Το εξοπλιστικό πρόγραμμα που ξεκίνησε ουσιαστικά το 1997 μετά την τραγική εμπειρία της κρίσης των  Ιμίων είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς στα τέλη της δεκαετίας και στο ξεκίνημα του νέου αιώνα. Από αυτό το μεγάλο κυλιόμενο εξοπλιστικό πρόγραμμα η ελληνική πολεμική βιομηχανία ευελπιστούσε να αποκομίσει σημαντικές παραγγελίες κατασκευής νέου υλικού τεχνογνωσία και φυσικά την δυνατότητα να μπορεί να αναπτύσσει τα δικά της προϊόντα για την εγχώρια και διεθνή αγορά.

Όμως το όλο σχέδιο δεν εξελίχτηκε όπως οι περισσότεροι ανέμεναν. Δυστυχώς η εμπλοκή της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας στο ΕΜΠΑΕ  είχε κυρίως το ρόλο του υποκατασκευαστού, του συνεργάτη μέσα από συναρμολογήσεις, είτε τελικών προϊόντων, είτε υποσυστημάτων, με περιορισμένα δείγματα εγχώριας ανάπτυξης νέων συστημάτων, τα οποία αρκετές φορές δεν επιλέχτηκαν τελικά από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΕΔ). Από την αρχή του προγράμματος δεν υπήρξε μία διαχρονική μελέτη της εξέλιξης της πορείας της ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανίας μέσα από την πλειάδα των προγραμμάτων που εκείνη την περίοδο ξεκίναγαν. Δεν υπήρξε ένας αληθινό συντονισμένο πρόγραμμα με στόχους, χρονοδιαγράμματα, στάδια απόκτησης των επιμέρους βιομηχανικών ικανοτήτων. Δεν υπήρξε μία ουσιαστική και διαχρονική συνεργασία των ερευνητικών ιδρυμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων, ούτε των ακαδημαϊκών ερευνητικών ιδρυμάτων Σκοπός ήταν η υλοποίηση του προγράμματος για την άμεση όσο το δυνατό κάλυψη των εξοπλιστικών αναγκών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων  και όχι η δημιουργία μίας ισχυρής εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας η οποία θα μπορούσε να έχει μέλλον με νέα προϊόντα και με εξαγωγικό προσανατολισμό. Παρόλα αυτά οι ελληνικές εταιρείας κατάφεραν να ολοκληρώσουν σειρά προγραμμάτων σε συνεργασία με ξένες εταιρείες, αλλά και να αναπτύξουν τα δικά τους προϊόντα τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ανταγωνιστικά έναντι των ξένων και σε χαμηλότερη τιμή απόκτησης αποδεικνύοντας ότι ο χώρος είχε μέλλον.

Πυρομαχικά και οπλισμός

Η νέα χιλιετηρίδα θα βρει την ΕΒΟ να ατενίζει την νέα εποχή που ξεκινούσε με μία σειρά νέων και παλαιών προϊόντων, τα οποία κάλυπταν σχεδόν το σύνολο των αναγκών των ΕΕΔ. Πιο αναλυτικά τον Οκτώβριο του 2000 στην έκθεση στρατιωτικού υλικού Defendory 2000 η εταιρεία παρουσίασε το γνωστό γερμανικό επιθετικό τυφέκιο G-36 των 5,56 χλστ το οποίο κατόπιν συμφωνίας με την κατασκευάστρια εταιρεία H&K η ελληνική εταιρία θα το κατασκεύαζε στο εργοστάσιο της στο Αίγιο με Εγχώρια Προστιθέμενη Αξία (ΕΠΑ) 100%. Τελικά ο διαγωνισμός διευρύνθηκε ώστε να περιλαμβάνει και άλλα τυφέκια αλλά ελλείψη χρηματοδότησης και δεύτερων σκέψεων για το διαμέτρημα που θα υιοθετείτο (7,62 χλστ αντί για 5,56 χλστ) τελικά ακυρώθηκε. Παράλληλα με το G-36 η ΕΒΟ παρουσίασε στην έκθεση το γνωστό ελαφρύ πολυβόλο MINIMI των 5,56 χλστ της βελγικής εταιρείας FN για το οποίο είχε επίσης συμφωνήσει με την FN να το κατασκευάζει στην Ελλάδα το πολυβόλο με ΕΠΑ 50%. Τελικά η εταιρεία έλαβε μία παραγγελία για 750 πολυβόλα το 2003 και άλλη μία για 2.320 πολυβόλα το 2005. Ένα ακόμα προϊόν για το οποίο η ελληνική εταιρεία είχε λάβει το δικαίωμα της παραγωγής ήταν το αυτόματο βομβιδοβόλο GMG των 40 χλστ. Την περίοδο εκείνη η ΕΒΟ ανέμενε την παραγγελία του ΕΣ για 622 μονάδες του νέου βομβιδοβόλου η οποία τελικά δόθηκε με τις πρώτες παραδόσεις να ξεκινούν το φθινόπωρο του 2004.

Ένα ακόμα πρόγραμμα ήταν η κατασκευή 150 όλμων για τις ελληνικές ειδικές δυνάμεις του ελληνικού Στρατού (ΕΣ) τύπου Commando των 60 χλστ της εταιρείας Hirtenberger. Για το συγκεκριμένο όλμο η ΕΒΟ είχε λάβει από την αυστριακή εταιρεία την τεχνογνωσία ώστε να μπορέσει να τον κατασκευάσει στα εργοστάσια της με ΕΠΑ 100%. Τελικά η παραγγελία δόθηκε  το 1999 με τους πρώτους όλμους να παραδόθηκαν το 2002 και την παραγγελία να ολοκληρώνεται το 2006. Σε παραγωγή βρισκόταν την περίοδο εκείνη (το 2000) και ο ελληνικής σχεδίασης όλμος των 81 χλστ Ε-44 Ε, αφού ο ΕΣ είχε δώσει νωρίτερα την πολυαναμενόμενη μαζική παραγγελία για την κατασκευή 475 όλμων η οποία επεκτάθηκε αργότερα (Μάιος του 2005) για 220 ακόμα όλμους ενώ 280 ακόμα όλμοι κατασκευάστηκαν για την Εθνοφρουρά.

Τα προγράμματα όμως της εταιρείας τα οποία πραγματικά συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον των επισκεπτών ήταν οι τρείς προτάσεις εκσυγχρονισμού πυροβόλων που κατέθεσε η ΕΒΟ σε συνεργασία με την ολλανδική εταιρεία RDM Technology BV. Το πρώτο πρόγραμμα αφορούσε ένα πακέτο εκσυγχρονισμού των αυτοκινούμενων πυροβόλων Μ109 των 155 χλστ του ΕΣ και το δεύτερο τον εκσυγχρονισμό των ρυμουλκούμενων πυροβόλων Μ101 των 105 χλστ. Το πακέτο εκσυγχρονισμού του Μ109 το οποίο είχε κωδικοποιηθεί ως M109L52, περιελάμβανε την εγκατάσταση του πυροβόλο 155 χλστ των 52 διαμετρημάτων της γερμανικής των German Rheinmetall Weapons & Munitions ίδιο με αυτό που εξοπλίζει το αυτοκινούμενο πυροβόλο PzH 2000. Επιπλέον το πακέτο περιελάμβανε ενίσχυση του πήγματος και του πύργου, νέα υδραυλικά συστήματα, νέο κύλινδρο ανύψωσης και εξισορρόπησης, νέο βραχίονα οροφής, την εγκατάσταση ενός αυτόματου συστήματος τροφοδοσίας πυρομαχικών (με 24 βλήματα έτοιμα προς βολή και 10 ακόμα σε υποδοχές στο πάτωμα), εγκατάσταση συλλογής διαχείρισης πυρομαχικών AHK, βίντσι για τα βλήματα και ηλεκτρικά ενεργοποιούμενος εμβολιστής. Τέλος η πρόταση περιελάμβανε νέο κινητήρα, αναβάθμιση των ηλεκτρονικών του πυροβόλου ώστε αυτό να φτάσει στο επίπεδο της έκδοσης Μ109Α5+. Το νέο ουσιαστικά πυροβόλο μπορούσε να επιτύχει βεληνεκές 40 χλμ με βλήματα ERFB-BB. Η δεύτερη πρόταση της  RDM Technology BV αφορούσε τον εκσυγχρονισμό του πυροβόλο Μ101 των 105 χλστ με κάνη 33 διαμετρημάτων και η τρίτη του Μ114 με κάνη των 39 διαμετρημάτων. Και οι δύο προτάσεις τελικά δεν προχώρησαν.

Στο τομέα των ναυτικών οπλικών συστημάτων η ΕΒΟ ανέλαβε να κατασκευάσει τον πύργο Otobreda 30 ο οποίος είναι εξοπλισμένος με το πυροβόλο Mauser Mk30 F των 30 χλστ. Οι πυργίσκοι αυτοί εξοπλίζουν τις πυραυλακάτους Super Vita (δύο σε κάθε πλοίο) που είχαν παραγγελθεί από το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) καθώς και τα τρία περιπολικά κλάσης Saar 4 του Λιμενικού Σώματος (ΛΣ).

Από την πλευρά της ΠΥΡΚΑΛ εκτός από τα πυρομαχικά που η εταιρεία είχε παρουσιάσει στο παρελθόν το 2000 στην ελληνική έκθεση η εταιρεία φιλοξένησε στο περίπτερο της την αγκυροβολημένη αντι-αποβατική βουλγαρική νάρκη PDM-2M. Επιπλέον η εταιρεία την περίοδο εκείνη ανέλαβε σημαντικό κατασκευαστικό έργο για την πολεμική κεφαλή του πυραύλου Stinger Block 1, ενώ παράλληλα με αυτό το πρόγραμμα η ΠΥΡΚΑΛ ενεπλάκη και στην κατασκευή της πολεμικής κεφαλής του πυραύλου αέρος-αέρος IRIS-T. Τέλος η εταιρεία το 2000 έλαβε την πλήρη τεχνογνωσία από την εταιρεία Singapore Technology για την κατασκευή βομβίδων υψηλής ταχύτητας των 40 χλστ και βλήμα όλμου των 120 χλστ για τον ελληνικό όλμο Ε-56 ο οποίος όμως τελικά δεν μπήκε σε παραγωγή από την ΕΒΟ. Δύο χρόνια αργότερα το 2002 στην έκθεση Defendory η ΠΥΡΚΑΛ παρουσίασε το βομβιδοφόρο βλήμα όλμου των 120 χλστ GRM-25 και το αντιαρματικό πυρομαχικό που χρησιμοποιεί τον φορέα GRM-49 CBB των 155 χλστ (πυροβόλα των 39 και 52 διαμετρημάτων) για την μεταφορά και την διασπορά σε μεγάλες αποστάσεις αντιαρματικών ναρκών. Την ίδια χρονιά η εταιρεία   έλαβε την άδεια παραγωγής από την ισραηλινή εταιρεία ΙΜΙ για την κατασκευή 11.611 διατρητικών πυρομαχικών (APFSDS-T) Μ 426Α1 των 105 χλστ, με ΕΠΑ 36%.

Τρία χρόνια αργότερα το 2005 τα ΕΑΣ (η εταιρεία που προέκυψε από την συγχώνευση της ΕΒΟ με την ΠΥΡΚΑΛ στις αρχές του 2004) έλαβαν και δεύτερη παραγγελία για την κατασκευή μίας νέας ποσότητας του εν λόγω πυρομαχικού αποκτώντας αξιόλογη εμπειρία στην κατασκευή αυτής της κατηγορίας των πυρομαχικών. Μία ακόμη σημαντική παραγγελία που έλαβαν τα ΕΑΣ στα μέσα του 2005 ήταν η κατασκευή των βλημάτων M551 HEAT για αντιαρματικούς εκτοξευτές των 84 χλστ Carl Gustaf. Την ίδια περίοδο η εταιρεία λαμβάνει την εντολή για την υλοποίηση του προγράμματος του αντιαρματικού πυραύλου Milan II για τον ΕΣ. Το πρόγραμμα περιελάμβανε την κατασκευή από την ελληνική εταιρεία του σωλήνα εκτόξευσης, το σύστημα πυροδότησης του βλήματος το οποίο βρίσκεται μέσα στον σωλήνα, την συναρμολόγηση του βλήματος, την τοποθέτηση του μέσα στον σωλήνα τον έλεγχο του συστήματος και την παράδοση του στον ΕΣ.

Το 2004 μετά από προσπάθειες πολλών ετών παρουσιάστηκε και επίσημα από τα ΕΑΣ η βομβίδα των 40 χλστ για τα αυτόματα βομβιδοβόλα GMG της εταιρείας Η&Κ που κατασκεύαζε η εταιρεία κατόπιν άδειας.  Η ανάπτυξη της νέας ελληνικής σχεδίασης βομβίδας υψηλής και χαμηλής ταχύτητας ξεκίνησε από την ΕΒΟ το 1996. Το νέο πυρομαχικό παράγεται σε δύο εκδόσεις στην εκπαιδευτική (TP) και την μάχης (HEDP). Ακολούθησε μία μακρά περίοδος πιστοποιήσεων του νέου πυρομαχικού με την πιστοποίηση της βομβίδας TP/LV το 2000, την πιστοποίηση της  βομβίδας HEDP-T/HV από την γερμανική υπηρεσία BWB το 2006 και την πιστοποίηση της HEDP-T/HEDP από το ΥΠΕΘΑ το 2007. Αναγνωρίζοντας την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του ελληνικού πυρομαχικού, η γερμανική εταιρία Η&Κ κατόπιν συμφωνίας με την ελληνική εταιρεία ανέλαβε να προωθήσει εμπορικά το ελληνικό προϊόν στους πελάτες διαμορφώνοντας το κατάλληλο εμπορικό περιβάλλον για την πώληση του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι παραγγελίες δεν άργησαν να έρθουν με το γερμανικό Στρατό να παραγγέλνει 5.500 βομβίδες, το γαλλικό υπουργείο Άμυνας να παραγγέλνει 17.894 βομβίδες HEDP/HV και 1.984 βομβίδων TP-Τ, ενώ ακολούθησε μία νέα γαλλική παραγγελία για την Αεροπορία της χώρας για 25.000 βομβίδες καθώς και 2.496 βομβίδες HEDP και 960 βομβίδων TP-Τ από την Η&Κ Γαλλίας. Το επόμενο βήμα της εταιρείας ήταν η ανάπτυξη μίας νέας έκδοσης HV του πυρομαχικού που θα το ενέτασσε στην κατηγορία των Αδρανών Πυρομαχικών (Insensitive Munitions, IM). Τα πυρομαχικά αυτά είναι ανθεκτικά σε εγγύς εκρήξεις ώστε να μην προκαλείται έκρηξη εντός του κυτίου που μεταφέρονται. Το νέο προϊόν είναι πρωτοποριακό αφού στην διεθνή αγορά δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Η επιβεβαίωση της προσπάθειας της ελληνικής εταιρείας από τον ΕΣ ήρθε με την παραγγελία τον Απρίλιο του 2011, συνολικά 161.000 βομβίδων HV, 69.000 βομβίδων HEDP-T/HV-SD, και 35.000 βομβίδων TP-T/HV.

Αντιαεροπορικά συστήματα

Στην Defendory 1998 όπως και στην Defendory 2000 η ΕΒΟ είχε παρουσιάσει το σύστημα Artemis-30 AHEAD το οποίο αποτελούσε την πλέον αναβαθμισμένη πρόταση της εταιρείας για την μονάδα πυρός. Η εταιρεία κατάφερε να Αποκτήσει τα δικαιώματα συμπαραγωγής του πυρομαχικού PDM 62 με το ποσοστό συμμετοχής της να αυξάνεται ανάλογα με την ποσότητα που θα παρήγγειλε η Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ). Οι επιτυχημένες δοκιμές του νέου συστήματος που είχαν προηγηθεί, σε συνδυασμό με την χρήση του ΚΔΒ του συστήματος Βέλος της ΠΑ αποτελούσαν μία πολλά υποσχόμενη πρόταση η οποία όμως τελικά δεν έγινε αποδεχτεί από την ΠΑ.

Στην ίδια έκθεση Defendory 2000 καθώς και στην επόμενη το 2002 η ΕΒΟ παρουσίασε ένα πρόπλασμα του αντιαεροπορικού συστήματος V-SHORADS ASRAD 54 εκ των οποίων είχε παραγγείλει ο ΕΣ. Το πρόγραμμα περιελάμβανε την κατασκευή του έστορα των βλημάτων Stinger, την εγκατάσταση του συγκροτήματος στο όχημα φορέα και την εγκατάσταση της κονσόλας και των τελικών δοκιμών. Το πρώτο σύστημα παραδόθηκε στον ΕΣ από τα ΕΑΣ το 2004 ενώ το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε το ….

Την ίδια περίοδο η ΕΒΟ και μετέπειτα τα ΕΑΣ ανέλαβαν ως υπεργολάβος την υλοποίηση του προγράμματος του εκσυγχρονισμού του αντιαεροπορικού συστήματος ΒΕΛΟΣ. Το πρόγραμμα υλοποιήθηκε σε δύο φάσεις με την πρώτη σύμβαση να υπογράφεται το από το ελληνικό Δημόσιο με την εταιρεία Oerlikon Contraves το 2002 και την δεύτερη το 2004.

Τεθωρακισμένα και τροχοφόρα οχήματα

Την περίοδο 2000-2011 η ελληνική βιομηχανία οχημάτων και τεθωρακισμένων απέκτησε μία πραγματικά απίστευτη δυναμική, η οποία δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε όπως κανείς θα περίμενε, για την δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών που θα της επέτρεπαν να σταθεί στα πόδια της μελλοντικά χωρίς τις παραγγελίες του ΕΣ.

Βασιζόμενη στην τεχνολογική της υποδομή και στο ανθρώπινο δυναμικό της η ΕΛΒΟ κατάφερε να εκπλήξει τους πάντες παρουσιάζοντας στα τέλη του 1998 το ελληνικής σχεδίασης και κατασκευής ΤΟΜΑ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ του οποίου η σχεδίαση είχε ξεκινήσει μόλις δύο χρόνια νωρίτερα. Το νέο ΤΟΜΑ αποτελούσε την πρόταση της εταιρείας στις δεδηλωμένες απαιτήσεις του ΕΣ για ένα σύγχρονο χαμηλού κόστους ΤΟΜΑ το οποίο θα μπορούσε να κατασκευαστεί από εγχώριες βιομηχανίες σε ικανοποιητικούς αριθμούς. Η ελληνική πρόταση αφορούσε ένα όχημα κατασκευασμένο από συγκολλημένα φύλα χάλυβα, με τον κινητήρα να βρίσκεται δεξιά στο εμπρόσθιο μέρος του οχήματος και τον οδηγό στα αριστερά. Το συνολικό βάρος μάχης του οχήματος στην τελική του έκδοση ήταν 20,7 τόνους, το μήκος του 6,28 μέτρα, το πλάτος 2,55 μέτρα, το ύψος με τον πύργο 2,45 μέτρα και η απόσταση του οχήματος από το έδαφος 0,42 μέτρα.

Το όχημα προωθείτο από ένα κινητήρα MTU 6V 199ΤΕ20 που αποδίδει 428 ίππους με λόγο ισχύς βάρους 21,21 ίππους/τόνο και το κιβώτιο ταχυτήτων είναι το ZF LSG 1000. Ο ισχυρός κινητήρας επέτρεπε στο όχημα να κινείται με μέγιστη ταχύτητα 75 χλμ/ώρα στο οδόστρωμα και 42 χλμ/ώρα εκτός οδοστρώματος, ενώ η αυτονομία του έφτανε τα 500 χλμ. Το ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ μπορούσε να κινηθεί σε έδαφος με κλίση 35 μοίρες, να υπερπηδήσει εμπόδιο ύψους 0,85 μέτρα, να διασχίσει υδάτινο εμπόδιο βάθους μέχρι και 1 μέτρο και να διασχίσει τάφρο πλάτους 2,1 μέτρων. Το ελληνικό ΤΟΜΑ μπορούσε να μεταφέρει 6 εξοπλισμένους στρατιώτες, τον οδηγό, και τον χειριστή του πύργου που ήταν τηλεχειριζόμενος. Το νέο ΤΟΜΑ διέθετε αξιόλογη προστασία με την μετωπική του θωράκιση να μπορεί να αντέξει πλήγματα από βλήματα APDS-T (Oerlikon) διαμετρήματος 30×173 χλστ όταν αυτά βάλλονται από απόσταση 1.500 μέτρων, και από βολίδες των 12,7 χλστ όταν αυτές βάλλονται από οποιαδήποτε απόσταση. Για την καλύτερη προστασία του οχήματος μπορούσε να εγκατασταθεί πρόσθετη συλλογή θωράκισης MEXAS.  Ο οπλισμός του αποτελείτο από το πυροβόλο των 30×173 χλστ Mk 30 F της Mauser, το οποίο κατασκευάζει η ΕΒΟ νύν ΕΑΣ, ένα πολυβόλο των 7,62 χλστ, ενώ εκατέρωθεν του πυργίσκου υπήρχαν 8 εκτοξευτές καπνογόνων. Ο πυργίσκος του ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ ήταν ο E8 της εταιρείας KUKA, βάρους 1.585 κιλών, ο οποίος κατασκευαζόταν επίσης από συγκολλημένα φύλα χαλύβδου.

Το σταθεροποιημένο ηλεκτροπτικό σύστημα του ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ αποτελείτο από το σπονδυλωτής σχεδίασης και κατασκευής Σύστημα Ελέγχου Πυρός (ΣΕΠ) Τοξότης της εταιρείας STN Atlas. Το σύστημα περιελάμβανε το συγκρότημα του ηλεκτροπτικό αισθητήρα (Ε/Ο), την μονάδα ελέγχου, τον αισθητήρα ανύψωσης του οπλισμού και την οθόνη CRT. Το συγκρότημα του Ε/Ο του ελληνικού ΤΟΜΑ περιελάμβανε τη θερμική κάμερα β’ γενιάς Ophelios, μία κάμερα ημέρας CCD με οθόνη display, ένα αποστασιόμετρο laser, υπολογιστή ελέγχου πυρός και αδρανειακό αισθητήρα. Επιπλέον υπήρχε πρόβλεψη για την εγκατάσταση συστήματος προειδοποίησης ακτινοβολίας laser και του συστήματος Διαχείρισης Μάχης Ηνίοχος της STN Atlas Electronics νύν Rheinmetall Defence Electronics GmbH. Τελικά αν και το όχημα δοκιμάστηκε διεξοδικά και πραγματοποιήθηκαν οι τροποποιήσεις που ο ΕΣ είχε υποβάλει στους μηχανικούς της εταιρείας, τα προβλήματα συνεννόησης των εταιρειών που συνεργάστηκαν για την κατασκευή του οχήματος, οδήγησαν στην διόγκωση του κόστους του οχήματος και μία αρχική παραγγελία για 150 οχήματα το 2003 με συνολικό κόστος 412 εκατ. ευρώ ακυρώθηκε τελικά. Η πλέον πρόσφατη εξέλιξη αναφορικά με το πρόγραμμα είναι η συνάντηση των εκπροσώπων της ΕΛΒΟ με στελέχη της ΓΔΑΕΕ τον Μάρτιο του 2011 όπου συζητήθηκαν θέματα που ανέκυψαν κατά την υλοποίηση της αναπτυξιακής σύμβασης για την κατασκευή του προβιομηχανικού πρωτοτύπου του ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ.

Το επόμενο μεγάλο πρόγραμμα με το οποίο ασχολήθηκε η ΕΛΒΟ, αυτή την φορά όμως ως βασικός εργολάβος, ήταν η κατασκευή του άρματος μάχης Leopard 2A6 HEL. Το πρόγραμμα αυτό ως γνωστό αφορούσε την κατασκευή 170 συνολικά αρμάτων μάχης Leopard 2A6 HEL για τον ΕΣ σύμφωνα με την σύμβαση που υπογράφηκε το Μάρτιου του 2003, εκ των οποίων τα 140 θα κατασκευάζονταν στην Ελλάδα ενώ τα υπόλοιπα 30 στην Γερμανία με τμήματα που θα κατασκευάζονταν στην Ελλάδα. Για το σκοπό αυτό η εταιρεία απέκτησε νέες υποδομές που αφορούσαν το τομέα της συναρμολόγησης (νέα υπόστεγα) αλλά και των δοκιμών των αρμάτων μάχης που θα κατασκεύαζε. Στο πρόγραμμα ενεπλάκησαν 14 ελληνικές εταιρείες. Το πήγμα του σκάφους και ο πύργος κατασκευαζόταν από την εταιρεία ΜΕΤΚΑ, ενώ τα υπόλοιπα τμήματα του άρματος ερχόντουσαν στο εργοστάσιο της ΕΛΒΟ από ελληνικές και ξένες εταιρείες.

Η ΕΛΒΟ κατασκεύαζε κατόπιν άδειας της ZF τις ακραίες μεταδόσεις του άρματος και πραγματοποιούσε την πλήρη συναρμολόγηση του σκάφους και του πύργου του Leopard 2A6 HEL μαζί με την εγκατάσταση των επιμέρους υποσυστημάτων και τμημάτων. Αυτά περιελάμβαναν το σύστημα κυλίσεως εκ του οποίου οι ερπύστριες κατασκευάστηκαν από την ελληνική εταιρεία Diehl Hellas, τον κινητήρα, το σύστημα πυρόσβεσης και καταστολής εκρήξεων της ελληνικής εταιρείας Plan Aero, τις σωληνώσεων και τις καλωδιώσεις, το πυροβόλο των 120 χλστ απάρτια του οποίου και την τελική συναρμολόγηση της πραγματοποιούσε η ΕΑΣ, δεξαμενές καυσίμου, συστοιχίες καπνογόνων, τμήματα θωρακίσεων, βληματοθήκες, αγκωνωτοί βραχίονες τροχών, συγκροτήματα ισχύος συρόμενες θυρίδες οροφής συγκροτήματα φρένων τα οποία κατασκευάζονταν ή συναρμολογούνταν από την θυγατρική της γερμανικής KMW ελληνική εταιρεία HVDS.

Επιπλέον η ΕΛΒΟ είχε αναλάβει την εγκατάσταση του συστήματος πλοήγησης που κατασκευαζόταν από την ελληνική εταιρεία Miltech, τα συστήματα τηλεπικοινωνιών (VHF, PR4G), ενδοεπικοινωνίας (WISPR) που κατασκεύαζε η INTRACOM Defence Electronics, το Τακτικό Σύστημα Διοικήσεως και Ελέγχου «Ηνίοχος»,το σύστημα σκόπευσης τμήματα του οποίου κατασκεύαζε η εταιρεία INTRACOM (κάμερα Ophelios, οθόνες της κάμερας, αποστασιόμετρο laser, περισκόπιο αρχηγού), το ΣΕΠ, τα περισκόπια νυκτερινής οδήγησης και του κατόπιν άδειας κατασκευασμένου αγκωνωτό σκοπευτικού της ελληνικής εταιρείας Theon Sensors. Το επόμενο βήμα ήταν ο λειτουργικός έλεγχος και η αποδοχή του σκάφους και του πύργου και την συναρμολόγηση του πύργου επί του σκάφους. Ακολούθως οι μηχανικοί της εταιρείας, πραγματοποιούσαν τις ρυθμίσεις των ηλεκτρονικών και οπτικών οργάνων, τις δοκιμές τις μετρήσεις και την καταγραφή των επιδόσεων του άρματος και πιο ειδικά του ΣΕΠ αυτού μέσω της συσκευής MIP. Το επόμενο βλήμα ήταν ο έλεγχος της ηλεκτρομαγνητικής συμβατότητας του Leopard 2A6 HEL σε ειδικές εγκαταστάσεις που είχαν κατασκευαστεί ειδικά για το εν λόγω πρόγραμμα και αποτελούν την κληρονομία στην υποδομή της ΕΛΒΟ. Αφού είχαν ολοκληρωθεί όλα τα παραπάνω ακολουθούσε η βαφή του άρματος και η παράδοση του στον χρήστη μετά την ολοκλήρωση των απαραίτητων δοκιμών. Οι παραδόσεως των αρμάτων ξεκίνησαν το Οκτώβριο του 2006 και ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 2009.

Μία ακόμη αμιγώς ελληνική εταιρεία η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα κατασκευής αναλώσιμων υλικών που χρησιμοποιείται από στρατιωτικά οχήματα, είναι η εταιρεία ΚΑΜΠΑΚΑΣ (GMC BMTE). Η εταιρεία επιθυμώντας να συμβάλλει στην ελληνοποίηση του αμυντικού υλικού και στον περιορισμό της εξάρτησης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από πηγές από το εξωτερικό, δημιούργησε από το 1997 μαζί με την τότε ΠΥΡΚΑΛ και την εταιρεία VIPPON την Κοινοπραξία Ελληνικές Ερπύστριες. Για το σκοπό αυτό έγιναν επενδύσεις και προσλήψεις νέου εξειδικευμένου προσωπικού ενώ και τα εργοστάσια του ομίλου εφοδιάστηκαν με τον ανάλογο εξοπλισμό για να παράγουν προϊόντα υψηλής ποιότητας.

Η αναγνώριση των δυνατοτήτων της κοινοπραξίας και της ποιότητας των προϊόντων που παρήγαγε, ήρθε το 2002 όταν υπογράφηκε με την Διεύθυνση Προμηθειών του ΓΕΣ η υπ΄ αριθμόν 0287Γ/2002 πενταετής σύμβαση πλαίσιο, που αφορούσε την εγχώρια κατασκευή πεδίλων όλων των ειδών ερπυστριών αρμάτων μάχης, αυτοκινούμενων πυροβόλων και ερπυστριοφόρων οχημάτων ΤΟΜΠ/ΤΟΜΑ, φορέων αντιαρματικών πυραύλων, Κέντρων Ελέγχου Πυρός κλπ του ΕΣ. Πέντε χρόνια μετά την υπογραφή της σύμβασης το 2008, ολοκληρώθηκαν με απόλυτη επιτυχία όλες οι ετήσιες συμβάσεις με τον ΕΣ απόρεια της σύμβασης πλαίσιο. Η Κοινοπραξία μέσα σε αυτή την πενταετία παρέδωσε στον ΕΣ πέδιλα αμιγώς ελληνικής κατασκευής, τα οποία χρησιμοποιούνται από τις τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες μονάδες του ΕΣ. Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα δεν έχει αναφερθεί από τον ΕΣ κάποιο πρόβλημα ή αστοχία για το υλικό που παραδόθηκε από την κοινοπραξία. Παρά το γεγονός ότι τα υλικά αυτά φθείρονται λόγω της συνεχόμενης χρήσης τους, και αποτελούν αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως υλικό άμεσης ανάγκης για τις τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες μονάδες του ΕΣ, από το 2008 μέχρι και σήμερα δεν έχει προκύψει μία νέα παραγγελία.

Το άρθρο συνεχίζεται στο 2ο μέρος. Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ«.πηγη