Μια χώρα, μικρή ή μεγάλη δεν μπορεί να στηρίζεται στα τερτίπια, τα ξεσπάσματα διεθνών ηγετών, όπως για παράδειγμα, του προέδρου Τραμπ. Μπορεί στις ΗΠΑ να ασχολούνται με τις γκάφες του για τα όσα είπε σε ένα επτάχρονο παιδί για τον Άγιο Βασίλη, ωστόσο, σε εμάς εδώ, για τον Ελληνισμό, τα ζητήματα είναι σοβαρότερα.

Είναι προφανές πως διαμορφώθηκε μια ολόκληρη πολιτική, καθορίστηκαν τακτικές κινήσεις, στρατηγικές επιλογές στη βάση ενός δεδομένου: την ύπαρξη ρήξης στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Είναι σαφές πως αυτή η εξέλιξη δεν μπορούσε να ήταν σταθερή, μόνιμη, αλλά μεταβαλλόμενη. Ιδιαίτερα όταν είναι γνωστό πως η Τουρκία θεωρείται πολύτιμη σύμμαχος, συνεργάτης για τους Δυτικούς, ιδιαίτερα για τους Αμερικανούς.

Συνεπώς, όταν δια της απόσυρσης των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, ο Τράμπ έκλεισε το μάτι στον άσπονδο φίλο του Ερντογάν, ήλθε ο κόσμος ανάποδα. Δεν το ανέμεναν σε Αθήνα και Λευκωσία; Θα έπρεπε να το γνώριζαν; Εάν δεν το γνώριζαν, θα έπρεπε να το ανέμεναν να συμβεί κάποια στιγμή. Όσο υποψιασμένοι ή μη είναι κάποιοι δεν θα πρέπει να βάζουν όλα τα αυγά τους στο αμερικανικό καλάθι.

Οι διεθνείς σχέσεις δεν χαρακτηρίζονται από ειλικρίνεια. Δεν υπάρχουν φίλοι, αλλά συμφέροντα. Τα συμφέροντα δεν είναι πάντα τα ίδια, αλλάζουν και πρέπει να προβλέπονται οι αλλαγές είτε να υπάρχει μια άμεση αντίδραση στη διαφοροποίηση του σκηνικού. Εάν θα αποκατασταθούν πλήρως οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα.

Θα πρέπει, ωστόσο, να λειτουργούμε, έχοντας υπόψη όλα τα πιθανά σενάρια. Άλλωστε, όπως έχουμε διαπιστώσει δεν υπήρξε στιγμή που σταμάτησαν οι προσπάθειες για να επαναφέρουν στο δυτικό μαντρί την Άγκυρα.

Η βασική παράμετρος στη διαμόρφωση πολιτικών επιλογών και δράσεων είναι η διαμόρφωση σχέσεων στη βάση της αμοιβαιότητας. Και βασική αρχή είναι πως δεν τοποθετούνται «όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι», καθώς κάποτε μπορεί να διαπιστωθεί πως είναι τρύπιο.

πηγη