Είναι ανήκουστο, αλλά συμβαίνει.

Η Κύπρος, μετά την Ελλάδα, κινδυνεύει με απώλεια της εθνική κυριαρχίας της και ταυτόχρονη «γερμανοποίησή της».

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, το πρόβλημα για τη Λευκωσία δεν ξεκινά από το δημόσιο χρέος αλλά από τις τράπεζες.

Προσομοιάζει με αυτόν τον τρόπο με τις περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ιρλανδίας.

Δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου προβάλλουν μια θεώρηση πραγμάτων από την πλευρά του Βερολίνου, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα θα πρέπει να συμμετάσχει ενεργά στη «διάσωση» της Κύπρου, εντάσσοντας τις κυπριακές τράπεζες στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών.

Το πλήρες Βατερλό, δηλαδή, με δεδομένο ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών μόνον ως επιτυχημένη δεν μπορεί να θεωρηθεί και ταυτόχρονα έχει το επιπλέον μειονέκτημα ότι σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στις άλλες χώρες του Νότου, η ανακεφαλαιοποίηση αυτών των ιδιωτικών εταιρειών συνεχίζει να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, άρα τους φορολογουμένους.

Βεβαίως και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στην ελληνική πλευρά για την «παγίδευση» της κυπριακής οικονομίας στο ελληνικό «βέρτιγκο», με τις ενέργειες και πολύ περισσότερο τις εθνικές παραλείψεις της κυβέρνησης Παπαδήμου και της Τραπέζης της Ελλάδος σε σχέση με τα ελληνικά ομόλογα και το «κούρεμα», αλλά η λύση δεν μπορεί να είναι η συνολική οικονομική καταστροφή του εθνικού χώρου Ελλάδας – Κύπρου.

Στην ουσία, μιλάμε για έναν Αττίλα 3, οικονομικού χαρακτήρα αυτήν τη φορά.

Η αφετηρία της επιχείρησης κατάληψης της ελεύθερης ζώνης του νησιού βρίσκεται στη στρατηγική των κυβερνήσεων Σημίτη στην Ελλάδα. Οταν ενέπλεξαν τους Κυπρίους με καθεστώς θεσμικών offshore εντός της Μεσογείου στο τραπεζικό σύστημα, κάτι παρόμοιο με το καθεστώς του Λίχτενσταϊν και της Ελβετίας τότε, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τη ζώνη του ευρώ.

Η Κύπρος, σαφώς ισχυρή στον οικονομικό τομέα παρά το πρόβλημα κατοχής στο βόρειο τμήμα από την Τουρκία, ήταν γνωστό ότι φιλοξενούσε κεφάλαια ρωσικά και αραβικά σημαντικά, που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να διατηρήσει, μαζί με το ειδικό καθεστώς που τη χαρακτήριζε εντός του ευρώ.

Ομως η στρατηγική Σημίτη ήταν η «άλωση» της Κύπρου από το ευρώ στον οικονομικό και τραπεζικό τομέα και ο έλεγχός της από την Αγγλία στον γεωπολιτικό.

Την εποχή εκείνη, που οι Κύπριοι αρνήθηκαν με δημοψήφισμα τον διακανονισμό του Κυπριακού στη βάση του σχεδίου Ανάν, αποδέχθηκαν σε εύχαρο κλίμα την ένταξή τους στην Ευρωπαική Ενωση, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο, όπως και πολλοί στην Ελλάδα, θωρακίζονταν τα συμφέροντα της Λευκωσίας.

Ολες αυτές οι προσεγγίσεις αποδείχθηκαν απολύτως εσφαλμένες στο διπλωματικό επίπεδο, αφού η Ευρώπη και ο γερμανογαλλικός άξονας καθόλου δεν ενδιαφέρθηκαν για την επίλυση του Κυπριακού, παρά μόνο για τη διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων στο νησί.

Ειδικά όταν η Κύπρος διεύρυνε την ισχύ της με τη συγκρότηση του άξονα με το Ισραήλ και τα πλούσια σε υδρογονάνθρακες και φυσικό αέριο «οικόπεδα στη θάλασσα».

Ταυτόχρονα, διατήρησε την κάλυψή της από τον ρωσικό παράγοντα, χωρίς αυτό να έρχεται σε σύγκρουση με τα ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αφού αμερικανικές εταιρίες εκτός από τις ισραηλινές ενεπλάκησαν από την αρχή στην αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων.

Στην παρούσα φάση η εγκλωβισμένη με ελλείμματα Κύπρος έχει στοχοποιηθεί εξαιτίας των περίπου 35 δισ. ευρώ, που βρίσκονται στις σε κρίση τράπεζές της, από ρώσικα κεφάλαια.

Κινδυνεύει οι τράπεζες της να χάσουν τα κεφάλαιά τους, πολλά από τα οποία μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, βρίσκονται και σε ελληνικές τράπεζες που διατηρούν θυγατρικές στο νησί, με αποτέλεσμα μια συνολική επιπλέον κρίση στο τραπεζικό σύστημα και των δύο χωρών.

Η λύση που θα πρέπει να μελετηθεί είναι η Ελλάδα να επιβαρυνθεί με μέρος του δημόσιου χρέους της Κύπρου, με τη Λευκωσία να εγκαταλείπει το ευρώ και να χρηματοδοτείται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της από ρωσικά ιδρύματα ή τη Γουόλ, «ρυμουλκώντας» και τις ελληνικές τράπεζες σε δεύτερη φάση στην ενοποίηση του «εθνικού χώρου», με επόμενο γύρο εξαγορών και συγχωνεύσεων και συνολική διεθνοποίηση εκτός του ελέγχου της ΕΚΤ.

dimokratianews.gr