Η γνωστοποίηση της σύμβασης που πρόσφατα ανέθεσε η κυβέρνηση της Μοζαμβίκης στον Iskandar Safa (βλ. σχετική είδηση: «Νέα μεγάλη εξαγωγική επιτυχία της CMN…», στο http://www.defence-point.gr/news/?p=83858), επικεφαλής του ομίλου Privinvest/Abu Dhabi Mar (ADM), εγείρει, έστω και έμμεσα, το ζήτημα των Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ (ΕΝΑΕ).

Τα ΕΝΑΕ αποτελούν ιδιοκτησία της Privinvest/Abu Dhabi Mar (ADM) και ΑΝ βρισκόταν σε λειτουργία και ΑΝ δεν είχαν αποκλειστεί παντελώς από οποιαδήποτε εξαγωγική δραστηριότητα λόγω της γνωστής απαγόρευσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προφανώς θα συμμετείχαν στην υλοποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης στο πλαίσιο του εσωτερικού καταμερισμού του βιομηχανικού έργου που εφαρμόζει ο όμιλος Privinvest/Abu Dhabi Mar (ADM).

Με τα «ΑΝ» όμως μπορεί να γραφεί μία εναλλακτική ιστορία αλλά δεν αλλάζει μία εξαιρετικά ζοφερή πραγματικότητα, όπου πρακτικά ο Σκαραμαγκάς είναι… «άφαντος».

Τα ΕΝΑΕ, το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας και μία από τις μεγαλύτερες εθνικές βιομηχανικές υποδομές, απαξιώνονται, οι εργαζόμενοι έχουν προ πολλού περάσει το στάδιο της εξαθλίωσης, τα τρία σχεδόν ολοκληρωμένα υποβρύχια Type 214 και το εκσυγχρονισμένο «ΩΚΕΑΝΟΣ» S118 για τα οποία έχουν ήδη καταβληθεί περισσότερα από 2 δις ευρώ απλώς… φθείρονται και το κυριότερο όλων το μέλλον των ΕΝΑΕ συνεχίζει να είναι άδηλο.

Όμως το χειρότερο είναι ότι παρά τις κατά καιρούς κυβερνητικές εξαγγελίες δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα καμία επαφή μεταξύ του ομίλου Privinvest/Abu Dhabi Mar (ADM) που είναι ο ιδιοκτήτης των ναυπηγείων και του ελληνικού δημοσίου προς άρση του αδιεξόδου και εξεύρεση μίας συμβιβαστικής λύσης (ή έστω και διαπίστωση οριστικής ρήξης).

Όλος αυτός ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει και έχει περάσει ανεκμετάλλευτος (αφού δεν έχει συμφωνηθεί κάποια λύση ή σημειωθεί οριστική ρήξη μεταξύ των δύο πλευρών), δημιουργηθεί συνθήκες παρόμοιες με αυτές που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σήμερα με τις τρεις κρατικά ελεγχόμενες βιομηχανίες (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και ΛΑΡΚΟ) που ελέω Τρόικας βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες με το φάσμα της εκκαθάρισης.

Ενώ όλοι, υπουργοί, κόμματα, κυβερνητικοί παράγοντες έβλεπαν και βλέπουν τον «τοίχο» πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα αντί να ασχοληθούν με σχετική άνεση χρόνου με τη ριζική λύση των προβλημάτων, απέφευγαν και αποφεύγουν να ασχοληθούν με αυτά μέχρις ότου έρθει η ώρα «μηδέν», το μη περαιτέρω. Το ότι τότε είναι όμως πολύ αργά καθώς έχουν περιοριστεί δραματικά οι εναλλακτικές επιλογές συνεχίζει να μην απασχολεί κανέναν.

Φυσικά, στο χείλος του γκρεμού αρχίζουν οι μεγαλόστομες εξαγγελίες περί «κόκκινων γραμμών» που απλώς υποδεικνύουν τον πανικό που καταλαμβάνει όσους θα έπρεπε να είχαν ασχοληθεί σοβαρά με την επίλυση των προβλημάτων, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, όσο υπήρχε η πολυτέλεια του χρόνου.

Όμως η πολιτική των «κόκκινων γραμμών», που τόσο συχνά τόσο πολλοί  Έλληνες πολιτικοί την επικαλούνται, προϋποθέτει και ισχυρή βούληση για την εφαρμογή της. Διαφορετικά αποτελεί κενό γράμμα για εσωτερική κατανάλωση και διαδικασία που οδηγεί σε περιπλοκές.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που επιβεβαιώνει αυτό το επιχείρημα, είναι ο «δυστυχής πολεμιστής» (unhappy warrior), όπως πολύ ευρηματικά χαρακτήρισε τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, το εβδομαδιαίο περιοδικό «Time». Αυτά είναι όμως… υψηλή διανόηση για τους δικούς μας.

Και σε μια ευρύτερη σκέψη, τί να αναφέρει κανείς, το είδος των πλωτών μέσων που αποκτούν χώρες όπως η Μοζαμβίκη και να τα αντιπαραβάλεις με τα αντίστοιχα ελληνικά, μιας χώρας (μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) που έχει να αντιμετωπίσει τις ειδικές συνθήκες που της επιβάλλει το Αιγαίο;  πηγη