Από τις αρχές του έτους που διανύουμε, η Τουρκία έχει ξεδιπλώσει πλήρη επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Με διαφορετικές μορφές και πάντα με αρωγούς παραδοσιακούς της και παραδοσιακούς μας συμμάχους. Οι ενέργειες Στόλτενμπεργκ μόνο τυχαίες και αυθαίρετες, από την πλευρά του ως γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, δεν ήταν. Οι εναλλακτικές που έχει στη διάθεσή της η Ελλάδα, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Το φωνάζουν τα γεγονότα. ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως και δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην τις εκμεταλλευτούμε…

Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη

Μετά από δεκαετίες αφασίας, όπως αυτή περιγράφεται γλαφυρά και σε όλες τις σχεδόν τις πτυχές στο αφιέρωμα του DP με τίτλο “Όπου ακούς πολλά εξοπλιστικά… κεράσια, κράτα μικρό καλάθι”, ήρθε η ώρα που η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει: Ή θα επιβιώσει αξιοποιώντας όσες λύσεις έχει στη διάθεσή της, ή θα υποκύψει στις συμμαχικές “παραινέσεις” και μηχανορραφίες για να συρθεί στην υπογραφή της θανατικής της καταδίκης.

Οι Γερμανοί δεν ενδιαφέρονται για το εάν η Ελλάδα θα μετατραπεί σε τουρκική επαρχία. Τα οικονομικά και επιχειρηματικά τους συμφέροντα, κυρίως όμως η γενικότερη γεωπολιτική τους οπτική για τη γειτονική χώρα, έχουν οπωσδήποτε μεγαλύτερο ειδικό βάρος για τη γερμανική εξωτερική πολιτική, που φυσικά διαμορφώνεται από τις άρχουσες ελίτ της χώρας, χωρίς καμία ευρωπαϊκή προοπτική. Μόνο εθνική.

Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Πρωτίστως ενδιαφέρονται να κρατήσουν τη Ρωσία μακρυά από την ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Ακόμα περισσότερο και από την μεγάλη αγορά όπλων που δημιουργεί η ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στο πλαίσιο αυτής της πάγιας επιδίωξης, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε σε παραχώρηση (άνευ όρων από ότι αποδείχθηκε…) του ονόματος “Μακεδονία”, στο κρατίδιο-μόρφωμα, στα βόρεια σύνορά της.

Αν ένα κρατίδιο όπως τα Σκόπια, επέβαλλε μέσω των ΗΠΑ και της Γερμανίας τέτοιο πράγμα, τι θα πετύχει η Τουρκία μέσω της συνεχούς στρατιωτικής πίεσης που ασκεί, αν δεν αντισταθούμε σθεναρά και με όσα μέσα και όπλα διαθέτουμε; 

Όσο περνά ο καιρός, ενισχύεται όλο και περισσότερο η άποψη ότι η Ελλάδα ίσως θα έπρεπε να αντιδράσει ακόμα πιο δυναμικά στις πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις. Με άλλα λόγια οφείλουμε να σκεφτούμε εάν έπρεπε να βυθίσει το Oruc Reis και τα σκάφη επιφανείας που το συνόδευαν.

Μπορεί αυτό να ακούγεται ακραίο αλλά δεν είναι. Το να περνούν εβδομάδες και μήνες αναμένοντας τις κυρώσεις που ΘΑ επιβάλει η γερμανική Ε.Ε. στην Τουρκία, είναι τουλάχιστον ουτοπικό! Μία αποφασιστική ενέργεια από την πλευρά της Ελλάδας, με τη στήριξη της Γαλλίας, θα έθετε αν μη τι άλλο “συμμάχους” σε ΝΑΤΟ και “εταίρους” στην Ε.Ε. προ των ευθυνών τους.

Εξοπλιστικά προγράμματα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ, έχουν υλοποιηθεί επανειλημμένα στο παρελθόν από την Ελλάδα. ΟΥΔΕΠΟΤΕ όμως αξιοποιήθηκαν ως εργαλεία άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Για τον υπογράφοντα κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα δυνατότητας δαπάνης των αναγκαίων κονδυλίων για τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Αυτό που πραγματικά λείπει είναι η βούληση για την αγορά των κατάλληλων όπλων, αγνοώντας φυσικά τις πιέσεις που υφίσταται η ελληνική πλευρά ως προς τις επιλογές της (βλέπε περίπτωση Belharra HN για τις οποίες δεν υπήρχαν τα 3+ δις ευρώ και τώρα, δύο μήνες μόλις μετά, μιλάμε για τη δαπάνη έως και 10 δις για εξοπλιστικά προγράμματα… αν αληθεύει!) και φυσικά η βούληση να τα χρησιμοποιήσουμεόταν το απαιτούν οι συνθήκες.

Τρόποι χρηματοδότησης πάντα υπάρχουν… Θα διαφωνήσουμε επομένως με το ότι θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι. Ακόμα και σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, με αναμενόμενη βάσει υπολογισμών ύφεση της τάξης του 15% για την ελληνική οικονομία για το 2020, λόγω κορονοϊου. Ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι;

Μία απλή ανάγνωση του εξαιρετικού άρθρου του καθηγητή Κωνσταντίνου Γρίβα που αναδημοσιεύσαμε με τίτλο “Γιατί η συμμαχία με τη Γαλλία μπορεί να καθορίσει τις ισορροπίες για πολλές δεκαετίες”, αρκεί για να πείσει ότι οι Γάλλοι έχουν ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ να εξοπλίσουν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, με όρους τελείως διαφορετικούς σε σχέση με το παρελθόν.

Επιδιώκουν μάλλον περισσότερο από την Ελλάδα την αναμενόμενη υπογραφή της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας για τους λόγους που αναλύει διεξοδικά ο καθηγητής Κ. Γρίβας. Και την επιδιώκουν μάλιστα στο πλαίσιο μίας καλά σχεδιασμένης εξωτερικής πολιτικής που δεν υφίσταται πιέσεις από “συμμαχικό παράγοντα”.

Μιας πολιτικής που γνωρίζει καλά πώς το κόστος της στρατηγικής και γεωπολιτικής – ενεργειακής απομόνωσης της Γαλλίας στη Μεσόγειο, που είναι χώρος ζωτικών της συμφερόντων, θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο από αυτό των μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ που θα κοστίσουν τα Rafale και οι Belharra…

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ καλείται να εκμεταλλευτεί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση και ελπίζουμε ότι θα το κάνει. Έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί όχι μόνο την προμήθεια Rafale και Belharra με ευνοϊκούς όρους και χαμηλότοκη αποπληρωμή σε μεγάλο βάθος χρόνου, αλλά και τον εκσυγχρονισμό των παλιών Mirage 2000EGM, την αγορά όπλων που πραγματικά θα αλλάξουν τις ισορροπίες όπως ο METEOR, o MICA NG, οι Exocet AM-39 και MM-40 Block IIIC, το HAMMER (SBU-38/-54/-64).

Η ελληνική αμυντική μηχανή μπορεί δύσκολα να βυθίσει τις τουρκικές μονάδες επιφανείας με Maverick και δεν έχει την πολυτέλεια να υποβαθμίσει το Πολεμικό Ναυτικό σε Υπηρεσία Ακτοφυλακής, επειδή κάποιοι πιέζουν για την προμήθεια σχεδιάσεων κατηγορίας παράκτιων περιπολικών, που οποιοδήποτε συμμαχικό Ναυτικό αποσύρει άρον – άρον.

Ο Γιενς Στολτεμπεργκ λοιπόν δεν είπε ό,τι είπε και έκανε ό,τι έκανε, με δική του πρωτοβουλία. Οπότε και η ελληνική κυβέρνηση, μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, δεν έχουν καμία δικαιολογία στο να συντηρούν και να αναπαράγουν αυταπάτες.

ΟΦΕΙΛΟΥΝ να βάλουν, ή τουλάχιστον να το επιδιώξουν με αποδείξεις, και την Κύπρο στο παιχνίδικαι να διεκδικήσουν τα μέγιστα, μέσα από τη συμφωνία με τη Γαλλία. Η οποία δεν μπορεί να είναι ίδια σε περιεχόμενο και ανταλλάγματα με την αντίστοιχη που υπογράφηκε με τις ΗΠΑ.

ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ εξέλιξη τύπου “κρατάμε μικρό καλάθι” θα είναι ταφόπλακα για τον ελληνισμό και το μέλλον του. Αυτό φωνάζουν τα γεγονότα, επαναλαμβάνουμε. Και αυτό θα επιβεβαιώσει και η Ιστορία.