Μενέλαος Τασιόπουλος

Το «New Deal» για την Ελλάδα δεν είναι ένα ζήτημα της Αριστεράς, της Δεξιάς ή του κυρίαρχου σήμερα ευρωπαϊκού Κέντρου.

Είναι μια υπόθεση του έθνους.

Είναι το «στοίχημα» ότι μπορεί να υπάρξει διεθνοποιημένη και όχι περίκλειστη επόμενη Ελλάδα, με κριτήρια ελευθερίας, αυτοδιοίκησης, ευημερίας.

Τα κρίσιμα σημεία σε μια τέτοια πορεία δεν μπορεί να περιορίζονται στην αναδιοργάνωση του κράτους ή σε μια νέα δομή της λειτουργίας της οικονομίας.

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αποτελούν την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων των Μνημονίων.

Το κύριο ζητούμενο για μια επόμενη Ελλάδα, που θα αμφισβητήσει και θα αναθεωρήσει συνολικά τα δόγματα της Μεταπολίτευσης του ’70, συνίσταται αρχικά στην υπέρβαση των συνδρόμων του Εμφυλίου.

Προϋποθέτει μια νέα Αριστερά, που θα εκφρασθεί και θα θέσει διαφορετικούς στόχους από την κατεστημένη Αριστερά.

 Ενα τέτοιο προαπαιτούμενο εξυπηρέτησε και εξέφρασε με την ομιλία του στο Brookings, αλλά και συνολικά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Μιλώντας και θέτοντας τα ζητήματα στο υπάρχον διεθνοπολιτικό περιβάλλον και προσεγγίζοντας τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα, θέλησε να δείξει τη νέα προσέγγιση της κυρίαρχης έκφρασης της Αριστεράς, θέτοντας στόχους και διαδικασίες με τη μεθοδολογία και τη φρασεολογία της αμερικανικής σκέψης των «λίμπεραλ» για την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνική ισορροπία.

Ο Α. Τσίπρας, προσεγγίζοντας με θετικό τρόπο τον Ρούσβελτ και θέτοντας απέναντι τις πρακτικές Χούβερ, διέβη τον Ρουβίκωνα της εμμονής της παλιάς Αριστεράς, να απορρίπτει την υπαρκτή Δύση και τα ζητούμενα της ευημερίας εμμένοντας παθητικά στην «αγκύλωση» της επιστροφής στον σταλινισμό και στα δόγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού του μπολσεβικισμού.

Το γεγονός ότι η κυρίαρχη πολιτική έκφραση, μετά τις τελευταίες διπλές εκλογές, της ελληνικής Αριστεράς πέρασε τον Ατλαντικό και τοποθετείται ιδεολογικοπολιτικά σε σχέση και με την οικονομική στρατηγική με τον τρόπο που τοποθετείται, παύοντας να τρομάζει τη σημερινή Αμερική, στο επίπεδο των ελίτ της και των κέντρων παραγωγής πολιτικής, είναι από μόνο του ένα θετικό βήμα, στην κατεύθυνση μιας επόμενης εποχής για την Ελλάδα.

Οσοι από την Κεντροδεξιά και πολύ περισσότερο την εθνική Δεξιά δεν αντιληφθούν έγκαιρα την ποιοτική αυτή στροφή της νέας ελληνικής Αριστεράς και παραμείνουν στα εμφυλιοπολεμικά «κονσερβοκούτια» και τα σύνδρομα των δύο κόσμων, που δεν μπορούν να συναντηθούν για να αποκτήσουν συναντίληψη για το τι δέον γενέσθαι στην Ελλάδα, θα έχουν αυτοί το πρόβλημα της προσαρμογής στα κελεύσματα του μέλλοντος.

Διότι αν θέλουμε να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία, να δεσμευθούμε σε κοινή προσπάθεια για ανάκτηση της ευημερίας, όχι μάλιστα με δανεικά αλλά με δικό μας πραγματικό πλούτο, τότε θα πρέπει να υπερβούμε σε μια πρώτη φάση τη μικροπολιτική· τις πρόσκαιρες και ευκαιριακές σκοπιμότητες ατόμων και ειδικών συμφερόντων αλλά και την καχυποψία απέναντι σε μια Αριστερά που ήδη κινείται στην τροχιά της μετα-ΠΑΣΟΚ και μετα-ΚΚΕ Ελλάδας, αναζητώντας την έξοδο από τον φαύλο κύκλο της δομικής χρεοκοπίας.

Η συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας σε έναν νέο «κοινό τόπο» ξεκινά από τη μετατόπιση του ηττημένου του Εμφυλίου στην εξοικείωση με το έθνος-κράτος και μέσα από αυτό στην υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού.

Αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μπροστά μας δεν συσχετίζεται με το τέλος της προηγούμενης γερμανικής Κατοχής αλλά με την αντιμετώπιση της παρούσας ηγεμονίας του Βερολίνου στην Ευρώπη, με πρώτο αποτέλεσμα την εκ νέου αποικιοποίηση της Ελλάδας.

Είναι πλέον φανερό ότι η πολιτική έκφραση της δεξιάς αντίληψης και συγκρότησης για μια νέα εποχή δεν μπορεί πλέον να αργήσει· όπως και η παρουσία μιας νέας δεξιάς πολιτικής και οικονομικής ελίτ με τη δική της προσέγγιση για το μέλλον, πέραν του πειθαναγκασμού της ευρωπαϊκής μονομέρειας, στο Brookings και στις ΗΠΑ προτού τελειώσει η χρονιά…

dimokratianews.gr