπία.

Και όπως όλα δείχνουν, με τον πρωθυπουργό, όχι να διαπραγματεύεται (άλλωστε τι διαπραγματευτική θέση έχει μια φαλιρισμένη χώρα) αλλά απλώς να ενημερώνεται…

Οι τραπεζίτες θα παραχωρήσουν τις τράπεζες, εκτός αν ως το επόμενο καλοκαίρι μπορέσουν να φέρουν τα διπλά από αυτά που έχουν σε ομόλογα.

Μάλιστα πάλαι ποτέ κρατικά ιδρύματα όπως η Alpha Bank, περνούν σε θέση αμυνόμενου για να προειδοποιήσουν ότι η αλλαγή στάσης που δείχνει η Τρόικα θα βάλει τη χώρα στον γύψο για πολλά χρόνια.

Η χώρα μπαίνει σε επίσημη επιτροπεία για τις επόμενες δεκαετίες, και οι επίτροποι  λίγο πολύ έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να παρουσιάσουν εαυτούς.

Μάλιστα επανέλαβαν για μία ακόμα φορά ότι η «ομάδα δράσης» ήρθε στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του πρωθυπουργού, σημειώνοντας ότι αντίστοιχο αίτημα δεν έχει υποβληθεί από άλλη χώρα.

Οι ένοπλες δυνάμεις, σύμβολο της εθνικής κυριαρχίας, αναγκάζονται να κλείσουν σταδιακά διοικήσεις και μονάδες, ώστε να μην παίρνουν πολλά λεφτά από τον προϋπολογισμό.

Τι να χρειαστούν βέβαια, αφού τα κλειδιά τα έχουμε ήδη δώσει…

Σαστισμένοι οι πολίτες της χώρας αυτής, παραμονή μιας επετείου εθνικής υπερηφάνειας όπως η 28^ηΟκτωβρίου, βρίσκουν τους εαυτούς τους ενώπιον μιας εθνικής ταπείνωσης. Η οποία μάλιστα έρχεται μετά από μια πολύμηνη κοροϊδία.

Πριν μερικές ημέρες άκουγαν άναυδοι τον επί χρόνια «αρμόδιο» για τα οικονομικά της χώρας, υπουργό Γιώργο Παπακωνσταντίνου να λέει ότι «η αναδιάρθρωση, το κούρεμα του χρέους, θα ήταν ένα τεράστιο λάθος για τη χώρα. Θα είχε τρομακτικό κόστος, χωρίς κανένα όφελος.

Η Ελλάδα θα έμενε εκτός αγορών για 10-15 χρόνια». Απίστευτο για τον άνθρωπο που ξεκίνησε το ελληνικό ναυάγιο με τις δηλώσεις περί «Τιτανικού»…

Τις ίδιες περίπου ημέρες και ο σημερινός «αρμόδιος» υπουργός Βενιζέλος δήλωνε υπερφίαλα:«Είμαι απόλυτα αισιόδοξος για την εκταμίευση της 6ης δόσης, αλλά και για την εφαρμογή του λεγόμενου νέου προγράμματος, πάντα σε σχέση με τους όρους της περίφημης απόφασης της 21ης Ιουλίου».

Ενώ για το κούρεμα έλεγε: «Εγώ είμαι ο υπεύθυνος υπουργός Οικονομικών.

Είμαι εδώ για να εφαρμοστεί η κοινής μας ευρωπαϊκή απόφαση του Ιουλίου.

Όχι για να συμμετέχω σε διάφορες ανεύθυνες συζητήσεις ή για να επαναλαμβάνω φήμες ή σχόλια. Για μένα, το μόνο καθήκον, ο μόνος δρόμος, είναι να εφαρμοστεί η απόφαση της 21 Ιουλίου».

Πως λοιπόν να πιστέψει ο κόσμος ότι θα παίρνει από του χρόνου μισθούς ή συντάξεις. Πώς να πιστέψει ότι θα υπάρχει κράτος και κυρίαρχη κυβέρνηση;

Πριν πολλά χρόνια, διαβάζοντας για πρώτη φορά στο Δημοτικό το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» του Καβάφη, σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα χρειαζόταν στη ζωή μου να το χρησιμοποιήσω.

Περισσότερο πίστευα ότι αυτό θα χρειαζόταν για μια προσωπική στιγμή. Που να φανταστώ, ότι θα ταίριαζε σε μια εθνική περίσταση… Σήμερα, πάντως το μοιράζομαι μαζί σας.

  Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές —
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκε η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

Ακούστε το εδώ σε απαγγελία του Δημήτρη Χορν, ντυμένο μουσικά με το «Βαλς των Χαμένων Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι.

ΥΓ. Πολλοί αείμνηστοι μαζεύτηκαν στη χώρα αυτή, δεν νομίζετε; Κι εμείς οι ζωντανοί μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά…

http://topontiki.gr/article/24143