Όλη η Ελλάδα ανέμενε χθες την επίσημη – επιτέλους – ανακοίνωση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο περιείχε παραμέτρους, οι οποίες δεν φαίνεται να έχουν σχέση με τη λογική. Ωστόσο, θα σταθούμε στις εξαγγελίες περί της εξωτερικής πολιτικής και μόνο.

Του Παντελή Καρύκα

Ανακοίνωσε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επιχειρήσει να πείσει την Τουρκία για ένα «μορατόριουμ εξοπλισμών». Δηλαδή ουσιαστικά είπε ότι επαφίεται στην καλή θέληση των Τούρκων – την εξ ορισμού ανύπαρκτη – για να εξασφαλίσει την Ελλάδα από την εν δυνάμει σοβαρότερη εξωτερική απειλή που αυτή αντιμετωπίζει, την τουρκική. Ακόμα δε και η Τουρκία αποδεχόταν – πράγμα παντελώς αδύνατο, εφόσον απέναντι «τρέχουν» πολλά και μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα από τα οποία συντηρείται μια ανθούσα την τρέχουσα περίοδο βιομηχανία που τροφοδοτεί την οικονομία της χώρας (ελικόπτερα, πολεμικά πλοία κ.λπ. αυτό μπορεί να το δεί ο ΣΥΡΙΖΑ;) – πάλι θα είχε απέναντί μας σοβαρό πλεονέκτημα, εφόσον στην Ελλάδα δεν κινείται τίποτα στον τομέα αυτό εδώ και χρόνια. Άσε που δεν υπάρχει περίπτωση να το αποδεχτεί καθώς ο στόχος της, ή και οι απειλές της αν θέλετε, δεν είναι μόνο η Ελλάδα! Επίσης, είναι εύκολο να λες «κόβω τις αμυντικές δαπάνες», αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχουν εξοπλιστικές δαπάνες για να κόψεις, καθότι άλλο οι αμυντικές και άλλο οι εξοπλιστικές όπως έχουμε καταδείξει…

Από την άλλη όμως το όλο σκεπτικό Τσίπρα –ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Είναι ένα σκεπτικό κατευνασμού, το οποίο ακολούθησε και ο Κώστας Καραμανλής με τις κουμπαριές και ο Γιώργος Παπανδρέου με τα ζεϊμπέκικα, το οποίο φυσικά δεν απέδωσε. Την ίδια πολιτική δεν ακολούθησε και ο Τσάμπερλεν, πιστεύοντας ότι αν ανέπτυσσε προσωπική σχέση με τον Χίτλερ θα περιόριζε, τουλάχιστον, τις κατακτητικές του ορέξεις; Αποτέλεσμα; Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Αν ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι μπορεί να εξαγάγει στην Τουρκία τη «γοητεία» που ασκεί στον στρατό των διορισμένων από το ΠΑΣΟΚ δημοσίων υπαλλήλων και των καλών προθέσεων αλλά ημιμαθών ή και αγράμματων νέων αφού το κόμμα του – πρωτίστως – φρόντισε ώστε τα πανεπιστήμια να βγάζουν… «κουμπούρες» και με τον τρόπο αυτό να ανακόψει τους σχεδιασμούς της Άγκυρας, τότε είναι όχι απλώς αιθεροβάμων, αλλά άκρως επικίνδυνος.

Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχει χώρος για καλές προθέσεις και ιδεοληψίες. Χωρά μόνο ο ωμός ρεαλισμός. Τα περί αδελφοσύνης των λαών και λοιπά ευχάριστα στα αυτιά, απλώς δεν υπάρχουν. Ή μάλλον υπάρχουν, όταν εξυπηρετούν για να ωραιοποιήσουμε την εξυπηρέτηση των ωμών στρατηγικών συμφερόντων… Μόνο συμφέροντα υπάρχουν λοιπόν και η εξυπηρέτηση αυτών. Ισχύει το ίδιο για όλους, οπότε εάν βρεθεί κάποιος αφελής, απλώς θα καταδικάσει τη χώρα του να ξεκινά από ακόμα δυσμενέστερη αφετηρία…

Η Ελλάδα, παρά την κρίση, έχει μπροστά της μια τεράστια ευκαιρία, η οποία πιθανότατα μπορεί να την καταστήσει ξανά σημαντικός παράγοντας στην περιοχή, μέσα από ένα δίκτυο ισχυρών και ρεαλιστικών συμμαχιών. Η ευκαιρία όμως αυτή δεν μπορεί να αξιοποιηθεί με παιδικές πολιτικές του «γοητευτικού» κ. Τσίπρα, ούτε θα υφίσταται για πάντα. Και τα λάθη εξωτερικής πολιτικής σε περιόδους ανακατατάξεων, ενίοτε αποδεικνύονται και θανατηφόρα…