Ακόμα και οι φανατικοί της επαναπροσέγγισης απηύδησαν με την αδιαλλαξία του ισλαμικής τριανδρίας της Άγκυρας.

Η μεγαλομανία, η αλαζονεία, η παράνοια και η αμετροέπεια των Ερντογάν, Νταβούτογλου και Μπαγίς, διευκολύνουν το ηράκλειο έργο της κυπριακής Κυ- βέρνησης.

Το έχω ξαναγράψει.

Οι καλύτεροι σύμμαχοι της Λευκωσίας την περίοδο αυτή βρίσκονται… στην Άγκυρα.

Είναι η τριανδρία των ισλαμιστών Ερντογάν – Νταβούτογλου – Μπαγίς.

Και οι τρεις έχουν ξεσαλώσει.

 

 

Συμπεριφέρονται ως εάν ολόκληρος ο κόσμος περιφέρεται γύρω από τη Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία αλλά και ταυτόχρονα γύρω από τους μεγάλους (buyuk) τους εαυτούς.

Επειδή τον τελευταίο μισό αιώνα η Κύπρος διεξάγει ένα τιτάνιο αγώνα επιβίωσης έναντι της Τουρκίας, η Λευκωσία πρέπει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε ευκαιρία που τις παρέχεται για να ξεσκεπάζει διεθνώς την Άγκυρα ως προς τα κίνητρα και τις επιδρομικές της βλέψεις έναντι στην Κύπρο και το λαό της.

Ευτυχώς την περίοδο αυτή η μεγαλομανία, η αλαζονεία, η παράνοια και αμετροέπεια των προαναφερθέντων μεγάλων (Βuyuk) ηγετών των ισλαμιστών της Άγκυρας διευκολύνει το ηράκλειο έργο της κυπριακής κυβέρνησης. Είναι δε πραγματικά ηράκλειο το έργο αυτό για δύο λόγους.

Ο ένας είναι προφανής και έχει να κάνει με την πραγματικά απύθμενη τουρκολαγνεία που κυριαρχεί στα κέντρα εξουσίας, κρατικά και μη, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ο δεύτερος, ο μη προφανής λόγος, έχει να κάνει με τη σχεδόν κατάρρευση του κυπριακού προπαγανδιστικού μηχανισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, αν όχι νωρίτερα.

Αυτό που μπορεί να λεχθεί επί τούτου είναι ότι η αναποτελεσματικότητα του προπαγανδιστικού μηχανισμού έναντι της Άγκυρας και της τουρκικής κατοχής προέκυψε από δύο κυρίως λόγους. Ο ένας ήταν μία χρόνια μυωπική γραφειοκρατική διαμάχη ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών(ΓΤΠ/ΡΙΟ) που κατέληξε σε μία πύρρειο νίκη του πρώτου και την περιθωριοποίηση του ΡΙΟ.

Ο δεύτερος λόγος υπήρξε μακροχρόνια πιο επικίνδυνος.

Ήταν μία λανθάνουσα ιδεολογική αντίληψη, που κυριαρχούσε μέχρι πρόσφατα στην κρατούσα λευκωσιάτικη νομενγκλατούρα, ότι ήταν δυνατό να βρεθεί μία βιώσιμη λύση που θα εξυπηρετούσε, ταυτόχρονα, και τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας.

Όσο επικρατούσε η ιδεολογική αυτή χίμαιρα, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας παρέμεινε πολιτικά ευνουχισμένος.
Τώρα όλα αυτά είναι παρελθόν και γι’ αυτό πρέπει να ευγνωμονούμε την ισλαμική τριανδρία στην Άγκυρα. Τους οφείλουμε τριπλή ευγνωμοσύνη.

1. Για πρώτη φορά από το 2004 διαμορφώνονται συνθήκες που μας επιτρέπουν, εάν κινηθούμε σωστά σε πολιτικό αλλά και σε προπαγανδιστικό επίπεδο, να κερδίσουμε το ηθικό πεδίο της μάχης που χάσαμε τότε.

Μαζί με τους πάτρωνες τους σε Ουάσιγκτον και Λονδίνο και με την Γραμματεία του ΟΗΕ να λειτουργεί ως νεροκουβαλητής, η Άγκυρα κατάφερε να μας μετατρέψει σε θύτες και έγινε αυτή το θύμα.

Αποστιγματίστηκε ως επιδρομέας και γίναμε εμείς οι φταίχτες.

2. Χρωστάμε επίσης στους Ερντογάν, Νταβούτογλου και Μπαγίς διότι με τη συμπεριφορά τους δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο ακόμη και στους πιο καλόπιστους να ελπίζουν και να επιχειρηματολογούν δημόσια ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην Κύπρο που να εξασφαλίζει σε όλους αξιοπρέπεια και τα νόμιμα τους δικαιώματα.

Ακόμη και ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο «πρόεδρος της λύσης», σήκωσε τα χέρια πάνω και παραδέχθηκε δημόσια ότι αυτός προσπάθησε, έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά η καλή του πίστη δεν βρήκε καμία ανταπόκριση.

Αυτό που η Άγκυρα μεγαλόψυχα του πρόσφερε δεν ήταν παρά την τουρκική ειρήνη που επέβαλε με τα όπλα το 1974.

Μπορεί στο πρόσφατο διάγγελμά του, όπου μας πληροφορούσε επίσημα ότι δεν θα διεκδικήσει δεύτερη πενταετία, ο Κύπριος πρόεδρος να έκανε την ανάγκη αρετή. Διάβασε ορθά τα πράγματα και είδε ότι δεν του βγαίνουν.

Επικαλέσθηκε έτσι την προεκλογική του υπόσχεση ότι εάν στην θητεία του δεν βρεθεί λύση δεν θα διεκδικούσε και δεύτερη θητεία. Εγώ δέχομαι τον «λόο του αδρώπου», όπως αρέσκεται να λέει ο Γλαύκος Κληρίδης, θιασώτης και αυτής της προαναφερθείσας ιδεολογικής χίμαρας που επί εποχής του κυριαρχούσε ως η «θεωρία των χαμένων ευκαιριών».

Στην περίπτωση του προέδρου Χριστόφια, όμως, θα πρέπει να σταθούμε σε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Αυτό είναι η επίσης δημόσια παραδοχή του γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού ότι εάν υπήρχε η όποια προοπτική για σοβαρές εξελίξεις στο υπόλοιπο της θητείας του κ. Χριστόφια, ο τελευταίος θα διεκδικούσε και δεύτερη θητεία για να ολοκληρώσει το έργο του.

Δεν είναι λοιπόν μόνο ο πρόεδρος Χριστόφιας που έχει πεισθεί ότι οι Τούρκοι τα θέλουν όλα δικά τους αλλά και ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της μεγάλης ακελικής παράταξης.
Δεν είμαστε εμείς που πείσαμε την ηγεσία του ΑΚΕΛ ότι διαχρονικός στόχος της Άγκυρας είναι η μετατροπή της Κύπρου σε τουρκική σατραπεία και οι κάτοικοί της σατράπηδες των κεχαγιάδων της Άγκυρας.

Τους έπεισαν οι Ερντογάν – Νταβούτογλου – Μπαγίς.

3. Ο τρίτος λόγος που πρέπει να ευγνωμονούμε το τρίο της Άγκυρας και των ισλαμιστών ευρύτερα είναι η εν δυνάμει ριζοσπαστική ανατροπή που η επεκτατική τους συμπεριφορά επιφέρει στα γεωπολιτικά δεδομένα της Ανατολικής Μεσογείου.

Αναφέρομαι ειδικά στην ρήξη Άγκυρας-Ιερουσαλήμ. Κατά τον μεγάλο (buyuk) Νταβούτογλου (a.k.a. γιο του Δαβίδ ή Davidson) οι Τούρκοι δεν είναι «ιδιοκτήτες» μόνο της Κύπρου αλλά ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.

Αυτοί είναι οι καθοδηγητές και διαμορφωτές της περιοχής και του μέλλοντός της. Μπορεί ο Νταβούτογλου να πήρε πίσω αυτή του την τοποθέτηση που έκανε στην Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκική Εθνοσυνέλευση πριν λίγες εβδομάδες.

Αλλά «γλώσσα λανθάνουσα, την αλήθεια λέει».

Τέλος, η Λευκωσία δεν θα πρέπει να αυτοεγκλωβισθεί λόγω της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακούσθηκε η άποψη ότι η «σοβαρότητα» που απαιτεί η Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα περιορίσει τις επιλογές της Κύπρου να ανταποκριθεί επιτυχώς σε αναμενόμενες τουρκικές προβοκάτσιες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έξω από αυτή.

Κάθε άλλο παρά σοβαρή είναι αυτή η θέση.

Έτερον εκάτερον.

Δεν είναι δυνατόν για τα επιφαινόμενα, για να διατηρήσουμε μία λανθάνουσα εικόνα σοβαρότητας και σοβαροφάνειας, να δέσουμε τα χέρια μας και να επιτρέψουμε στην Άγκυρα να αλωνίζει, χωρίς να πληρώνει τελωνείο.

Κεφαλοποίηση των ευκαιρίων που παρέχει η Άγκυρα

Και στους ισραηλινούς, οι ισλαμοπασάδες προσφέρουν μεγαλόψυχα μία τουρκική ειρήνη.

Πρέπει και αυτοί να μάθουν τη θέση τους και να συμπεριφέρονται ανάλογα, όπως όλοι οι ραγιάδες τους καλούς καιρούς της οθωμανικής κυριαρχίας.

Αλλά αντίθετα με τη Λευκωσία, που για χρόνια φλέρταρε με μια τέτοια προοπτική, που εξ ορισμού, υποδηλώνει πολιτικό ευνουχισμό και κατάλυση αυτονομίας και αυτοπροσδιορισμού, οι Ισραηλινοί έχουν άλλη αντίληψη για τους εαυτούς τους, για το κράτος τους και την σημασία του για την διασφάλιση του μέλλοντός τους.

Πέραν των όσων παρασκηνιακά και δημόσια πράττει η Λευκωσία για την εξισορρόπηση της Τουρκίας, ειδικά στο επίπεδο των σχέσεων με το Ισραήλ, πρέπει να ανασυγκροτήσει τον προπαγανδιστικό της μηχανισμό για να εκμεταλλευθεί και να κεφαλαιοποιήσει τις ευκαιρίες που τις παρέχει καθημερινά η Άγκυρα. Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη, να αγνοείται, είτε να θεωρείται ήσσονος σημασίας.

Mάριος Ευρυβιάδης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Παντείου Παν/μιου

strategyreports.wordpress.com