Το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής δείχνει απολύτως αντιστοιχισμένο με την πολιτική κατάσταση που διαμόρφωσε η συμφωνία της 12ης Ιουλίου, η οποία αναίρεσε εντελώς το «όχι» του δημοψηφίσματος. Η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. έχει μπροστά της μια πολύ πιο σύνθετη και πιο δύσκολη μνημονιακή συγκυρία, όσο και εάν αυτό ακούγεται υπερβολικό.

Η πολιτική ήττα του Ιουλίου διαμόρφωσε ένα ασφυκτικό πλαίσιο κίνησης, εντός του οποίου είναι δύσκολο να διακρίνουμε τις περίφημες «ρωγμές» ή τις «δυνατότητες επαναδιαπραγμάτευσης και εύρεσης ισοδυνάμων».

Η σημερινή Βουλή αποτελείται από μια σειρά φιλελεύθερα-μνημονιακά κόμματα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), από μια ενισχυμένη -και με συνειδητούς ψηφοφόρους- Χρυσή Αυγή, από ένα ξεδοντιασμένο ΚΚΕ -ανασχετικό παράγοντα σε όποια αριστερή στροφή της κοινωνίας- και, τέλος, ένα μεταμοντέρνο-γκροτέσκο τηλεοπτικό κόμμα, όπως η Ενωση Κεντρώων. Εμφανής είναι η απουσία μιας κοινοβουλευτικής αριστερής αντιπολίτευσης, η οποία θα πιέζει και θα συντρέχει για τις όποιες αντιστάσεις στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Οσοι από τους αριστερούς -και όχι μόνο- ψηφοφόρους πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ έχω την αίσθηση ότι το έκαναν χωρίς ψευδαισθήσεις. Απλώς το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό είναι τόσο φθαρμένο που θυμίζει άταφο πτώμα. Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε εννιά μήνες το απέδειξαν.

Ο άφθαρτος Τσίπρας, παρά τον συμβιβασμό του Ιουλίου, παραμένει στα μάτια τους το πιο αξιόπιστο πρόσωπο που εγγυάται, έστω, το ελάχιστο: τον εξωραϊσμό πλευρών της επαχθούς συμφωνίας. Αυτό άλλωστε φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει και ο ίδιος, καθώς, εάν συγκρίνουμε την προεκλογική του εκστρατεία τον Ιανουάριο και την τωρινή, θα δούμε ότι η έλλειψη οραματικού στοιχείου στη δεύτερη «βγάζει μάτια».

Ομως αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι αρκετή για την τρέχουσα συγκυρία. Εκείνο που πρέπει, επίσης, να γίνει συνείδηση είναι πως η ανάγκη ενός σχεδίου Β όχι απλώς δεν έχει εκλείψει, αλλά σήμερα είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ, στον βαθμό που το Grexit, ως επιλογή μερίδας της γερμανικής ελίτ, παραμένει στο τραπέζι για να τεθεί στην κατάλληλη στιγμή.

Η έλλειψη προετοιμασίας από τη Λαϊκή Ενότητα, το μη ηγετικό προφίλ του Παναγιώτη Λαφαζάνη, οι υπερβολές της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή η υπεραπλούστευση μέχρι σημείου γελοιοποίησης από τον Κώστα Λαπαβίτσα της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα λειτούργησαν απωθητικά στους ψηφοφόρους και ανέδειξαν τη σημασία εκπόνησης ενός πραγματικού εναλλακτικού σχεδίου -ρεαλιστικού, κοστολογημένου και πειστικού στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι θα κληθούν να το εφαρμόσουν (ή να το υποστούν). Το τελευταίο δεν πρέπει διόλου να το υποτιμάμε, διότι σε πιθανές έκτακτες συνθήκες θα είναι η Αριστερά εκείνη που θα αναγκαστεί ίσως να καταφύγει στον κρατικό αυταρχισμό.

Η σημερινή κατάσταση, εάν συνδυαστεί με την αποδυνάμωση των κομμάτων, τη μετατροπή των συνδικάτων σε διαφημιστές του «ναι» και το μούδιασμα της κοινωνίας ελλείψει έμπνευσης και οράματος, πραγματικά εγκυμονεί κινδύνους για την Αριστερά και τη χώρα συνολικά. Οχι με την έννοια της συνωμοσιολογικής σεναριολογίας και των ακροδεξιών φαντασμάτων του Αρμαγεδδώνα, αλλά με την έννοια της ιστορικής προοπτικής εξόδου από τον ζουρλομανδύα των μνημονίων και της λιτότητας.  πηγη