Δεν είναι μόνο…. μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας (κατά τον Έντουαρντ Λούτβακ και τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου), αλλά και άκρως επικίνδυνος… εκτός από «φίλος» του δικού μας υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Ο λόγος για τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, αφού μέσα στο μικρό σχετικά διάστημα κατά το οποίο έχει τα ινία της τουρκικής διπλωματίας κατάφερε το ακατόρθωτο, να προκαλέσει την εχθρότητα σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές με την Τουρκία χώρες.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Για του λόγου του αληθές ας κάνουμε έναν σύντομο αλλά αρκετά διαφωτιστικό απολογισμό των «επιτυχιών» του Νταβούτογλου, μέσα από έναν γύρο στα σύνορα της Τουρκίας, ξεκινώντας από τον Καύκασο:

 

Γεωργία:

Η Τουρκία αποτελεί στην ουσία τη χώρα η οποία «φούσκωσε» τα μυαλά του Μιχαήλ Σαακασβίλι με αποτέλεσμα να τον οδηγήσει στο απονενοημένο του 2008, την επίθεση κατά των ρωσικών θέσεων στη Νότια Οσετία.

Φυσικά τότε ο Αχμέτ Νταβούτογλου δεν βρισκόταν στην ηγεσία της τουρκικής διπλωματίας, αλλά αποτελούσε τον κύριο σύμβουλο και μέντορα των νεοθωμανικών πολιτικών του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Όπως είναι φυσικό, οι Γεωργιανοί από τότε το φυσάνε και δεν κρυώνει με την Άγκυρα, παρά το «φλερτ» μαζί της αφού «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος».

Δηλαδή, μιλάμε για «δύο σε ένα»!

Εκτός από τα προβλήματα με τη γεωργία, κατόρθωσε να στρέψει και τη Ρωσία εναντίον της.

Μοναδικό επίτευγμα.

Θαυμαστό.

Η πρόσφατη δε ανάρτηση του «defence-point.gr» αναφορικά με τη καχυποψία πλέον των Γεωργιανών αναφορικά με την καταλογιζόμενη ως αυτοκρατορική συμπεριφορά των γειτόνων τους είναι χαρακτηριστική της κατάστασης.

Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν:

Εδώ έχει γελάσει και ο κάθε πικραμένος με τα καμώματα της Άγκυρας, η οποία εδώ μετά τον πόλεμο του 2008, έντρομη από την ευκολία καθόδου των Ρώσων προς τα σύνορά της, με αφορμή τις εθνοτικές συγκρούσεις στη περιοχή, αποφάσισε να κάνει το πολυδιαφημισμένο άνοιγμα προς το Ερεβάν το οποίο κατάφερε να αποξενώσει τα… ξαδέρφια στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά στην ουσία να κάνει και… «μια τρύπα στο νερό» με την Αρμενία, με αποτέλεσμα η παταγώδης διπλωματική αποτυχία στο θέμα να δημιουργήσει μεγαλύτερο χάσμα στις Τουρκο-Αρμενικές σχέσεις, πέρα της παροδικής – έστω – σοβαρής επιδείνωσης των σχέσεων με το Αζερμπαϊτζάν.

Ούτε αυτά τα τουρκικά «κόλπα» εκτίμησε και πολύ το Κρεμλίνο…

Ας περάσουμε τώρα σε πιο… ειδυλλιακές περιοχές όπως αυτή της Μέσης Ανατολής και της εύφορης ημισελήνου:

Ιράν: Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί μνημείο υποκρισίας και αποτυχίας της τουρκικής διπλωματίας, αφού ενώ εδώ και χρόνια η Άγκυρα στην ουσία «παρενοχλούσε» τη Δύση με βάση τη… στρατηγική συμμαχία της με την Τεχεράνη.

Ποιος να ξεχάσει την πρωτοβουλία που πήρε η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, η οποία χωρίς να φέρει αποτελέσματα δημιούργησε μεγάλα προβλήματα και με τη Δύση!

Τώρα η κατάσταση φαίνεται να έχει μεταβληθεί άρδην, αφού Ιράν και Τουρκία εκφράζουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις αναφορικά με το θέμα της Συρίας, ενώ η λυκοφιλία συνεχίζεται.

Από τη μια το Ιράν απειλεί να πλήξει το τουρκικό έδαφος σε περίπτωση επίθεσης των Ισραηλινών ή του ΝΑΤΟ και από την άλλη κλείνει το μάτι στην Άγκυρα, λέγοντας «εδώ είμαι εγώ» όταν το PKK τινάζει στον αέρα τον αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου από την Ισλαμική Δημοκρατία στην Τουρκία.

Ιράκ:

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν γελάει ο κάθε πικραμένος αλλά… κλαίει, αφού ενώ η Άγκυρα το 2003 παραλίγο να έρθει σε σύγκρουση με τη Δύση αναφορικά με την απαγόρευση χρήσης του εδάφους της για επίθεση από βορρά στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου, που θα γλίτωνε χρόνο, χρήμα και ενδεχομένως ζωές, σήμερα έχει καταφέρει με τα καμώματά της στο Βόρειο Ιράκ, να ενδυναμώσει αυτούς που πριν από λίγο καιρό δεν αναγνώριζε ούτε καν ως εθνότητα, τους Κούρδους και να υποσκάψει αυτούς που υποστήριζε πριν από λίγο καιρό, για να «συγκρατούν» τους Κούρδους, δηλαδή τη κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης.

Αποτέλεσμα είναι οι Κούρδοι να αισθάνονται ακόμα πιο ισχυροί και οι Άραβες να θέλουν να διακόψουν ακόμα και τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Τουρκία.

Συρία:

Για μία σειρά πολύπλοκων γεωπολιτικών λόγων, τους οποίους έχουμε αναλύσει στο «defence-point.gr» η Άγκυρα είναι έτοιμη ακόμα και να εισβάλει στη Συρία με αποτέλεσμα να πυροδοτήσει μία πολύ επικίνδυνη πολεμική αντιπαράθεση. Λίγα χρόνια πριν, Ερντογάν και Άσαντ τα λέγανε καλοκαιράκι στο Μποντρούμ και τώρα ο Τούρκος θέλει να βάλει τον Σύρο… στο μποντρούμ(ι)!

H κατάσταση δεν είναι όμως καλύτερη και στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια:

Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα:

Για τη συγκεκριμένη περίπτωση κάθε σχόλιο, πέραν των καθημερινών αναρτήσεων και αναλύσεων περιττεύει. Ας μη μας ξεγελά το φιλικό γελάκι… του Δημητράκη (ο ΥΠΕΞ Αβραμόπουλος), ο υπουργός μας, ως γνήσιος διπλωμάτης, γενικώς χαμογελά και είναι χαρούμενος.

Πως και δεν κανόνισε και αυτός καμία «κόκκινη τηλεφωνική γραμμή» (έχουμε χάσει το λογαριασμό πόσες φορές το έχουμε ακούσει) με τον Νταβούτογλου, όπως ο Παναγιωτόπουλος με τον Ισμέτ Γιλμάζ;

Βουλγαρία:

H Σόφια βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τη Γεωργία, αφού βλέπει τη δραστηριότητα της τουρκικής μειονότητας ως το μακρύ χέρι της Τουρκίας στο έδαφός της το οποίο και εποφθαλμιά σφόδρα.

Προς τον Βορρά, μήπως τα πάμε καλύτερα;

Ρωσία:

Και εδώ φτάνουμε στο πλέον ενδιαφέρον θέμα, αφού παρότι η Άγκυρα εξαρτάται εμπορικά και ενεργειακά από τη Μόσχα, σε μία σειρά από θέματα (όπως για παράδειγμα η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν (σε σχέση με την Αρμενία αλλά και τους αγωγούς), η Τσετσενία, ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, η αντιπυραυλική ασπίδα και θέματα ΝΑΤΟ, ο ενεργειακός ανταγωνισμός και η Συρία) της συμπεριφέρεται από άκρως ανταγωνιστικά έως και ανοιχτά εχθρικά. Δεν είναι τυχαίο πως οι Ρώσοι ενισχύουν όλο και περισσότερο τις δυνάμεις τους στον Καύκασο αλλά και γενικά στα νότια της χώρας και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, ούτε είναι τυχαίες οι προειδοποιήσεις της Τουρκίας αναφορικά με το θέμα της Συρίας.

Γι’ αυτό φαίνεται πως βαρέθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ακύρωσε το ταξίδι του στην Τουρκία.

Και όμως υπάρχουν και επιτυχίες:

Είναι χαρακτηριστικό πως οι μόνες χώρες με τις οποίες η Τουρκία φαίνεται να διατηρεί σχέσεις «ανέφελες» είναι ο Λίβανος, η Ρουμανία και η Ουκρανία, οι οποίες όμως λόγο ευρύτερων γεωπολιτικών ισορροπιών είτε δεν μπορούν να επηρεάσουν την διαμορφούμενη κατάσταση είτε θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν τις επιλογές άλλων δρώντων, όπως για παράδειγμα η Ουκρανία δεν θα είναι δυνατόν να εναντιωθεί σε μία κίνηση της Ρωσίας κατά της Τουρκίας.

Κλείνουμε το συγκεκριμένο… «τουρ», επισημαίνοντας πως όλα τα παραπάνω κατορθώματα, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε το Κουρδικό, τους Αλεβίτες, και τη σύγκρουση με τους Κεμαλικούς και τον στρατό στο εσωτερικό, αλλά και η κατάρρευση των συνομιλιών με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελούν επιτεύγματα της ιδεολογίας του νεοθωμανισμού, ή των επιλογών του ιδίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος στις περισσότερες των περιπτώσεων το μόνο που κάνει είναι να τρέχει πίσω από γεγονότα που ο ίδιος έχει προκαλέσει, προσποιούμενος ότι διαμορφώνει της εξελίξεις…

Με λίγα λόγια, η εμπειρία του νεοθωμανισμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως άκρως επικίνδυνη για τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής που προσδιορίζεται από τον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, για τα συμφέροντα της Δύσης και της Ρωσίας (σε κάποιες των περιπτώσεων αυτά επηρεάζονται αρνητικά… ταυτοχρόνως, ναι και όμως γίνεται).

Απειλή υφίσταται και για τη σταθερότητα της ίδιας της Τουρκίας, που έχει δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα πολύ λίγοι στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο, να λυπηθούν εάν πάθει κάποιο… ατύχημα (για παράδειγμα, η Χεζμπολάχ, ο Γκρουέφσκι της ΠΓΔΜ, καθώς και κάποιοι εθνικιστές Αλβανοί).

Τούτων λεχθέντων καθίσταται προφανές γιατί δεν θεωρήσαμε σκόπιμο να καλύψουμε δημοσιογραφικά την επίσκεψή του στην Ελλάδα.

www.defence-point.gr