Βοά το παρασκήνιο της πολιτικής στην Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες, με όλες τις ενδείξεις να συντείνουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον εξελίξεων, οι μορφή των οποίων θα καθοριστεί από τις τακτικές και στρατηγικές κινήσεις των μπλοκ που έχουν σχηματιστεί, με αντικείμενο, τίποτε περισσότερο από το «πλασάρισμα» ενόψει των Ευρωεκλογών και της διαμόρφωσης του νέου τοπίου…

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Το «defence-point.gr» τελεί σε γνώση κάποιων εκ των συζητήσεων του παρασκηνίου, ωστόσο, συνειδητά απέφυγε να ξεκινήσει τέτοια συζήτηση, αφού η «πολιτική καμαρίλα» αντιμετωπίζεται ως μεγάλη… πολυτέλεια, σε μια εποχή όπου ο κόσμος υποφέρει και το ζήτημα είναι πως η χώρα θα εξέλθει από το τέλμα που την έχουν φέρει πρωτίστως οι ενέργειες των ελληνικών κυβερνήσεων των παρελθόντων δεκαετιών με τις λαϊκές ευλογίες (δια της ψήφου).

Όσο και να είναι… της μόδας, η παρούσα υπογραφή δεν θα υποκύψει και θα συνεχίσει να επιμένει σε όλους τους τόνους, ότι εάν η ελληνική κοινωνία και η πολιτική τάξη είχε υιοθετήσει αυτό που έχουμε ονομάσει ως «ορθολογική οικονομική συμπεριφορά» και δεν επικρατούσε ο διακομματικός πολιτικαντισμός και η ψηφοθηρία με κάθε κόστος, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για τρόικα. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ των υστέρων, με πιο δυνατές να είναι οι φωνές διαμαρτυρίας πολλών εκ των οποίων ασχημονούσαν επί δεκαετίες.

Ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν… Φαίνεται να μη συγκινήθηκε κανείς όταν ο Γερμανός… δυνάστης μας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ανέφερε ουσιαστικά, «εμείς να κουρέψουμε το χρέος, θα στείλουμε όμως πολύ κακό μήνυμα στην Ελλάδα», δηλαδή, σε απλά ελληνικά, «αυτοί είναι αδιόρθωτοι, θα τους λύσουμε το πρόβλημα για να αρχίσουν τα ίδια; Καλύτερα να έχουν το σπαθί πάνω από το κεφάλι, να είναι υπό πίεση, μπας και διορθωθεί κάτι επί της ουσίας στη χώρα». Καλά τον βρίζουμε όλοι εν χορώ, κι εμάς μας έχει ενοχλήσει πολύ, ας σκεφτεί κανείς μόνος του πόσο δίκιο ή άδικο έχει σε αυτό που λέει.

Το σενάριο

Ποιο είναι όμως το σενάριο που «παίζει» στα πηγαδάκια της Βαλαωρίτου και άλλων «δημοσιογραφικών θυλάκων»; Η διάσπαση ουσιαστικά της Νέας Δημοκρατίας! Με αφορμή τι; Την περίφημη «θεωρία των δυο άκρων»! Για να είμαστε πιο σύντομοι, το σενάριο θέλει την αποκαλούμενη ως «καραμανλική πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας να τραβάει τον δικό της δρόμο, με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη εμφάνιση κομματικού σχηματισμού στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και περί το κέντρο του πολιτικού φάσματος.

Έστω ότι αυτό συμβαίνει. Ας επιχειρήσουμε να εικάσουμε ορισμένα δυνητικές επιπτώσεις στο πολιτικό «ισοζύγιο ισχύος» στο εσωτερικό της χώρας. Μια πρώτη παρατήρηση θα ήταν, ότι ένα κόμμα περί το κέντρο, εάν αναγνωρίζεται ως τέτοιο και να αποσπάσει κάποιο «αξιοπρεπές» ποσοστό, θα αποτελούσε απαραίτητο κυβερνητικό εταίρο σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν κόμματα που να φιλοδοξούν να αποσπάσουν τόσο υψηλό ποσοστό αποδοχής από το εκλογικό σώμα ώστε να κυβερνήσουν αυτοδύναμα.

Τι θα έκανε ένα τέτοιο κόμμα; Θα φιλοδοξούσε να αποσπάσει τις ψήφους των «αριστερών» της Νέας Δημοκρατίας, αυτών που θεωρούν ότι κλίνουν προς το κέντρο και υποτίθεται ότι αντιτίθενται στο «κάλεσμα» στελεχών της ομάδας Σαμαρά προς την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής, θεωρώντας ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πρέπει να έχει χώρο γι’ αυτούς.

Υπ’ αυτή την έννοια φιλοδοξούν να αποσπάσουν από «σοβαρούς ΠΑΣΟΚους» όπως χαρακτηριστικά λέγεται, μέχρι και τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων που έχουν περάσει… στη «δεξιά πτέρυγα» του υπέρ του δέοντος πολυσυλλεκτικού ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενοι αυτό που έχουμε επισημάνει προς τον πρόεδρο του κόμματος εδώ και καιρό: Ότι δεν γίνεται να καλύπτεις έναν χώρο στο πολιτικό φάσμα, από το κέντρο έως την άκρα αριστερά. Απλώς δε γίνεται, υπάρχουν επιπτώσεις.

Το ενδιαφέρον βέβαια στην περίπτωσή μας είναι ότι η εμφάνιση ενός τέτοιου «καραμανλικού κόμματος», συμπίπτει διαβολικά με τη διαφαινόμενη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να διεκδικήσει τον κεντροαριστερό χώρο, καταδικάζοντας συμπεριφορές που έχουν προέλθει από το «αριστερό άκρο», χωρίς βέβαια να τους αδειάζει πολιτικά.

Πόσοι θυμούνται άραγε την ομιλία Τσίπρα στο Ίδρυμα Καραμανλή, όταν και πολλοί εξεπλάγησαν από τα θερμά λόγια που είπε για τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας; Άρα οι γέφυρες υπάρχουν και ίσως ένας «λογικός ΣΥΡΙΖΑ» να μπορούσε να συνεργαστεί μετεκλογικά με ένα κόμμα που θα είναι επί της ουσίας «Νέα Δημοκρατία», χωρίς όμως το όνομα. Ταυτόχρονα, ανοιχτό θα παραμένει το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας και με ένα… εντός «συνταγματικού τόξου» ακροδεξιού σχηματισμού, υπό τον διάδοχο του Αντώνη Σαμαρά, που θα ενσωματώσει ένα ευμέγεθες ακροατήριο, όπως πολλοί εκτιμούν, σε μια κυβέρνηση στην οποία θα πατούν φρένο σε… ακροδεξιές εκτροπές.

Και σε αυτό το σκηνικό, το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει ο Αντώνης Σαμαράς. Οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, ίσως και να μην έχει και πολύ μέλλον στη θέση που καταλαμβάνει. Θα είναι η «Ιφιγένεια» της σημερινής κυβέρνησης, βοηθούσης της τραγικής επικοινωνιακής ανεπάρκειάς του, αφού αυτός, περισσότερο κι από την κυβέρνηση, έχει χρεωθεί το κόστος υλοποίησης όλων των μη δημοφιλών μέτρων που θα οδηγήσουν στο πλεόνασμα, ώστε να μπορούμε σήμερα να ζητάμε από εταίρους και δανειστές να προχωρήσουν στη μείωση του χρέους όπως είχε προαποφασιστεί…

Κάποιες φωνές θέλουν το μέλλον του να είναι στην Ευρωβουλή. Το ζητούμενο είναι ποιος θα αναλάβει το κόστος να τον φιλοξενήσει στις λίστες του κόμματός του. Άλλοι επίσης λένε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς που έχει ενισχύσει πολύ το διεθνές του προφίλ, ίσως οδηγηθεί στην αποχώρηση από τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας και βρεθεί σε κάποιο διεθνές πόστο. Αν ξέρουν κάτι ή απλώς εικάζουν, δεν το γνωρίζουμε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχουμε εξελίξεις, διότι τα ανωτέρω αποτελούν «σενάριο» και ακόμα και να απηχεί «σχεδιασμούς επί χάρου», αυτοί σπανίως «βγαίνουν» ως έχουν επί του «πεδίου της μάχης»…πηγη