Αναζωπυρώνεται η φημολογία ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να ανακηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) κάνοντας το πρώτο σημαντικό βήμα για τη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων που βρίσκονται σε περιοχές που έχουν εντοπιστεί η αξία των οποίων δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι η χώρα θα μπορέσει να ξεπεράσει τη σημερινή δύσκολη συγκυρία που διέρχεται και να βαδίσει στον δρόμο της ανάπτυξης.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Το πρόβλημα που επιθυμούμε να επισημάνουμε με το παρόν σχόλιο – ανάλυση είναι ότι στον δημόσιο διάλογο εντοπίζεται μια επιπολαιότητα από όλες τις πλευρές, αναδεικνύοντας μια περίεργη άγνοια των πιο κρίσιμων επί της ουσίας παραμέτρων, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια της Τουρκίας για να ανατρέψει στην πράξη τους ελληνικούς σχεδιασμούς επεκτείνοντας περαιτέρω τις περίφημες «γκρίζες ζώνες».

 

Μετά την έλευση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου και τις συνομιλίες του με την ελληνική πολιτική ηγεσία δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία για το ότι μας απηύθυνε ένα έμμεσο «casus belli», λέγοντας ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτή τη μονομερή χάραξη από την πλευρά της Ελλάδας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά το τι εννοούν οι Τούρκοι όταν χρησιμοποιούν τέτοια φρασεολογία, οπότε οποιαδήποτε κίνηση από ελληνικής πλευράς θα πρέπει να είναι πολύ καλά σχεδιασμένη και η γνώση όλων των παραμέτρων του προβλήματος άριστη.

Το θετικό για την Ελλάδα είναι ότι η μέθοδος που ακολουθείται διεθνώς είναι η μονομερής ανακήρυξη και στη συνέχεια η έγερση αντιρρήσεων από όποια χώρα θεωρεί ότι αδικείται, οπότε στη συνέχεια ακολουθούν διαβουλεύσεις και θεωρητικά, τα δυο μέρη, εάν δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν, καταφεύγουν σε κάποιον δικαιοδοτικό θεσμό αναμένοντας γνωμοδότηση με βάση το διεθνές δίκαιο.

Οπότε, αυτό προδιαγράφει την τελευταία γραμμή άμυνας της ελληνικής πλευράς εάν αποφασίσει να συνεχίσει την μέχρι σήμερα πολιτικής της, τόσο σε επίπεδο διακηρύξεων όσο και πράξεων, να έχει ως άξονα το διεθνές δίκαιο.

Τι γίνεται όμως αν η Τουρκία πει απλά όχι; Ποιες είναι οι ελληνικές επιλογές;

Δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα, ότι για να έχεις την παραμικρή ελπίδα να αξιοποιήσεις τα αποθέματα υδρογονανθράκων θα πρέπει να έχεις την ισχύ να υποστηρίξεις τις πολιτικές αποφάσεις που θα λάβεις.

Το μεγαλύτερο όπλο της ελληνικής πλευράς στη σημερινή συγκυρία είναι η δυνατότητα οικοδόμησης διεθνών συμμαχιών, τέτοιων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολλαπλασιαστή ισχύος και να υποκαταστήσουν την αδυναμία επένδυσης για την ενίσχυση της αμυντικής και αποτρεπτικής δύναμης που απαιτείται για την προστασία όσων θεωρούμε ως νόμιμα εθνικά μας συμφέροντα.

Η διαφωνία μας με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στο ζήτημα της εθνικής άμυνας είναι δεδομένη, καθώς επίσης και η απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που αποστερεί από το Πολεμικό Ναυτικό μέσα που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά – κυριολεκτικά – σε περίπτωση που η Ελλάδα κληθεί να υπερασπίσει τα συμφέροντά της.

Το «νόμιμα» προφανώς μας δεσμεύει να αποδεχθούμε την ετυμηγορία του οποιουδήποτε διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου, εφόσον τα συγκεκριμένα ζητήματα τα καλύπτει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

Όλοι βέβαια γνωρίζουν ότι πολύ συχνά τέτοιες αποφάσεις επηρεάζονται από τον «πολιτικό παράγοντα», το οποίο πρακτικά σημαίνει την οπτική επί των ζητημάτων αυτών των ισχυρών δρώντων του διεθνούς συστήματος πολλοί εκ των οποίων, στην προκειμένη περίπτωση, έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα και ως ζωτικά.

Κατά συνέπεια, σε αντίθεση με το παρελθόν, οι πιθανότητες ευνοϊκής απόφασης για την Ελλάδα θα ήταν αυξημένη.

Όπως προαναφέρθηκε, σοβαρό είναι το ζήτημα της ευκολίας με την οποία πολλοί, από όλα τα κόμματα, αναφέρονται στο θέμα της ΑΟΖ, ενίοτε μάλιστα είτε σπεκουλάρουν πολιτικά είτε πραγματικά υπάρχει άγνοια της πολυπλοκότητας του ζητήματος.

Η κατάθεση νομοσχεδίου από τη Χρυσή Αυγή είναι θετική υπό την έννοια του ότι ένα θέμα που έτυχε τόσο μεγάλης πολιτικής εκμετάλλευσης προεκλογικά και όχι μόνο, δεν μπορεί να απουσιάζει από το τραπέζι του δημόσιου διαλόγου και η ενημέρωση που υπάρχει να είναι μηδαμινή.

Πληροφορίες αναφέρουν βέβαια ότι η κυβέρνηση έχει ετοιμάσει με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων ένα προσχέδιο του σχεδίου νόμου που θέλει να καταθέσει στη Βουλή και δεν αποκλείεται να το δούμε να εμφανίζεται μετά την ψήφιση των μέτρων, όχι μόνο ως πολιτικό τρικ για να αποσπαστεί το ενδιαφέρον της κοινωνίας από τα καθημερινά προβλήματα, αλλά και για λόγους ουσίας, να δοθεί το μήνυμα ότι η χώρα ξεκινάει να ασχολείται σοβαρά και με το σκέλος που αφορά στην ανάπτυξη.

Αναμένουμε, αν και θα επαναλάβουμε ότι οι μέχρι τώρα πράξεις στον τομέα της άμυνας είναι πολύ προβληματικές, ενώ όπως έχει γράψει το «defence-point.gr» στο παρελθόν, οι αναφορές σε περικοπές (ουσιαστικά εξαφάνιση) των αμυντικών δαπανών «χωρίς να επηρεαστεί το αξιόμαχο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων» αποτελούν απίστευτες ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ που εκθέτουν και αυτούς που τα δηλώνουν και τους πολιτικούς φορείς που εκπροσωπούν.

Εάν δε πιστεύουν όσα λένε, τότε είναι και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.

Αδυνατούν να καταλάβουν, προφανώς λόγω επικίνδυνης ασχετοσύνης, ότι άλλο μια περικοπή 10-20% και άλλο το σημερινό χάλι.

Δεν είναι όμως μόνο η Χρυσή Αυγή που ασχολείται.

Και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κατανοήσει τη σημασία της αξιοποίησης των αποθεμάτων για τη σωτηρία της οικονομίας της χώρας.

Πως όμως ταιριάζει η προτεραιότητα που λένε ότι δίνουν στο θέμα με την συνεχή επίθεση σε ό,τι αφορά εξοπλιστικά προγράμματα; Μέχρι και σήμερα που οι αμυντικές δαπάνες έχουν εξαερωθεί, υπάρχουν ακόμα πολιτικοί ντενεκέδες που ζητούν νέες περικοπές και φυσικά καμία συζήτηση για οποιοδήποτε εξοπλιστικό πρόγραμμα, έστω και στοιχειώδες!

Κανείς τους δεν απασχολήθηκε να ψάξει ποια μέτρα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως φθηνοί πολλαπλασιαστές ισχύος για τις Ένοπλες Δυνάμεις αντί να ζητούν νέες περικοπές.

Αξιωματικοί με περισσότερο από 10 χρόνια υπηρεσία αμείβονται με λιγότερο από 1.000 ευρώ μηνιαίως και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τα στοιχειώδη έξοδα διαμονής σε κάποια παραμεθόριο, με αυτούς δεν ασχολείται κανείς, δεν καταλαβαίνουν ότι όταν λένε «αμυντικές» και όχι «εξοπλιστικές» δαπάνες συμπεριλαμβάνουν και αυτούς τους δυστυχείς…

Τι τους νοιάζει όμως αφού έτσι κι αλλιώς οι ευαισθησίες τους είναι επιλεκτικές;

Κι ένα τελευταίο: Πως ταιριάζουν οι διακηρύξεις τους για την ΑΟΖ με την προβολή του γελοίου επιχειρήματος – ακόμα και από διπλωμάτες προσκείμενους… – ότι πρέπει να υποβαθμίσουμε τη στρατιωτική συνεργασία με τους Ισραηλινούς, διότι έτσι – λένε – γινόμαστε στόχος για το Ιράν!

Εδώ καιγόμαστε να ξεκινήσουμε μια ώρα αρχύτερα της αξιοποίηση και ζητούν την αποξένωση της νούμερο ένα χώρας η οποία στη συγκεκριμένη συγκυρία έχει συμφέροντα ταυτόσημα με τα δικά μας στον συγκεκριμένο τομέα. Και μια που ο λόγος γίνεται για τη «βιασύνη»:

Γιατί δεν ρωτάνε να πληροφορηθούν τους «καρχαρίες» που κατηγορούνται όλο και πιο ανοιχτά ότι σκοπίμως παρεμβαίνουν για να κωλυσιεργούν, με σκοπό να κερδίσουν χρόνο, αφού όλα αυτά τα χρόνια έβγαζαν όπως λέγεται τεράστιες περιουσίες από την ενεργειακή τροφοδοσία της χώρας; Δεν πήρε τίποτε το αυτί τους;

Για να μη μακρηγορούμε.

Άπαντες οφείλουν να κατανοήσουν ότι πρόκειται για ένα ζήτημα εθνικής σημασίας όπου οι κραυγές και οι εξαλλοσύνες, από όπου κι αν προέρχονται, μόνο σε εθνικά δεινά μπορούν να οδηγήσουν.

Δυστυχώς, με βάση την εμπειρία μας, η σοβαρότητα είναι είδος εν ανεπαρκεία στην Ελλάδα.

Δεν μπορούν να ρίξουν τους τόνους μια-δυο μέρες, να μπουν σε ένα δωμάτιο στη Βουλή, να ενημερωθούν για το πώς έχει το ζήτημα και να καταλήξουν σε μια συμφωνία κυρίων για το όριο στο οποίο θα πρέπει να κινείται ο αντιπολιτευτικός λόγος;

Ρητορικό είναι το ερώτημα. Αρνητική είναι η απάντηση…

Ας προσέξουν όμως τόσο οι «πατριωτάρες» (κανείς δεν έχει αποκλειστικότητα στον χαρακτηρισμό, υπάρχουν σε τουλάχιστον τρία κόμματα…) όσο και οι «χαζοχαρούμενοι ενδοτικοί» (δύο χαρακτηρισμοί που θα έπρεπε να λείπουν από το λεξιλόγιο όλων…) που αμφότεροι παριστάνουν τους σωτήρες, μη μας οδηγήσουν σε ένα από τους δυο γκρεμούς, είτε αυτόν αριστερά, είτε αυτόν δεξιά…

defence-point.gr