Όταν στις 29 Μαρτίου του 1430 οι Οθωμανικές δυνάμεις έμπαιναν στην συμβασιλεύουσα του μεσαιωνικού Βυζαντινού Ελληνισμού, είναι σίγουρο πως ουδείς θα πίστευε πως το σκοτάδι θα κρατούσε περί τη μισή χιλιετηρίδα.

Για να αντιληφθούμε τη τρομερή πραγματικότητα αρκεί να κάνουμε μία απλή αριθμητική πράξη, εάν από το 1912 αφαιρέσουμε το 1430 το αποτέλεσμα είναι 482.

Στη προκειμένη περίπτωση ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει τα χρόνια τα οποία η Νύμφη του Θερμαϊκού στέναζε κάτω από τη σπάθα του ασιάτη δυνάστη.

Όταν λοιπόν τα βιβλία της ιστορίας της Ελλάδας – τα παλιά, όχι εκείνα που μιλάνε για το «συνωστισμό» στη προβλήτα της Σμύρνης – μίλαγαν για τα «350 χρόνια σκλαβιάς» των Ελλήνων στην ουσία προχωρούσαν σε… εκπτώσεις της τάξης των 100 με 200 ετών το λιγότερο αφού τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας μας έζησαν υπό οθωμανικό ή άλλον ζυγό για σχεδόν μισή χιλιετία, δηλαδή για 500 έτη και βάλε.

Τα «300 χρόνια σκλαβιάς» έχουν στην ουσία αφορούν μόνο με την Πελοπόννησο, αφού αυτή κατελήφθη λίγο μετά τη πτώση της Πόλης και απελευθερώθηκε με την ανεξαρτησία της Ελλάδας το 1830.

Έχουμε άραγε αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει πως τα περισσότερα μέρη του πανέμορφου αυτού τόπου βρίσκονται υπό ξένη κατοχή από τις αρχές του 13ου αιώνα, δηλαδή από την εποχή της τέταρτης «σταυροφορίας» (με πολλά εισαγωγικά φυσικά) του 1204 και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής των γονιών ή των παππούδων μας;

Τα Επτάνησα για παράδειγμα από τον 13ο αιώνα γνώρισαν τον ζυγό των Βενετών, των Γάλλων, των Ρώσων και των Άγγλων με αποτέλεσμα να γυρίσουν στις αγκάλες της μητέρας πατρίδας μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα. Για τη Κρήτη τι να πει κάποιος, η σκλαβιά ήρθε με τους «Σταυροφόρους» και η ελευθερία ήρθε μετά από εφτά αιώνες!

Το ίδιο ισχύει και για την Ήπειρο η οποία κατελήφθη πολύ πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης και απελευθερώθηκε το 1913, κάτι το οποίο συμβαίνει και για τη Μακεδονία και τη Θράκη περιοχές οι οποίες βρίσκονται υπό Οθωμανικό έλεγχο από το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα.

Η χαρακτηριστικότερη δε περίπτωση δεν είναι άλλη από την Κύπρο η οποία γνώρισε ξένο κατακτητή κατά τη διάρκεια της τρίτης Σταυροφορίας τα τέλη του 12ου αιώνα (!) όταν οι δυνάμεις του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου (ναι καλά διαβάσατε… του γνωστού ηγεμόνα της Βρετανίας) κατά τη διάρκεια της μετακίνησής τους προς τους Άγιους Τόπους έκαναν ένα… «πιτ-στοπ» στο νησί της Αφροδίτης.

Γιατί γράφουμε όλα τα παραπάνω; Πολύ απλά για να καταδείξουμε το γεγονός του θαύματος που έχει συντελεστεί, οι περιοχές αυτές να μην έχουν χάσει όλους αυτούς τους αιώνες ούτε τη ταυτότητά τους, ούτε την ελληνικότητά τους, ούτε και την αγωνιστικότητά τους. Κι ας λένε διάφοροι γραφικοί αναθεωρητές ό,τι θέλουν…

Το μήνυμα της συμπλήρωσης των 100 ετών από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει αισιοδοξία, ειδικά τώρα που ο τόπος μας βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στη μεταπολεμική του Ιστορία, η οποία σταδιακά αλλά σταθερά μετατρέπεται σε ζήτημα υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας και της κοινωνικής μας συνοχής.

Το μήνυμα λοιπόν δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από την επισήμανση πως αφού ο ελληνισμός επέζησε και μεγαλούργησε ύστερα από μισή χιλιετία βάρβαρης κατοχής, δεν πρόκειται να γονατίσει μετά από δύο-τρία έτη καταπίεσης από πλευράς των «εταίρων» μας.

Και για να το πούμε με απλά λόγια, αυτό που πρόκειται να καταρρεύσει στο τέλος είναι το σαθρό, διαβρωμένο και ελληνόφωνο, πολιτικό σύστημα όπως αυτό δομήθηκε από τον μεταπολιτευτικό προοδευτισμό της «αριστερής ιδεολογίας και της δεξιάς τσέπης» και όχι το μεγάλο Έθνος των Ελλήνων που υπήρχε χιλιετίες προ των μεγαλοκαναλαρχών και των δημοσιογραφικών και πολιτικών φερεφώνων τους και θα υπάρχει πολύ μετά το πέρας της θλιβερής γήινης ύπαρξης όλων εκείνων που προσπαθούν να τσακίσουν τη θέλησή μας για ζωή.

Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε μετά από 482 χρόνια και η Κρήτη μετά από 700… δεν πρόκειται κανένας σύγχρονος Γότθος και οι συν αυτώ εγχώριοι παρατρεχάμενοί του να λυγίσουν την θέλησή μας για ζωή και την αγωνιστικότητά μας να τοποθετήσουμε το Έθνος μας στη θέση που του αξίζει.

Το 2012 γιορτάζουμε τα 100 έτη από την απελευθέρωση της δυτικής Μακεδονίας, της Θεσσαλονίκης και του ανατολικού Αιγαίου, το 2013 θα γιορτάζουμε τα 100 έτη από την απελευθέρωση της ανατολικής Μακεδονίας, και της Κρήτης, το 2021 θα εορτάσουμε τα 200 χρόνια ελευθερίας (να το βάλουμε σε εισαγωγικά ή όχι;) του «κράτους» μας (αυτό το βάζουμε σίγουρα σε εισαγωγικά). Ας ελπίσουμε πως σε εννέα χρόνια από σήμερα θα μιλάμε για μία άλλη (προς το καλύτερο φυσικά) Ελλάδα. Για να γίνει όμως αυτό πολλά είναι αυτά που θα πρέπει να γίνουν.

defence-point.gr