Η εισαγωγή του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, σε συνδυασμό με την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από 15 σε 28 μέλη, ήταν τα  δύο   κύρια καταστροφικά λάθη που εξολόθρεψαν  το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης, γράφει ο αρθρογράφος των Financial Times B. Myunhau., σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων ***Ria Novosti.

Μερικοί υποστηρικτές του ευρώ που εξακολουθούν να είναι κατά του ευρώ , πίστευαν ότι ο σχεδιασμός είναι αναξιόπιστος και αργά ή γρήγορα θα έρχονταν η κατάρρευση, σύμφωνα με ξένους οικονομικούς αναλυτές.

Άλλοι πίστευαν ότι το σύστημα θα επιβιώσει, και στην συνέχεια θα βοηθούσε την οικονομία της ζώνης του ευρώ, να ξεπεράσει  όλες τις δυσκολίες που συνδέονται με τη χρήση μιας σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας.

Για να γίνει αυτό τα κράτη μέλη θα πρέπει να σταματούσαν   τις άμεσες και σκληρές  επιπτώσεις της αναπόφευκτης οικονομικής κρίσης της  προσαρμογής των τιμών και των μισθών , κάτι  όμως που είναι ουτοπικό.

Όσον αφορά τη διαδικασία της διεύρυνσης, υπάρχει, σύμφωνα με τον Myunhau,  ένα  ποσοστό σφάλματος που αποτελεί το κριτήριο που πρέπει να πληρούν όλοι οι υποψήφιοι για ένταξη στην ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και χώρες της Ευρώπης, οι οποίες τώρα  φιλοξενούν πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, έχουν όρια στην ικανότητα αυτή .

Τα 13 νέα μέλη σε λιγότερο από 10 χρόνια , αποτελούν ένα φορτίο που η ΕΕ μπορεί να ‘‘σηκώσει‘’ σε καμία περίπτωση..

Επιπλέον, η επίδραση της επέκτασης και η ικανότητα της Ευρώπης να ανταποκριθεί επαρκώς στις εξωτερικές και εσωτερικές προκλήσεις, έχει  αποτύχει πλήρως .

Στις κρίσιμες στιγμές η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν ήταν σε θέση να επικεντρωθεί στην οικοδόμηση των θεσμών που είναι αναγκαίοι για τη λειτουργία του ευρώ, αντ “αυτού, στην ημερήσια διάταξη της ΕΕ ,  κυριαρχείται από το πρόβλημα των «μικρών χωρών» (δικαιώματα ψήφου, προστασία των μειονοτήτων).

«Οι κρίσεις έρχονται και παρέρχονται. Ίσως ναι, αλλά τότε να αναρωτηθούν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι  . Γιατί το χρονικό διάστημα από την δεκαετία του  ’50 έως το τέλος της δεκαετίας του ’90 ήταν η πιο σταθερή περίοδο για την ΕΕ, και όχι η επόμενη δεκαετία», τονίζει  ο αναλυτής .

Στα πρώτα χρόνια της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, τους κινδύνους της ευρωπαϊκής εξωτερικής ασφάλειας τους είχε αναλάβει η Ατλαντική Συμμαχία, ενώ σήμερα λόγω οικονομικ΄λης κρίσης των ΗΠΑ αυτό είναι δύσκολο.

Επίσης σήμερα η  χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ενώ δεν υπάρχει σχεδόν κανένας κίνδυνος, συνεχίζει να είναι  εξαιρετικά αυστηρή. Τέτοιες οικονομικές διαταραχές και η αστάθεια της αγοράς πετρελαίου, αλλά και οι πληθωριστικές κρίσεις,  θα αποτελέσουν  την εύφλεκτη ύλη  για να πάρει ‘’φωτιά‘’ η ένωση.

Ο σωστός τρόπος για να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος είναι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης  να αντιμετωπίσουν ενωμένα μαζί  την όλη κατάσταση μέσα από μια ευέλικτη συναλλαγματική ισοτιμία.

‘‘Τώρα οι Βρυξέλλες πρέπει να προσέξουν  τα δικά τους συμφέροντα στην εξωτερική πολιτική και στην διαχείριση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο‘‘, λέει ο Wolfgang Myunhau. Η ΕΕ ως θεσμός δεν έχει την κατάλληλη πνευματική και πολιτική ελίτ για να το επιτύχει αυτό.

Στο μέλλον, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, θα πρέπει να αναμένουμε περισσότερες κρίσεις, μεγαλύτερη ανεξαρτησία και περισσότερα μέλη της κοινότητας να φιλοδοξούν την έξοδο από την  ΕΕ.

» Ο πραγματικός κίνδυνος έγκειται στο γεγονός ότι η ΕΕ θα εξαφανιστεί  με το χρόνο και θα  μετατραπεί σε μια δομή φάντασμα..» καταλήγει ο αναλυτής.

Σε ανάλυση από  την ιστοσελίδα μας pentapostagma.gr, η ΕΕ ξεκίνησε με όραμα κάποιων ανθρώπων μετά τις ‘’στάχτες‘’ του Β.Παγκοσμίου Πολέμου που τότε το μακρινό 1957  ακόμη  ‘’σιγόκαιγαν‘’. Σήμερα ο κομβικός παράγοντας ο οποίος θα διαλύσει την ΕΕ  είναι η γερμανική ‘‘απληστία‘’ για ρεβάνς στην Ευρώπη και όπως και τότε έτσι και σήμερα θα οδηγήσει σε μια ακόμη καταστροφή την ευρωπαϊκή ήπειρο.

***Ria Novosti.

pentapostagma.gr